არა!ნუ წახვალ! მე ვერ ავიტან უშენობას,მე ვერ ავიტან, გოლგოთის მთაზე სიყვარულის უღელს ავიტან.
ოღონდ ნუ წახვალ,ნუ დამტოვებ განცდების ტყეში, შენთან სიშორეს,ერთაობას მე ვერ ავიტან,
მე ვერ ავიტან სიმარტოვის მოსვლას თავიდან, ოღონდაც დარჩი,სამსხვერპლოზე ჩემს გულს ავიტან,
ოღონდ ნუ წახვალ,ნუ დამტოვებ ცრემლების თქეშში, განმხოლოებას,განშორებას მე ვერ ავიტან,
მე ვერ ავიტან დაკენტებას წუთით,წამითაც, ვეღარ გამოვალ უშენობის შავი ღამიდან.
დავიკარგები მარტოობის დახლართულ გზებში, გიჟურ სურვილს და მონატრებას ვერ გადავიტან,
არა,ნუ წახვალ!..უშენობას მე ვერ ავიტან.
მოვიდა დრო რომ კიდევ ერთხელ მოერიო თავს მე გაძლევ ფიცს რომ სიყვარული კინოს აღარ გავს ვიცი ყოველთვის და ყველგან ატარებდი ცდებს მე მოგცემ ძალას რომ მოერიო დაჟანგებულ ფრთებს ხომ ხედავ ჩემი გაბზარული გული შენით ცემს შენ იცი სიყვარული აზრი აღარა აქვს წლებს მითხარი რომ ეს განცდა ანარქიას აღარ გავს მე აღარ წავალ ისევ მოგაბეზრებ თავს მე ძველ ფოტოებს ჩემი ქურის ცეცხლზე ვწვავ
დეკორაცია იცვლებოდა, შუქი ქრებოდა....., დადგმული დრამის, დრამატული წუთი დგებოდა..., მთავარი გმირი სიყვარულის, გამო კვდებოდა........, დარბაზში ტაში გრიალებდა აღარ წყდებოდა......, და ყველა გმირის გამოდგომას ელოდებოდა,, მაყურებელი ფეხზე იდგა და ვერ ხვდებოდა რომ......, ცხოვრებაში ბოლო როლი თამაშდებოდა...., და რომ სცენაზე მსახიობი.., მართლა კვდებოდa
თუ შეგიყვარდა ოდესმე ვინმე ისე ძალიან მე, რომ მიყვარხარ ტუ შეგაწუხა უიმისობამ, როგორც მე ვწუხარ ჩემთან, რომ არ ხარ და თან მან ისე დაგასაჩუქრა, როგორც მაჩუქე შენ ცივი გული მაშინ მიხვდები თუ როგორია ჩემი შენდამი სიყვარული...
ძნელია როცა გიყვარს და იცი, ეს სიყვარული აკრძალულია, როცა ცხოვრობ და ბედნიერების ყოველი წამი დაკარგულია. ძნელია როცა გჯერა ტყუილის და სინამდვილეს თვალს ვერ უსწორებ,
გრძნობ როგორ ქრება და შენს სიყვარულს გადასარჩენად ხელს ვერ უსწორებ, ძნელია როცა შეგცვალა დრომ და გულს არაფერი არ შეუძლია,
როცა ძებნაში გადის წლები და ჯერ არაფერი არ გიპოვია, როცა ცხოვრობ და იცი,
რომ მას არასოდეს არ ყვარებიხარ!
ასე იცინის ყოველთვის, ასე იცინოს მინდა.... ასე იცინის მხოლოდ ის, ვისაც გული აქვს წმინდა, მე არ მიკითხავს ვისი ხარ... ნატვრისთვალივით წმინდა.... შენ სიყვარულის ღირსი ხარ და სულ იცინო მინდა!
მე ის მიყვარდა სანამ ვნახავდი, დიახ მიყვარდა ჯერ უნახავი მიყვარდა ისე როგორც ნახატი მხატვრისგან ჯერაც დაუხატავი, მე ის მიყვარდა უფლის ნებართვით ვით სახარება ანუ განგება, მე ის მიყვარდა დაბადებამდე, სიკვდილის მერეც ის მეყვარება
პატარა იყავ და ამიტომაც თუ ვერ გამჩნევდი-მეპატიება. რას ვიფიქრებდი,არ დამინდობდა შენი ქალური შურისძიება. და თუ გიყვარდი,როდია ჭორი ან ქარაგმულად თქმული იგავი. მიუწვდომელი და შორზე შორი შენს თვალში დიდი ვინმე ვიყავი. და როცა ეშხი შეგმატეს წლებმა, როცა სიმწიფის ფერი გაჩუქეს, შენ დაგინახა სულყველამ ერთად: თვალებმა,გულმა და სიჭაბუკემ. დაშეიცვალა ჩვენი როლები შენა გამირბოდი...მე გდევდი ბოლოს, შენ წითლდებოდი და ათრთოლებით უხერხულ სალამს მაძლევდი მხოლოდ... ერთხელაც გზაზე აღარ გაგიშვი, ლამაზ თვალებში ჩაგხედე დარდით, ამხელა ბიჭი,მაგ შენს თვალებში რა პატარა და უმწეო ვჩანდი! მას შემდეგ მუდადმ გხვდებოდი მცინარს, თითქოს მიმზერდი კიდეც ზემოდან. გავიწყდებოდა სალამი ხშირად და ძველებურად აღარ გრცხვენოდა. ბოლოს გავიგე როგორ დაგკარგე, დაგკარგე...დამრჩი ნატვრა მარადი, თვალებში როცა ჩაგხედე,კარგო, შენს თვალში მაშინ დავპატარავდი.
მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო
დამეთანხმებით მონატრების ვინც იცის ფასი,
ვინც შეხვედრია მონატრებით ცრემლის ალიონს
და ამ ცრემლებით ავსებული შეუსვამს თასი,
მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო
და მათიც ვისაც მონატრებით ქვეყნად უვლია,
მე სიყვარულის სადღეგრძელო მინდა დავლიო,
რამეთუ თავად მონატრება სიყვარულია…
შენსავით ღიმილს ვერავინ ბედავს თამამად, უფრო ბავშვური გზნებით, შემშურდა ღამის, შიშველს რომ გხედავს ტალღოვან თმით და დაღლილი მხრებით
შენსავით მხოლოდ გრიგალი დაჰქრის, ფოთლებთან ტანგოს ცეკვავს და ვერ ვცნობ, მე მიყვარს შენი ცრემლები შაქრით, სუნამო, ყელი და თხელი თეძო.
შენსავით ხატზე ვილოცე გუშინ, სიზმარში წარმართ ღმერთებს შემწირეს, ჩემი ადგილი ჩემსავე გულში არ მაქვს და შენშიც უნდა შემცირდეს.
შენსავით კაბას ვერავინ იხდენს მოგავხარ ნისლით ტანაშლილ ველებს, სიზმარში გნახე და უნდა მიხვდე განვიცდი მე შენს ტუჩებს და ხელებს
შენ თუ მეძებდი არ მახსოვს, მე რომ გეძებდი, ვიცი! გენატრებოდი? - არ მახსოვს... მენატრებოდი ვიცი! შენ თუ ტიროდი არ მახსოვს, მე რომ ვტიროდი ვიცი! მართლა გიყვარდი? არ მახსოვს...
მე რომ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ ვიცი!
ქარმა წაიღო ის გრძნობა ძველი, შენ რომ გიყურებ, ფიქრით სხვაგან ვარ, მერე წავალ და არაფერს გეტყვი. გაივლის დრო და მოვა ზამთარი, დარდი ფიფქებად დაიწყებს თოვას, რომ შემცივდება, დაბერავს ქარი, ჩემს გასათბობად არავინ მოვა... ხმადაბლა ისევ რომ ამღერდება "ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი", შენი თვალები გამახსენდება და ისევ ისე დაბერავს ქარი. ისევ გაჩნდები ღამის სიზმრებში, ძველ სურათებსაც ვიპოვი სადმე, ჩავიძირები ისევ ფიქრებში და გულში ისევ ჩუმად გინატრებ. გეტყვი, დაბრუნდი, მე შენ მიყვარხარ, ჯერ კიდევ მახსოვს ის გრძნობა ძველი, რომ ვერ გიყურებ, დარდით აღარ ვარ, შენ კი წახვალ და არაფერს მეტყვი.
ძნელია, როცა ტირილი გინდა, ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ. ძნელია, როცა სიცილი გინდა და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ. ძნელია, როცა შენ გული გტკივა, რომ ვეღარა გრძნობ ვერავის სითბოს. ძნელია, როცა ხელებზე გცივა და ლამაზ ხელებს არავინ გითბობს. ძნელია, როცა თვალები სველი ვერ იძინებენ, არ წყდება თოვა. ძნელია, როცა ვიღაცას ელი და თან იცი, რომ ის აღარ მოვა..
ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ! მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა.. მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერ და გადაწყვეტის საკითხი დადგა.. დრო გადიოდა,მე შენ გელოდი.. მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი.. დრო გადიოდა,შენ კი არ ჩანდი.. წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი.. მთელი ამ დროის განმავლობაში მე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები.. "ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??" თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით.. თვალები ცრემლით მევსება ნელა.. მერამდენეჯერ,ვინ მოსთვლის ნეტავ? მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა.. დამიბრუნდები მე ამის მჯერა
