ჩავიცვი და ჯესისთან წავედი..
-მარტო ხარ?
-კი..
-მინდა რაღაც გკითხო..
-გისმენ..
-გუშინ ძალიან მთვრალი ვიყავი? ბევრი საშინელება ჩავიდინე?
-არც ისე ბევრი ..თუმცა ეს სულაც არ იყო საშინელება.. შენ და მაიკი....
-გთხოვ ნუ მახსენებ ..
-კარგი გავჩუმდები...თუმცა მინდა გითხრა რომ მაიკი..
-მე რა გთხოვე?
-კარგი... კარზე ზარია გავაღებ და მოვალ..
-გელოდები..
ჯესი კარის გასაღებად გავიდა..რამოდენიმე წუთში ჯესისთან ერთად ოთახში მაიკიც შემოვიდა..
-ამის თქმას ვცდილობდი წეღან..თუმცა შენ მოსმენა არ ინდომე..
ჯესიმ გამიღიმა..
არცერთი მათგანისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია.. ჯესის ოთახში გავედი.. შემდეგ კი სააბაზანოში.. მისი სახლი ისეა ჩემთვის როგორც საკუთარი..არ ვიცი რატომ მაგრამ არ შემეძლო მაიკისტვის შემეხედა...მისი მრცხვენოდა? რატო? გუშინდელის გამო? არა არა... მორჩა.. 15 წუთი გავატარე სააბაზანოში..
-სად იყავი აქამდე?
-სააბაზანოში.. უნდა წავიდე.. ჩარლიმ დამირეკა..
ჯესი იმიტო მოვატყუე რომ მისი შეკითხვების თავი არ მქონდა..
-კარგი..
ჯესის გადავეხვიე,მაიკს კი შორიდან ვუთხარი ნახვამდის და გამოვედი..
გარეთ ძალიან ციოდა.. სიცივისაგან ცრემლები მომდიოდა.. სახლში მალე მივედი..
-მოვედი სად ხართ?
რენე გამომეგება..
-მოხვედი? გარეთ საშინლად ცივა.. დაგერეკა ჩარლისთვის...
-არაფერია.. უცებ გავთბები..სადილად გვაქვს?
ქუცაში ხეტიალის შემდეგ ნამდვილად მომშივდა..
-გემრიელი სალათა. პიცა.. და კარტოფილი ფრი..
-კარგი იქნება..
მისაღებში გავედი.. ლიზის და ჩარლის სათითაოდ ვაკოცე და გვერდით მივუჯექი.. ცოტახანი ტელევიზორს ვუყურებდით.. მერე კი რენეს ხმა მოგვესმა..
-ვახშამი მზად არის...
ვახშამი მართლაც გემრიელი იყო.. რენეს ყოველტვის კარგი საჭმელი გამოსდიოდა.. მე ამდენი სად შემიძლია :დ.. ვახშმის დროს ბევრი ვიცინეთ...
-თქვენთვის სიურპრიზი გვაქვს!
მე და ლიზიმ ერთად წამოვიყვირეთ
-რა??
-ლოს-ანჯელესში მივდივართ ერთი კვირით...
-რა მაგარიაა..
საღამომ მშვენივრად ჩაიარა.. მეორე დილით უკვე აეროპორტში ვიყავით და ლოს-ანჯელესის მიმართულებით თვითმფრინავში ვსხდებოდით.. ისე მოხდა რომ ჯესის ვერ დავემშვიდობე.. ამიტომ ჩავფრინდი თუ არა ტელეფონს დავავლე ხელი და დავურეკე..
-ჯესი რას შვრები? ძალიან გთხოვ მაპატიე.. ვერ დაგემშვიდობე..
-რაიყო? რა მოხდა? სადმე წახვედი?
-კი უკვე ლოს-ანჯელესში ვარ კოდთან..
-რაა? და მე არ მითხარი?
-გუშინ სახლში რომ მივედი დედამ და მამამ მითხრეს ლოს-ანჯელესში ერთი კვირთ მივდივართო.. და დღეს დილით კი უკვე გავფრინდით..
-ხოო! არაუშავს..საღამოს სკაიპით ვილაპარაკოთ მინდა რაღაც მოგიყვე..
