მზე ყოველდღე ისევ ამოდის,მაგრამ ჩემს სახეს ღიმილი არასოდეს ეფინება.ახალი დღის დაწყება სულაც არ მიხარია...ჩემზე უკვე დიდი ხანია არავინ ზრუნავს,მშბლები ადრე მომიკვდა ობოლს არავინ მყავდა,ჩემი თავის პატრონი მე თვითონ ვიყავი და ვარ...ჩემს ცხოვრებას მხიარულება არასოდეს ეკარებოდა სანამ არ შემიყვარდა...მე ცხოვრებაში პირევლად შემიყვარდა,ჩვენს გულებს შორის თოკი გაება,სიყვარულის თოკი,რომელიც დღემდე არ გამიჭრია,მე ის მიყვარს,მან კი მიმატოვა არც შემომხედა ისე წავიდა,ჩემი გული დაბზარა და მომშორდა...ის წავიდა,მაგრამ მე ვერასოდეს დავივიწყებ...ვერ გავჭრი იმ თოკს რომელიც ამდენი ხანია მაგრად არის ჩვენს გულებს შორის და ჩემს ცხოვრებას აზრს აძლევდა...მე მისი მადლობელი ვარ,იმიტომ რომ დაუვიწყარი დღეები მაჩუქა...რომლებიც არ დამავიწყდება... მისი გახსენებისას თვალები ცრემლებით მევსებს...ისინი ცდილობენ თოკი გაწყვიტონ,მაგრამ ვიმშრალებ და ჩემი გრძნობები ისევ ძლიერად არის ჩვენს გულებს შორის...მე ის სამუდამოდ მეყვარება...მიუხედავად იმისა დაბრუნდება თუ არა...
2 წლის შემდეგ:)) მომბეზრდა ასე ცხოვრება!მის გარეშე უკვე ყველაფერმა აზრი დაკარგა აღარ მინდა მარტოობა!ან მასთან ერთად ან საერთოდ არა!მტკიცედ მივაბიჯებდი კლდისკენ...ღრმად ჩავისუნთქე,თვალები დავხუჭე და გადავხტი... წყალი შავი იყო...სუნთქვა შეუძლებელი...ნელ-ნელა ფსკერს ვუახლოვდებოდი...თვალები მიმელულა,გული წამივიდა...ყველგან სიბნელეს ვხედავდი...ჰაერი აღარ მყოფნიდა....უეცრად ზედაპირზე ამიყვანეს...ღრმად ჩავისუნთქე და თვალები გავახილე... -შენ დაბრუნდი! მხიარულად ვთქვი და მიწაზე ჩამოვხტი...ის დაბრუნდა,მიხაროდა,რომ თოკი არ გამიწყვეტია,რომ მე ის ისევ მიყვარდა და მას მე ვუყვარდი...მინდორზე ჩამოვჯექით და ერთმანეთს გავუღიმეთ!
იმედია მოგეწონათ დააკომენტარეთ <3
|
