პირველ რიგში ყველას ძალიან ძალიან დიდი მადლიბა,თითოეული ხმისათვის <33 მიხედავად ამისა,ეს მოთხრობა5-7 თავზე მქონდა განსაზღვრული და კიდე უფრო დიდხანს გაგრძელდა,ასე რომ სავარაუდოდ მალე დავამთავრებ <33
ეს თავის ყველა ჩემს ახალს და ძველს მკითხველს <3
-რაზე ჩაფიქრდი?-კორიდორში მვდიოდით,რომ შემეკითხა
-არაფერი(გამეცინა)-უნდა გამოვიცვალო,და 5 წუთში ჩავალ რეპეტიციაზე
-კარგი მე ბიჭებს ვნახავ და ამოგივლი
-აქაც გყავს ნაცნობები?(გამეცინა)
-რათქმაუნდა ელის..
-207 ნომერში ვარ
-კარგი..
დროებით დავემშვიდობეთ ერთმანეთს.ოთახში შევედი თუ არა,თვალში ჯესის მზერა მომხვდა,რომელიც ალმაცერად მიყურებდა და ჩემგან ახსნა-განმარტებას მოითხოვდა!
-ახლავე ყველაფერს აგიხსნი-გამეცინა.
-სწორედ მაგის მოსმენა მინდოდა-გამიღიმა
მე თან ვიცვლიდი,თან ვუყვებოდი იმ ღამის ამბავს )როგორ შევხდით ერთმანეთს,კლუბის ამბავი,თითქმის ყველაფერ რაც იმ ღამეს მოხდა.მოკლედ და კონკრეტულად ვუყვებოდი,რომ ამ დროს ლუისის ხმა გავიგონე.მობილურზე საუბრობდა და ჩვენი ოთახსიკენ მოდიოდა..
-ჩუუ მოდის.(ხელით ვანიშნე ჯესის :დ)
-კარგი,ვითომ სხვა თემაზე ვსაუბრობდით..
იმდენად უარყოფითი დამოკიდებულება აღარ მოდიოდა მისგან,როგორც რამოდენიმე წუთის წინ!))
რათქმაუნდა ლუისმა არც დააკაკუნა,პირდაპირ შემოვიდა.ეს ხომ მისი სტილია
-აღარ მოდიხარ?
-კი მზად ვარ თითქმის.
-მე მეგონა მარტო იყავი(გაიღიმა და ჯესის გახედა)
-როგორც ხედავ არა.! გაიცანი ჩემი დაქალი ჯესი(და სარკიდან მათ გავხედე)
-ლუისი(მიუახლოვდა)
-სასიამოვნოა-გაეცინა ჯესის.
-შენც მოდიხარ რეპეტიზიაცე?-გამოელაპარაკა ლუისი ჯესის.
მის ასე თავმმომწონე მანერებზე ყოველთვის მეცინებოდა.
-ლუის,ჯესი ჩემი დაქალია! შენი წარმომავლობა იცის და არ გინდა ძალიან გთხოვ.თან რეპეტიციაზე მაგვიანდება..
(ხელი მოვკიდე და გამოვიყვანე)
-წარმატებებიი!
მომაძახა ოთახიდან ჯესიმ,რომელიც ჩემს ამ ნათქვამზე,ჯერ კიდევ იცინოდა
-ისე წამომიყვანე,ნუ გეშინია ცუდი არაფერი მიფიქრია..(უტეხად ჩაილაპარაკა)
-შენგან ყველაფერია მოსალოდნელი ლუის..!ჰო მართლა თამაშმა როგორ ჩაიაარა გუშინ?
-მოვიგეთ.ქალაქის ჩემპიონატი.
-ძალიან მაგარია.!
-შორს არი დარბაზი?-თითქოს თავის თავზე საუბარს თავს არიდებდა,ამიტომაც სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი
-მივედით თითქმის! რეჟისორი სერიოზული ადამიანია,და არ გადარიო! რაიმე სასწაულს ნუ გააკეთებ.დინჯად დაჯექი და იყავი მანამ ასე,სანამ სპექტკ..
(არ დამამთავრებინა)
-ძალიან სამწუხაროა ელის რომ ჩემზე ეგრე ფიქრობ(სიცილი დაიწყო)-შედი-კარებისკენ მიმანიშნა
-კარგი რა,სერიოზ.....
