-მინდა ყველაფერი დავივიწყო.. არ არსებობენ ვამპირები და სხვა არაადამიანური არსებები.. ეს ყველაფერი სიზმარია.. მინდა გამეღვიძოს.. მეტის ატანა შეუძლებელია.. გთხოვტ გამაღვიძეთ.. მიშველეთ ვინმემ..
თავისთვის ჩურჩულებდა ელისი.. ხვდებოდა რომ მასში რაღაც ამოუხსნელი იცვლებოდა..მას კი ეს არ უნდოდა..
-აქ რატო ხარ? ვერ ხვდები რომ ცივა?
(ნესა და მეთიუ მოვიდნენ) ელისს შეკითხვისათვის არ უპასუხია.. მაშინ ნესამ უბრალოდ ხელი ჩასჭიდა და სახლში შეიყვანა.. ელისს ხელები მთლად გაჰყინოდა..თითოქს ეკრუნჩხებოდა კიდეც ეს ლამაზი,ნატიფი ხელები..
-ელის ახლა მაინც მიპასუხე გარეთ რატო იდექი..
-მეძინება..
(ელისი თავის ოთახში ავიდა.. )
მეორე დილით ელისმა შედარებით კარგ ხასიათზე გაიღვიძა.. თუმცა ბენის უხეშ პასუხს ახლაც გაბრაზებული იყო..გამოიცვალა და სკოლისაკენ წავიდა.. სეირნობით სწორედ იმ დროს მივიდა,როცა უკვე ზარი დაირეკა.. ისტორია ჰქონდათ..
-მემგონი ყველაფერი გასაგებია..ელის შეგიძლია მიპასუხო,როდის გაჩნდა ლეგენდა ფორსკში მცხოვრები ვამპირების შესახებ?
-არა მისტერ მაკალისტერ ..არ შემიძლია.. რადგან არ ვიცი..
-სამწუხაროა! მისტერ მაკალისტერი ელისის მაგიდას მოშორდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.. კიდევ 45 წუთი გაგრძელდა ლექცია..ქეროლაინი ლექციაზე ელისის გვერდით იჯდა,თუმცა იგი ისე იქცეოდა ტითქოს ვერც ამჩნდევდა..
-ელის რა გჭირს? (ქეროლაინი)
-არაფერი.. მემგონი დღეს მეტი ლექცია აღარ გვაქვს.. ხვალამდე.. (გულგრილად დაემშვიდობა ქეროლაინს და სახლში წავიდა)
სახლი ჯერ კიდევ ცარიელი იყო,თავის ოთახში ავიდა და დღიური დაიჭირა ხელში,რომელიც უკვე დიდიხნის განმავლობაში არ წაეკითხა..
ვერც კი მიხვდა,როგორ მოსაღამოვდა..როგორ მოვიდა შუაღამე და ბოლოს ძილის დრო.. პიჟამოები ჩაიცვა და ლოგინში ჩაჭვა,თუმცა დღიურის კითხვას ისევ აგრძელებდა... მანამდე იკითხა სანამ ძილი ძლიერად არ მოელია და თვალები არ დაეხუჭა..
პლედი თავზე გადაიფარა და ღრმა ძილს მიეცა.. ისე ეძინა ვერავინ და ვერაფერი ვერ გააღვიძებდა..
* * * * *
რამოდენიმე დღის შემდეგ..
-ელის კიდევ მიბრაზდები?
ელისი ისევ და ისევ არ პასუხობს ბენის შეკითხვას..
-ელის გთხოვ ერთხელ მაინც მიპასუხე..
პასუხი არ არის...
-ელის იცოდე ბოდიშის მოხდა არ მჩვევია,თუმცა მხოლოდ შენ გიხდი ბოდიშს და გთხოვ შემირიგდე..
ელისმა ბენი მოიშორა და კაფე დატოვა..
