ექიმს დავემშვიდობე, სახლის კარი მივხურე და იქვე ჩავიკეცე მახარებდა ის რომ ელე გამოკეთდებოდა...თუმცა ძალიან მომენატრებოდა.. ოთახში ავედი და დაძინება გადავწყვიტე...მაგრამ სანამ დავიძინებდი ჩემ თავი კითხვებით დავარხრჩე.. რატო უნდა ამ ექიმს ჩემ დას დაეხმაროს? ალბატ იმიტომ რომ ეს მისი მოვალეობა.. სწორად ვიქცევი,რომ დახმარების უფლებას ვაძლევ? მემგონი ეს არასწორი საქციელია,რადგან მას არ ვიცნობ..არც ჩვენი ახლობელია,უბრალოდ ექიმია.. მემგონი ჯობს დავურეკო და უარი ვუთხრა,მაგრამ თქვა რომ ბილეთები უკვე შეკვეთილი აქვს.. არაუშავს,შევეცდები შემდეგ ავუნაზღაურო ის დანახარჯი რაც ჩემი დის მკურნალობას დაჭირდება..ფიქრს თავი დავანებე,არც ისე სქელი პლედი გადავიფარე და ჩაძინება ვცადე,მაგრამ არ დამეძინა...აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.. ელეანორის ოთახში შევედი და ტანისამოსი გავუმზადე.. შემდეგ მარტომ ვისადილე და ტომის ბაღიდან გამოსაყვანად წავედი..

დრო მომეცა,ახლა შემეძლო ის ფართი მეყიდა.. სანამ იქით მივემართებოდი,ტელეფონი ამოვიღე და დავურეკე,მაინტერესებდა ვინმეს ხომ არ ეყიდა.. საბედნიეროდ ამაში მაინც გამიმართლა.. ფული თან მქონდა,რადგან სანამ ტომის გამოსაყვანად წავიდოდი ბაღში უკვე გადაწვეტილი მქონდა,ამ ფართის ყიდვა.. ბოლოს და ბოლოს რამით ხომ უნდა გვერჩინა თავი.. მალე მივედით დანიშნულების ადგილას.. ტომს ვთხოვე მანქანაში დამლოდებოდა და მუსიკა ჩავურთე,მე კი შენობაში შევედი.. თეთრად შეღებილი კედლები,სიცარიელე და სიცივე,რატომრაც არ მომეწონა.. ყავისფერი კარებისაკენ წავედი და დავაკაკუნე..

-მობრძანდით..მომესმა კარების მეორე მხრიდან.. მეც ფრთხილად შევაღე კარი და ფრთხილადვე შევედი,თითქოს ფეხის წვერებზე დავდიოდი..

ეს იყო ქერათმიანი,სასიამოვნო გარეგნობის ქალი..ასაკით ახლაგაზრდა არ იქნებოდა..არც მოხუცი არ იყო..ალბათ ასე 46 - 48 წლისა იქნებოდა..

სწრაფად დავტოვე შენობა და მანქანაში ჩავჯექი..ტომს ჩასძინებოდა.. მანქანა დავქოქე და სახლისკენ წავედი..

ჩვენი ცხოვრება შეიცვალა.. ელეანორი ექიმ ენდრიუსტან ერთად ჯერ ისევ გერმანიაშია და მკურნალობს.. ვცდილობ,როცა დრო მაქვს ინტერნეტით დავუკავშირდე ხოლმე,მაგრამ ეს არც ისე ხშირად გამომდის.. ტომი იზრდება და ამავდროულად თანდათან ლამაზდება.. ჩემი საქმე? მე როგორ ვარ? არ ვიცი ალბათ ამჯერად შემიძლია ვთქვა რომ კარგად ვარ..თითქოს მოვლენები და ფაქტები დალაგდა.. ყველაფერი შეიცვალა.. ამჯერად მაინც შევძელი პრობლემა დამეძლია და ლაფიდან ამოვსულიყავი..ელიზაბეტ კასტროს რაც შეეხება,ჩემ მეორე დას,ის ისევ ისეა..მისი მდგომარეობა არ შეცვლილა..მას არც ცხოვრება უნდა და არც არც არაფერი..მისთვის მთელ ცხოვრებას აზრი დაუკარგავს და თვლის რომ საერთოდ ყველა ადამიანი სულ ტყუილ უბრალოდ ცხოვრობს და ამას ვერ ხვდებიან.. მისი აზრით სიცოცხლე უაზრობაა..დიდი უაზრობა,რომელიც მაშინ შეიძლება დამთავრდეს როცა ჩვენ გვინდა,თუ ამას მოვინდომებთ..ერთხელ ვუთხარი ტომს შენი ნახვა უნდა,ძალიან მოენატრე თქო,მან კი მიპასუხა ტომი ვინ არისო? ამის შემდეგ ვეჩხუბე და აღარ მინახავს.. ნუთუ შეიძლება უბრალოდ ერთი უბედურების გამო თავი მოიკლა? ნუთუ შეიძლება ტომისნაირი ანგელოზი დაივიწყო? ნუთუ იმ ტრაგედიის შემდეგ შეიძლებოდა შვილი დაევიწყებინა და შვილადაც კი აღარ ეღიარებინა?.. ალბათ ეს მხოლოდ იმიტომ ხდება რომ ძალიან უყვარდა ადამიანი რომელიც მაშინ დაიღუპა.. ტომის მამა მართლაც განსაკუთრებული პიროვნება იყო,მაგრამ ლიზას შეეძლო ეს ტკივილი ნელ-ნელა თავისი შვილის სიყვარულით შეევსო..და ეს პირიქით მოხდა..მან თავისი შვილი უარყო და დაივიწყა.. უბრალოდ ეს ძალიან მტკივნეულია.. როდესაც ტომი დედას ახსენებს გული მიკვდება..არ ვიცი მის შეკითხვებს რა ვუპასუხო,ჩემი პასუხი უუკვე მომაბეზრებელია.. "ლიზა მალე ჩამოვა".. ასე მგონია ტომი უკვე ყველაფერს ხვდება.. მიუხედავად ლიზას მდგომარეობისა ჩემი ცხოვრების ელფერი შეიცვალა.. შავ-თეთრი თითქოს ნელ-ნელა,დროთა განმავლობაში გაფერდა,მაგრამ არა მთლიანად..

უხმოდ დავტოვე კაბინეტი.. ტომის გამოყვანის დრო ჯერ არ მოსულიყო,ამიტომ მშვიდად დავუბრუნდი ჩემ სამუშოს და კაბების ესკიზების მომზადება დავიწყე..ვხატავდი იქამდე,სანამ დრო არ მოვიდა ტომის გამოყვანის და სანამ ფანტაზია არ გამომელია.. რადგან არც ისე ადვილია იმუშაო მარტომ.. ჯერ მხოლოდ ესკიზები მქონდა,ახლა საჭირო იყო მოდელები მეპოვა.. ან კაბები დამესრულებინა და რომელიმე ცნობილი დიზაინერი დამეინტერესებინა ჩემი ნაშრომებით..შემდეგ კი ალბათ მისი მოდელებით დამეხმარობა.. მოკლედ გავიჭედე ..არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა..

საწყალი სახით შემომხედა.. სიმართლე ვთქვა მეც მინდოდა მასთან ერთად ვახშმობა,მაგრამ ტომი ვისთან დამეტოვებინა? მისი ყოფილი ძიძის შეწუხება აღარ მსურდა..