- როდესმე გავიცნობთ სტეფ!!
- მან საყვარელი გაიჩნა დედას სიკვდილის მერე! მხოლოდ 1 წელიწადში!
როცა ჩვენ გვტკიოდა ის ნაწილი რომელსაც ქვია დედა! და ახლაც ესეა!
მან საყვარელი გაიჩინა და მალე შვილიც! ის გოგო არც კი გვეძებს!
- მესმიც , მესმის! მაგრამ ის მაინც გავიცნოთ!
- და თუ მას ეს არ უნდა?! - ჩავმაჯინდა სტეფი.
მას გავხედე და პირ ღია დავრჩი, სათქმელი არაფერი მქონდა
უსიტყვოდ დამტოვა, ის ხომ სიმართლეს ამბობდა, ვერაფერში გავამტყუნებდი.
სტეფმა გაღმებული შემომხედა ,
- წამოდი ნაყინი ვჭამოთ!
- ხასიათზე აღარ ვარ!
- რატომ?- გაკვირვებულმა გავხედე. მან კი რაღაცისკენ
მანიშნა და სახე დაემანჭა, მის მზერას თვალი გავაყოლე და გაოგნებული დავრჩი.
ჩვენი ადგილ სამყოფელიდან დავინახეთ მამას მანქანა, რომელიც
ჩვენთან სახლის წინ ეყენა, ერთმანეთს გავხედეთ და უსიტყვოთ
სახლისკენ გავეშურეთ , მას გავხედე - არანაირი თავაზიანობა!
- აი ეხლა კი ჩემი და ხარ! - ერთმანეთს გავუცინეთ
და სახლში ავედით კარი უკვე ღია იყო, ცოტა გამიკვირდა ...
მაგრამ მერე გამახსენდა რომ მე სახლის გასაღები არასდროს გამომიცვლია
მამას კი გასაღები ჰქონდა, სახლში შევედით , მამა ჯერ არ ჩანდა .
მაგრამ ჩემი საძინებლის კარი ღია იყო , და დავინახე ვიღაც
მუქი კანის ფერი გოგონა როგორ წამომჯდარიყო ჩემს საწოლზე და ჩემს
ნივთებში იქექებოდა, გაბრაზებულმა გავხედე ძმას და თვალებით ვიკივლე.
საძინებლისკენ გავეშურე და კართან დავდექი.
- უკაცრავად, შენს ნივთებში ხომარ ვიქექები?! და ჩემი თმით თრევა
ხომარ გინდა?! არა ... მე მინდა და შენც ხომარ გინდათქო (:D)
- არა, ნამდვილად არა ... კეროლაინ!
- ვინ ჯანდაბა ხარ?!
- მოიცა მოვიფიქრო! იქნებ შენი და?!
თვალებ დაქაჩული ვუყურებდი როცა ჩხუბის ხმა გავიგონე, ძმასთან გავიქეცი
და ის გოგო ჩემს ოთახში დავტოვე, მისაღებში გასულს ხელში მამა
და სტეფი შემრჩა რომლებიც ჩხუბობდნენ
- ბოლოჯერ გეუბნები ჩვენ შენთან არ წამოვალთ!
- თქვენ ჩემი შვილები ხართ!
- ჩვენ შენ არ გვჭირდები!
- სიტყვები შეარჩიე სტეფან! ნუ მაბრაზებ!
- მოიცა , მოიცა! გგონია ეგ მადარდებს?!
- გეყოთ!! - მთელი ხმით ვიყვირე , ორივემ მე შემომხედა
მამამ ჩემი ხასიათი კარგად იცოდა ამიტომაც აფირისტობა შემოხედვის
თანავე დაიწყო, მაგრამ ოდნავადაც არ შემიხრია წარბი.
- საყვარელო! შენი ძმა უარზეა! მინდა რომ ჩვენთან გადმოხვიდეთ!
- ყოჩაღ ძამიკო, ასეთი სწორი გადაწყვეტილება ჯერ არ მიგიღია!
მამას ჩემს სიტყვებზე თვალები შუბლზე აუვიდა , სტეფანმა კი სიცილი
დაიწყო, ალბათ გაუკვირდა როგორ შევიცვალე ასე უცებ გადაწყვეტილება.
