♥♥Original Of My Life,Real LoVe♥♥
♥New Story-ჩემი ახალი თქვენი ისტორია)♥
P A R T 3 )
ეს თავი მინდა ვაჩუქო:-Littleliar
მადლობ რომ კითხულობ <33
დღის განმავლობაში,იმდენად შევყევი ხატვას,რომ დროის შეგრძნება დავკარგე...ისე მოსაღამოვდა,რომ აღარც გამახსენდა,დენს შევპირდი მასთან ერთად წავიდოდი სადმე...
სწრაფად ჩავიცვი და რადგან კვლავ არ გამოჩნდა,ნახატებს მივუბრუნდი,მაგრამ აზრი აღარ ქონდა ჩემს მცდელობას,რადგან სულ მალე ისიც მოვიდა..
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?(მხიარულად შევხვდი)
მოსაცმელი,მობილური ავიღე,კარები დავკეტე და კიბეები მასთან ერთად ჩავირბინე
-მთელი დღე სახლში ხარ?
-კი..
-კი მაგრამ,მთელი დღე რას აკეთებ სახლში?როგორ ჩერდები?
-არ ვიცი :დ რატომღაც გარემომ იმოქმედა,საერთოდ ასე არასდროს ვარ,არ მიყვარს მარტო ყოფნა,მაგრამ ნახატებმა ძალიან იცის ჩაათრევა(გამეცინა)
-ხატავ?(ცოტა არ იყოს გაუკვირდა.ამას მისი ტონიდან მივხვდი)
-კი,პატარაობიდან...ხატვა,ჩემთვის ჰაერივითაა..
-უკვე ძალიან დამაინტერესა შენმა ნახატებმა
-დამიჯერე არც ისეთი კარგია...
(უღიმღამოდ ვუთხარი და გავიცინე)
გულისსიღრმეში მართლა ასე ვფიქრობდი,რომ ჩემი ნახატები არ იყო "შედევრი",მაგრამ ყველა მეუბნებოდა რომ ეს მხოლოდ ასაკის ბრალია..თანდათან ყველაფერს დახვეწავდი და ნახატებს უფრო სერიოზულ სახეს მივცემდი,მითუმეტეს არ ვიცი რატომ,მაგრამ ჩემიანებს ჩემი ნახატები ძალიან უყვარდათ,განსაკუთრებით როცა მათ ვხატავდი...ფიქრებში წასულს,ვერ შევამჩნიე რომ ჩვენს შორის უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდნილიყო და არცერთი ვლამობდით ამ უხერხულობისგან თავისდახსნას)
-სად წავიდეთ?(მისმა სიტყვებმა რეალობაში დამაბრუნა)
-სადაც გინდა.წესიერად აღარც მახსოვს აქაურობა)
-კარგი,მაშინ ერთი კარგი ბარი ვიცი იქ წავიდეთ)) მგონი,სალაპრაკო ბევრი გვაქვს)მინდა კარგად გაგიცნო.
-იგივეს გეტყოდი..(გავუღიმე და გავყევი)
აღმოჩნდა,რომ ის ჩემთან ძალიან ახლოს ცხოვრობდა..ეზოდან მანქანა გამოიყვანა და ჩაჯდომა შემომთავაზა...)
გვიანობამდე ერთად ვიყავით.რაც მქონდა სათქმელი თითქმის ყველაფერი ვუთხარი,ოჯახზე,მეგობრებზე,სასწავლებელსა თუ მომავალ პროფესიაზე) მასზე ძალიან ბევრი რამ გავიგე.
გვიან მაქანიდან ისიც ჩემთან ერთად გადმოვიდა და სახლის კარებამდე მიმყვა.
-მიხარია რომ გაგიცანი.(გამიღიმა და მომიახვლოდა)-შეიძლება გადაგეხვიო?
(მის სიტყვებზე გამეცინა)
-რატომაც არა...
მომიახლოვდა,შუბლზე მაკოცა და ძალიან თბილად ჩამეხუტა...
მერე ნომერი გამომართვა და წავიდა)
მისთვის მეტი არაფერი მითქვამს)თვალს როცა მიეფარა,კარები გავაღე და სახლში შევედი..
არ ვიცი რა დამემართა,მაგრამ თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი...არავისთან საუბარი არ მინდოდა,არ მინდოდა რომ ჩემი ეს ბედნიერებისგან ვნებათაღელვა,ვინმეს ჩაეშალა..მხიარულად ავირბინე კიბეები და ჩემს ნახატებს გადავხედე..
