არ ვიცი რამდენი ხანია უკვე რაც ერთ ოთახში ვარ ჩაკეტილი . მაგრამ ვერაფერს ვაკეთებ. შვიდი სიმღერას სანმამ ვერ დავწერ მანამდე არსად გამიშვებენ. და ვერც თაკოსთან დავრეკავ რადგანაც ტლ-ს არ მაძლევენ. არადა როგორ მენატრებ.ა. სულ მასზე ვფიქრობ. ვერც კი წარმოიდგენთ როგორი რთულია მის გარეშე ცხოვრება მაგრამ უკვე ალბათ ერთი თვე იქება რაც ამ ოთახში ვარ დ მის შესახებ არაფერი მსმენია. ფანებს ყოველდღე ველაპარაკები ფანჯრიდან.მაგრამ თაჯჯკკოზე ვერაფერს ვწერ. რამდენჯერ მინდოდა რომ დამეწერა მისი ტელეფონის ნომერი და შემდეგ ფანებს მიეწერათ მისთვის მაგრამ მივხვი რომ მერე თაკოს შეაწუხებდნენ და არაფერიც არ გავაკეთე. ეხლაც ვზივარ მაგიდასთან და უკანასკნელი სიმრერის დასრულებას ვცდილობ მაგრამ უშედეგოდ. არაფერი გამომდის . ძალას ვერ ვიკრებ რომ უკანასკნელი ხაზები დავწერო და გავაღწიო ამ ოთახიდან და თაკოს დავურეკო. ყველანაირად ვცდილობ. მაგრამ არ გამომდის. მიდი რა ჯასტინ იფიქრე იფირქე სულ რაღაც რამდენიმე ხაზიც და ამ ოთახიდან გახვალ. გთხოვ მიდი რა. გემუდარები. დაწერე ის უკანასკნელი სიმღერა.ასე ვამხნევებდი ჩემ ტვას და უცებ მუზა მეწვია. სულ რამდენიმე წამში სიმღერას მოვრჩი ფა,ჯჰჯარასთა მივარდი და კივილი დავიწყე. არ არსებობს მე მოვჩფი ოთახიდა გამოვდივარრრრრრრრრრრრ
შემდეგ კი კარები ჩამოვიღე კინაღამ იმდენი ვაკაკუნე და ბოლოს როგორც იქნა აშერმა კარები გამიღო
აშერი - რაა?
მე - მოვრჩი აიღე შენი 7 სიმღერა ეხლა კი ტელეფონი მომეცი
აშერი - ასე მალე?
მე - რა ამლე? 1 თვეა ამა ს ვწერ
აშერი - მე მეგონა ცოტახანს კიდევ დავისვენებდი შემგან
მე - მომე ტელეეეეეეეეეეეეეეე
აშერმა ტელეფონი მომცა მე მაშინვე თაჯკკოს ტელეფონის ნომერი გავიხსენე და დავრეკე.ერთი სული მქონდა როდის გავიგებდი მის ხმას. მაგრამ უშედეგოდ მის მაგივრად დედამისი ატირებული ხმა გავიგონა. მან მე ყველაფერი მითხრა აბსოპლიტურად ყველაფერი.ითხრა რომ ს უგონოდ იყო და გული ძლივს უძგერდა. ამის გაგონებაზე სასწრაფოდ თვითფრინავი გამოვიძახე და აეროპორტში წავედი/.დანარჩენებსაც ყელაფერი ვუთხარი და ბევრი წინააღმდეგობის მიუხედავაად მაინც წავედი აეროპორტში და აფრენას დავუცადე. მანამდე კი მე საავადმყოფოში დავრეკე.რომ თაკპოთვის საოპერაციო ოთახი მოემზადებინათ . როგორც კი საქართველოში ჩავიდოდი მაშინვე აქ წამოვიყვანი და სიკვდილისგან ვიხსნიდი.
