იცხოვრე დღევანდელი დღით,და არ იფიქრო რა იქნება ხვალ...იყავი ის ვინც ხარ დღეს და არა ის ვინც გინდა იყო ხვალ...დატკბი იმით რაც გაქვს...გიყვარდეს დღეს..გიხაროდეს..და არ იფიქრო რა იქნება ხვალ... ეს არის ჩემი ისტორია რაამაც ტკივილი მომაყენა და აღარასდროს დამავიწყდება...ყველაზე მეტი ტკივილი ყოველთვის შენ ახლო ადამიანი გაყენებს...შეიძლება გაუცნობიერებლად მაგრამ ეს ასეა...იცით რატომ ვამბობ ასე?იმიტომ რომ სულ ახლახანს ჩემთვის ყველაზე ახლო ადამიანებმა დანა ყველაზე მწარე ადგილას ჩამარტყეს...ამ ნატკენს ვერაფერი მოაშუშებს... მაგრამ იმედი არ უნდა დაკარგო შენი ბედნიერებისთვის უნდა იბრძოლო.... *** ყველაფერი ნიუ-ორკში დაიწყო..მამაჩემს ახალი სამსახური შესთავაზეს და მთელ ოჯახს მოგვიწია გადასვლა ნიუ-ორკში..ახალი სკოლა და ახალი ცხოვრება მელოდა...პირველი დღე როგორც მოველოდი რთული აღმოჩნდა...მაგრამ თანდათანობით შევეჩვიე...გავიცანი ერთი გოგონა სახელად ნეა...კარგი ადამიანი აღმოჩნდა...ყველაფერი იდეალურად იყო სანამ სკოლაში ახალი მოსწავლე არ დაგვემატა... ალბათ გაინტერესებთ ვინ იყო ეს ახალი მოსწავლე?Cory Montheith თქვენთვის ცნობილი მომღერალი და მსახიობი...სიმართლე გითხრათ მე და Cory-ს თავიდანვე მოგვწონდა ერთმანეთი...შემდეგ სკოლის ყველაზე პოპულარული წყვილიც ვიყავით... რატომ ვიყავით?ეს დიდი ისტორია მაგრამ დამიჯერეთ ამას მალე გაიგებთ...ის კვირა არ დამავიწყდება როდესაც ჩემს ცოხვრებაში ყველაფერი შეიცვალა...დაკვარგე ყველა ჩემთვის უძვიფრასესი ადამიანი ნეაც კი...შემდეგ მივხვდი რა სულელი ვყოფილვარ..ვისწავლე სათანადო მეგობრების და საყვარელი ადამიანის არჩევა...ვიყავი პატარა გოგონა დიდი ოცნებებით!ოცნებებით რომელსაც ვერასდროს ავიხდენდი.. *** ერთ დღეს კორისთან სახლში მივდიოდი..კარებზე დავაკაკუნე მაგრამ პასუხი არ ისმოდა...კარები თვითონ გაიღო აქეთ-იქით მოვიხედე და საშინელება იყო..არეულობა უსუფთაობა..კორის ოთახში შევედი და ნიასთან ერთად დავინახე.. წარმოიდგინეთ ჩემი რეაქცია როდესაც შენი საუკეთესო მეგობარი შენს შეყვარებულთან ერთად არის და შენ გატყუებს...იქიდან გამოვიქეცი ტირილ-ტირილით...არ ვიცოდი რა მექნა თავგზა აბნეული დავდიოდი...მანქანა დავქოქე და სახლში წავედი მაგრამ ჩემდა საუბდუროდ გზაში აავარია მომივიდა..მის შემდეგ აღარაფერი მახოვს..ერთადერთი რაც დავინახე ეს იყო რომ ექიმებს მივყავდი საოპერაციოში... გადიოდა დღეები,წამები წუთები..ჩემს თავს ვებრძოდი...ძალას ვატენდი რომ თვალები გამეხელებინა მაგრამ ამაოდ..კომაში ვიყავი...ცხოვრებას მოწყვეტილი....ამ დროს გულმა მიბიძგა თითქოს დარტყმა მივიღეო...ნელ-ნელა თვალები გავახილე და დავინახე ერთი ახალგზარდა ექიმი როგორ ელაპარაკებოდა ერთ ბიჭს.... -სა..დ... ვარ? ორივე ჩემთან მოცვივდა... -დიანნა ცოცხალი ხარ?(კორი) -ოო არა...მომშორდი..თავი დამანებე...შენ მე მიღალატე..(ყყვრილი დავიწყე) -შოკირება დაეწყო თუ შეიძლება გაბრძანდით აქედან(ექიმი) -კი მაგრამ..(კორი) -გთხოვთ...(ექიმი) დამამშვიდებელი გამიკეთეს...ცოტა ხნის შემდეგ კი გონზეც მოვედი...ის ახალგაზრდა ექიმი დივანზე იჯდა და რაღაცას წერდა... -ვინ ხართ?