-იცი ბენ ვერ გიტან..შენი საქციელის გამო ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხმას არ მცემს..(გაბრაზებული ქეროლაინი ელისის გასვლის შემდეგ ბენს მიუახლოვდა)
-იცი რა ჩემი ბრალი სულაც არ არის.. ეს სემის ბრალია.. მას ჩემთვის სარი არ უნდა გაეჭრო.. (მშრალად უპასუხა ბენმა "ქერათმიანს" და ბარი დატოვა..)
ბენმა იცოდა ელისი სახლში დაბრუნდებოდა,ამიტომ უკან გაჰყვა..
-ელის გთხოვ კარი გამიღე,უნდა დაგელაპარაკო..
-ბენ თავი დამანებე,,,გადავწყვიტე ვამპირების არსებობა სამუდამოდ დავივიწყო...(ელისმა კარების მეორე მხრიდან გამოსძახა)
-და მაგიტომ აღარ სცემ ხმას შენ საუკეთესო მეგობარს? არ ელაპარაკები ადამიანებს რომლებსაც უყვარხარ..
-მე ადამიანებს არ ვუყვარვარ.. მე ვამპირებს ვუყვარვარ.. მე კი ისინი მძულს..
-მეც გძულვარ?
-ხო მძულხარ..რამოდენიმე წამი ელისი გაჩუმდა..-ბენ მე შენ მძულხარ..
-მაშინ თუ მართლა გძულვარ.. კარი გააღე თვალებში შემომხედე და ისე მითხარი შენი სათქმელი..
-არა ..არ გავაღებ.. არ მინდა შენი დანახვა..
-ელის ელის..! (ბენმა გაიცინა)-შენ უბრალოდ გეშინია..
-რის მეშინია?(გაკვირვებული ხმით უპასუხა ელისმა)
-იმის რასაც გრძნობ..
-და რას ვგრძნობ? (ელისმა კარები გააღო..)
-გითხრა რას გრძნობ? იმას რასაც ახლა მე ვგრძნობ შენ მიმართ..
ბენმა ელისი თავისკენ მიიზიდა..
-მემგონი ყველაზე დიდი შეცდომა ახლა დაუშვი,როდესაც კარი გამიღე..
ბენმა ელისს ვნებიანად აკოცა..
დიდხანს შეიძლება გაგრძელებულიყო ეს კოცნა,მაგრამ უცებ ტშის ხმა გაისმა. ელისიც და ბენის იქით მიბრუნდნენ საიდანაც ხმა მოისმა..
-ელის არ მოველოდი შენგან ბენის შეყვარებას..
-მემგონი ეს შენი საქმე არ არის..(ბენმა უხეშად უპასუხა)
-არა.. ეს ჩემი საქმეა,რადგან ელისი ერთადერთი გარანტია ჩემი სიცოცხლის.. ამავდროულად მხოლოდ მან იცის როგორ მომკლას..
-მოგკლავ კიდეც თუ კიდევ მომიახლოვდები და ჩემს სახლის საზღვარზე ნაბიჯსაც გადმოდგავ..
-როგორც ყოველთვის მემუქრები..
-რა გინდა აქ რისთვის მოხვედი? (ბენი)
-რისთვის და თქვენთან სარფიანი შემოთავაზება მაქვს.. უფრო სწორედ მოგიწევთ ეს გააკეთოთ.. ელის მე შენი სისხლი დამჭირდა თან ძალიან..
-დენიელ შენ გგონია უფლებას მოგცემ მას მიეკარო?(ბენი დენიელს მიუახლოვდა)
-მართალია უფლებას არ მომცემ..თუმცა როცა მოკვდები მაშინ ხო მომცემ..
ბენი მოულოდნელად მუხლებზე დაეცა.. დენიელი მის მოკვლას აპირებდა..
-ბეენ გთხოვ წამოდექი... ბენ ..
-ელის გრძნობ ამ საშინელებას? ახლა შენ თვალწინ მას ბოლო მოეღება..
-არა გთხოვ დენიელ.. არ გინდა.. ბენს არაფერი დაუშავო,მე რაც გინდა ის მიქენი..
ელის უებურად ცრემლები წამოუვიდა.. გრძნობდა და ხვდებოდა ბენის სიკვდილს ვერ გადაიტანდა,რადგან იგი უკვე თავდავიწყებით უყვარდა..
