ყველაფერი კი დაიწყო მაშინ როცა 16 წლის მოზარდი ვიყავი, ხო მართლა მე სოფია მქვია,-ეს ისე რომ იცოდეთ ვინ გიყვებათ საკუთარ ისტორია... ეს არის ასაკი როცა ბევრს ფიქრობ და ცოტას ლაპარაკობ საკუთარ თავზე, მე მაშინ მეგონა რომ ცხოვრება საინტერესო და თავბრუდამხვევი თავგადასავლებით იყო დატვირთულია, ვეძებდი რაღაც არაამქვეყნიურს, რითაც შეიძლებოდა რეალობას მოვწყვეტოდი და საკუთარი ოცნების ქვეყანა შემექმნა, მაკლდა ძალიან ბევრი რამ როგორიცაა მეგობრების წრე, გართობა, სიყვარული და კიდევ ბევრი რამ რისი გაკეთებაც თინეიჯერს უნდა საკუთარი ცხოვრების განმავლონბაში......... ალბად სწორედ ამ გაუცხოებამ გამოიწვია ჩემი ინტერესი ვამპირებისადმი, ინტერნეტი და წიგნები იმდენად მწირე იყო ინფორმაციული თვალსაზრისით ჩემთვის რომ აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა იმისთვის რომ ჩემს კითხვებზე პასუხები მიმეღო, ახლა კი ვუფიქრდები ჯობდა მარტოსული თინეიჯერი ვყოფილიყავი ვიდრე მონსტრი რომელიც საკუთარი სიამოვნებისთვის ხალხს კლავს....მაგრამ ამის შეცვლა უბრალოდ მე არ შემიძლია. არ დამავიწყდება დღე როცა უკანასკნელად შევხედე მზეს და მისი მწველი სხივები ვიგრძე საკუთარ სხეულზე... ყველაფერი კი იმით დაიწყო რომ ერთ დღეს გადავწყვიტე, რეალობასთან განშორება წავედი ტყეში, მე სადაც ვცხოვრობდი ეს იყო პატარა ქალაქი, არაფრით გამორჩეული, გარშემო მას ერტყა ხშირი გაუვალი ტყე, იქ წასვლას ყველა გაურბოდა, მაგრამ მიზეზის დასახელება არავის სურდა, საერთოდაც ამ თემაზე საუბარს ყველა თავს არიდებდა. მე კი როცა პირვლად შევდგი ფეხი ამ აკრძალულ ზონაში თავი გმირი მეგონა... გუშინდელი დღესავით მახსოვს პირველი შთაბეჭდილება, და ის თუ რა ვიგრძენი ამ ტყეში პირველად შესვლისას, უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა ტანში, ბილიკს გავყევი რომელსაც ბოლო არ უჩანდა, მე კი დაჟინებით ვცდილობდი მას მივყოლოდი, ვერაფერზე ვფიქრობდი და ვაზროვნებდი თითქოს ძლიერი ჰიპნოზის ქვეშ ვიმყოფებოდი, ამას ახლა ვხვდები თორემ მაშინ ყველაფერი ისეთი ბუნებრივი იყო რომ რაიმეში დაეჭვებაც კი სისულელედ მიმაჩნდა, მზე ჩავიდა, ირგვლივ მიმოვიხედე და მივხვდი რომ ძალიან შორს ვიყავი წამოსული, შემდეგ ჩემს ირგვლივ ხეებმა შრიალი დაიწყეს, მე ვაცნობიერებდი იმას რომ ქარი არ იყო, მხოლოდ ჩემს გარშემო ხდებოდა ეს უცნაური რამ, რისი ამოხსნაც ჩვეულებრივი მოკვდავის გონებას არ ძალუძს. ისე ვიგრძენი ტანში ჟრუანტელი, და კივილი დავიწყე, მეც ვერ ვხვდებოდი ამას რატომ ვაკეთებდი, ვტიროდი, შველას ვითხოვდი, მინდოდა ვინმე დამენახა და მისთვის მეთხოვა რომ აქედან წავეყვანე. და დავინახე ნისლიდან ადამიანის სილუეტი, ჩემსკენ მომავალი, ის აუჩქარებლად მიახლოვდებოდა, თავიდან მეგონა რომ ეს ყოველივე ჩემი შიშის და ფანტაზიის ნაყოფი იყო, მაგრამ მაინც გავრისკე დამისკენ გავიქეცი, ხელები შემოვხვიე და ვემუდარებოდი რომ აქედან როგორმე წავეყვანე, გადავერჩინე, მისი სახე არ დამინახავს, არც შემიხედავს თვალებში, უბრალოდ ვგრძნობდი თუ როგორი ცივი და უგრძნობი იყო, ამან შემაშინა და წუთით გვერძე გავიწიე, მაგრამ ირგვლივ მიმოვიხედე დავინახე დაბურული ტყე, მესმოდა უამრავი ღამის ფრინველის თუ ცხოველის ხმა, ამან კვლავ შემახსენა, მაგრამ ვიფიქრე რომ ეს კაცი შეიძლება ჩემი გადარჩენის ერთადერთი იმედი ყოფილიყო, მუხლებში ჩავუვარდი და უკანასკნელად ვთხოვე გადავერჩინე. მან მშვიდად მიპასუხა რომ ამის შემდეგ მე არავისი შიში აღარ მექნებოდა და მე გავხდებოდი ამ ტყის მედმივი მაცხოვრებელი, მე ცოტა გამოკვირდა მაგრამ არ მიმიქცევია ყურადღება მისი სიტყვებისთვის, მახსოვს მან ხელში ამიყვანა და მთხოვა თვალები დამეხუჭა, ასეც მოვიქეცი, გადაღლილი ვიყავი, თავი ისე კომფორტულად ვიგრძენი მის მკლავებში რომ ცუდზე არაფერზე მიფიქრია, უბრალოდ მოულოდნელად საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, მეგონა სხეული შიგნიდან მეწოდა, ტკივილი თანდათან იმატებდა და სიცოცხლის ძალას მართმევდა, მინდოდა მეკივლა მაგრამ ამას ვერ ვახერხებდი, საკუთარი ხმა აღარ მემორჩილებოდა....შემდეგ სისველე ვიგრძენი, თითქოს ერთბაშად გადამასხეს წყალი, თვალს ვერ ვახელდი, არ ვიცი რატომ ალბად მეშინოდა იმის რის დანახვაც მომიწევდა, როდესაც მტანჯველმა ტკივილმა გაიარა ჩემს ჩემ ტუჩებზე უცნაური შეხება ვიგრძენი, თითქოს რაღაც წვეთწვეთან ეცემოდა ჩემს ბაგეზე, მისი უცნაური გემო გულს მირევდა მაგრამ, მახსოვს მე ეს რაღაც დავლია და გავითიშე, ამის შემდეგ რა მოხდა აღაც კი მახსოვს......მეორე დღეს კი .................................
მოთრობას ჰქვია ”შუაღამის მზე” ეს ჩემი მოთხრობის მეორე თავია )) იმედია მოგეწონებათ )) დააკომენტარეთ თორემ აღარ დავდებ ..!