(მე) -გაიღვიძეთ?(ექიმი) -აქ რა მინდა?(მე) -ავარიაში მოყევით და დიდი ტრავმა მიიღეთ...(ექიმი) -რა სისულელეა?თავს კარგად ვგრძნობ...(წამოდგომა ვცადე მაგრამ ყველაფერ ამტკივდა..ტანში ჟრუანტელმა გამიარა) ექიმი მოვიდა და ისევ დამაწვინა... -დაწყნარდი გთხოვ..მე სემი მქვია  თქვენი ექიმი ვარ და შევეცდები რომ დაგეხმაროთ...(სემი) -მე გიჟი არ ვარ რომ დახმარება მჭირდებოდეს..(მე) -მოკლედ გეტყვი..თავის დიდი ტრავმა მიიღე...ყველა ველოდით რომ მეხსიერებას დაკარგავდი ანდაც დაბრმავდებოდი თუმცა შევმცდარვათ უფრო ძლიერი ყოფილხარ ვიდრე მე წარმომედგინა..(სემი) -ჩემი მშობლები სად არიან?(მე) -შენმა მშობლებმა თქვეს რომ კარგი იქნებოდა თუ იმკურნალებდი და გამოჯამრთელდებოდი...(სემი) -და ახლა ამ ოთხ კედელში უნდა ვიყო გამოკეტილი?(მე) -ძალიან ბევრ კითხვას მისმევ..მოდი ახლა ეზოში სუფთა ჰაერზე გაგიყვან მანამდე გამოიცვალე და შემდეგ მომიყევი რა მოხდა?(ოთახიდან გავიდა) გამოვიცვალე: ეზოში გავედი..უამრავი პააციენტი ჩემს ირგვლივ იყვნენ ზოგი რითი იყო დაავადებული ზოგი რით...სადაცა ავტირდებოდი... -აბა მომიყევი რა მოხდა?(სემი) -მრცხვენია ბიჭი ხარ..(მე) -რისი გრცხვენია?(სემი) -შენი მრცხვენია..თითქმის არ გიცნობ და როგორ მოგიყვე რა მოხდა??(მე) -უბრალოდ მომიყევი..ნუ გეშინია..მე შენი დახმარება მინდა...(სემი) -ვერ ვაზროვნებ..მშია..(მოვიტყუილე) -კარგი მაშინ კაფეტერიაში წაგიყვან...(სემი) კაფეტერიაში მივედი... -ფუუუ..აქ უნდა ვჭამო?(მე) -ხო რა იყო..თუ არ გაწყობს შეგიძლია მშიერი დარჩე(გამიღიმა) დავდნი...ისეთი საყვარელი ღიმილი ჰქონდა.. -რას მიირთმევთ?(სემი) -ბურგერს,კოკა-კოლას...(მე) -ეგეთს ვერაფერს შემოგთავაზებთ ან წვნიანი ანდაც ფააფა?(სემი) -რაა?აღუა ბავშვი კი არ ვარ ფაფა რომ ვჭამო..(მე) -მიირთვი...ფაფა გამომიწოდა ხელში -ფუუუ...სხვა რა გზა მაქვს..(მე) ძლივს შევჭამე...ფაფის ჭამას მიწის ჭამა მერჩივნა... ისევ ეზოში წამიყვანა და დაიწყო ლექციების კითხვა :დ... -აბა ეხლა მომიყევი?(სემი) -ხო კარგი..(მე) -დაწვრილებით..(სემი) -მოკლედ მყავდა შეყვარებული სახელად კორი...მის სახლში მივედი და დავინახე როგორ ერთობოდა ჩემს საუკეთესო მეგობართან..(მე) -შეგიძლია აღარ გააგრძელო უკვე მივხვდი..(სემი) -დიდი ხანი უნდა ვიყო აქ?(მე) -1-2 თვე..(სემი) -მეკაიფები?(მე) -სიცილის დრო არ მაქვს..(სემი) -არა და რა საყვარლად იცინი ხოლმე..(ჩემთვის ვთქვი) -რაა?(სემი) -არაფერი..(მე) პალატაში დამაბრუნა...თვითონ კი სადღაც წავიდა...არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა...კედლებს ვუყურებდი.... ცოტა ხნის შემდეგ ისევ დაბრუნდა... -დიანნა სტუმარი გყავს...(სემი) -ვინ არის?(მე) -მე ვარ... -ნია.?(მე) -მარტო დაგტოვებთ...(სემი) -აქ რა გინდა?(მე) -ბოდიში დიანნა..შენთვის ეს არ უნდა გამეკეთებინა..ბოდიში..(ნია) -თქვენ მე მომატყუეთ..ჩემს ზურგს უკან ხვდებოდით ერთმანეთს..(მე) -ბოდიში...(დაიჩოქა) -ადექი თუ შეიძლება..გააპატიებ მაგრამ ჩვენ მეგობრები აღარ ვიქნებით...შენი მესმის ვის არ მოსწონს კორი?მთელი სკოლა მასზე გიჟდება..ახლა მე პარალიზებული ვარ...