გამარჯობათ მე ლანა ვარ... 1001 წლის )) რეალურად კი 19-ის არ გაგიკვირდეთ და არ გაიცინოთ ამას შემდგომში გაიგებთ ეხლა დავიწყოთ.
13 წლის წინ.
-გაიღვიძე პრინცესა...
-აჰა ვდგები დე..
-მალე ლამაზო ხომ იცი დღეს დასასვენებლად მეხიკოში მივდივართ.
-დე...
-რა?
-მიყვარხარ.. ხომ არ წახვალ?
-მეც.. სად ?
-ღმერთთან.
-ამას რატომ ამბობ? (გაიცინა)
-არ ვიცი..
სამზე უკვე აეროპორტში ვიყავით .. კარგად მახსოვს ძალიან ვნერვიულობდი არ ვიცი რატომ მაგრამ ყოველთვის როცა ვნერვიულობ და ცუდს ველოდები მუცელი მტკივდება.
როცა ჩავჯექით ნისლით გადაიფარა ყველაფერი აფრინდა თუ არა თვითფრინავი 10 წუთში პერსონალი სისხლიანი შემოვარდა პანიკა ატყდა ყველას შეეშინდა. მან კი იკივდა "ვერ გადავრჩებით" დედას ჩავეხუტე თავი მივადე დავინახე მამაჩემის თვალები არ ვიცი მაგრამ სიცივე ვიგრძენი თითქოს გაეცინა დედაც ასე იყო არაფერი უგრძვნია ბოლოს ვთქვი არ წახვიდეთ გთხოვთქო! მაგრამ იმის შემდეგ დედაზე არაფერი აღარ მახსოვდა..
ეს არის პირველი თავი :) გუშინ საკმაოდ ბევრი მსურველლი გამოუჩნდა ამ მოთხრობის დაწყებას და მეც ვცადე :) დააკომენტარეთ და მოომეცით რჩევები როგორ განვავითარო რა შევცვალო და როგორია <3
| 