-შედი მეთქი
-კარგი,კარგი(და დარბაზის კარები შევაღე)
რეჟისორი იმ წუთის შესული იყო,კიდევ კარგი თორე საყვედური მომხვდებოდა დაგვიანებაზე...ნახევარი ბავშვებისა სცენაზე იყო ასული,შევედი თუ არა შევამჩნიე რომ ყველა გოგო ჩემსკენ იყურებოდა,მხოლოდ გვიან გამახსენდა რომ უკან ლუისი მომყვებოდა..
-ეს ბიჭი ვინ არის?(გადაულაპარაკეს ერთმანეთს)
-ახალია?(შეეკითხა ერთი მეორეს)
მათ დიალოგზე მეცინებოდა..უკან რომ გავიხედე,ჩემდა გასაოცრად მართლა სხვაგვარი სურათი დამხვდა! ლუისი სერიოზული სახით,ამაყად მოაბიჯებდა,ისე რომ ჩემს თავს შევეკითხე,ეს ის ნამდვილად ის ცანცარა ბიჭი იყო,რომელიც რამოდენიმე წუთის წინ უაზროდ იცინოდა?! : დ ))
რეჟისორი გავაცანი.ისიც მოკრძალებით გამოელაპარაკა,ცოტა ხანში კი პირველ რიგში ჩამოჯდა..
-აი ეს მესმის(გვერდით მივუჯექი)
-მე გაგაფრთხილე ლამაზო
ამ დროს სცენიდან ჰარის მზერა ვიგრძენი,
რომელიც ის-ისიყო გამოვიდა კულისებიდან.გამოხედა და კვლავ უკან შებრუნდა
-რა გჭირს?
-არაფერი,ჩანთას დავდებ და მოვემზადები რეპეტიციისთვის
-კარგი-გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა
სხენაზე ასვლისას,პირდაპირ ჰარის ოთახისკენ წავედი,(გამოსაცვლელი ოთახისაკენ),რომელიც კულისებში ჩემი ოთახის გვერდით იყო.
დიდი ხანი არც მიყოყმანია..მივუახლოვდი თუ არა,პირდაპირ შევაღე კარები..
მაისურს იცვლიდა
-მაპატიე,ცოტა ხანში შემოვალ-მორცხვად მივიხურე კარები
-იყოს,ჩავიცვი უკვე.-გაეცინა
-ჰო!მიჩვეული ვარ.-უნებრად წამომცდა ეს სიტყვები
-(გაეცინა)-უმიზეზოდ არ შემოხვიდოდი.
-ჰო,ვიფიქრე რომ ლუისის დანახვა გეწყინა და..მინდა შეგახსენო,რომ მხოლოდ მეგობრები!
თვალებში არ ვუყურებდი
-მახსოვს ელის.
-ანუ არ გეწყინა?-გახარებულმა ავხედე
-არა(მხრები აიჩეჩა)
-ძალიან კარგი.!(ცოტა ხანი სიჩუმე ჩამოვარდა)-არ ეჭიანობ?მაცდურად გავუღიმე
-არაა.(მანაც ასეთივე,მზერით გამომხედა და ჩაიცინა)
-სუ სუ ცოტათი-და საშვენებელი და ცერა თითი ერთმანეთთან ახლოს მივიტანე
-ეგრე კი.!-თვითოანაც გაეცინა
ერთმანეთს ვუყურებდით...
-როგორ შეიცვალე.
-მე?(გაკვირვებულმა გამომხედა)
-აჰა,შენ!მახსოვს,რეპეტიციის მეორე დღეს,ამ ოთახში ვიყავით.მაშინ უფრო თავისუფალი იყავი,და ასეთ ყურადღებასაც არ იჩენდი ჩემს მიმართ! არც ასეთი,თვალებით მიყურებდი...
-(გაეცინა)-კიდევ კარგი,შენ მაშინ ნამდვილ ჰარის არ იცნობდი.
-ცდები,ნამდვილი ჰარი ახლა ჩემს წინ დგას.!
-დარწმუნებული ხარ?(ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა)
-კი.(თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს)
ხელი წელზე შემომხვია და თავისკენ მიმიზიდა..ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა.
საკოცნელად წამოიწია,რომ კარებზე დააკაკუნეს
-რეპეტიცია იწყება..
