♡ როდესაც დუმილი ყველაფერს სჯობს <3

ახლა ჩემთვის ჩემს ოთახში ვზივარ და მის სურათს ვუყურებ თან თვალეცრემლიანი ვიხსენებ წარსულს... ვიხსენებ თუ როგორ შევხვდი პირველად.

ყველაფერი სექტემბერში დაიწყო, როცა ჩემს მეგობარ, დინთან, ერთად მაღაზიაში შევედი რაიმეს დასალევად შევედი. კოკა-კოლა ვიყიდე და უკან დაბრუნებისას ვიღაც გოგოს შევეჯახე და რასაც ქვია თავიდან ფეხებამდე გავლუმპეთ. მან ყვირილი დაიწყო(ასეც მოველოდი)... ბევრი იყვირა მაგრამ მერე გაჩერდა, მე უბრალოთ ბოდიში მოვუხადე და წამოვედი...

ამის შემდეგ ერთმანეთს არასდროს შევხვედრივართ, მაგრამ რამდენიმე თვის შემდეგ ერთ წვეულებაზე ვნახეთ ერთმანეთი. მართალი რომ გითხრათ მან ვერ მიცნო, მაგრამ მე თავი შევახსენე ))... ამის შემდეგ ტელეფონის ნომრები გავცვალეთ და დაიწყო ჩვენი მეგობრობა. სად არ დამყავდა, ერთხელ წვიმაში მოვყევით და ჩემთან სახლში ავიყვანე რომ გამშვალიყო. მაგრამ გზაში ორივეს ფეხი დაგვიცდა ტალახში ამოვიგვარგნეთ. ამიტომ ტანსაცმელების გარეცხვა მოგვიწია. რონი(ასე ერქვა) ჩემს სამოსში გამოვაწყე და რეცხვა დავიწყეთ. მაგრამ უცებ მანქანა გაგვიფუჭდა და მთელი სააბაზანო ქაფით გაივსო.

ამ დღის შემდეგ ჩვენ ურთერთობას უფრო სერიოზული სახე მიეცა. სწორედ ამ დღეს ვაკოცეთ პირველად ერთმენეთს... ეს ალბათ ყველაზე ბედნიერი დღე იყო ჩემს ცხოვრებაში. ეს ის დღე იყო როდესაც ყველაფერს სჯობდა დუმილი. ამ დღეს ცას სამი მეტრით ავცდი... და ნამდვილად არ მგონია რომ ეს დღე, ასეთი განცდებით ოდესმე კიდევ განმეორდება ((...

დრო გადიოდა, მე და რონის ერთმენთი დღითიდღე უფრო და უფრო გვიყვარდებოდა, მაგრამ ერთხელ გადავწყვიტე რომ მისთვის ჩემი მშობლები... სწორედ ამ დღეს დასრულდა ყველაფერი... ამ დღის შემდეგ მისგან სიტყვა „მიყვარხარ" არ გამიგონია. ამ დღის შემდეგ დასრულდა ყველაფერი. მშობლების გაცნობის შემდეგ სამ დღეში ის ჩემთან მოვიდა და მითხრა რომ მიდიოდა. მე არ მინდოდა რომ გამეშვა ვემუდარებოდი დარჩთქო, მაგრამ ტყუილად გამგზავრების წინ თვალებში ჩამხედა და მითხრა რომ არ ვუყვარდი...

ერთი წლის შემდეგ კი რონი ისევ აქ დაბრუნდა. ჩვენ რა თქმა უნდა შევხვდით, მაგრამ ერთმანეთისთვის არაფერი არ გვითქვამს... რამდენიმე დღის შემდეგ კი კეროლაინი(ჩვენი საერთო მეგობარი) აცრემლებული მოვარდა ჩემთან და მითხრა რომ რონიმ თავი მოიკლა...

ამ მომენტში დამთავრდა ჩემი ცხოვრება, ამ მომენტში დამემსხვა ოცნება, ამ მომენტში დავკარგე სიყვარული, ამ მომენტში მომინდა მეც მომეკლა თავი... ყველაფერი ტრიალებდა. მისი სახელი მესმოდა თვალწინ მისი სახე მელანდებოდა. მესმოდა მისი სიტყვები „მიყვარხარ და აღარ მიყვარხარ" მელანდებოდა მისი ცრემლები, მისი ღიმილი. მისი ტუჩების სითბოს ვგრძნობდი. თვალწინ მასთან გატარებულმა ყველა წუთმა გადამირბინეა....

ამ დღიდან უკვე სამი თვე გავიდა. მე კი დღეს გავიგე მისი სიკვდილის ნამდვილი მიზეზი, სწორედ დღეს გავიგე თუ რატომ დაბშოტდოთ ერთმანეთს. დღეს დედაჩემმა მითხრა რომ რონის ჩემთან ყოფნა დაუშალა, რადგან ის ერთი უბრალო გოგო უბრალო ცხოვრებით მე კი... მისი აზრით ეს ჩემს ცხოვრებას გაანადგურებდა, მაგრამ იმას ვერ ხვდება რომ რონიმ კი არა თვითონ გაანადგურა ჩემი ცხოვრება...

ამ ამბის გაგების შემდეგ ქალაქიდან წავედი. ყველასთან გავწყვიტე ურთიერთბა დედასთანაც კი... და ახალი ცხოვრება დავიწყე. მეგონა რომ შევეგუე რონის გარეშე სიცოცხლეს, მაგრამ დღეს როდესაც მისი გარდაცვალების წლისთავია ვხვდები რომ მის გარეშე ცხოვრებას ვერასდროს შევეგუები...

ახლა ჩემს ოთახში ვზივარ და ამას ვწერ, ვწერ რომ გული გადავაყოლო და ვთქვა ის რაც ამდენი ხნის მანძილზე მაწუხებდა...

ეს მინდოდა რომ ყოფილიყო ჩემი მომდევნო მოთხრობა, ამიტომ აქ ძალიან ბევრი რამ არის "სეკრეტი" )) მაგალითად იმ ბიჭს სახელი ვინც ამ ისტორიას ყველბა )) ამიტომ არ გაგიკვირდეთ...

მიყვარხართ ყველანი

იმედია მოგეწონათ <3