- ვიცოდი რომ მოხვიდოდი საყვარელო ♥! - ვინ ხარ?!- სუნთქვა შემეკრა ეს ნამდვილად დედას ხმა იყო, ჩავიკეცე და მუხლებით ძირს დავეცი. - შენი აზრით?!, მგონი ხვდები! - ეს რა ხუმრობაა?!
- კარგი, მოდი შევთანხმდეთ!, ეხლა შენ სახლში დაბრუნდები! იქ უკვე წვეულება იწყება! თავი ყველას მოაჩვენე რომ კარგად ხარ და უცნაური არაფერი მოხდება!, მე კი ზუსტად 10 საათზე მოვალ , ჩემი მოსვლა კი დიდი შურისძიების დასაწყისი იქნება! მამაშენი პასუხს აგებს იმაზე რომ თქვენი თავი წამართვა! - რატომ უნდა დაგიჯერო?! - თუ დედა გიყვარს ამას გააკეთებ!- მობილური გამითიშა არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ცოტახნით ვიყოყმანე შემდეგ კი ჩანთას ხელი დავავლე და მანქანისკენ გავიქეცი, სწრაფად დავქოქე და იქაურობას გავეცალე, - რა უნდა ვქნა?! იქნებ მართლა დედაა?!... რა სისულელეა! მაგრამ თუ ამის გაგება მინდა ისე უნდა მოვიქცე როგორაც მითხრა, მობილური ავიღე და ჩემს ძველ მეგობარ სტილისტ როუზს გადავურეკე. - ნატალი?! როგორ ხარ?! - ცუდად როუზ, დახმარება მჭირდება! - რაში?! - რამე სადღესასწაულო კაბა მჭირდება , მამაჩემის სულელური წვეულებისთვის!
- მმმ, მოდი რამეს მოგიძებნი!
- უღრმესი მადგლობა! მოვდივარ!- მისი კაბების მაღაზიისკენ წავედი, ცოტა დრო მქონდა ამიტომ თავ მოჭრილი ბატივით დავეხეტებოდი. როგორც იქნა ქალაქში ჩავედი , და მაღაზიიას დავადექი. კარი შევაღე როუზმა თავი გამოყო და მისკენ მიმიხმო მეც მისკენ წავედი - აბა ეს კაბა?!- დიდი შავი კაბა ამოიღო ძალიან ლამაზი იყი მაგრამ ზედმეტად ბრწყინავდა - არ ვიცი!
- აბა ეს?!- იასავნისფერი ატლასის კაბა ამოიღო მან. - ამას გავისინჯავ! - კარგი ! - აბა?!
- შავი აჯობებს! - კარგი , კარგი ! შავს ავიღებ! ამას კი ნინას წავუღებ- კაბები ხელი ვავლე და მანქანაში ჩავჯერი, ისეთი დაბნეული ვიყავი როუზისთვის მადლობაც კი არ გადამიხდია. სახლში მისულს ნინა კარებში შემომეფეთა შეშინებულმა შევხედე - რა ხდება?! - კაბაზე უნდა წამომყვე!
- უკვე მოგიტანე!
- მართლა?! რა მაგარი დაიკო ხარ! საუკეთესო ტყუპისცალი!- ჩამეხუტა ნინა - მოდი მოდი ნახე! ოთახში ავედით და კაბები გავისინჯეთ მას ჩემი არჩეული კაბა ძალიან მოეწონა მე კი ჩემს შავს უზარმაზარ კაბაში თავს უკანასკნელ იდიოტად ვთვლიდი. კარზე ანასტასიამ მოაკაკუნა და ოთახში შემოიხედა - გოგოები სტუმრები უკვე აქ არიან! - ნიკლაუსიც?! - ნიკლაუსიც! გარეთ გავედი და კიბეეებიდან გადავიხედე უეცრად რაღაც უცნაური შევამჩნიე ნიკლაუსი ვიღაცასთან ერთად იდგა (ის ვერასდროს ვერავის იტანდა და ყვალას ცუდად ექცეოდა) და უფრო უცნაური იყო ის რომ ეს ადამიანი იანი იყო ქვემოთ ჩავედი და დაუფიქრებლად მათკენ წავედი. - ნატალი! აი ისიც იან!ვისგამოც ჩამოვედი!
იანი ჩემსკენ შემოტრიალდა და გაბრაზებულმა გახედა კლაუსს - იანს საიდან იცნობ?! - ჰაჰაჰა!-მას ჩემი ეს შეკითხვა სასაცილოდ არ ეყო - რა გაცინებს?! - ჩემს ძმას როგორ არ უნდა ვიცნობდე!, მოიცა მოიცა! შენ რა ის ვერ იცანი?! ო ღმერთო! ეს რა ძალიან მაგარი ამბავი გავიგე! შენ ის არ გახსოვს! ბავშობიდან გიყვარდა! შემდეგ კი 12 წლის ასაკში ის მამამ სამოგზაუროდ გაუშვა! შენ მას 1 წელი მისტიროდი! 5 წლიდან უყვარხარ! სხვაგვარად აქ არ იქნებოდა საყვარელო! მაგრამ შენ ის ვერ იცანი! ეს ჩვეულებრივი ამბავია! 10 წელი გავიდა! რა კარგი დღეაა!- კლაუსმა შამპანიურის ჭიქა აიღო და სიცილ სიცილით მიეფარა თვალს, იანს გავხედე თვალებს ვერ ვუსწორებდი - რატომ არ მითხარი?! - მინდოდა თავიდან შეგყვარებოდი!
- ჰოო?! და ამდენხანს მატყუებდი?! რაღაც სისულელეები გამოიგონე თითქოს თავს იმიტომ მარიდებდი რომ შეყვარებული მოგიკლეს! რა კარგი მსახიაობი ხარ! ჰოო როგორ დამავიწყდა ისიც გამოიგონე რომ სადღაც მიდიოდი! და კარგ ხანს აღარ დაბრუნდებოდი- მთელი ხმით ვუყვიროდი მას ის კი ოდნავადაც არ ეცვლებოდა გამომეტყველება. - ჰო! ეგრეაა! მაგრამ მოიცა! მე ნამდვილად მივდიოდი მაგრამ გამახსენდა რომ აქ რაღაც დამრჩა! შენ! თვალზე ცრემლი მომადგა, ვერ ვიჯერებდი რო ის იყო! ჩემი ბავშობის სიყვარული ჩემს წინ მედგა, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა ისეთი თვალებით მიყურებდა ვეღარ გავძელი და ჩავეხუტე
