დღეს შექმნილ სიტუაცია საიტზე ))

წარმოიდგინეთ,რომ საიტის შესახებ კითხულობთ!! 

სუსტი სინათლეები,ექიმეები....ბოლო წამები რაც,თვალთა ხედვააში მიდგება....

ბოლო წამები,რასაც გონება ცდილობს აღიდგინოს...

ეხლა მივდივარ,სიბნელეეში... დიდი გამოქვაბულში...

ირგვლივ ყველაფერი შავია....

საოცაარიი შიიშიი დამეუფლააა...

პირველად შემეშინდა ცხოვრეებააში....

უკვეე სირბილი დავიწყე,სად მივბროოდი არ ვიცცოოდი...

ალბათ ბოლოში რომ,შუქს ვხეედაავ მისკენ მივდივვარ...

მინდა თავი დავაღწიუ უკუნეთ ღაამეს ,მაგრაამ არ გამომდიის...

მინდა ვიყვირო,მაგრაამ ხმას ვერ ვიიღეებ....

არ ვიცი დედა საიდან გაჩნდა...ვვიგრძეენი მიისი ხეელის შეხეებაა...

-შვილო არ დამტოოვო(და მან ტირილი დააიწყო)

დედაჩეემი ბოლო 5 წელია არ მინახაავს.... მან,ისე დამტოვა არც კი უკითხაავს ჩეემი ამბაავი....

რატომ ჩაამესმის მისი ხმაა ახლა? 

მან ისეთ დროს დამტოვა,როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა მიისი თანადგომა....

მან ყველაზე მეტად მატკინა გულიი...

მისგან ვგრზნობ ყველაზე დიდ ტკივილს და ამავროულად ყველაზე დიდ სიყვაარულს...

შეიძლეება ეს ურთიერთსაპირისპირო რამ გაკავშირეებდეეს ,ერთ ადამიაანთაან ?

მინდა დავეცე,მაგრაამ რაღაცა არ მაძლეევს ამის საშუაალებას....

მინდაა ვიტირო,მაგრამ მრცხვეენია....მიუხედავად იმისა,რომ ვიცი გამოქვაბულში მარტო ვარ!

დავნეებდეე?რის გაამო....?

მე ხომ შემიძლია,თეთრ შუქამდე მივაღწიოო....

ყველაფერმა თვაალწინ გადამიარაა...

თითქქოს ჩეემი ცხოვრეების განვლილ წუთეებს ვისხენეებდი...

ვის რა ვასიაამოვნე და ვის რა ვატკინე....

არ მინდა ამაზე ფიქრი....

არ მინდა რომ ,ეს ბოლო იყყოს....

უბრააალოდ არ მინდა დანებება...

მინდა ცოხვრეებაა გავაგრძელოო...

მინდაა დედასთაან დავბრუნდეე..

მასთაან მინდა!არ მინდაა გამოქვააბულში ყოფნა,მანქაანის დაა ხიდის გამო!ღმერთო დამეხმარო მივაღწიო თეთრს შუქაამდე.

იმედიაა ამ პატარა მოთხრობით 

ყველააფერი ვთქვი....!)

მიყვაარხართ <3))