სიმართლე გითხრათ ეხლა მოთხრობის დაწყებას არ ვაპირებდი.შემდეგ ძალიან მომინდა და მარიამოს დახმარებით გადავწყვიტე რომ დამეწყო. დიდხანს არ გაგრძელდება,სულ რამდენიმე თავიანი იქნება.
-კარგი რა,უკვე ორი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც არდადეგები დაგვეწყო,შენ კი წიგნებს ვერ მოგაშორე.შენი ამბავი რომ ვიცი ხვილისთვის ჩანთაც არ გექნება ჩალაგებული
(ჯერ არ შემოსულა და საყვედურებით ამავსო ემბერმა)
-უი ეგ არც კი გამახსენდა,არ მჯერა ხვალ უკვე ჰავაიზე ვიქნებით?(მე)
-ხო ეშლი, ეხლავე შეეშვი მაგ წიგნებს და მოდი დამეხმარე,არა იცი ეს რისი ბრალია? არცერთ ბიჭს სერიოზულად რომ არ უყურებ,ნუთუ ამდენი თაყვანისმცემლიდან ერთიც არ მოგწონს? არადა რა კარგი ბიჭები არიან,შენ რომ ჭკუა გქონდეს ეხლა სახლში არ იქნებოდი და ბავშევბთან ერთად კლუბში ვიქნებოდით.
ასეთ დიალოგში გავატარეთ საღამო,უფრო სწორედ ემბერი ლაპარაკობდა,მე კიდევ მას ვუსმენდიJ))
როგორც მიხვიდთ მე ეშლი ვარ,თვრამეთი წლის,თინეიჯერი გოგონა ნიუ იორკიდან.
ემბერი კი ჩემი საუკეთესო დაქალია.
დილით ჩვეულებრივ ემბერის ზარმა გამაღვიძა,ტელეფონში მღეროდა::დდ
„რა ლამაზი დღეა,რა მზიანი დღეა,დღეს ხო ჰავაიზე მივემგზავრებით"
-ემბერ რა გეშველება::დდ)არ გამოგდის სიმღერა როდის უნდა მიხვდე?:დმე კი მეგონა ჩემი დაბადების დღე თუ იყო:დ(მე)
-კარგი არ გვინდა ეხლა ეს უკბილო ხუმრობები,მიდი მოემზადე,გამოგივლით და წავედით(ემბერი)
მითხრა და გამითიშა..
მეც სასწრაფოდ ჩავიცვი,მშობლებს დავემშვიდობე და გავედი თუ არა გარეთ,მაშინვე მოვიდნენ ბავშვები. ყველა გადავკოცნე და ემბერს გვერდით მივუჯექი.მანქანაში კლერი,ჰარი და ნიკი იჯდნენ.
მგზავრობამ საკმაოდ დიდხანს გასტანა,მაგრამ ჰავაიზე ძალიან მხიარულად ჩავედით.მაშინვე სასტუმროში დავბინავდით.ტანსაცმელები ამოვალაგეთ,მოვემზადეთ და ზღვაზე გავედით. ცოტა ხანი გასარუჯად დავწექი,ეშლისთან და კლერთან ერთად.,სულ მალე ვეღარ მოვითმინე და ზღვაში შევედი. ეს იყო ადგილი სადაც შემეძლო ყველაზე ბედნიერი ვყოფილიყავი,ზღვა ბავშვობიდან საშინლად მიყვარდა. სულ ძალიან ღრმად შევდიოდი და იქიდან ვუყურებდი სანაპიროზე ხალხს,ვტკბებოდი იქაურობით და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ვფიქრობდი ყველაფერზე. დღესაც ესე მოვიქეცი.არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ასე შორს ნაპირიდან,რადგან ამ ადგილზე დროს ვერ ვგრძნობდი. ამ დროს ჩემთან ძალიან ახლოს პატარა გასაბერი ნავი გაჩნდა,რომელიც მთელი სისწრაფით მოდიოდა ჩემსკენ. გვერდზე რომ არ გამეცურა ალბათ გამიტანდა. ამ ფიქრებში ვიყავი რომ ნავი უკან დაბრუნდა და იქიდან ვიღაც სიმპატიურმა ბიჭმა გადმომხედა.
-ლამაზო დახმარება ხომ არ გჭირდება?
-იცი რომ ამხელა ზღვაში,ლამის გადამიარე?(მე)
-აჰ,გადაგიარე და ცოცხალი ხარ?
ცინიკურად მიპასუხა მან.
-არა არ მჭირდება
ვუთხარი და ცურვით წამოვედი ნაპირისკენ,მაგრამ ნაპირი ვეღარ დავინახე,გარშემო სულ წყალი იყო,წყალში უაზროდ ვფართხალებდი და გამოსავალს ვერ ვპოულობდი,ყველაზე საშინელება ის იყო რომ ძალაც უკვე აღარ მქონდა.
-როგორც ჩანს ძალიან შორს გამოხვედი,თან დაიღალე სჯობს ამოხვიდე.
-იცი რა?ეს ყველაფერი შენი ბრალიაა,სანამ შენ არ მოხვიდოდი შენი ნავით, მანამ ნაპირს ძალიან კარგად ვხედავდი
და ხელი გავუწოდე რომ ასვლაში დამხმარებოდა.
