მე და ელეანორი არც ისე დიდი ხანია,მაგრამ ობლები ვართ..არ ვაპირებ ამ ტრაგიკული ამბის შესახებ დაწვრილებით გიამბოთ..უბრალოდ ვიტყვი რომ ეს ამბავი ჩემთვისაც და ანაბელისთვისაც ორივესთვის ძნელი გადასატანი იყო.. დღესაც დაგვდევს მოგონებები და საშინელი ტკივილი.. რამოდენიმე თვე დეიდას მეურვეობის ქვეშ ვიყავით,მაგრამ მე სრულწლოვანი გავხდი და მე და ჩემმა დამ ჯორჯიის შტატი დავტოვეთ და ანჰელოზების ქალაქში ლოს-ანჯელესში გადმოვედიღთ.. ლოს -ანჯელესში არც ისე დიდხანს ვიცხოვრეთ.. ამჟამად ნიუ-იორკში ვართ და ვცხოვრობ მშვიდად... მაქვს სამუშაო თუმცა ძალიან მცირე ხელფასს მიხდიან.. ჩემი და ელეონორიც მუშოაბდა,მაგრამ როდესაც იმ დამპალ ნაძირალას გადაეკიდა სხვა ყველაფერი დაივიწყა..

ელეონორს ყოველთვის ვებნეოდი სიყვარულის არ არსებობის შესახებ.. ვაფრთხილებდი,მაგრამ არ მისმენდა.. და აი სწორედ ის მოხდა რისიც მეშინოდა..

ელეანორი საწოლზე გადაწვა და საშინელი ქვითინი დაიწყო.. მე კი მაინც არ ვცხებოდი.. ოთახში აქეთ-იქით სიარული დავიწყე.. აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.. ახლა ხომ მე მას უნდა დავდგომოდი გვერდით და დამემშვიდებინა,მაგრამ არა ამას არ ვაპირებდი,რადგან არასწორი იქნებოდა..