-მაპატიე(ხელი გავაშვებიე,მორცხვად ავხედე და ოთახი დავტოვე)
დიდი ხანია ასეთი რამ არ მმიგვრძნია! ეს ისეთი სასიამოვნო და ისეთი კარგი იყო,მასთან ყოფნა მამშვიდებდა.უბრალოდ ჩემს თავს,ჩემს სიამაყეს ვერ ვაბიჯებდი იქამდე,რომ მის გვერდიით ყოფნის,უფლება მიმეცა ჩემი თავისთვის!
რეპეტიციამ ძალიან კარგად ჩაიარა..!
უკვე სასიამოვნო საყურებელი იყო.დაბნეულები აღარ დავდიოდით სცენაზე.ყველამ თავისი ადგილი,რიგი და სიტყვა კარგად იცოდა,შესაბამისად ოლივერი იშვიათად გვაძელვდა შენიშნვნებს.
ლუისი მთელი სპექტაკლის განმავლობაში თვალს არ მაცილებდა,
როცა სიტუაცია მეძლეოდა გავხედავდი და გავუცინებდი ხოლმე.
საათნახევარიც გავიდა>! სპექტაკლიც,ჩვეულებრისამებრ ორივე გმირის სიკვდილით,დიდი ტრაგიზმით დასრულდა..
დარბაზში რამოდენიმე დამსწრე იყო,ყველანი ფეხზე წამოდგა და ტაშს გვიკრავდა..
-ჰარი და ელის,მანდ აპირებთ დარჩენას?! წამოდექით(მოგვაშველა სიტყვა რეჟისორმა)
-არადა ძალიან კომფორტულად ვგრძნობდი თავს..(გადავულაპარკე ჰარის და წამოვდექი)
ოლივერმა ბოლო,რათქმაუნდა მისი რაღაც უმნიშვნელო შეცდომებით დააგვირგვინა.
-დირექტორთან ვარ დაბარებული და საღამოს გნახავ.თან ახლა არ გეცლება ჩემთვის
მითხრა ჰარიმ,როცა კულისებში გავედით
-კარგი(გამეცინა მის ნათქვამზე)
ლუისი სცენის კიბეებთან მელოდებოდა..
-აღფრთოვანებული ვარ!სცენაზე სულ სხვა ელისი ხარ.ყოჩაღ(გადამეხვია)
-მადლობა ლუის..უნდა წახვიდე?
-კი ცოტახანში.(მოწყენით თქვა)
-და კოლეჯში საერთოდ აღარ დადიხარ?
-რომ ვიარო,მაინც არ ვსწავლობ.ფეხბურთის იქეთ,ჩემთვის არაფერი არსებობს(გაიცინა და ხელი გადამხვია)
-კარგი,წამო კაფეტერიაში ჩავიდეთ!მომშვიდა
-როგორც გინდა..
გზაში ჩვეულაად ვცანცარებდით..გაკვეთილები მიმდინარეობდა და კორიდორში მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით..ბოლოს კაფეტერიამდეც მივედით.შუა მაგიადსთან ჩემი კლასელი,მისი მეგობარი ბიჭები ისხდნენ
-მარტო დავჯდეთ თუ..?
-როგორც გინდა.
-კარგი-გამიღიმა და იმ მაგიდისკენ წავიდა სადაც,ბავშვები ისხდნენ
გოგო მხოლოდ მე ვიყავი,წესით უხერხულობა უნდა შემქნოდა,მაგრამ პირიქით.ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავი,ვჭამდი და თან ერთ-ერთის ხუმრობაზე ვიცინოოდი.
ნახევარი საათი მანც ვიჯექით იქ.ბოლოს ერთ-ერთმა წამოიწყო:
-ჰო მართლა შენს წარმატებაზე გავიგეთ,!ძალიან გამიხარდა ძმაო(ბეჭზე დაარტყა ხელი თომმა)
-მადლობა ბიჭებო(მორცხვად ჩააილაპარაკა ლუისმა)
-რა ხდება?(ჩავერთე დიალოგში)
-მერე აგიხსნი...
-არა ახლა მინდა გავიგო
-არ უთქვამს ნიოურკში რომ მიდის?(გაიფიქრა ერთ-ერთმა)-გაოცებული ვიყავი,მაგრამ რათქმაუნდა არ შევიმჩნიე,და თავი ისე მეჭირა თითქოს არაფრის აზრზე ვიყავი,პრიცნციპულად ასე იყო.
-ნიოურკში მიმიწვა,ფეხბურთის ერთ-ერთმა წამატებულმა კლუბმა
ჩვენი სიხარული,წამიერად ჩამოვარდნილმა,უხერხულმა სიჩუმემ შეცვალა!
