როგორც ყოველთვის ფეხზე ბალეტკები ეცვა,ღია ჯინსის შარვალი,ზემოთ თეთრი უბრალო ბრეტელებიანი მაიკა და ზემოდან კრემისფერი გაშვებული ჟაკეტი.კიბეებზე სწრაფად ჩაირბინა,მომღიმარი სახით თან ჟაკეტის ღილებს იკრავდა,მერე თმა მოხერხებულად შეიკრა,ტელეფონი შეამოწმა მესიჯი ხომ არ მაქვსო,არ ჰქონდა.გაუმართლა მეთოთხმეტეზე რომ ცხვორობს,კიბეებზე ბევრ რამეს ასწრებს.აი,ბოლო კიბეღა დარჩა,გულმა ძგერა სწრაფად დაიწყო,სახეზე ღიმილი გაუფართოვდა,აი ისიც დაინახა.ბოლო საფეხურზე ისე ჩამოვიდა,თითქოს დიდი ტვირტი მოიხსნაო,სწრაფად,მოხერხებულად წავიდა ჩქარი ნაბიჯებით მისკენ,ხელები მოჰხვია და მის დიდ,სისხლივით,ოდნავ დახეთქილ ტუჩებს დაეწაფა,როგორც დიდი ხნის მწყურვალი ეწაფება წყალს.
-მეგონა დღეს აღარ წამოხვიდოდი,დაგიწია სიცხემ?
ნინი მოიშორა და მზრუნველად კითხა ნიკამ.
-ჰო,უკვე ვეღარ ვძლებდი,მენატრებოდი.წავიდეთ,დაგვაგვიანდება.
-კარგი.
თბილი ხმით უთხრა ბიჭმა,გოგოს ხელი ტავის დიდ ხელში ფაქიხად მოათავსა,მეორე ხელი კი წელთან მოხვია,ისე უყურებდა,ისე ექცეოდა,ისე ელაპრაკებოდა,თითქოს გოგო მისთვის ყველაფერი იყო,უფრთხილდებოდა,როგორც საკუთარ ნაწილს,თითქოს ბიჭის მთელი ცხოვრება გოგოსთან იყოს დაკავშირებული..გოგოც,ბიჭს აშკარად დიდ დასაყრდენად მიიჩნივდა,აშკარად არ შეეძლო მის გარეშე.ერთმანეთი უყვარდათ,ნამდვილი,წრფელი,სათნო გრძნობით უყვარდათ.
როგორც ყოველთვის ფეხზე ბალეტკები ეცვა,ღია ჯინსის შარვალი,ზემოთ თეთრი უბრალო ბრეტელებიანი მაიკა და ზემოდან კრემისფერი გაშვებული ჟაკეტი.კიბეებზე სწრაფად ჩაირბინა,მომღიმარი სახით თან ჟაკეტის ღილებს იკრავდა,მერე თმა მოხერხებულად შეიკრა,ტელეფონი შეამოწმა მესიჯი ხომ არ მაქვსო,არ ჰქონდა.გაუმართლა მეთოთხმეტეზე რომ ცხვორობს,კიბეებზე ბევრ რამეს ასწრებს.აი,ბოლო კიბეღა დარჩა,გულმა ძგერა სწრაფად დაიწყო,სახეზე ღიმილი გაუფართოვდა,აი ისიც დაინახა.ბოლო საფეხურზე ისე ჩამოვიდა,თითქოს დიდი ტვირტი მოიხსნაო,სწრაფად,მოხერხებულად წავიდა ჩქარი ნაბიჯებით მისკენ,ხელები მოჰხვია და მის დიდ,სისხლივით,ოდნავ დახეთქილ ტუჩებს დაეწაფა,როგორც დიდი ხნის მწყურვალი ეწაფება წყალს.
-მეგონა დღეს აღარ წამოხვიდოდი,დაგიწია სიცხემ?
ნინი მოიშორა და მზრუნველად კითხა ნიკამ.
-ჰო,უკვე ვეღარ ვძლებდი,მენატრებოდი.წავიდეთ,დაგვაგვიანდება.
-კარგი.
თბილი ხმით უთხრა ბიჭმა,გოგოს ხელი ტავის დიდ ხელში ფაქიხად მოათავსა,მეორე ხელი კი წელთან მოხვია,ისე უყურებდა,ისე ექცეოდა,ისე ელაპრაკებოდა,თითქოს გოგო მისთვის ყველაფერი იყო,უფრთხილდებოდა,როგორც საკუთარ ნაწილს,თითქოს ბიჭის მთელი ცხოვრება გოგოსთან იყოს დაკავშირებული..გოგოც,ბიჭს აშკარად დიდ დასაყრდენად მიიჩნივდა,აშკარად არ შეეძლო მის გარეშე.ერთმანეთი უყვარდათ,ნამდვილი,წრფელი,სათნო გრძნობით უყვარდათ.