ადრე ისინი არ მომწონნდა,ახლა კი ჩემს თვალებს სასიამოვნოდ მოხვდა))
-მუზეუმში,მხოლოდ კარგ ხასიათზე მყოფბთ შემოვუშვებ,ჩემს გამოფენაზე(გავიფიქრე და ერთ-ერთი ნახატი დავასრულე)
მეორე დღეს,დილით კვლავ მობილურის ზარმა გამაღვიძა.კვლავ დედა იყო...
კარგა ხანი ვილაპარაკეთ...ცოტა ხანში ენს ველაპარაკე ჩემ დაქალს,მაგრამ დენზე არაფერი მითქვამს.
სათქმელი ჯერ მაინც არაფერი იყო...
იმ იმედით,რომ დილით შემთხვევით სადმე ვნახავდი შორიახლოს,სასეირნოდ გავედი..მიზეზად,კი ცხელი ყავა იყო,რომელიც ახლო კაფედან გამოვიტანე.მივხვდი,რომ ახლა მას ვერ ვნახავდი და უიმედოდ დავბრუნდი სახლში...
ისეთ ხასიათზე დავდექი,რომ არაფერი აღარ მახალსებდა.არც ხატვა,არც ტელევიზორის ყურება და არც მობეზრბეული ლეპტოპი...ფანჯარასთან დავჯექი და უიმედოდ გავყურებდი ქუჩებს,რომლებიც ჩემსავით მოწყენილიყო...ცა შავ ღრუბლებს დაეფარა და ისეთ შეგრძენბას ტოვებდა,რომ ეს-ეს არის დაიწყება წვიმა და ალმურ მოკიდებულ დედამიწას გააგრილებსო...
მობილურის ზარმა,ოდნავ გამომაფხიზლა..უფრო მეტად გამახარა,რომ ეს დენისგან იყო..ცოტა ხანი ვისაუბრეთ,მითხრა რომ ერთ საათში გამომივლიდა და კლუბში წავიდოდით...
სოფისთან ერთად დადიოდა,მის მერე იქ აღარც ყოფილა...მე შემთხვევით წამომცდა,რომ კლუბები ძალიან მიყვარს და ალბათ ამიტომაც შემომთავაზა წასვლა...
ის დანიშნულ დროზე ადრე მოვიდა...
-ჯერ არ ვარ მზად..(კარები ამ სიტყვებით გავუღე)-მაგრამ,დიდი ხანი არ დამჭირდება..
-კარგი,არაუშავს..სოფი სულ მალოდინებდა ხოლმე.
-საინტერესოა..(გავიცინე და კიბეები ავირბინე)
მაგრამ,მისმა სიტყვებმა გული მატკინა...ყოველწინადადებაზე,რაც მე შემეხება სულ სოფის მადარებს.ამას მივეჩვიე კიდეც,მაგრამ ახლა განსაკუთრებით მეწყინა...((
მაგრამ ჩემი ხასიათი ვერც ამ შემთხვევამ წაახდინა.. თმა გავიკეთე,ოდნავი მაკიაჟი და მასთან ჩავედი...)ტელევიზორს უყურებდა.
-შეგვიძლია წავიდეთ...))
კლუბში ძალიან არეული სიტუცია იყო..უამრავი ბავში ირეოდა და ყველა თავის საქმით იყო გართული)
რაც მთავარია ვინც კი ახლოდან შემხედავდა უცნაურ სახეს იღებდა,და როგორც სულს შეშინებულნი ისე მიყურებდნენ..მივხვდი ეს რისგამოც იყო და რისთვის იყო გაომოწვეული,მაგრამ რას გავაწყობდი.მათ ეჭვებს,კიდევ ის ზრდიდა რომ დენთან ერთად ვიყავი.ძალიან ბევრმა ცნობისმოყვარეობა ვერ შეიკავა და სახელი მკითხა)
დენმა სასმელი იყიდა და იქვე კუთხეში,თავის ძმაკაცებს მიუჯდა..მითხრა,რომ მასთან ერთად ვყოფილიყავი,მაგრამ ვერ გავჩერდი.აქ გასართობად ვიყავი მოსული,წამოვდექი და ბავშვებს შევერიე.)
უეცრად ჩემს ძველ მეგობარს მოკვარი თვალი...
-ალექს,არ არსებობს..ნამდვილად შენ ხარ?(ბოლო ხმაზე ვიყვირე რომ გაეგონა)
-აგნესა..(გამიხარდა,რომ ერთი შეხედვით მიცნო.ბოლოს 10 წლის ვიყავი,რომ ვნახე)
ერთმანეთს გადავეხვიეთ და კარგა ხანი ასე ვიყავით...
-არ მჯერა რომ აქ ჩამოხვედი,რა დრო გავიდა..
-მართალია,მის მერე ჩამოსული ვიყავი,მაგრამ შენ არ იყავი ქალაქში.
