♡The Price Of Happiness P9♡
Love can sometimes be magic… But magic can
sometimes just be an illusion!!
სარჩევი!♥
მეთმა თავისი არ მოიშალა და მისი მანქანით წავედით ტომის გამოსაყვანად ბაღთან მივედით მეთი გადმოვიდა და კარი გამიღო რომ გადმოვსულიყავი..გადმოვედი მანქანიდან და ისეთი სიტუაცია შეიქმნა რომ მე და მეტს სულ რაღაც 2სმ_ი გვაშორებდა ერთმანეთისგან გულმა ისე დამიწყო ძგერა რომ ლამის ამომვარდნოდა საგულედან. მინდოდა მინდოდა რომ მეკოცნა...თითქოს მეთმა ჩემი ფიქრები წაიკითხა და მოიწია მოიწია მის გახშირებულ სუნთქვას ვგრძნობდი ვგრძნობდიროგორ უცემდა გული და ცივმა ოფლმა დაასხა. მის ზღვისფერ თვალებს ჩავხედე და ვეღარც მოვასწარი მისთვის შეხედვა ჩემ ტუჩებს ხარბად დაეწაფა.. მეც კოცნითვე ვუპასუხე ამ დროს კი ტომის წკრიალა ხმა მოისმაა:
– ანა... მეთ... მოვედიი. მეთს მოვცილდი და ტომისკენ შევბრუნდი..
– ტომ აბა როგორ იქცეოდი დღეს ბაღში.. თითქოს არ შევიმჩნიე აქ რა მოხდა სულ რამოდენიმე წუთის წინ..თან ტომს ზურგ ჩანთას ვხსნიდი და უკანა სავარძელზე ვსვამდიი..
– ისე რომ ნაყინი დავიმსახურე ანა ამ დროს ტომს ღვედი შევუკარი და მეთისკენ შევბრუნდი ისევ ის მომენტი ისევ ისე ახლოს...
თუმცა ამჯერად თავი შევიკავე და მეთსაც არ მივეცი კოცნის უფლება..
მშვიდი კაფე ავარჩიეთ და შევედით.. ეს დაწესებულება ჩვეულებრივი,ნორმალური ხალხისთვის შესაფერისი იყო,.. მშვიდი მუსიკა ისმოდა და გარემოც შესანიშნავი იყო..
მშვიდად ვივახშმეთ და სახლშიც დავბრუნდით ტომმა სახში შეირბინა მე კი მეთს მივუბრუნდი და დავემშვიდობე
– ნახვამდის მეთ
– ანა მინდა რომ ამ დღეებში ცალკე გნახო გთხოვ
– კარგი მეთ სალაპარაკო გვაქ კიდევ ერთხელ დავემშვიდობე და სახლში შევედი.. ტომს გამოვუცვალე და საწოლში ჩავაწვინე მეც გადავივლე პიჯამა ჩავიცვი და დავწეკი ხვალინდელ დღეზე დავიწყე ფიქრი სამსახურის მერე ლიზასთან მივდიოდით მე და ტომი და ორივეს რეაქციის მეშინოდა არ ვიცოდი რა მოხდებოდა როგორ იიღებდა ლიზა ტომს ან ტომი როგორ მაპატიებდა ამხელა ტყუილს ამ ჰიქრებში ჩამეძინა..
დილით მაღვიძარას გამაყრუებელმა ხმამ გამაღვიძა..ზანტად წამოვდექი, გავემზადე, ტომიც გავამზადე და ბაღში წავიყვანე..შემდეგ კი სამუშაოდ წავედი.. დღეს დიდი დღე მქონდა კასტინგი მელოდა წინ..
კასტინგმა ასეთუ ისე მშვიდად ჩაიარა.. თუმცა დღის მეორე ნახევარიც არ იყო მშვიდი..ცოტა შევისვენე,წავიხემსე და ტომის გამოსაყვანად წავედი ბაღში..ამჯერად ადრე გამოვიყვანე რადგან მე და ის ლიზას სანახავად მივდიოდით.. საშინელი გრძნობა და შიში მიპყრობდა როცა ვაცნობიერებდი ამ ყველაფერს.. დედა-შვილის შეხვედრა გამოიტანდა რაიმე შედეგს? იმედი მქონდა,მაგრამ რომ არაფერი შეცვლილიყო,მერე ტომი? ტომი ხომ ძალიან იდარდებდა? ფული გადავიხადე და ტომის გამოსაყვანად წავედი..
