თვალები გავახილე იანი მოწყენილი სახით დამდგომოდა თავს - აქ როგორ მოვხვდი?! მე ხომ დედაჩემმა მომკლა! - ისევ დაიწყე?! - რა?! - მთელი ღამე ბოდავდი! რაც შენ და შენს დას გული წაგივიდათ მის მერე ბოდავ! ვიღაც ქალს ეძახი! უყვირი! და შემდეგ თავის მოკვლას ცდილობ!! ეს რა ჯანდაბაა?! რატომ არ მითხარი რომ კიბო გაქვს?! ექიმები ვარაუდობენ რომ დაავადების ბრალია! უკვე მოლანდებები და ბოდვები გეწყება! საქმე ცუდადაა ნატალი!! - როდის უნდა მეთქვა?!
- ამისთვის დრო ნამდვილად გქონდა!! - რამდენი ხანი დამრჩა! ზუსტად მითხარი!! - კარგად მომისმინე! არანაირი დრო! და ვერანაირი დაავადება ვერ დაამარცხებს ჩვენს სიყვარულს! შენ გადარჩები! უნდა იბრძოლო! ჩემთვის უნდა გადარჩეე! თუ გიყვარვარ იბრძოლებ!! ამსეტერდამში უნდა წაგიყვანო!! მამაჩემის ძველ მეგობართან!! ძალიან კარგი ექიმია! და მასთან გაგსინჯავ! ოპერაციას გაიკეთებ და კარგად იქნები! - არა!, ჩემს უკანასკნელ დღეებს საავადმყოფოში არ გავატარებ! იან მე ვეღარ გადამარჩენთ! - ამას ნუ ამბობ!- ხმას აუწია იანმა, ეტყობოდა როგორ ამწარებდა ჩემი სიკვდილის გაფიქრებაც კი, სახე გაჰქვავებოდა თვაბში კი დიდი სევდა ეგრძნობოდა, საწოლიდან წამოვდექი და მოვეხვიე, მანაც მაგრად მომხვია ხელები და ატირდა - უშენოდ მეც მოვკვდები! უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ!! -
- რომ გაიგო რომ ეს ჩემი უკანასკნელი დღეა?! - ხვალ შევხვდებით! ცაში!
- იანნ!- ავწუწუნდი. - უჩემოდ ცხოვრება უნდა ისწავლო!, მაპატიე რომ ასეთუ ეგოისტი ვიყავი !! და ვცდილობდი ჩემთან ყოფილიყავი! მაპატიე რომ ძალიან ძალიან მიყვარხარ!! და ვერ დაგთმე! მაპატიე რომ ეხლა აქ ხარ და ტირი!! მაპატიე!! - ეს ჩემი არჩევანია! - არ ვარ ღირსი რომ ჩემს გამო ასე იტანჯებოდე!! - შენ ყველაფრის ღირსი ხარ!! შენს თავს რატომ არ აფასებ?!
- არა არ ვარ! - შენს თავს უნდა შეეწინააღმდეგო!, შეიძლება ამ დაავადებამ გაგაგიჟოს! მაგრამ შენ საკუთარ თავს უნდა ებრძლო! თავს არ აყვე და სიმშვიდე შეინარჩუნე! უჩემოდ ერთი ნაბიჯიც არ გადადგა!
- იანი ისე მიყურებდა თავს ძლივს ვიკავებდი ისევ ტირილი არ დამეწყო, იმის გამო რომ ასეთ საოცარ ადამიანს ვკარგავდი, ჩემს თავზე მეშლებოდა ნერვები რომ მას ასე ვტანჯავდი. უეცრად სუნთქვა შემეკვრდა და კანკალი ამიტყდა , იანითვალებ დაქაჩული გაიქცა კარებისკენ და ექიმებს დაუძახა, მაგრამ არავინ გააგონა და მათ დასაძახებლად გაიქცა, როცა ის თვალს მიეფარა ყველაფერი თავის ადგლას დადგა, ჰაერი ხარბად შევისუნთქე და ფეხზე წამოვდექი, მხოლოდ ერთი რამე მიტრიალებდა თავში იქედან გაპარვა, იანის სტყვები და მისი სახე წინ მიდგა " თავს შეეწინააღმდეგე! ჩემს გარეშე ფეხიც არ გადაადგა" მაგრამ თავს ვერ ვიკავებდი თითქოს ჩემში მეორე მე იყო და მას გაქცევა უნდოდა, ფანჯარა გავაღე და ჩმად გადავძვერი, როცა ქვემოთ დავეშვი ყველამ მე შემომხედა, რამოდენიმე მედდა დამედევნა მაგრამ მე გასასვლელთან ახლოს ვიდექი და მათ გავასწარი, პირველივე ტაქსის გადავუხტი წინ , ალბათ ისეთ სასაციო მდგომარეობაში ვიყავი, ავადმყოფის სამოსში გამოწყობილი ფეხშიშველა, შეშინებულმა მძღოლმა რამდენიმე მეტრით წინ გააჩერა, მეც მანქანაში ჩავხტი - დაქოქე! - სინიორიტა ნატალი?! - მან მიცნო, ლბათ ჟურნალ გაზეთებიდან - დროზე! - გაბრაზებული ხმით ვუყვირე! მას კი არა მეც შემეშინდა ჩემი ხმის , უახლოეს სასტუმროსთან გავაჩერებინე, თან არაფერი მქონდა რომ მათთვის გადამეხადა , მაგრამ ჩემი პოპულარობით ვისარგებლე
ჰოჰო! ვიცი რომ პატარა თავი იყო! მაგრამ წინა თავსაც ცოტა და პატარა კომენტარები ქონდა! როთაც ნაწყენი ვარ!
