გავიდა დრო, წავიდა შორს, უკან ვეღარ დააბრუნებ გაიქცა დრო.
ვეღარ შეძლებ ჩაეხუტო, მოეფერო, უთხრა რომ გიყვარს. ნანობ რომ არ უთხარი ,,მიპატიებია", არ მოეხვიე და მთელი გულით არ უთხარი ,,ჩემო იდიოტო მე მაინც მიყვრხარ"
თავს არწმუნებ რომ აღარ გიყვარს მაგრამ ღამ-ღამობით ცრემლებით დასველებულ ბალიშზე გეძინება.
იცი რომ ის არ მოვა მაგრამ თავს იიმედებ იმაზე ფიქრით რომ მას ისევ უყვარხარ.
ფიქრობ მოვა, მაგრად ჩაგეხუტება და გეტყვის ,,მოდი ცხოვრება ახალი ფურცლიდან დავიწყოთ"
გადის დღეები მაგრამ შენ ისევ ჩუმად ფანჯრის რაფასთან ზიხარ და მასზე ფიქრობ, ფიქრობ იმ ბბედნიერ წამებზე როცა მას შენი ერქვა, შენ კი მისი.
ბედნიერი ხარ იმ ტკბილი მოგონებებით რაც მასთან გაკავშირებს მაგრამ ხვდები რომ ეს აღარასოდეს განმეორდება, სწორედ ამ დროს იღება ოთხაის კარი და შენი დასიებული თვალები ბრწყინდება, ის ბრუნდება,
ის შენთან მოდის, მაგრად გეხუტება, ბოდიშა გიხდის, ამობობს რომ ეს შეცდომა იყო და უკან მოუხედავად მიდის...
ვიცი რომ პატარაა მაგრამ პირველია და იმედია სხვები უკეთესი გამომივა
