ტელეფფონი გვერძე დავაგდე და ტირილი დავიწყე.ეს ყველაზე საშინელი ახალი წელი იყო ჩემს ცხოვრებაში.ამას ვფფიქრობდი და ვერ ვიჯერებდი რომ რომ მიყვარდა ბიჭი რომელიც ჩემი დაქალის შეყვარებული და ამ დაქალმა არაფერი მითხრა.თავს საშინლად ვგრძნოობდი.ტელეფონზე ზარები არ წყდებოდა.არ ვპასუხობდი.მაგრამ ბოლოს მესეჯი დავწერე: მანჰეტენზე : ამ ერთ სიტყვაში ყველაფერი ითქვა.რამოდენიმე წაუთში იქ გავჩნდი.მალე მოვიდა სალო.მე და სალომ ჩვენი საყვარელი starbucks და ორცხობილები ავიღე და სალოსთან მიივედი მე დავლიე.ცოტა შევჭამე და სალოსმეკენ ავიხედე -მმოღალატე ხააარრ.(მე) -მარი ამიხსნი რაა გჭირს?(სალი) -რაა მჭირს? ბედავ და მეკითხები?(მე) -სანდრო რომ ჩემი შეყვარებულლიაა რაა?(სალო) -დამიმალეე.(მე) -სანდრრრომ ღამე დამირეკა.ზუსტად იმ წუთს როდესაც შენ ოთაახში ჩაიკიტე და როგორ მეთქვა?(სალი) -ააჰ... ეგრე ვერ მეტყოდიი? არა სალოო.მე შენ გენდობოდი.(მე) -და მე არ გენდობოდდიი?(სალო) -არაა... არ ვიციი.(მე) -მარი შეიცვალე ნინის სიკვდილის შემდეგ ვეღარ გცნობ.!(სალო) -ნინის ნუუ ახსნებ.ნინიი შენნ არ გგავდა.ნინი მეტყოდა.თუნდაც ტელეფონზე მომწერდა მაგრამ მეტყოდა.(მე) -კაიი როგორც გინდა.(სალო) -საალი მე ერთს გეტყვი.სანდროს გამო არ დაგშორდებიი მაგრამ მეწყინა რომ დამიმალე.(მე) -მარიი..... (სალო) სალო მოვიდა და ჩამეხუტა: 1 თვის შემდეგ მე სალოსთან არ მიჩხუბია მაგრაამმ განადგურებული ვიყავი.1 თვე გავიდა მას შემდეგ რაც ეს ამბავი ვიცი და მაინც ვერ მოვინელე.როგორ არ ვეცადე სანდრო დამვიწყებოდა მაგრამ ვერ მოვახერხე.სალოს საუკეთესო მეგობარი ვიყავით და სანდროსთანაც კარგი ურთიერთობა მქონდა. არასოდეს მეგგონა ეომ 13 წლის ასაკში ასეთი დიდი გრძნობის გამოცდა შეიძლებოდა.ვხედავდი როგორ დაიოდნენ სალო და სანდრო ხელი ხელ გადახვეულები მე კი არაფერს ვამბობდი.... ერთ დღეს კი ჩემთან სალო მივიდა და მითხრა რომ: -მარი იცი..........................