-შედი,მოგაკითხავ გაკვეთილების მერე.
-მომენატრები.
ჩუმად უთხრა ნინიმ.
-მეც,პატარავ.
ცალი ხელი გაუშვა და ისიც წელზე შემოხვია,თავისკენ მძლავრად მიიზიდა,ორივეს გულის ძგერა აჩქარდა,ეს წუთები ორივესთვის ტკბილი წუთები იყო,კოცნამდე ერთმანეთშ ახლდოან უყურუბდნენ უსიტყვოდ..ერთმანეთის თვალებში ბევრ რამეს კითხულობდნენ.ბიჭმა ვეღარ გაძლო და მის ტუჩებს,ჯერ მხოლოდ შეეხო,თვალები დახუწა,სიტკბო იგრძნო და მერე დაეწაფა.
-საკამრისია.
ისევ ბიჭმა დაამათავრა ყველაფერი,ჩაიხუტა და გაუშვა.გოგო ჰოლის ფანჯრიდან იყურებოდა.ნიკა ნელ-ნელა პატარავდებოდა და მერე საბოლოოდ გაქრა.ნინის გულში რაღაც უცნაურმა გრძნობამ გაუელვა,თითქოს სამუდამოდ ემშვიდობაბო,მაგრამ როგორც კი მარიამის ხმა გაიგონა გადაუარა.
-აქ რატომ დგახარ?მოიცა გამოვიცნობ.ნიკას უყურებდი.
-დამპალო მომენატრე.
სწრაფად მოწყდა ადგილს და მარიამს მთელი ძალით შემოეხვია.
-ვიცი.მაგრამ კდიევ სიცხე გაქვს.
-საიდან მიხვდი?
-ჩემი ახალი ნიჭია ტემპერატურის გაზომვა უთერმომეტროდ.ცხელი ხარ იდიოტო.
-აა.ჰოო..-ნინის გაეღიმა-ავიდეთ,თორემ დავაგვიანებთ.
მარიამი ნინის ხელს დაეყრდნო და როგორც იქნა მესამე სართულზე აბობღდნენ.ბავშვები..მისალმებები..მოკითხვები..სიცილი.. გაკვეთილები..არეულობის გამო რამოდენიმეჯერ კლასში დირეკტორის შემოყვანა..მარიამის და ნინის 10 წუთიანი ჩხუბი..
როგორც იქნა 4 საათი გახდა,ნინიმ წიგნები სწრაფად ჩაალაგა,მარიამსაც დააჩქარებინა და ორივენი კლასიდან გამოვიდნენ.ნინი სწრაფი ნაბიჯით მიდიოდა წინ,მარიამი 2 ნაბიჯით უკან მიჰყვებოდა.სრაფადო რამოდენიმეჯერ კი უთხრა დაქალს,მაგრამ მარიამი თავის ფიქრებში იყო.როგორც იქნა გაიარეს ჰოლი,გასასვლელ კარებშიც გავიდნენ,მაგრამ..
-ალბათ აგვინაებს.
უდარდელად თქვა მარიამმა,როცა ნინის გაყინული სახე დაინახა.
-შეუძლებელია.
-რა??ის რომ ადამიანს დააგვიანდეს?აჰა,აშკარად.ეს როგორ შეიძლება მოხდეს?რაას ამბობ?როგორ დააგვიანდებოდა?ან შენ როგორ გაგვიანდებახოლმე ყოველ შაბათ-კვირას როცა ერთმანეთს ვხვდებით?ეს ნამდვიალდ შეუძლებელია.
მაინც მოახერხა მეგობარმა ნინის გაცინება.ნინიმ ტელეფონი ამოიღო,მისი ნომერი სწრაფად აკრიფა და..ტეელფონში ნაცნობმა ხმამ უპასუხა..თუმცა არა ნიკამ..ნინიმ ეგრევე იცნო ხმა და მარიამს გაოგნებულმა შეხედა.
--ლაშა?
-ნნი..ნი...
-რა იყო?რა ხმა გაქვს?ნიკა დამალაპარაკე გთხოვ.
2 კვირის შემდეგ.
-სახლშია?
-სად წავიდოდა?შემოდი მარიამ.
-ნინი,მარია მოსული.
მარიამმა ნინის ოთახის კარები უნებართვოდ გააღო და მიუხედაავდ იმისა რომ ოთახთან დედამისი იდგა,მაინც მოხურა.
