გამარჯობა მე სარა ვარ და გულით დიდ საიდუმლოს ვატარებ მე ხომ ბამპირი ვარ, ჩემი დებილი და მუდამ მოწყენილია ბაბი მე მოვაქციე მას ეს არ უხარია, მოკლე მე 300 წლის ვარ, მოკლედ მშობლებმა ორი წლის წინ ამიყვანეს და მაშინ უკვე დიდი ხნის ვამპირი ვიყავი, ჩემი დაც მე მოვაქციე სულ ნერბებს მიშლიდა ყოველთვის საამაყო იყო მე კი ტყეებში დავდიოდ და ა.შ ვკბენ ადამიანებს და არ ვაკვირდები ვინაა ის, მზეში ჩვეულებრივად დავდივარ თანამედროვე საშვალებების მეშვეობით. მეგობრები ვამპირის გარდა არავინ მყავს, არც მჭირდება ცუდად რო ვიქცევი ჩემი და მეჩხუბება მარა გულთან არ მიმაქ მაგრამ ვერც მივიტან მე ხომ მკვდარი ვარ? დღეს ახალ სკოლაში გადავდივარ და გიჟივით ვარ ჩემ დას უაზრო აზრბი აწუხებს გონია, რომ ჩემში რაიმე ადამიანობა დარჩა. მთელი გაკვეთილი ვერ მოვისვენე ვიღაც ადამიანი მეჯდა გვერდით და ხელი გაიჭრა რობერტი-მას შეიძლება დავიბანო? მე-მას მე ჩევყვები ბაბი-არა მას მარტოც კარგად წავა ჩემმა დამ საჭმელი წამართვა, ზარიც დაირეკა როგორც იქნა, როგორც იქნა გარეთ გავალ სისხლო როგორ მომენატრეეე. უცებ ჩემი დაიკო დავინახე სატავთან ერთად. ჯორჯი-გინდა გავისეირნოთ ლამაზო მე-გაიარე სანამ ლამაზი ხარ მითუმეტეს ცოცხალი აბა ბაბი წამოხვალ და ერთ დღეს დაუთმობ ჩემნაირ ნადირს და ცხოვრებით სავსეს? ბაბი-არა შენ არ გინდა გაატარო ყველაზე ადამიანურთან დრო? მე-არა მოვკვდები მოწყენილობისგან, გარეკე? სკოლიდან გარეთ გავიქეცი ჩემი ტემპით და უცებ ვიღაც ადამიანი დავინახე და დავგლიჯე, რო რაღაცის ხმა გავიგე, მარა ყურადღება არ მივაქციე და სმა გავაგრძელე. ___________________________ ბავშვებო ეს საცდელი თავი იყო, თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ.
