"როდესაც ვინმეს კარგავ, არცერთი შენ მიერ დანთებული სანთელი და წაკითხული ლოცვა არ შეცვლის იმ ფაქტს, რომ ერთადერთი რაც დაგრჩა დიდი ცარიელი ადგილია, რომელსაც ის ადამიანი ავსებდა, რომელიც დაკარგე. "
ჩვენი მყუდროება, და ისევ შიშმა ამიტანა. ნიკლაუსი მათკენ შეტრიალდა და ჩაეცინა.
- მგონი ეს დაგვცინის! რამეს სასაცილოს ხედავთ?! - შეიძლება თქვენ არა მაგრამ მე კი, ლაწირაკებო! თქვენი იდიოტური გამოხედვა ცუდად მხდის!! - სიტყვები შეარჩიე თორე სახეს ჩამოგიღებ! (ბიჭი) - კეროლაინ სახლში შედი! - გამომხედა ნიკლაუსმა.
- აქ არ დაგტოვებ! - მხდალმა ლომმა თავი ლამის გლადიატორად წარმოვიდგინე. კლაუსი ერთი წამით უკან შეტრიალდა , მათ კი დრო იხელთეს და ნიკლაუსისთვის დარტყმა სცადეს მაგრამ მან უეცრად მუშტი ხელებში მოიქცია, და რამოდენიმე წამში ბიჭს სახე მოექცა, და თვალებიდან ცხრემლი წასკდა. თვალებ დაქაჩული ვუყურებდი მათ, საიდან აქვს ნიკლაუს ამხელა ძალა რომ ბიჭის ძვლების ხმა ისმოდა?! მან ხომ უბრალოდ ხელი დაუბლოკა?! ან როგორ მოახერხა ეს წამის მეათედში?!. როგორც იქნა ბრაზმა გაუარა და ხელი გაუშვა. ეს მოხდა თუ არა ისინი გაიქცნენ , გაკვირვებულმა გავხედე მას. - ისინი აღარაფერს დაგიშავებენ! - გმადლობ!
- არაფერს! - გამმიხარდება თუ .... - რაა?! - თუ რამეზე დაგპატიჟებ!, ვიცი სულელურად ჟღერს მაგრამ, იქნებ ჩემთან შემოხვიდე და რამე დავლიოთ, ანუ კი არ გაძალებ ან პაემანს კი არ გინიშნავ, უბრალოდ ეხლა მარტო უნდა ვისადილო, და იქნებ დამეწვიო! თან ამით მადლობასაც გადაგიხდი!! თუ რათქმაუნდა დროს არ დაგაკარგინებ! - დამშვიდდი! მიგიხვდი! სამადლობელი არაფერია!, ძალიან ვწუხვარ! მაგრამ დღეს ვერ შევძლებ! ეხლა გავრბივარ! მაპატიე!
- კარგი არაუშავს!- სახლამდე ამყვა და კარებთან დამემშვიდობა. - კდევ ერთხელ გმადლობ! - კიდევ ერთხელ არაფრის!. კარი დავხურე და ჩანთა ვისროლე, კარი გადავკეტე და შხაპის მისაღებად წავედი ცოტა რომ განვტვირთულიყავი. როცა გამოვედი და უკვე პიჟამოები მეცვა კარზე ზარი გაისმა, კარი გავაღე და ჩამეცინა. - დავბრუნდი დ ამაინტერესებდა როგორ იყავი!
- აჰ! კარგად! შენი წყალობით!
- შეიძლება ბარში დაგპატიჟო?!
- შეიძლება ითქვას!
- ანუ?!
- ანუ! , არ მცალია! - მისი სახე მაინტერესებდა.
- აჰ! - ისეთი სახე მიიღო მიხვდა რომ იგივეს ვუკეთებდი. - ვწუხვარ! - არაუშავს! - გმიღმა. თვალი გავაყოლე და სახლში არ ჩასულა მივხვდი რომ ბარში
ჩავიდოდა ამიტომაც კარი დავხურე. გიჟივით შევარდი საძინებელში კაბა ამოვიცვი თმები გავიშვრე, სარკეში ჩავიხედე დ ქვემოთ ჩავედი.
- ცვლილებდი ხასიათის მქონე ვარ! - არც ისე! - რს გულისხმობ?! - იმას რომ ვიცოდი რომ მოხვიდოდი! - ესეთი ადვილი გასაშიფრი ვარ?!
გიღიმა და ჩემი შეკითხვა უპასუხოდ დატოვა. მეთვითონაც ვერ ვაცნობიერებდი რატომ ვიყავი იქ, ... მმმ... ალბათ მადლიერების გამოხტვა მსურდა! ალბათ! - მიუხედავად იმისა რომ დიდ შეცდომას ვუშვბ მხოლოდ იმიტომაც რომ გიყურებ, ბედნიერი ვარ რომ ეხლ შენთან ერთად ვარ! - ცოტა უცნაურად და გაუბებრად საბრობ! უფრო სწორად ძალიან!
- ვიცი ვიცი!- ჩაეცინა. - ეს სასაცილო არ არის! - ეგეც ვიცი! - ჰო და მორჩი სიცილს!
- კმაყოფილი ხარ?! - საკმაოდ! იქნებ ამიხსნა რატომ უშვებ შეცდომას რადგან ჩემთან ერთად ხარ?! - მმმ... ამას ვერ გეტყვი! - უცნაური ხარ! - რატომ?!- სახე შეეცვალა. - ისე მესუბრები თითქოს სხვა ეპოქიდან იყო! - იქნებ ასეც არის?!