-ნინ,ასე ვერ იქნები.
-მაინც როგორ უნდა ვიყო მარიამ?
-არ ვიცი,ყოველშემთხვევაში ასე არა.იმის საშულება მაინც მომეცი რომ დაგეხმარო.
-ვერავინ დამეხმარება.გაიგეთ.ნიკა აღარაა,ვერავინ გაიგებთ რას ვგრძნობ..შემეშვი,არავინ მჭირდება..
-არც მე?
აკანკალებული ხმით კითხა მარიამმა.
-არც შენ,გამონაკილისი არ ხარ.დამტოვე.
თქვა მწოლიარე ნინიმ,რომელმაც წიგნი გვერდით გადააგდო და მოპირდაპირე მხარეს შეტრიალდა.მარიამმაც ზურგი აქცია და წასვლა დააპირა,თუმცა ნინის ქვითინი როგორც კი გაიგონა გაღებული კარი იმ წამშივე დახურა,ფეხზე გაიხადა და საწოლზე თვითონაც აბობღდა.2 წუთი გაუნძრავლად იყო წამომჯდარი,რომ შეატყო რომ არ ჩერდებოდა ნინის,რომელმაც ალბათ არც კი იცოდა რომ მარიამი იქ იყო,ჯერ თმაზე გადაუსვა ხელი,მერე ოდნავ მისკენ მიიწია,ნინიც ინსტიქტურად მის მხარეს გადაბრუნდა და მარიამმა მიიხუტა.5 წუთის განმავლობაში ნინი გაუჩერებლად,ხმამაღლა ტიროდა,მარიამსაც ცრემელბი მოსდიოდა.როგორც იქნა მარიმ გაბედა და ხმა ამოიღო.
-იტირე,მოგეშვება ნინ.მაგრამ ასე არ შიეძლება,რარაც უნდა ქნა..რაღაცით უნდა დაკავდე,თორემ ფიქრით სულ გაგიჟდები.
-მარტო ვარ.არ მინდა..
-მარტო არ ხარ.ნიკა რახან წავიდა არ ნიშნავს რომ მარტო ხარ.მე აქ ვარ.შეიძლება ნიკასნაირი ძვირფასი არ ვარ შენთვის,მაგრამ მთავარია რაღაც მხრივ ვარ ძვირფასი და დაგეხმარები.მე შენ გევრდით ვარ.
-შენ ხომ მაინც იქნები სულ ჩემ გვერდით?
-კი,არ მიგატოვებ არასოდეს.ცხოვრება დაუნდობელია,არ იცი რა მოხდება ხვალ..მომავალში,მაგრამ რაც არ უნდა მოხდეს,ვინც არ უნდა დაკარგო ასე არ უნდა დაეცე.უნდა გახსოვდეს ყოველთვის,რომ ამ ქვეყნად დარჩნენ ადამიანები,რომლებსაც სჭირდები,რომლებსაც შენი ღიმილი ახარებთ და შენ უბრალოდ არ გავქს უფლება სასოწარკვეთილებას მიეცე,ჩვენ შენ გვიყვარხარ და არ გაქვს უფლება გაგვექცე.უბრალო გაიღიმე,თუმდაც იმიტომ რომ ის რაც იყო ნიკასთან ტკბილი მოგონებები იყო,თუმდაც იმიტომ რომ ამქვეყნად არიან ისეთი ადამიანები,რომლებსაც უყვარხართ,რომლებსაც შენი ბედნიერება ახარებს..უბრალოდ გვენდე და დაიმახსოვრე ის არასდროს მიგატოვებს,ზეციდან დაგიფარავს,ის შენი ანგელოზი იქნება.მას უყვარხარ და ხომ იცი,მას ვინც უყვართ არასდროს ივიწყებენ,ხოდა ის შენ ვერ დაგივიწყებს.გაიღიმე...
ნინიმ უნებურად ტირილი შეწყვიტა და მარის კიდევ უფრო მაგრად მიეკრა.მეორე დღეს კი ანგელოზმა თავისთან მეორე ანგელოზი წაიყვანა.მარიამი ამ ამბავს მშვიდად შეხვდა,იმიტომ რომ იცოდა მისი მეგობარი ბედნიერი იქნებოდა იქ,მასთან ერთად..და იცოდა რომ ერთ დღეს ისინი ერთმენთს კდიევ შეხვდებოდნენ.სიტყვებმა,რომელიც მარიამმა ნინის დედას უთრა დასაფლავებისას,ყველაზე იმოქმედა.