-შეგეძლო აქამდე გეთქვა
-წასვლამდე გეტყოდი..
ფეხზე წამოვდექი,ჩანთას გაბრაზებით დავავლე ხელი და კაფაეტრიიდან გამოვედი..
გავიგონე,მისი წამოდგომის ხმა.უკან გამომყვა
-ელის,დამელოდე.ერთი წუთით,ყველაფერს აგიხსნი..
არ გავჩერებულვარ,კორიდორიდან გასასვლელისაკენ წავედი..გარეთ ცრიდა.მაგრამ სასიამოვნო იყო ახლა წვიმაში ყოფნა.
ბოლოს დამეწია და თავისკენ შემაბრუნა
-ნეტა ვიცოდე,სად გარბიხარ.!მითუმეტეს წვიმს
-არაუშავს!
-ელის მომისნიმე,ჰო იცი რომ ჩუმად არ წავიდოდი,დღეს ვაპირებდი ყველაფრის თქმას.
-არ ვიცი!
-ელის..(დაიყვირა)
-რამდენი ხნით მიდიხარ?
-კონტრაქტი ერთ წლიანია.
-მიხარია,შენი წარმატება.გილოცავ-ასეთ უგულო მილოცვას,საერთოდ არაფრის თქმა ურჩევნია ადამიანს
-შეგცივდება შიგნით შევიდეთ
-რამდენი ხანია იცი
ცოტა ხანი გაჩუმდა
-ერთი კვირაა..
-და მე დღეს ვგებულობ
-არ ვიცოდი როგორ მეთქვა
-როგორ უნდა გეთქვა? ჩვეულებრივად! როდის მიდიხარ?
-3 დღეში..
-ჩემს პირველ პრემიერაზე არ იქნები,დღეს მაგიტომ მოდი რეპეტიციაზე..
თანხმობისნიშნად თვალები დახარა.
-უკანასკნელი ხომ არ არი? ამის შემდეგ,თითოეულ მათგანს დავესწრები
-თავი დამანაბე(ხელი გავაშვებიე)
-ვიცი გაბრაზებული ხარ(დაიყვირა)-მაგრამ მე არასდროს ვინანებ,რომ გაგიცანი..
ამ სიტყვებმა ერთიანად გამყინა.ცრემლები წამომივიდა.უკან არც გამიხედავს ისე შევბრუნდი კოლეჯში.ტირილით ავიარე მეორე სართულის კიბეები.ფანჯრიდდან ჩუმად გადავიხედე და შევხედე,როგორ დატოვა მისმა მანქანამ კოლეჯის ეზო და ნისლში გაუჩინარდა.
ჩემი ტირილის მიზეზი,ამ წუთში ის არ იყო რომ აქამდე მიმალავდა და არაფერს მეუბნებოდა.ჩემი ტირილის მიზეზი-მისი დაკრგვა იყო.ეს იყო ენით აუღწერელი გრძნობა,რომელსაც სახელს ვერ ვარქმევდი.თითქოს ჩემი ნაწილი მიდიოდა.ჩვენ ხასიათებით იმდენად ვგავდით ერთმანეთს..მისი წასვლა,ჩემი საუკეთესო მეგობრის დაკარგვის ტოლფასი იყო.ადამიანს,რომელსაც თვიდაუნებურად ვენდობოდი.
ოთახში შესვლისას,წამოვწექი.მალევე ჩამეძინა.....
ჯესიმ გამაღვიძა,დღეს უკვე მეორე რეპეტიცია მქონდა საღამოს 7 საათზე.
-ლუისი როდის წავიდა?
-შენ რომ გაკვეთილზე იყავი
-აჰ.როდის მოვალო?
-აღარასდროსო(სარკეში ჩავიხედე და თმის გაკეთება დავიწყე)
-კარგად ხარ?(მომიახლოვდა)
-არა(კვლავ ცრემლები მომადგა))
-არ გინდა ვილაპარაკოთ?=სწაყლად მითხრა
მეც თანხმობის ნიშნად იქვე ჩამოჯექი და ყველაფერი მოვუყევი..რეპეტიციის ბავშები რას გაცლიან.
რეჟისორი გვიბარებდა,წესიერად ვერც დავილაპარაკეთ.გამოვიცვალე და პირდაპირ დარბაზში ჩავედი.