-ტომ გინდა დედიკოს ნახვა?
-მინდა,მინდა.. ორი წლის ბავშვივით აცქმუტუნდა...თუმცა ისეც არ იყო დიდი..
-ოღონდ დამპირდი თუ არ მოგეფერა და კარგად არ მოგეპყრო არ გეწყინება?
-რატო უნდა გამიბრაზდეს? (ტომმა წარბები შეკრა)
-ის ავადაა და ახლა გონია რომ უაზრობაა სიცოცხლე, ყველა და ყველაფერი..
-აააა... (თავი დამიქნია ისე თითქოს გაიგო,თუმცა არამგონია ტომი ამდენს მიხვედრილიყო) მისთვის აღარაფერი მითქვამს.. მთელი გზა იმ დაწესებულებამდე ჩუმად ვიყავით..
-მოვედით! ტომს კარები გავუღე და ისიც პირდაპირ გადმოხტა მანქანიდან
ნიკთან მივედით და კარებზე დავაკაკუნე
– მობრძანდით (კარს უკნიდან ნაცნობი ხმა მოისმა)
– გამარჯობა ნიკ მე და ლიზას შვილი ტომი მოვედით
– შემოდით
კაბინეტში შევედით და ნიკს ტომი გავაცანი,შემდეგ უკვე დრო იყო – მზად ხართ ანა?
– კი ნიკ ეს ადრე თუ გვიან მაინც მოხდებოდა..
– კარგი
დერეფანს გავუყევით და ეზოში გასასვლელ კარებს მივადექით.. ნიკმა სახელური ჩამოწია და ერთი ნაბიჯის გადადგმით უკვე ეზოში ვიყავით...
ტომმა ლიზას მოკრა თვალი..ელვის სისწრაფით გაიქცა მისკენ და უკნიდან მოეხვია..ლიზამ გაოგნებული შეხედა მას... ცოტახანი უყურა შემდეგ კი გამოელაპარაკა... ამასობაში ჩვენც მივუახლოვდით მას..
გული გამალებით მიცემდა,ნიკიც ნერვიულობდა..ერთმანეთს ვუყურებდით და ინტერესი გვკლავდა თუ რა მოხდებოდა...
ლიზამ ტომი კალთაში ჩაისვა და დაუწყო ლაპარაკი...
არ მინდოდა დედა-შვილისთვის ხელი შემეშალა..მე და ნიკი მათგან ცოტა მოშორდებით მდგომ სკამზე ჩამოვსხედით და შორიდან დავუწყეთ თვალ-თვალი ...საშინელი სურვილი მკლავდა გამეგო რა ხდებოდა.. მაინტერესებდა ტომისა და ლიზას საუბარი.. ლიზა ელაპარაკებოდა და დროდადრო ორივე იცინოდა.. ნეტა რა ხდება? მხოლოდ ეს მიტრიალებდა თავში..შვილი იცნო? დაეხმარება ეს დეპრესიის დაძლევაში..?
-ანაბელ რას ფიქრობ რაზე ლაპარაკობენ? (ნიკ ბრაუნი)
-წარმოდგენა არ მაქვს.. თუმცა საშინელი სურვილი მკლავს გავიდო.. (ვუპასუხე და ისევფიქრი განვაგრძე.. მასაც აღარაფერი უთქვამს)
ვიციც რომ ეს არის პატარა თავი მაგრამ დრო არ გვაქვს და ამის დადებაც ძლივს მოვახერხეთ.. მოკლედ თუ მოგწონთ და თუ არ მოგწონთ დააკომეთ.. მომდევნო თავი იქნება ყველაზე საინტერესო გაგრძელება.. გვიყვარხართ და ველოდებით თქვენ შეფასებას!♥