-ნუ ტირით,მიეცით საშულაობა იყოს ბედნიერი.ის იქ კარგადაა.ჩვენ მათ ვნახავთ.
-შედი,მოგაკითხავ გაკვეთილების მერე.
-მომენატრები.
ჩუმად უთხრა ნინიმ.
-მეც,პატარავ.
ცალი ხელი გაუშვა და ისიც წელზე შემოხვია,თავისკენ მძლავრად მიიზიდა,ორივეს გულის ძგერა აჩქარდა,ეს წუთები ორივესთვის ტკბილი წუთები იყო,კოცნამდე ერთმანეთშ ახლდოან უყურუბდნენ უსიტყვოდ..ერთმანეთის თვალებში ბევრ რამეს კითხულობდნენ.ბიჭმა ვეღარ გაძლო და მის ტუჩებს,ჯერ მხოლოდ შეეხო,თვალები დახუწა,სიტკბო იგრძნო და მერე დაეწაფა.
-საკამრისია.
ისევ ბიჭმა დაამათავრა ყველაფერი,ჩაიხუტა და გაუშვა.გოგო ჰოლის ფანჯრიდან იყურებოდა.ნიკა ნელ-ნელა პატარავდებოდა და მერე საბოლოოდ გაქრა.ნინის გულში რაღაც უცნაურმა გრძნობამ გაუელვა,თითქოს სამუდამოდ ემშვიდობაბო,მაგრამ როგორც კი მარიამის ხმა გაიგონა გადაუარა.
-აქ რატომ დგახარ?მოიცა გამოვიცნობ.ნიკას უყურებდი.
-დამპალო მომენატრე.
სწრაფად მოწყდა ადგილს და მარიამს მთელი ძალით შემოეხვია.
-ვიცი.მაგრამ კდიევ სიცხე გაქვს.
-საიდან მიხვდი?
-ჩემი ახალი ნიჭია ტემპერატურის გაზომვა უთერმომეტროდ.ცხელი ხარ იდიოტო.
-აა.ჰოო..-ნინის გაეღიმა-ავიდეთ,თორემ დავაგვიანებთ.
მარიამი ნინის ხელს დაეყრდნო და როგორც იქნა მესამე სართულზე აბობღდნენ.ბავშვები..მისალმებები..მოკითხვები..სიცილი..გაკვეთილები.. არეულობის გამო რამოდენიმეჯერ კლასში დირეკტორის შემოყვანა..მარიამის და ნინის 10 წუთიანი ჩხუბი..
როგორც იქნა 4 საათი გახდა,ნინიმ წიგნები სწრაფად ჩაალაგა,მარიამსაც დააჩქარებინა და ორივენი კლასიდან გამოვიდნენ.ნინი სწრაფი ნაბიჯით მიდიოდა წინ,მარიამი 2 ნაბიჯით უკან მიჰყვებოდა.სრაფადო რამოდენიმეჯერ კი უთხრა დაქალს,მაგრამ მარიამი თავის ფიქრებში იყო.როგორც იქნა გაიარეს ჰოლი,გასასვლელ კარებშიც გავიდნენ,მაგრამ..
-ალბათ აგვინაებს.
უდარდელად თქვა მარიამმა,როცა ნინის გაყინული სახე დაინახა.
-შეუძლებელია.
-რა??ის რომ ადამიანს დააგვიანდეს?აჰა,აშკარად.ეს როგორ შეიძლება მოხდეს?რაას ამბობ?როგორ დააგვიანდებოდა?ან შენ როგორ გაგვიანდებახოლმე ყოველ შაბათ-კვირას როცა ერთმანეთს ვხვდებით?ეს ნამდვიალდ შეუძლებელია.
მაინც მოახერხა მეგობარმა ნინის გაცინება.ნინიმ ტელეფონი ამოიღო,მისი ნომერი სწრაფად აკრიფა და..ტეელფონში ნაცნობმა ხმამ უპასუხა..თუმცა არა ნიკამ..ნინიმ ეგრევე იცნო ხმა და მარიამს გაოგნებულმა შეხედა.
--ლაშა?
-ნნი..ნი...
-რა იყო?რა ხმა გაქვს?ნიკა დამალაპარაკე გთხოვ.
2 კვირის შემდეგ.
-სახლშია?
-სად წავიდოდა?შემოდი მარიამ.
-ნინი,მარია მოსული.
მარიამმა ნინის ოთახის კარები უნებართვოდ გააღო და მიუხედაავდ იმისა რომ ოთახთან დედამისი იდგა,მაინც მოხურა.
-ნინ,ასე ვერ იქნები.
-მაინც როგორ უნდა ვიყო მარიამ?