-გთხოვ დენიელ.. ძალიან გთხოვ..
ელისმა ჩაცრემლიანებული და სევდით სავსე თვალები მიაპყრო..
-კარგი ელის.. თუმცა რამოდენიმე საათით მაინც გავთიშავ..შენ კი ჩემთან ერთად წამოხვალ..
ბენი გონება დაკარგული მიწაზე დაეცა..
-აბა ელის მზად ხარ წამოხვიდე ჩემთან ერთად?
ელისი დენიელს უხმოდ გაჰყვა..დიდ და ძველებურად,თუმცა გემოვნებით მოწყობილ სახლში მივიდნენ..
-არ ვიცოდი ფორსკში ამ ადგილას ასეთი სახლი თუ არსებობდა..
-ეს სახლი ძალიან ძველია და დიდ ისტორიასაც ინახავს. ამ ადგილმა ჩემს ცხოვრებაში საბედისწერო ადგილი დაიკავა..
-რას გულისხმობ?
-ადრე აქ გიმნაზია იყო,სადაც 7-18 წლის ბავშვებს ასწავლიდნენ..როდესაც 7 წლის გავხდი მშობლებმა ამ სკოლაში მიმაბარეს..მათ იშვიათად ვნახულობდი,მხოლოდ არდადეგებზე.. ასე გაგრძელდებოდა მანამ სანამ 18 წლის არ გავხდებოდი.. პირველად როცა ამ სკოლაში ფეხი შემოვდგი.. ყველა ინტერესით მიყურებდა,მასწალებლებსაც და მოსწავლეებსაც აინტერესებდათ ვინ იყო მათი ახალი მოსწავლე და კლასელი..
დენიელმა ცოტახნით პაუზა გააკეთა..ხოლო შემდგომ ისევ განაგრძო..
-ამ სკოლაში გატარებული წლები ყოველთვის კოშმარია ჩემთვის..როდესაც ღამდებოდა შუქებს აქრობდნენ და ეს ადგილი მოჯადოებული ხდებოდა.. ისეთი შეგრძნება გიჩნდებოდა,თითქოს აქ სიკვდილი სუფევდა სამუდამოდ,და ეს მართლაც ასე იყო..
ელისს საშინელი შეგრძნება დაეუფლა.. მის წინ ის სურათები გაცოცხლა,რომლის შესახებაც ახლა დენიელი ლაპარაკობდა..
-აქ ამ ადგილას მე იმად ვიქეცი,რასაც ახლა წარმოვადგენ..
-სხვები?
-სხვა მოსწავლეები? ისინი დაიხოცნენ..
-როგორ?
-მე დავხოცე..
ელისი შეკრთა..თუმცა დენიელის ისტორიამ ძალიან დააინტერესა
და თხოვა თხრობა გაეგრძელებინა..
-როგორ გადაიქეცი ვამპირად?..
-როგორც ჩანს დაგაინტერესდა..(დენიელმა გაიღიმა,თუმცა მის ღმილში საშინელი სევდა იგრძნობოდა)ერთი ჩვეულებრივი საღამო იყო.. გარეთ საშინლად ციოდა..წვიმდა..ისეთ სქელ ბინდს მოეცვა გარემო,რომ ვერაფერს გაარჩევდი..უკვე ყველას ეძინა ჩემს გარდა.. მე ჩემ ოთახში ვიჯექი და დღიურს ვწერდი..უცებ ვიგრძენი რომ უკან ვიღაცამ გაიარა.. მივბრუნდი,თუმცა არავინ იყო.. წერა აღარ გამიგრძელებია,უბრალოდ თვალები დავხუჭე და რამოდენიმე წამის განმავლობაში ღრმად ვსუნთქავდი..შემდეგ წამოვდექი და ფანჯარასთან მივედი..გარეთ ვიყურებოდი და ვცდილობდი,რაიმე მაინც გამერჩია..
უცნაური გრძნობა დამეუფლა.. კიდევ ერთხელ ვიგრძენი რომ ჩემს უკან ვიღაც იყო,მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვხედავდი..