 
-აუ ბიჭო მოდი ნაშევი ავყაროთ და დღეს ჩემთან ავიდეთ (სიტყვით გამოვიდა დათო)
-შენ სულ მაგაზე როგორ ფიქრობ ? (ნიკა)
-აბა რაზე ვიფიქრო შეჩემა ? ამ დედააფეთქებულ კომუნისტებს შევაკვდე ? (დათო)
-გაჩუმდით ხომ იცით აქ ყველაფერს ყურები აქვს (გიო)
ჩემი ორი დებილი ძმაკაცი, გამარჯობათ არ მინდოდა ასე დამეწყო მაგრამ , სხვანაირად ჩემს თავს და ჩემს ცხოვრებას ვერ მოგიყვებით. მე გიორგი დადიანი ვარ, საქართველოსთვის ყველაზე მძიმე პერიოდში დაბადებული, პერიოდი როცა საქართველოს რუსეთის მარწუხების ქვეშაა მოქცეული, როცა ქალაქში კომენდანტის საათია გამეფებული, ყველგან ფორმიანები დადიან, დიახ ეს ეგრედ წოდებული კომუნისტების პერიოია, ეს ორი იდიოტი კი ჩემი ძმაკაცია, დავითა და ნიკო , ბავშობიდან ერთად ვიზრდებით, სამივე შეძლებული ოჯახის შვილები, იტალიურ ეზოში ვცხოვრობთ ფალიაშვილის ქუჩაზე.
-აე შეჩემა აქ ვართ (ნიკამ შემანჭყრია)
-აუ ბიჭებო წავედი მე სამეცადინო მაქვს, ხვალიდან გამოცდები მეწყება (მე)
-აუ ეს ნახე რა , სამეცადინო გაქვს თუ არ გინდა ნიტამ აქ რომ შეგამჩნიოს (დათო)
-დაახვიე რა (მე)
უკვე მეორე კურსზე ვარ, მომავალი არქიტექტორი, მიყვარს ჩემი პროფესია და კურსზე ერთ-ერთი საუკეთესო ვარ.
-აი შენი ნიტაც მოდის (დათომ გამკრა მხარი)
მართლაც ქუჩის კუთხეში ნიტამ შემოუხვია, თმა მოკლედ შეეჭრა, სიბნელეშიც კარგად გავარჩიე მისი გაბუშტული მარწყვისფერი ტუჩები, ძღვისფერი თვალები, პატარა კურნოსა ცხვირი და ლამაზი ნაკვთები. ნიტამ შეგვამჩნია და ჩვენსკენ წამოვიდა
-გამარჯობათ ბიჭებო (ნიკას და დათოს მიესალმა)
-გამარჯობა (ერთხმად უპასუხეს)
მერე ჩემკენ შემოტრიალდა და მომეხიტა მეც ხელი გადავხვიე
-მე უკვე სახლში მეგონე (გიო)
-უნოვერსიტეტში შეგვაყოვნეს (თბილად გამიღიმა ნიტამ)
-ბიჭებო ნიტას მივაცილებ და დაგიბრუნდებით (თვალი ჩავუკარი და მე და ნიტა ეზოსკენ წავედით)
ჩვენი ეზო როგორც ყოველთვის ხმაურობდა, ბავშვები ეზოში დარბოდნენ, ქალები სარეცხეს ფენდნენ, ჩემი და ნიტას სახლები ერთმანეთის პირისპირ იყო, აივნიდან ერთმა პატარა ბავშმა დაგვინადა და ხმამაღლა იყვირა
-რომეო და ჯულიეტა მოვიდნენ
ყველამ ჩვენკენ გამოიხედა და ყველამ თბილად გაგვიღიმა. რატომ რომეო და ჯულიეტა ? მე და ნიტას ერთმანეთი ღრმა ბავშობიდან გვიყვარდა, პირველად ნიტა 5 წლის რომ იყო მაშინ გავიცანი, მე კი 8 წლის ვიყავი, ეზოში ფეხბურთს ვთამაშობდით, ნიტა კი კისკისიდ დარბოდა მთელ ეზოში, პირველი დანახვისთანავე სასიამოვნო სითბო ჩამეღვარა გულში, სისხლი მომაწვა, სიტყვებით ვერ ავხწერ რა ვიგრძენი. ყოველ დილა საღამოს ნიტა ფანჯრიდან ვუყურებდი და ვტკბებოდ მისი სილამაზით, ნიტაც დიდი სითბოთი მექცეოდა, ყველას პატარა ბავშვების ახირება ეგონდა და მშობლები დაგვცინოდნენ კიდეც. თუმცა გავიდა რამოდენიმე წელი, მე და ნიტა წამოვიზარდეთ თუმცა ჩვენი გრძნობები არ შეცვილალა. ისევ ისე ძველებურად ბავშურად დიდი სიყვარულით გვიყვარს ერთმანეთი.
-გიო არ წახვიდე რა ბიჭებთან ერთად (ნიტა)
-ვერ გავუტეხავ ხომ იცი (მე)
-ფრთხილად იყავით (ნიტა)
-გპირდები მივიწიე და ფრთხილად შევეხე მის ბაგეებს, ნიტას შერცხა და ლოყევი წაოუწითლდა, თბილად გამიღიმა და კიბეები აირბინა. მე კი ბიჭებთან დავბრუნდი, რომლებსაც უკვე მოეფიქრებინათ რას ვაპირებდით დღეს საღამოს და როგორ დავარღვევდით კიდევ მეათასჯერ კანონს...!
ბავშვებო ამ მოთხრობას, რეალურ ისტორიაზე ვწერ, პერიოდი, ასაკი და ცხოვრების წელი ზუსტად არის აღწერილი და არაფერი შემიცვლია, მხოლოდ სახელები და მოვლენები შევცვალე ♥
|