-ისე მაინც კარგიაა,რომ ამოხვედი,შენნაირ ლამაზ გოგოსთან ყოფნა ერთი სიამოვნებაა (და გამიღიმა.ნაპირზე ძალიან სწრაფად მივედით. ნახევარი პლიაჟი შემოვიარე მაგრამ ბავშვებს ვერსად ვერ შევხედე,მარტო ჩემი ნივთები ვნახე,მათ ხელი მოვკიდე და სასტუმროში მივედი. არც იქ იყვნენ არცერთი. გაბრაზებული საწოლზე წამოვწექი და ამ დროს ჩემი ფიქრები იმ ბიჭთან წავიდა. მართალია ერთხელ ვნახე მაგრამ მისდამი რაღაც სხვანაირი დამოკიდებულება გამიჩნდა,მინდოდა კიდევ ერთხელ მენახა.ვიხსენებდი მის სახეს,თითოეულ ნაკვთს და არ მჯეროდა,რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა,რომ ეს მე მემართებოდა. როგორც ჩანს ამ ფიქრებში ჩამეძინა,რომ გავიღვიძე უკვე შებინდებული იყო,ბავშვები კი ისევ არ ჩანდნენ.მეც არ ვაპირებდი ოთხაში ჯდომას და დებილივით ლოდინში,ამიტომ გამოვიცვალე,ტელეფონს ხელი მოვკიდე,გარეთ გავდიოდი რომ წერილს შევხედე,შიგ ეწერა,რომ რომელიღაც კაფეში იყვნენ და მეც იქ მივსულიყავი,მაგრამ ისე ვიყავი გაბრაზებული მარტო რომ, დამტოვეს წერილი იქვე დავაგდე და სანაპიროზე გავედი.იქვე ჩამოვჯექი და ფიქრებში გადავეშვი.ვერ ვხვდებოდი რა მემართებოდა იმ ბიჭთან მიმართებაში.
-ისევ მარტო ხარ,ოღონდ ამჯერად სანაპიროზე(თავზე დამადგა ის ბიჭი
-ჰოო,ბავშვები სადღაც წასულან სანამ შუა ზღვაში შენთან საუბარში ვიყავი გართული, ეხა კიდევ მარტო ვარ.(სიცილით ვუთხარი)
-არა მარტო არ ხარ,შენთან ერთად ვარ
( გამიღიმა და იქვე ჩამოჯდა)
-ედი
მითხრა და ხელი გამომიწოდა.
-ეშლი
ვუთხარი და ხელი ჩამოვართვი.
ძალიან სასიამოვნო ადამიანი აგმოჩნდა,დიდხანს ვილაპარაკეთ,თურმე ისიც ნიუ იორკში ცხოვრობდა. უეცრად ფეხზე წამოდგა,მეც წამომაყენა და მითხრა რომ თავისი მეგობრები უნდა გაეცნო ჩემთვის. ასე რომ მეც წავყევი. ერთ ძალიან ლამაზ ადგილას მიმიყვანა. სანაპიროზე,რამოდენიმე ბავშვი კოცონის წინ შეკრებილიყო და ერთმანეთთან საუბარში იყვნენ გართულნი.სამი გოგო და ერთი ბიჭი. გოგოს ეშლი ერქვა და ძალიან კარგი ბავშვი ჩანდა.
ცოტა ხანი ვილაპარაკეთ სანამ ედი ერთ-ერთ მის მეგობართან ერთად გასული იყო.
-მგონი ძალიან აცივდა,საღამო კი ჯერ არ დაწყებულა. მგონი სჯობს სასტუმროში წამომყვე თუ არგეზარება თორე აქ ვერ გავძლებთ(ეშლი) -არა,მეც მინდოდა შემომეთავაზებია რომ წამომყოლოდი(მე)
ბიჭები გავაფრთხილეთ და ეშლის თავის სასტუმროსკენ გავყევი,გზაში კი გამოვკითხე რა საღამოც უნდა ჩატარებულიყო,თურმე უფრო გვიან იქნებოდა ცეკვები,სიმღერები და ძალიან კარგი გართობა. აღმოჩნდა,რომ ჩვენ ერთ სასტუმროში ვიყავით,რამაც ძალიან გამახარა. ჯერ მის ოთახში შევედი,შემდეგ კი ჩემთან. გოგოები სახლში მონასვლელები იყვნენ და ისევ სადღაც წასულები. მალევე მივბრუნდით უკან,საღამო მართლა ძალიან მაგრად გავატარე, ბოლოს ჩემები რომ არ მოსულიყვნენ,მართალია ბევრი ხალხი იყო,მაგრამ მათ მაინც მნახეს.
-ეშლი აქ რა გინდა?ყველგან გეძებთ და შენ კიდევ აქ ერთობი(ემბერი)
-შენს სიტყვებში დარწმუნებული ხარ?(მე)
-კი,სავსებით(ემბერი)
-კარგი მაშინ,ის არ ჩავთვალოთ,სანაპიროზე რომ მარტო დამოტოვეთ(
ცინიკურად გავუღიმე და ედთან მივედი)
-მეგობრები ნახე?(ედი)
-კი,სამწუხაროდ თუ საუბედუროდ(მე)
-არ მიაქციო ყურადღება და ეგაა რა..
თვალი ჩამიკრა და თავისკენ მიმიზიდა.ცოტა ხანი ერთმანეთს ვუყურეთ,რომ უცებადად მაკოცა...
ეს ისეთი კარგი იყო,რომ არ მინდოდა დამთავრებულიყო. ასეთი რაღაც პირველად ვიგრძენი ბიჭის მიმართ. რომ უეცრად ვიღაცას ძალიან მაგრად არ მოეკიდე ხელი და ედისთვის არ დავეშორებიე.
-ვანესა?(გაკვირვებულმა თქვა ედმა)
-ეს არის შენი პირობა?რომ ძალიან მოგენატრებოდი?
-არა ვანესა ეს სულ სხვა რაღაც არის.(ედი)
ვეღარაფერი ვეღარ მოვიფიქრე,დებილივით ვიდექი და მათ ვუსმენდი
იმედია მოგეწონათ:))გთხოვთ შემიფასეთ**
| 
