”შუაღამის მზე” - 16 ივლისში 2012

მეორე დილას თვალი გავახილე და ვეც კი დავიჯერე რომ სახლში არ მეძინა, გავიხედგამოვიხედე და დავინახე პატარა ოთახი, სადაც მხოლოდ ერთი საწოლი იდგა, მაგინდა და სარკე.....ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, წინა ღამეს მომხდარი ინციდენტი გამახსენდა და შემეშინდა არ ვიცოდი ამ სახლში საიდან მოვხვდი,

სწრაფად წამოვდექი, მაგრამ თავბრუსხვევა ვიგრძენი, თავი საშინლად მტკიოდა, შიმშილს ვგრძნობდი, აუტანელ შიმშილს, ამას ჭკუიდან გადავყავდი, სახლში აქეთ-იქეთ სიარული დავიწყე ვეძებდი საკვებს რომ მეჭამა, მაგრამ ამაოდა, როცა სარკეს გავუარე, ჩავიხედე და თვალებს არ დავუჯერე როცა ჩემი თავი დავინახე შიგ,, ტანსაცმელი სისხლით მქონდა დაფარული, სახე გაფითრებული და კანი გაციებული,

ყველაზე უცნაური კი ის იყო რომ, როცა გარეთ გავედი ამ ქოხის გარდა მზის სხივები ყველაგან აღწევდა. ხმამაღლა დავიძახე მაინტერესებდა ახლომახლოს ხომ არავინ იყო რომ ჩემი ამაბავი მეკითხა, რადგან მე ძალიან დაბნეული ვიყავი, ჭრილობას ვეძებდი სხეულზე საიდანაც სისხლი უნდა გამომსვლოდა, მაგრამ ამაოდ, თვალები სინათლეზე ძალიან მტკიოდა და მეწოდა, გადავწყვიტე ამ ადგილს მოვშორებოდი, სახლში დავბრუნებულიყავი და ცხოვრება გამეგრძელებინა, ქოხიდან გამოვედი და როცა მზის შუქზე გავედი საშინელი ტკივილი ვიგრძენი,

მეგონა ჩემი კანი ცოცხლად იხრწნებოდა, დავინახე თუ როგორ ლპებოდა იგი სინათლეზე, შეშინებილი იმ წუთასვე ქოხში დავბრუნდი, დავიბენი არ ვიცოდი აქედან როგორ გამეღწია, ან საერთოდ რა მჭირდა, ერთ ღამეში ასე როგორ შევიცვალე. კვლავ სარკეს მოვუახლოვდი და ჩავიხედე მაინტერესებდა ამ საშინელი ტკივილის შემდეგ ჩემი კანი რა მდგომარეობაში იყო, მაგრამ გავოცდი, ერთი წუთის წინ მეგონა რომ ცოცხლად გავიხრწენი მაგრამ ახლა ჩვეულებრივ ადამიანს ვგავდი...

საწოლზე ჩამოვჯექი და იმ ყველაფრის გახსენება დავიწყე რაც გუშინ ვნახე, ვცდილობდი ყველა დეტალი დაწვრილებით აღმედგინა გონებაში რომ რაიმე დასკვნამდე მივსულიყავი.......რაზე აღარ ვიფიქრე, მაგრამ საბოლოოდ ჩემი აზრი ერთი რამის ირგვლის შეჩერდა......ნეთუ მე უკვე ვამპირი ვიყავი, მე მათზე ბევრი მქონდა გაგებული, მაგრამ რეალურად მაინც ვერ ვაკავშირებდი მომხდარს ამ ყველაფერთან, ამ დროს ადამიანის ხმა გავიგე:
-არის აქ ვინმე? დიდი ბოდიშით მაგრამ მე დავიკარდე და იქნებ გზა მიმასწავლოთ თუ როგორ დავბრუნდე შინ.

ერთ წამს გავიფიქრე რომ ეს იყო შანსი იმისა გამეგო ნამდვილად ის არსება ვიყავი თუ არა. როცა ეს ახალგაზრდა გოგონა მოუახლოვდა ქოხს, რაღაც განსხვავებული სურნელი იგრძნო ჩემმა ყნოსვამ, თითქოს ის მიზიდავდა თავისკენ, მე ნათლად ვგრძნობდი რომ ეს წყურვილის და შიმშილის გრძნობის მოკვლის ერთადერთი შანსი იყო, ვეცადე ქოხში დავმალულიყავი, ვხედავდი თუ როგორ შემოვიდა ის, მე დავიძაბე, არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი, თავში მხოლოდ ერთი აზრი მიტრიალებდა მე საკვები უნდა მიმეღო რადაც არ უნდა დამჯდომოდა, ვეცადე რაც შეიძლება სწრაფად მივახლოებოდი მას, ეს იმდენად სწრაფად გამომივიდა რომ მე თვითონაც გაკვირვებული ვიყავი, მის უკან ვიდექი ის კი ვერ გრძნობდა ამას, ჩემი თვალი გოგონას კისრისკენ გაიქცა და მე ნათლად დავინახე თუ როგორ ჩქეფდა ქორფა სისხლი მის ძარღვებში, ვგრძნობდი თუ როგორ შევიცვალე, სახის კანი დამეჭიმა, მხედველობა დამეძაბა და მე ვიგრძენი თუ როგორ წამოიზარდა კბილები ჩემს პირში,

მივხვდი რომ წყურვილის გრძნობას ვერ ვუმკლავდებოდი და სწრაფად ვუკბინე მას, მე მხოლოდ მისი კივილი ვიგრძენი, მაგრამ როცა ჩემში მისი სისხლი შევიდა დამავიწყდა ყოველივე, ეს იყო რაღაც სასწალი გრძნობა მეგონა მთელი ცხოვრება ეს მაკლდა, სისიხლს ვწოვდი და ვერ ვკმაყოფილდებოდი, უეცრად კი შევჩერდი, მკვდარი გოგონა ჩემს წინ დაეცა, მე კი სარკეში დავინახე საკუთარი თავი, ეს იყო დემონი რომელიც ჩემში ჩასახლებულიყო.......

სისხლისფერი თვაებით დიდი ღრჯოლებით და სისხლით მოსვრილი პირით, მე საუთარი თავის შემეშინდა, ვერ მივხვდი რომ ეს დემონი მე ვიყავი. უეცრად ღრმად ამოვისუნთქე და ჩვეული სიმშვიდე დავიბრუნე, გოგონას გვამს დავხედე და დავინახე თუ როგორ იღვრებოდა სისხლისგან, არ მჯეროდა რომ მე ადამიანი მოვკალი, ჩემი თავი მძულდა რადგან მე მონსტრი ვიყავი, მინდოდა მეკივლა და კვლავ დამებრუნებინა ჩემი ადამიანურობა მაგრამ ეს უკვე შეუძლებელი გახდა, მაშინ კი ყველაფერი გავიხსენე, გამახსენდა ის ვინც მიკბინა წინა ღამით შემდეგ კი თავისი სისხლი დამალევინა რომ მეც მისნაირი ვყოფილიყავი, გადავწყვიტე შური მეძია იმისთვის რომ მე მთელი ცხოვრება დამინგრია ამით....სახლში მინდოდა დაბრუნება და ველოდებოდი როდის დაღამდებოდა რადგან მე მზის სინათლეზე სიარული არ შემეძლო, მე მხოლოდ მინდოდა ჩემი ოჯახი მენახა უკანასკნელად მაინც....ასეც მოვიქეცი...