მოსალოდნელია რომ დავრბმავდე კიდეც..ამიტომ ბედნიერები იყავით მაგრამ ჩემი სახელი აღარასოდეს ახსენოთ..(მე) -კი მაგრამ..(ნია) არ დავაცადე სიტყვის თქმა იმწამსვე სემს დავუძახე და ვთხოვე რომ გაეყვანა პალატიდან... რამოდენიმე საათის შემდეგ ჩამეძინა კიდეც... დილით მზის სხივებმა გამაღვიძა... თვალები გავახილე და ისევ სემი დავინახე რომელსაც ეძინა დივანზე ხელში კი რაღაც ფურცლები ეკავა..ჩუმ-ჩუმად საწოლიდან წამოვდექი და ის ფურცლები ხელში ავიღე... ნახატი იყო..იმ ნახატზე კი მე ვიყავი დახატული... ნახატებს ვათვალიერებდი მაგრამ გაეღვიძა და ფურცლები გამომართვა.. -ეი ეს მე ვარ?(მე) -საწოლიდან რატომ ადექი?.(სემი) -ახატებზე მე ვიყავი დახატული.???.(მე) -არა არ იყავი..(წასვლა სცადა მაგრამ შევაჩერე) -სიმართლე მითხარი?(მე) -ხო შენ იყავი..მაგრამ ვიცი რომ შტერობები მიხატია...(სემი) -შენ რა მეხუმრები?ყველაზე მაგარი ნახატებია რაც კი ოდესმე მინახავს..(მე) -ნუ აზვიადებ..(სახე დამანჭა :დ) -არა სერიოზულად...შეიძლება ერთ-ერთი ნახატი დავიტოვო...(მე) -არა..(პირდაპირ მითხრა) -გთხოვ...(საწყალი სახე მივიღე) -რათ გინდა ეს ნახატები??ცხოვრებაში უფრო ლამაზი ხარ.ეხლა გაემზადე და კაფეტერიაში წაგიყვან(ეს თქვა და გავიდაა) რა იგულისხმა???ფიქრი დავიწყე...შემდეგ კი გამოვიცვალე: რამოდენიმე წუთში შემოვიდა... -მზად ხარ?(სემი) -კი..(მე) გზაში ისევ დავუწყე თხოვნა მაგრამ არა არაფერმა გააწყო...კაფეტერიაში წვნიანი ვჭამე...ნუ ეს წვნიანი ფაფას მაინც ჯობდა :დ.... ეზოში ცუდი ამინდი იყო..მოიღრუბლა და მალევე წვიმა წამოვიდა .. წვიმა პატარაობიდანვე მიყვარდა, რადგან მეთვითონაც წვიმიან ამინდში დავიბადე .. მიყვარდა, როდესაც წვიმის წვეთები სახეზე მეწვეთებოდა .. წვიმაში ტირილი უფრო იოლი იყო ჩემთვის..არ ვიცოდი რატომ ვტიროდი?ალბათ იმიტომ რომ ყველამ მიმატოვა..ამ საგიჟეთში გამომკეტეს...მშობლებმაც კი არ შემიწყალეს და სადღაც გაქრნენ თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო..ფანჯარა გაღებული მქონდა და თან ვტიროდი..უკნიდან ხმა მომესმა..ეს სემი იყო...როგორც კი დამინახა რომ ვტიროდი ჩემთან მოვიდა... -რატომ ტირი?(სემი) მოვატყუილე და ვუთხარი: -იმიტომ რომ ნახატები არ მომეცი..(მე) -და ეს არის ყველაფერი?(სემი) თავი კის ნიშნად დავაქნიე... -ნუ კარგი..ოღონდაც შენ არ იტირო და მოგცემ..(სემი) გამეღიმა..ნახატებს დათვალიერება დავუწყეე.... ამ დროს კი შევეკითხე.. -ჩემზე ასე რატომ ზრუნავ?(მე) -რატომ არ უნდა ვიზრუვნო?ჩემი პაციენტებზე სულ ვზრუნავ..(სემი) -კი მაგრამ შენ სულ სხვანაირად მექცევი..(მე) -როგორ გექცევი?(სემი) -როგორ და თბილად..ყოველთვის ცდილობ რომ კარგ ხასიათზე დამაყენო..ცდილობ რომ გამაღიმო და დამავიწყო ის ტკივილი რაც ახლა გულში მაქვს...(მე) ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ თქვა.. -ეს ჩემი მოვალეობა..(სემი) ხელში რაღაც წიგნი მომცა.. -ეს რა არის?(მე)
-წიგნია..ძალიან მიყვარს..რომ არ მოგწყინდეს წაიკითხე ხოლმე..(სემი) -და რაზეაა ეს წიგნი?(მე) -სიყვარულზე...ჭეშმარიტ სიყვარულზე...(სემი)  _Rapunzel♥♥ იგივე Muser♥
| 