-არ ვიცი,ყოველშემთხვევაში ასე არა.იმის საშულება მაინც მომეცი რომ დაგეხმარო.
-ვერავინ დამეხმარება.გაიგეთ.ნიკა აღარაა,ვერავინ გაიგებთ რას ვგრძნობ..შემეშვი,არავინ მჭირდება..
-არც მე?
აკანკალებული ხმით კითხა მარიამმა.
-არც შენ,გამონაკილისი არ ხარ.დამტოვე.
თქვა მწოლიარე ნინიმ,რომელმაც წიგნი გვერდით გადააგდო და მოპირდაპირე მხარეს შეტრიალდა.მარიამმაც ზურგი აქცია და წასვლა დააპირა,თუმცა ნინის ქვითინი როგორც კი გაიგონა გაღებული კარი იმ წამშივე დახურა,ფეხზე გაიხადა და საწოლზე თვითონაც აბობღდა.2 წუთი გაუნძრავლად იყო წამომჯდარი,რომ შეატყო რომ არ ჩერდებოდა ნინის,რომელმაც ალბათ არც კი იცოდა რომ მარიამი იქ იყო,ჯერ თმაზე გადაუსვა ხელი,მერე ოდნავ მისკენ მიიწია,ნინიც ინსტიქტურად მის მხარეს გადაბრუნდა და მარიამმა მიიხუტა.5 წუთის განმავლობაში ნინი გაუჩერებლად,ხმამაღლა ტიროდა,მარიამსაც ცრემელბი მოსდიოდა.როგორც იქნა მარიმ გაბედა და ხმა ამოიღო.
-იტირე,მოგეშვება ნინ.მაგრამ ასე არ შიეძლება,რარაც უნდა ქნა..რაღაცით უნდა დაკავდე,თორემ ფიქრით სულ გაგიჟდები.
-მარტო ვარ.არ მინდა..
-მარტო არ ხარ.ნიკა რახან წავიდა არ ნიშნავს რომ მარტო ხარ.მე აქ ვარ.შეიძლება ნიკასნაირი ძვირფასი არ ვარ შენთვის,მაგრამ მთავარია რაღაც მხრივ ვარ ძვირფასი და დაგეხმარები.მე შენ გევრდით ვარ.
-შენ ხომ მაინც იქნები სულ ჩემ გვერდით?
-კი,არ მიგატოვებ არასოდეს.ცხოვრება დაუნდობელია,არ იცი რა მოხდება ხვალ..მომავალში,მაგრამ რაც არ უნდა მოხდეს,ვინც არ უნდა დაკარგო ასე არ უნდა დაეცე.უნდა გახსოვდეს ყოველთვის,რომ ამ ქვეყნად დარჩნენ ადამიანები,რომლებსაც სჭირდები,რომლებსაც შენი ღიმილი ახარებთ და შენ უბრალოდ არ გავქს უფლება სასოწარკვეთილებას მიეცე,ჩვენ შენ გვიყვარხარ და არ გაქვს უფლება გაგვექცე.უბრალო გაიღიმე,თუმდაც იმიტომ რომ ის რაც იყო ნიკასთან ტკბილი მოგონებები იყო,თუმდაც იმიტომ რომ ამქვეყნად არიან ისეთი ადამიანები,რომლებსაც უყვარხართ,რომლებსაც შენი ბედნიერება ახარებს..უბრალოდ გვენდე და დაიმახსოვრე ის არასდროს მიგატოვებს,ზეციდან დაგიფარავს,ის შენი ანგელოზი იქნება.მას უყვარხარ და ხომ იცი,მას ვინც უყვართ არასდროს ივიწყებენ,ხოდა ის შენ ვერ დაგივიწყებს.გაიღიმე...
ნინიმ უნებურად ტირილი შეწყვიტა და მარის კიდევ უფრო მაგრად მიეკრა.მეორე დღეს კი ანგელოზმა თავისთან მეორე ანგელოზი წაიყვანა.მარიამი ამ ამბავს მშვიდად შეხვდა,იმიტომ რომ იცოდა მისი მეგობარი ბედნიერი იქნებოდა იქ,მასთან ერთად..და იცოდა რომ ერთ დღეს ისინი ერთმენთს კდიევ შეხვდებოდნენ.სიტყვებმა,რომელიც მარიამმა ნინის დედას უთრა დასაფლავებისას,ყველაზე იმოქმედა.
-ნუ ტირით,მიეცით საშულაობა იყოს ბედნიერი.ის იქ კარგადაა.ჩვენ მათ ვნახავთ.
Daamowma Da Gaalamza:-TaTaM
|
