ახალი ჩანახატი... სულ რამოდენიმე წუთის წინ დავბრუნდი სკოლიდან. საშინელად მოწყენილი და გაცეხლებული. თუ, მიზეზი გაინტერესებთ გეტყვით,რომ არ ვიცი.ასე ხშირად ხდება,ამ ბოლო დროს.
და ეს დღეები მუდმივად ვცდილობ ჩემი გრძნობების ვისმესთვის გამხელას,მაგრამ ეს მხოლოდ მცდელობაა. საბოლოო ჯამში,მაინც მარტო ვარ.. ასე ხდება ახლაც... ჩემი საბრალო,მათემატიკის რვეულიდან კიდევ ერთი ფურცელი ამოვხიე და კალმისტრით ხელში რაღაცის წერა დავიყწე თუმცა,ამ ბოლო დროს არც კალმისტარი აღარ მემორჩილება.. ჩემს ტვინში არეული უამრავი აზრი ერთდროულად მაწვება და თანაც იმდენად სწაფად,რომ ფურცელზე დაწერას ვერც ვასწრებ. ჩემს პატრა ტვინში მოზღვავებული სურვილი რაღაცის წერისა,მაშინ ქრება როდესაც მიუხეავად ყველაფრისა საკმარის სიტყვებს ვერ ვპოულობ ჩანახატის დასაწყებად და როგორც ყოველთვის ცარიელ ფურცელზე მხოლოდ ჩემს სახელს ვაწერ და უიმედოდ ვდებ ჩანთაში... ვრთავ მუსიკას და ფიქრების მორევში ვვარდები.. ჩემი ფიქრები ყველა საკითხს მოივლიან ხოლმე და ბოლოს ისევ ჩემს მომავალს მიადგებიან... ასაკით დიდი,არ ვარ თუმცა საკუთარი მომავალი რათქმაუნდა მაინტერესბს... მაგრამ როგორც კი ფიქრები ჩემს მომავალს შეეხებიან მაშინვე ძილი მეძალება ხოლმე და სიზმრებში სრულ
ბურუსს ვხედავ,გვირაბს,რომის ბოლოსაც სინათლე არ მოჩანს! ეს ლოგიკურიცაა, ძნელიაა იფიქრო მომავალზე,მაში როდესაც არავინ გყავს,ვისაც ესიამოვნება ან ეწყინება შენი წარმატება! ძნელია იცინო მაშინ როცა ტირილი გინდა,მაგრამ კიდევ უფრო რთულია უპასუხო კითხვაზე: 'რა ხდება?რატომ ხარ მოწყენილი' მაშინ როდეესაც,არაფერი ხდება ისეთი რაც შენი,მხიარულების მიზეზი გახდება! ასე გრძელდება მანამ სანამ,ყურში,ნაზი ხმით არ ჩამესმევა ხმა: -ნინი გაიღვიძე,დაგაგვიანდება სკოლაში..
დიდი ხანია არ დმაიწერია ჩანახატი და არ ვიცი როგორი გამომივდა! კრიტიკაც მიიღება ;დდ your