როგორც კი ჩავფრინდი მაშინვე თაკოს სახლთან წავედი. საშინლად აფორიაქებული ვითყავი. ვერ ვისვენებდი.სანამ თაკოს სახლთან მივედი მანამდე კინაღამ მოვკვდი.კარებზე დავაკაკუნე ვიღაცამ გააღო.საშინლად ბევრი ადამიანი იყო იქ სახლსი. მაშინვე თაკოს ოთახში შევარდი და საწოლზე თაკო დავინახე რომელიც უგონოდ იწვა , მაშინვე მასთან მივედი ჩავეხუტტე ვაკოცე ხელში ავიყვანე და მამამის ვუთხარი რომ აეროპორტში წავეყვანეთ. მანაც მანქანა სასწრაფოსდ გაამზადა. მაგრამ მანამდე მცირე საგზურიც წამოიღეს. ყველამ.ტანსაცმელები თაკოსთვის ერთი დღის და თავიანთვის. დედამისი თავისი და ბექა და მამამისიც მიმყავდა. ძალიან კი იუარეს შენს ხარჯზე ვერ ვიცხოვრებთო მაგრამ თავისი შვილი კვდებოდა და ნამდვილად ვეღარ შემეწინააღმდეგნენ. სახლი ვიღაცას ჩააბარეს. ჩვენ მალევე მივედით აეროპორტშაი და თაკო თვითფრინავში აიყვანე. სკამზე დავჯექი ის კი კალთაში ცავისვი და ჩავეხუტე. თელი გზა ასე ვიყავიტ და თვალებზე ცრემლები მომდიოდა.მეშინოდა რომ არ დამეგვიანა და ვეღარ მეშველა თაკოსთვის.
თაკოს წიგნი
რაღაცას ვგრძნობ. რა მემართება? სად ვარ? თვალებს ვერ ვახელ ძალა არ მყოფნის. მგრამ ვგრზჯნობ რომ რაღაც ხდება ჩემს თავს. ძალა დავატანე ჩემს თავს და თითი გავამოძრავე შემდეგ კი თვალები გავახილე . და ავინახზე ს ვისი დანახვაც ასე ძალიან მინდოდა
მე - ჯაა...სს..ტტ..იი..ნნნნ?
ჯასტინი - თალკკო?თაკო გამოფხიზლდი?ცოცხალი ხარ? თაკო არ მჯრა .ცოცხალი ხარ
მე - ჯასტინ. მათლა შენ ხარ?რა მოხდა?სად ვარ? რა მომივია?
ჯასტიი - ნუ ნერვიულობ.საავატმყოფოში ხარ. ოპერაცია გაგიკეთეს და აღარაფერი გემუქრება.გესმის \?
მე- ოპერაცია?კი მაგრამ როგორ? დედამ და მამა სად იშწოვა ამდენი ფული?
ჯასტინი - ნუ ნერვიულობ მე ვზრუნავ შენზე . არაფერზე იდარდო
მე - არა არარსებობს შეენ? კი მაგრამ არა ჯასტინ
ჯასტინი - თაკო როგორ ფიქრობ შენს გამო 1 მილიონს არ გავიმეტებ?
მე - ეს არ შეიზლება
ჯასტინი - ჩშშშ
მე - მენატრებოდი.მეგონა რომ დამივიწყე
ჯასტინი - მეც მენატრებოდი
მე - მაგრამ შენ არაფერი გითქვამს ჩემს შესახებ ფანებთან
ჯასტინი - ყველაფერს მრე აგიხნი. ახლა კი ცოტა ხანი დამაცადე კარგი?
მე - ჰჯაჰა კარგი.დღე კითხვების გარეშე გავატაროთ.ვუთხარი და ვაკოცე
დღეს საერთოდ არ ვაპირებდი შემოსვლას მაგრამ შემოვედი როგორღაც და დავდე ეს ტავი.ვიიცი უინტერესოა მაგრამ ისეთი დაღლილი ვარ რომ რა დავწერე მართლა არ მახსოვს