-გარეთ გავიდეთ,თორე აქ ძალიან ხმაურია..
მართლაც უკანა ეზოში,ბასეინთან ჩამოვჯექით.)
-ერთადერთი ხარ ამ კლუბში ვინც აგენსათი მიცნობს..
-მართალია.მართლა ძალიან გევხარ სოფის...
-ჰო,მას მთელი ქალაქი იცნობდა?
-არც ისე ბევრი.უმეტესობამ მისი ტრაგიკული ამბავის შემდეგ შეიტყო მის შესახებ...
-გასაგებია..სხვა თემაზე გადავიდეთ..
წყნარად ვსაუბრობდით და ძველ დროს ვიხსენებდით..რამდენ სიგიჟეებს ჩავდიოდით ერთად სკოლაში,როგორ გვეზარებოდა მეცადინეობა,როგორ ვიპარებოდით სახლიდან ჰოკეის საყურებლად...ყველაფერი,რაც ჩვენს ბავშვობაა შეეხებოდა..მითხრა,რომ მე ვისაც ვინობდი ზოგიერთი ქალაქში არ იყო,ზოგიც კი აქვე იყო კლუბში,მაგრამ ისეთი არავინ ვისი ნახვაც გამიხარდებოდა :დდ)
ერთი სიტყვით საუბარში დრო წამში შემოგველია.სულ გადამავიიწყდა,რომ აქ დენთან ერთად ვიყავი.ალექსს ვუთხრარი,რომ მეგობარი მელოდებოდა.მისი ნომერი ჩავიწერე და შიგნით შევვბრუნდი.
დენი კვლავ იქ იჯდა,ოღონდ მარტო და თავი მაგიდაზე დაედო..
-დეენ..!(ახლოს მივედი,მაგრამ პასუხი არ იყო)
-კარგად ხარ?
-ძალიან ნასვამია...(მითხრა,მისმა ძმაკაცმა,რომელიც ახლა შევნიშნე)
-მერე აქ არ იყავი?რატომ მიეცი ნება ამდენი დაელია.
-აბა,სულ ჩემს ჭკუაზე დადის..გაოცებული ვარ.! შენ მართლა ძალიან გევხარ სოფის.
-დამერწმუნე მხოლოდ შენ არა.ნახევარი ქალაქი ასე ფიქრობს
-მართალია
-ძალიან ჯიუტია.(თემა კვლავ დენს შეეხო)
-კარგი ერთად მოვედით და ერთად წავალთ...
-დენ(თავი წამოვაწევიე)
მას არაფერი უპასუხნია.წამოვაყენე.გამიმართლა ადვილად მემორჩილებოდა ;დ)
ხელი გადავხვევიე და წვალებით,როგორც იქნა მივედით მანქანამდე..
მისი სახლში მიყვანა არ შემეძლო...ასეთ ფორმაში თავისიანებთან ვერ მივიყავდი,მითუმეტეს არ მქონდა ახსნა-განმარტებების თავი,რომ მე სოფი კი არა აგნესა ვარ,და არც იმის თავი თუ როგორ გავიცანით ერთმანეთი...ამიტომ ჩემს სახლში მივიყვანე...კიბეებზე ძვლისძვლივობით ავედით...ის მთელი ძალით მეყრდნობოდა,ლამის ბეჭი ჩამომივარდა :დ
როგორც იქნა შევძელი და მდივანზე მწარედ დავანარცხე..
ამ მოქმედებამ ცოტა გამოაფხიზლა
-სოფი...აქ ხარ.(გამიღიმა და ღრმა ძილს მიეცა)
-ღმერთო ჩემო! ისევ სოფი,სოფი და სოფი..(ვთქვი გაბაზებულმა და ოთახში ავედი დასაძინებლად)
ის ჩემში აგნესას კი არა,სოფის ხედავს...ამაში უკვე ბევრჯერ დავრწმუნდი)მას მხოლოდ ჩემთან მეგობრობა ფიზიკურობის გამო უნდა,რომ ყოველწამს,ჩემი საშუალებით სოფის დაუახლოვდეს და ის გაიხსენოს..ამის ატანა კი ჩემთვის ძნელია.ძნელია,რომ მას არ აინტერესებს ჩემი ხასიათები,ფიქრები და სურვილები...
თვალებზე ცრემლები მომადგა...
მის სურათს დავყურებდი,რომ ასე ჩამეძინა..
დილით,მკვლავზე თბილად მაკოცა ვიღაცამ.....)
თუ მოგწონთ გავაგრძელებ...რატომღაც შემიყვარდა ეს მოთხრობა და სიამოვნებით ვწერ ხოლმე.იმედია თქვენც მოგწონთ ( **
დააკომენტარეთ <3
