დრო გადიოდა და ყველაფერი ძალიან კარგად იყო მე და ნიკას შორის,ყოველ დღეს უფრო და

 უფრო ძლიერდებოდა ჩვენი სიყვარული,ერთმანეთი

 სიცოცხლეზე მეტად გვიყვარდა,ერთი შეხედვით ჩვენ ვერაფერი და ვერავინ

 დაგვაშორებდა,მაგრამ როდესაც ერთი თითქოსდა ლამაზი დღეს

 წერილი მივიღე,ეს წერილი ნიკას მოწერილი იყო,ძალიან გამიკვირდა რადგან ნიკა არასდროს

 არ მწერდა წერილს.

წერილი გავხენი და ეწერა რომ

 მას სხვა შეუყვარდა,მთხოვდა რომ მისტვის აღარ დამერეკა და დამევიწყებინა.გული საშინლად

 მეტკინა,ტითქოს მოვკვდი,ეს ყველაფერი ტყული

 მეგონა,ტელეფონზე ვურეკავდი მაგრამ გამორთული ქონდა,თეკლასაც დავურეკე მარამ

 მიპასუხა რომ არაფერი იცოდა,მხოლოდ ერთი გზა

 მქონდა,მასთან სახლში უნდა წავსულიყავი,ასეც მოვიქეცი,მასთან მივედი კარებზე ვაკაკუნე

 მაგრამ არავინ გამიღო,არ მოვვეშვი,უეცრად

 მეზობელი გამოვიდა,მოხუცი ქალი იყო და მითხრა:ნატა შვილო ნიკა გუშინ საღამოს წავიდა.მე

 ტირილი ამივარდა და კიბეებზე სირბილით

ჩავედი.

 მძულდა ის დღე როცა ის გავიცანი და ის შემიყვარდა,მძულდა დღევანდელი

 დღე,ერთი შეხედვიტ ლამაზი დილა მაგრამ ჩემთვის

 ჯოჯოხეთი.არ ვიცოდი რა მექნა,მტელი დღე ქუჩაში დავდიოდი და ვტიროდი,როცა გზაზე

 გადავდიოდი კინარამ მანქანას შევუვარდი

 ბორბლებში.საშინლად დაბნეული ვიყავი,მზულდა ყველა ვინც ჩემს გარშემო იყო და მძულდა

 ეს საძაგელი ცხოვრება,რომელის უსამართლო

 მომექცა.ჯერ დედა წამართვა და მარტო დამტოვა ამ უსამართლო ცხოვრებაში,მარტო მასწავლა

 ცხოვრება,რომელიც ძალიან გამიჩირდა,ჩემი

 ბავშვობა ყველა სხვა ბავშვის ბავშვობისგან განსხვავდებოდა,საჩმლის მოსაპოვლებად ხან

 ჭურჭეს ვრეცხავდი რომ ორიოდე კაპიკი მეშოვა,15

 წლის ასაკში ჩემზე მთვრალმა კაცებმა ძალა იხმარეს,ამის შემდეგ მარტო დავხეტიალობდი

 ქუჩებში,ყველას უნდობლად ვუყურებდი,არ მქონდა

 განათლება მიღღებული და ამიტომ ყველა დამცინოდა.შემდეგ ნიკა გავიცანი და დამავიწყდა

 ყვეა ის უბედურება რაც კი თავს გადამხდა,მეგონა

 რომ ცხოვრებამ ჩემთვისაც მოიცალა,მაგრამ ეს ბედნიერება მალე დამთავრდა.მან მიმატოვა,მან

 მხოლოდ მითხრა რომ სხვა შეუყვარდა, მაგრამ

 მე ამის არ მჯეროდა.დღეები გადიოდა და ის არ ჩანდა,ყველგან ის მეჩვენებოდა მაგრამ ის

 არსად იყო,დღე და ღამე მასზე ვფიქრობდი,ჩემი

 გული მოკვა და აღარ ფეთქავდა.ცხოვრებამ აზრი დაკარგა,მორჩა ყველაფერი რაც კი მიყვარდა.

დღეები გადიოდა მაგრამ ისე ნელა რომ ერთი დღე საუკუნედ მეჩვენებოდა.დღე და ღამე ვტიროდი,თვალზე ცრემლი არ მაშრებოდა.მენატრებოა ის დრო როცა მე და ნიკა ერთად ვიყავით,ვჩხუბობდით და ისევ ვრიგდებოდით,ერთად ვიცინოდით და ვსეირნობდით.ჩემი ცხოვრება მოსაწყენი გახდა ,აღარაფერი მიხაროდა.მთელი დღე ლოგინში ვიწექი და ვტიროდი.არ მაინტერესებდა არაფერი ამ ცხოვრებაში.გარეთ არც კი გავდიოდი,აღარც ვჭამდი და ძალიან დავსუსტდი.ვფიქრობდი იმაზე თუ რატომ მიმატოვა ნიკამ და რატომ არ ამიხსნა არაფერი.მან მიმატოვა და სხვაზე გამცვალა,მაგრამ მხოლოდ ერთი რამ მამშვიდებდა,რომ ის მაინც იქნებოდა ბედნიერი ჩემგან განსხვავებით.დეპრესიაში ვიყავი,ვერც ექიმები მშველოდნენ.თითქმის ერთი კვირა გარეთ არ გავსულვარ,ლოგინიდან არ ავმდგარვარ და არც არაფერი მიჭამია.ყოველ დღე ერთი და იგივე კითხვას ვუსმევდი ჩემს თავს,რატომ,რატომ მაქცია ცხოვრებამ ზურგი,რატომ დამსაჯა ღმერთმა ასე სასტიკად?მაგრამ ამ კითხვაზე პასუხს ვერ ვპოულობდი.ერთი დილაც გათენდა და გადავწყვიტე რომ პლიაჟზე გავსულიყავი და ცოტათი მაინც გული გადამეყოლებინა რომ სულ მთლად არ გავგიჟებოდი.ტანზე ჟაკეტი შემოვიცვი,როლიკები ჩავიცვი და გარეთ გავედი.მზის სხივებმა თვალებში შემომაჭყიტა,რაღაც უცნაურად ვიგრძნი თავი.როლიკებით ქუჩაში გავედი,უეცრად მანქანამ დაატორმუზა მე კი წავიქეცი.

მეგონი კარგია ?თუ მოგეწონათ დააკომენტარეთ ,კომენტარები აუცილებელია :***

                                                                                              დაამოწმა:anukaanka<3