ნერვები მქონდა მოშლილი.ამის გამო,იმ ბავშს გამოვეკიდე რომელმაც ოთახში ამომაკითხა
-რეპეტიცია ჯერ არ დაწყებულა და მარტო მეთვითონაც მოვაგნებდი დარბზსს
-მე მეგონა დაგაგვიანდებოდა,თანაც გუშინ მთხოვე რომ რეპეტიციის დაწყებამდე ამომეკითხა
-ეგ გუშინ იყო! დღეს გუშინ არ არი..(ცინიკურად გავხედე და პირველ რიგში დავჯექი)
ოლივერმა ფორმებზე გამოაცხადა.ხვალ ჩამოდიოდნენ გასინჯვაზე.მე და ჰარის კი კვლავ მოგვიწევდა ქალაქში წასვლა 3 დღეში.მაგრამ ახლა არაფრის გაგონება მინდოდა.უხასიათოდ,გაბღვერილი ვიჯექი.
ჰარიც არ ჩანდა.როგორც ჩანს კულისებშია-გავიფქე და მზერა კიდევ ერთხელ მოვავლე დარბაზსს
ცოტა ხანში სცენაზე გამოჩნდა.
-ელის აქ ხარ?(გამიღიმა და მომიახლოვდა)
არაფერი ვუპასუხე.სცენიდან ჩამოხტა
-კარგად ხარ?
-არ ვარ ხასიათზე
სწრაფად წამოვდექი და გადავეხვიე...
-გეტყობა,კარგად მართლა არ ხარ(გაიცინა და ისიც მომეხვია)
რეპეტიციის შემდეგ დაღლილი ოთახში ავედი...ჯესი უკვე დაწოლილი იყო
-დავიღალე ამ რეპეტიციებით..უკვე მესიზმრება ხოლმე ტექსტი(გაივიცინე და საყურეები მოვიხსენი)
-მეც ეგრე ვიყავი,წინა სპექტაკლზე-გაეციინა ჯესის.
-ჩემთან დაწექი ვილაპარაკოთ..
-კარგი.(გამოვიცვლაე თუ არა მასთა დავწექი)
კვლავ ლუისზე ვსაუბრობდით
-კარგი რა მოხდა,რა სულელი ხარ!!დაგირეკავს ხოლმე და გექნებათ კონტაქტი.შენს გამო ვერ დარჩებოდა ლოსანჯელესსში
-გამეცინა-რათქმაუნდა,მაგრამ ჰო იცი მაინც! გული მწყდება.
ამ დროს ჩემმა მობილურმა დარეკა
-დედაჩემი იქნება(ვთქვი და წამოვდექი)
მაგრამ შევცდი.ადრიანა მირეკავდა
-ადრი,როგორ ხარ? :**(გახარებულმა ამ სიტყვებით ვუპასუხე)
-რავიცი მომენატრე ელლ:8* რას შვები
-რავი ახლა დამიმთავრდა რეპეტიცია..
როგორც ჩანს ლუისი ჩვენი, ბოლო დიალოგის მერე არ უნახავს.ლუისს არც შეხებია ჩვენი დიალოგი. ** კარგა ხანი ვიალაპარაკეთ.მერე ჯესისაც ჩაძინებია.მეც ჩემს საწოლში გადავწექი.ფიქრებში წასულს,მალე დამეძინა.
დილით,მგონი ცხოვრებაში პირველად,ჯესიზე ადრე გავიღვიძე.ჩაცმულიც არ ვიყავი,რომ კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა
-ვინ არის?(გაკვირვებული გამოვედი სააბაზანოდან)
-თქვენს სახელზე ამანათია
-ახლავე
ნამდვილად არ ველოდი.სწრაფად ამოვცივი ჯინსის შორტი,მაისური გადავიცვი და კარები გავაღე
-რა არის ჩემს სახელზე?
-ჯერ აქ მოაწერეთ ხელი და საჩუქარს შემდგომ განახებთ
-კარგი(და სულმოუთქმელად მოვაწერე ხელი)
-თქვენი საჩუქარი,ინებეთ
და კარების გვერდითა მხრიდან,რომელსაც მე ვერ ვუყურებდი დიდი ვარდების თაიგული გადმოიღო
-100 ცალია(გამიღიმა და მომაწოდა)
-ღმერთო ჩემო ეს რა არის..
თვალები გამიბრწყინდა
ოთახში ძვლივს შევიტანე.თავზე დიდი წერილი იყო:
"დაბადების დღეს გილოცავ პრინცესა,ჰარი"
იმედია მოეწონათ <3 დააკომენტარეთ ** 
