ბავშვობა- ყველასთვის განსაკუთრებულად თბილი და ემოციებით აღსავსე პერიოდია.. პერიოდი,რომელიც ალბათ არასდროს არავის დაავიწყდება.. პერიოდი,როდესაც,მხოლოდ იმაზე ვბრაზდებოდით რომ კამფეტებს არ გვიყიდულობდნენ და ეზოში ’წრეში ბურთს’ არ გვათამაშაბდნენნ... ზოგჯერ,როცა ღამე საკუთარ თავთან მარტო ვარ და თვალებს ვხუჭავ წარმოვიდგენ როგორი უსუსური ვიყავი მაშინ,როგორი ლაღი და როგორ ბედნიერი.. მახსოვს მასთან ერთად,რომ დავრბოდი ხოლმე მონამულ ბალახზე ფეხშიშველა...რამდენჯერ დავცემმულვარ და რამდეჯნერ ჩავვარდნილვარ მის თბილ მკლავებში.. მენატრება და მტკივა ის დროო...

2012 წელი,20 იანვარი:
-ნინ,მჭირდები,გამო რა ჩემთან-მითხრა მარიმ ტირილით,როდესაც ტელეფონს ვუპასუხე.
-აჰჰა ,კარგი დდაო,დაწყნარდი..-ვუპასუხე მოკლედ,ზედმეტი კითხვების გარეშე და ჩაცმა დავიწყე..
აივანზე გავედი,რადგან გამეგო ციოდა თუ არა გარეთ.. ცივმა ნიავმა სახეში დამიბერა და მაუწყა რომ ქალაქს ზამთარი შემოჰარვოდა..ცივი ნიავი იმდენად მესიამოვნა მარი უცებ გადამავიწყდა.. თუმცა გონს უცებვე მოვეგე...აივნის მოჯაირიდან,თოვლი გადავწმინდე და გარეთ გავედი..

-დედი,დღეს მარისთამ ვრჩები-ვუთხარი და კარები მძიმედ მოვაჯახუნე.ფლეიერში სიმღერები ჩავრთე და მარის სახლისკენ მიმავალ გზას გავუყევიი.. ფიქრებში წასული ვერც კი მივხვდიი რომ გზადაგზა პატარა,ლეკვი მომყვებოდა...ფუმფულა და მშიერიი .. ((ერთიანად აკანკალებული და საშინლადდ მოწყენილი მოუყვებოდა დათოვლილ ბილიკებს ჩემთან ერთად...

ცოტა მეცოდებოდა,მაგრამ რა მექნა?? მარის ძაღლები არ ევასებოდა.. ამიტო მასთან რომ ამეყვანა რაღაცას გადამალეწავდა თავზე.. ამიტომმ,ყურადღება არ მივაქციე... ფლეიერი სხვა სიმღრაზე გადავრთე და მარის კორპუსში.. ჯიბეებიი მიმოვიქექე და როცა 5თეთრიანს წავაწყდი ლიფტის კნოპკას მივაჭირე ხელი... მარის სახლის კარი ღია იყოო.. მისი ტირილის ხმა კიბეებამდე გამოდიოდა და იქ წყებოდა...

ნაზად შევედი ,კარები გადავკეტე და სახლი მოვათვალიერე.. შინ რომ არავინ დამხვდა მეუცნაურა. ისიც იყო მარისთვის უნდა დამერაკა,რომ უცებ აბაზანის კარი გაიღო და იქიდან მარი გამოვიდა.. თვალები ერთიანად ამოისეუბელი ჰქონდა.. ტუჩები ტირილისაგან ერთიანად ლურჯი ჰქონდა.. სახეზე კი ალაგალაგ წითელი ლაქები დამჩდენოდა.. ასეთ მდგომარეობაში ის არასდროს მენახა.. ფლეიერი იქვე დავაგდე და მარი გულში ჩავიკარი...
-დაწყანრდი... და მომიყევი რახდება?- ვუთხარი  მცირეხნიანი დუმილის შემდეგ..
-ბაჩის დავშორდი-მითხრა სწრაფად დაა ხელები მაგრად მომიჭირა ზურრგზე..

ცოტახანი ასე ვიყავით.. მერე ნელ-ნელა როცა დაწყანრდა ხელები მოვაშორებინე და საწოლზე დავაწვინე..ყველაფერი დეტალებში მოვაყოლე და როდესაც დამშვიდდა ჩაეძინა კიდეც..უცებ ტელეფონმა დამირეკა .. ადგომა და პასუხი არმინოდა,მაგრამ რეკვას თუ გააგრძელებდა მარის გაეღვიძებოდა ამიტომ,ზანტაად ავდექი და ტელეფონს ვუპასუხე..

-ხოოო სოფ,რას შვრებიიი დეე?? -ვუთხარი თბილად
-აუუ რავიცი,ჩამო რა ეზოში ვიგუნდაოთ,ოთოც აქაა და გავერთობით-მითხრა და გაეცინა
-აუ გოგო მარისთან ვარ.. ძაან ცუდადაა.. -ვუთხარი ეს და უცებ მარის შევხედე- ანდა იყოს, 15 წუთში მარის კორპუსთან იყავით...
-მიყვარხარრ ...

-მარი გაიღვიძე რა..-ვუთხარი და ბალიში ჩავარტყიი
-აუ რაგინდა შეჩემა-მითხრა დიდიხნის ხვერწნის შემდეგგ ...
-წწამო რა ეზოშიი..
-აუუ,გიჟი ხარ?? რა მეეზოვებაა??-მითხრა გაბრაზებულმა და ბალიში თავზე დააიდო
-მიდი რა გავერთობით... გთხოვ გთხოვ..- ვუთხარიი და საწოლზე ჯინსები დავუგდე,იმის ნიშნად რომ ჩაეცვა
-10 წუთი მარტო ..
-აჰჰჰააჰჰ <33

მარიმ უცებ ჩაიცვა და ეზოში გავედიი.. გადათეთრებული არიმარის დანხავამ გულში ნაპერწკალი ამინთო და სახეზე ღიმილი მომფიინა.. <3 სულიერად ავმაღლდი და გუნებაც გამომიკეთდა.. ვხვდებოდიი რომ მარისაც ესიამოვნა ეს სურათი და გულიანად გაიღიმა <33 ბავშვები ვერთობოდით,ვგუნდაობდით.. მთელი უბანი ეზოოში იყო გარდა ერთისა.. ეს ბაჩი იყოო..  მაგრამ ეხლა მარისთვის მისი გამოჩენა ტკივილი იქნებოდა.. უცებ ბავშვების მხიარული სიცილი ყურის გამაწუებელმა მზერამ მოიცვაა... გვერძე მივიხედე და თეთრი თოვლი სულ მთლად გადაწითლბეული იყოო.. ჩვენს წინ,საშინელი სანახაობა გადაიშალა: უგონოდ გდებული,15 წლის ბიჭი,რომელიც სიცოცხლით აღსავსე და ბედნიერი იყოო სისხლში ცურავდა.. ერთიანად გაყინულ სხეულზე თოვლის ფიფქები ეცემოდა და გამაწუებული ტირილი ისმოდა.. მარი გაყინული ედგა ბაჩოს თავზე ცრემლები ძალაუნებურად მოსდიოდა... მინდოდა დამეწყნარებინა,მაგრამ ეხლა ჩემი სიტყვები ფუჭი და უიმედო იქნებოდა ..ამიტომ უბრალოდ გავჩუმდი..