სახლში ღამის 12 საათზე დავბრუნდი. სახლში მხოლოდ ჯერემი იყო.
- დედ-მამა სად არიან ?
- არ ვიცი რამისაა გავგიჟდე. შენ რომ გახვედი ნახევარი საათის მერე გავიდნენ ეგენიც , რომ ვურეკავ ტელეფონს პასუხობენ და უცხო ხმები ისმის. ამდენი ხანი არ გამოჩენილან.
- სად წავიდნენ?
- ბილეთები უნდა ეყიდათ
- რა ბილეთები ?
- აბა რა გეგონა სამუდამოდ აქ დავრჩებოდით? კალიფორნიის! და სხვათაშორის შენც მოდიხარ.
- არაფერიც! აქედან ფეხსაც არ გავადგამ .
- დაიცადაიცა მე ნუ მეჩხუბები . იმათ ეჩხუბე რომ მოვლენ ... თუ მოვლენ სართოდ. სად წავიდნენ. ამდენი ხანი რათ უნდა აეროპორტში წასვლას?
ამ დროს ჯერემის ტელეფონი აწრიალდა. როდესაც ჯერემიმ უპასუხა , ვერაფერს ამბობდა. თითქოს ყეში ბურთი გაეჩხირა ... დეჟავუ .. როგორც მაშინ ზეინს .
- ჯერემი რა ხდება?
- ასე თქვეს ხიდზე ავარია მოუვიდათო.
თითქოს თავში ჩაქუჩი ჩამარტყეს. ჩემი ცხოვრება ბრაზილიურ სერიალს გავს და ალბათ ამაში თქვენც დამეთანხმებით.ამაზე სისულელე რა უნდა იყოს?რამდენი ადამიანი უნდა დავკარგო წელს? მთელი ოჯახი? მხოლოდ უბედურებისთვის ვარ განწირული?
- ჯჯერემი გ-ადარჩნენ?
- არ ვიცი. დროზე წამოდი.
მე და ჯერემი სავადმყოფოში მივედით. მამა გონზე იყო. დედას ოპერაციას უკეთებდნენ. მამაზეც ვერ იტყოდიკარგად არისო.
ჯერემი : როგორ მოხდა ავრია?
მამაჩემი : გზაზე კაცი იდგა.... კაპიშონი ეხურა ... სახე .. არჩანდა...
მე: მამა ახლა ჯობია დაისვენო.ყველაფერი კარგად იქნება.
მამას ჩაეძინა მე და ჯერემი ექიმებმა გამოგვყარეს. მალე საოპერაციო ბლოკიდან ექიმი გამოვიდა.
- როგორ არის? ექიმო როგორ ჩაიარა ოპერაციამ ?
- ოპერაცია არგად გავაკეთეთ მაგრამ დედათქვენი გარდაიცვალა , არა მარტო ავარიით. მას სამწუხაროდ ასევე სიმსივნეც ქონდა.
დედაც დავკარგე .. ემაც .. რატომ? რა დავაშავე? ყველაზე ახლო ადამიანებს ვკარგავ. გავიდა დრო უკვე 7საათი იყო დილის. მე და ჩემი ძმა სახლში წამოვედით. რა საშინელებაა როდესაც ტირილი გინდა და ვერ ტირიხარ. ყელში ბურთი გეჩხიება ,არ გინდა შენი ხმა ვინმემ გაიგოს. გინდა ჩუმად იყო მაგრამ ამას ვერ ახერხებ. ვერავის გაუზიარებ შენს ტკივლს ამიტომ ყველაფერს გულში იკლავ და შენს თავში იკეტები. როდესაც ყველაზე ძალიან გჭირდება ის აადამიანი რომელიც გერდში გედგა და მაშინ აანალიზებ რომ მანაც მიგატოვა და წავიდა. ყველაფერი ძნელია და ამ დროს 2მაგად ძნელდება.
ამაში ყველაფერში ასე მგონია მე ვარ დამნაშავე. ყველა ნაბიჯზე ყველას ვკკარგავ. ასეთი ცხოვრება აუტანელია. ბოლოს სულ მარტო აღმოვჩნდები? იმედია არა.