-კარგი..
საღამოს ჯესის ველაპარაკე.. მან მითხრა რომ სკოლის პირველ წვეულებაზე მაიკთან ერთად დეკორაციებზე ის ზრუნავდა.. ისიც მომიყვა თუ მაიკთან იმ დღეს რა ისაუბრა როცა მე წამოვედი..
მაიკი..
მისი ხსენებისას რაღაც მტკივა,მაგრამ რა? ვგრძნობ რაღაცას მაგრამ რას? ნუთუ მიყვარს? თუმცა რომ მიყვარდეს ის ხომ სულ მომენატრებოდა.. სულ მასზე ვიფიქრებდი.. არა ნამდვილად არ ვიცი მიყვარს თუ არა.. მაგრამ არ მსიამოვნებს როცა მას სხვასტან ვხედავ.. არ მომწონს როცა სხვა გოგო უყურებს.. მომწონს მასთან ყოფნა და ურთიერთობა.. მასთან თავს დაცულად ვგრძნობ..
და მაინც მაიკის მიმართ რას ვგრძნობ?
ლექსი აი ის მიშველის ახლა.. მითუმეტეს ის ჩემს გვერდითაა და
მას შეუძლია მომცეს რჩევა..
მთელი ერთი კვირა ლოს-ანჯელესში ჩემთვის დაუვიწყარი იყო.. ლექსი დამეხმარა მე გავკვეურლიყავი ჩემს გრძნობებში.. და მანვე ამარჩევინა კაბა რომელიც სკოლის პირველ დღეს გამართულ წვეულებაზე უნდა ჩამეცვა..
მთელი ერთი კვირა ისე გავიდა რომ ვერც კი გავიგე.. ლოს-ანჯელესიდან წამოსვლა არცერთს არ გვინდოდა.. არც მათ უნდოდათ ჩვენი გამოშვება თუმცა სხვა გზა არ იყო.. მე და ლიზის სკოლა გვეწყებოდა.. ჩარლის და რენეს კი სამსახური..
-გაიღვიძე საყვარელო სკოლის პირველი დღეა..
-არ მივდივარ.. საღამოს წავალ წვეულებაზე...
-კარგი.. რენე ამჯერად არ შემწინააღმდეგებია,ალბათ იმიტომ რომ გაუხარდა ჩემგან იმის გაგონება რომ წვეულებაზე უნდა წავსულიყავი..
წვეულებისთვის უკვე მზად ვიყავი
როცა ჯესი მოვიდა.. ძალიან საყვარელი იყო.. მანაც აღნიშნა რომ მე კარგად გამოვიყურებოდი..
წვეულებაზე მივედით.. ბევრი ხალხი იყო და რა თქმა უნდა ხმაურიც იყოო.. საშინელი სიმღერები იყო.. მომაბეზრებელი და თავის ამატკივებელი..
-ეს სიმღერები შენ და მაიკმა აარჩიეთ?
-არა ეს სიმღერები ნინა აზაროვმა და მაიკმა აარჩიეს..
-კი მაგრამ შენ არ იყავი...
-თავიდან კი.. შემდეგ კი უკვე აღარ...
-რააა?
-როცა გაიგო რომ შენ წახვედი ის ძალიან შეიცვალა..
-კი მაგრამ მე მხოლოდ ერთი კვირიტ ვიყავი წასული..
-მან მითხრა რომ შენ აღარ აინტერესებ მიუხედავად იმისა რომ შეიძლება უყვარხარ კიდეც.. შენ მას ყურადღებას არ აქცევ და უბრალოდ გინდა რომ დაივიწყო.. და მასთან ურთიერთობა არ გქონდეს.. ამ აზრებმა ის შეცვალა და ამას დიდად ხელი ნინა აზაროვმაც შეუწყო.. ის შენ წინააღმდეგ განაწყო..
-რაა? აქამდე რატომ არ მითხარი..
-ურბალოდ არ მინდოდა შენთვის გული მეტკინა
-რაა? არაა.. ეს შეცდომაა.. მე დავგვიანე..
თვალები ჩამიცრემლიანდა..ვიგრძენი რომ ჯესისთან საუბარს თუ გავაგრძელებდი აუცილებლად ვიტირებდი,ამიტომ ვამჯობინე იმ ადგილს გავცლოდი..