მაგრამ ჩემმა ძმამ თვალი ამიხილა, მიმახვედრა იმას რომ მამაჩვენი უკანასკნელი
ნაბიჭვარი იყო. თვალები გამინათდა და ოთახში შევედი ,
ჩემს "დაიკოს" მკლავშ ხელი ვავლდე და ოთახიდან გამოვაგდე,
რაზეც მამა უფრო გამწარდა, ჩემი " დაიკო " სტეფანისკენ ვისროლე
სტეფანი კი კა გაიწია და გოგონა ხელებში მამას ჩაუვარდა, სტეფან ჩემკსნე
წამოვიდა და გვერდით დამიდგა, - აბა?! კარს თავად მიაგნებთ!
- ამას როგორ მიბედავთ! თავხედო ბავშვებო!
- მგონი გასაგებ ენაზე ვერ ვსაუბრობთ, რას იტყვი სტეფფ?!
- ალბათ! შეიძლება ისინი ყრუები არიან ! და მხოლოდ სხეულებით
საუბრობენ !!! (ანუ უნდა ვცემოთ ! ;დ)
- ძალიან ცუდად აგღზარდეთ!
- ჰო, შეიძლება ასეც არის! მაგრამ რაღაცეები უნდა შეცვალო
სიტყვაში, ძალიან ცუდად მოვიქეცი! რომ მე არ აგღზარდეთ!!
შენ ხომ მიგვატოვე! ეხლა კი ჩვენ გვკიდიხარ! - ვუყვირე მას, ჩემს ყურებს
ვერ ვუჯერებდი, ნუთუ ეს მე ვიყავი?! ესეთი სიტყვები ჩემი პირიდან
პირველად ამოდიოდა, მითუმეტეს მამას მიმართებაში.
უეცრად კარი გაიღო და სახლში ნინა შემოვიდა, ვერ გაიგო რა ხდებოდა,
მაგრამ მას სახე შეეცვალა როდესაც ჩემს გვერდით სტეფფი ფაინახა.
- ნინა! - გავუღმე მას.
- უკაცრავად, ცუდ დროს მოვედი!
- არა რას ამბობ, მათხოვრები უკვე მიდიოდნენ!- გაუღმმა სტეფმა.
- ნინაა, მიხარია შენი ნახვა!! გაიცანი ეს ჩემი მესამე შვილია!
ილენია! იმედია დამეგობრდებით! იცი?! ამ ორ გიჭს ნამდვილად სჯობს!
ეს ისე სიტყვამ მოიტანა და დღეს აქ გადმოვდივართ!
- რაა?! აქ გადმოდიხართ?!!! ო ღმერთო!
- ეხლა ეს შემომაკვდება!
- ჯობია წავიდე! - დაიმორცხვა ნინამ!
- არა , არა! ისინი წავლიან!
- ხომ გითხარი მამა, ისინი არ მიმიღებენ! - ცრემლი წასწყდა ილენიას.
რამაც ცოტა გამანერვიულა, და ჩემი ადამიანური მხარე ისევ ჩაირთო,
ბრაზი სიბრალურმა შეცვალა , და სტეფს გავხედე.
- კარგი, თანახმა ვარ ილენია დარჩეს რამდენიმე დღით! მაგრამ შენ არა მამა!
- რაა?! - წამოიძახა სტეფანმა, მაგრამ როცა ილენიას კარგად
დაკვირდა ამოიოხრა და თქვა : - კარგი ჯანდაბას!
- ის ჩემს გარეშე არ დარჩება!. - გაიღმმა მამამ.
- მაშინ წამოვიდეს! - ღიმილით უპასუხა სტეფანმა
- არა, დავრჩები! - გამიღიმა ილენიამ.
- ოცდამეორე სერიის დასასრული! ფილმი გახმოვანებულია
ტელეკომპანია ნიუ-ორკ ლაიფის მიერ! - კარი შემოაღო გაღმებულმა იანმა
- კიდევ ერთ უზრდელი! - ამოიხრა მამამ.
- ოოო, ბატონო "ვიღაცავ" თქვენი სახელი არ მახსოვს!
კარგია 10 წლის შემდეგ გაზრდილ შვილებთან დაბრუნება?!
პს. ნაბიჭვრების სახელები არ მამახსოვრება. .....
რას მომშტერებიხარ?!
- სიმართლე გითხრა ბოდიშს ველოდები! - გაუღიმა მამა.
- ჰაჰაჰ, წარმატებებს გისურვებ! - გაეცინა ნინას.
- უი, ეს გოგონა მახსოვს - გახედა ილენიას. - მან ენის გამოყენება კარგად იცოდა!.