დარბაზზი მოვიარე და მაიკს და ნინას მოვკარი თვალი..
*-მაიკ ეს არ უნდა მომხდარიყო.. მე დავიგვიანე.. თუმცა მაინც უნდა ვცადო..* ჩემთვის გავიფიქრე და მაიკისა და ნინასაკენ გავემართე..
-მაიკ მინდა დაგელაპარაკო..
-წადი აქედან.. ვერ ხედავ არ მცალია..
მიუხედავად მაიკის უხეში პასუხისა ადგილზე გავიყინე და არსად წასვლას არ ვაპირებდი..ნინამ ხელი მკრა..
-ვერ გაიგე მაიკმა რა გითხრა? წადიი აქედან..
-არა..თავი გავაქნიე.. და იმ ადგილს მოვშორდი.. თავში ახალი იდეა დამებადა.. სცენისკენ წავედი..
-ბენდის ერთ-ერთ წევრს ვთხოვე რამოდენიმე წუთით ჩემთვის მოეცათ მიკროფონი..მუსიკა შეწყდა.. ყველამ სცენისკენ მოიხედა..
-Hey..ამ სცენაზე იმიტომ ვარ რომ იმ ადამინმა არ მომისმინა რომლისთვისაც სიმართლე უნდა მეთქვა.. და იმედი მაქვს ახლა მაინც დამითმობს რამოდენიმე წუთს და მომისმენს.. თუმცა არ ვიცი როგორ ვთქვა.. არა ვიცი .. მე შემიძლია ვიმღერო,როგორც ეს ვამპირის დღიურებშია.. და იმედი მაქვს ეს ადამიანი მიხვდება იმას რისი თქმაც მსურს..
ბენდის ერთ-ერთ წევრს ვუთხარი რაც უნდა დაეკრა. მე კი სიმღერისათვის მოვემზადე..სიმღერის დროს ძალა უფრო და უფრო მემატებოდა.. პირველად ვგრძნობდი ასე ძლიერად თავს.. ვხედავდი მაიკს რომელიც სცენისკენ მოდიოდა..
-მაიკ ..
-არაფერი თქვა.. მაიკმა უბრალოდ მაკოცა..
-მიყვარხარ მაიკ..!!
-მეც მიყვარხარ ელის! და ეს ჩვენი საშობაო სიყვარულის ისტორია.. რომელიც სამუდამოდ გაგრძელდება..
მაიკს ამჯერად მე ვაკოცე,
შემდეგ კი ძლიერად მოვეხვიე ..ისე რომ არავის შეძლებოდა
მისი წართმევაა...თვალი გაკვირვებულ ჯესის მოვკარი.. მის გვერდით კი ის ადამიანი დავინახე რომელის დაპირებაც ავასრულე ეს ლექსი იყო..
-სამუდამოდ.!!
-Forever!!
რა არის ბედნიერება?–ძნელია უცებ უპასუხო... ეს არის მწვერვალი, რომლის სათავესთან, ან მივაღწევთ ან ვერა.. მაგრამ სანამ ამ სიმაღლემდე მივაღწევდეთ, გარკვეული სირთულეების გადალახვა მოგვიწევს..თავისუფლად შემიძლია ვთქვა მე ის რომ მე ეს შევძელი... შემძელი და მივაღწიე ბედნიერების მწვერვალს..
*ნამდვილი სიყვარული ალბათ ნიჭია.. რომელიც მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია.. რომელიც წმინდა, ამაღლებული, უმანკო, ნაზი და სათუთია..
იცით რა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება რომ შენ გაქვს ნიჭი.. ნიჭი გიყვარდეს.. ნიჭი გენატრებოდეს.. ნიჭი აღმერთებდე.. მისი არსებობაც კი რომ ბედნიერებას განიჭებდეს... მისი სიხარულით რომ ხარობდე და მისი ტკივილი რომ გტკიოდეს..*
*არასოდეს დანებდე უბედობას... ეცადე თვითონ შექმნა ბედნიერება.*
მადლობა რომ დაუთმეთ დრო რომ წაგეკითხათ..იმედი მაქვს მოგეწონებათ....
