-ხო ბიძა რა უნდა მითხრა ? რა შეწუხებული სახე გაქვს .. რატომ ტირი ბიძა ? [ჯესიკა] -ჯესიკა .. კაროლინა .. ის საავადმყოფოშია .. თვითმფრინავი აფეთქდა და კაროლინა .. მოკლედ ცუდად არის, სასუნთქ აპარატზეა შეერთებული .. - ბიძაჩემს ჩავეხუტე. ისე ვტიროდი კინაღამ გული ამომივარდა ..
 -ბიძა დედიკო მიყვარს! არ მინდა რამე, რომ დაემართოს.. წავიდეთ საავამდყოფოში ჩქარა! ჩქარა ჩავიცვი, ასე მალე არასოდეს ჩამიცვამს. ქვემოთ ჩავედი და საავადმყოფოში წავედით .. როცა მივედით, ექიმი ვნახეთ და მან გვითხრა რომ .. დედას გადარჩენის შანსი აღარ იყო .. რეანიმაციაში შევედი .. ის ქალი დედაჩემს არ ჰგავდა, ისეთი დამახინჯებული იყო .. მივუახლოვდი, ხელი მოვკიდე და ტირილი დავიწყე (( მან თვალები გაახილა და თვითონაც დაიწყო ტირილი .. -ჯესიკა შენ ერთადერთი ადამიანი ხარ! ჩემი ცხოვრება, სიხარულის მომტანი, ანეგლოზი .. [კაროლინა] -დედა მეც ძალიან მიყვარხარ! ბოდიში, რასაც გეუბნებოდი და რასაც გიკეთებდი. მე შენზე ძვირფასი არავინ მყავს დე ..! -არა ბოდიშს ნუ მიხდი, დამნაშავე ვიყავი შენთან, არასოდეს ვიყავი შენთან, როცა გჭირდებ ოდი .. ჯესიკა მე მოვკვდები, შენი მეურვე კი მამაშენი იქნება და ლოს-ანჯელესში მოგიწევს ცხოვრება .. -არ მოკვდები! არ მინდა მამაჩემთან ცხოვრება, არ წავალ პარიზიდან ..
-მიყვარხარ ჩემო ფერია .. - თვალები დახუჭა (( -დედააა .. დედაა .. დეეეეეეე .. ექიმო უშველეთ .. -გადით რეანიმაციიდან .. გარეთ მე და ბიძა ვიყავით, ექიმი გამოვიდა, ცუდი სახე ჰქონდა, თითქმის მივხვდი რისი თქმაც უნდოდა .. ბიძააჩემი გვერდზე გაიყვანა, როცა დაბრუნდა მან მაცნობა ამ ქვეყნად ყველაზე საზარელი ამბავი .. დედა გარდაიცვალა .. ისტერიკული ტირილი ამიტყდა და ბიძას ძალიან მაგრად ჩავეხუტე.
უკვე სახლში ვიყავით, ბიძა დაკრძალვის ამბებს აგვარებდა. მე არაფრის თავი არ მქონდა, მეგობრები მამხნევებდნენ, მაგრამ მითხარით დედას როცა დაკარგავ რამე გაგამხიარულებს ? ვერაფერი, დედას დაკარგვაზე მტკივნეული არაფერია .. დედა დავკრძალეთ .. დაკრძალვაზე ძალიან ბევრი ხალხი იყო .. ის წავიდა, წავიდა და მას ვეღარ ვნახავ .. მისგან მხოლოდ ტკბილი მოგონება დამრჩა .. ))
მამაც მალე ჩამოვიდა .. მეორე დღეს ლოს-ანჯელესში ვაპირებდით გამგზავრებას .. მასთან ერთად წასვლა არ მინდოდა, რადგან ჩემთვის ყველა საყვარელი ადამიანი აქ ცხოვრობდა. მხოლოდ ის მამხნევებდა, რომ ჩემი ნათლია იქ ცხოვრობდა, რომელიც თითქმის ჩემი ტოლია. საღამოს ჩემს მეგობრებს დავემშვიდობე, მეორე დილით კი აეროპორტში წავედით .. პარიზიდან გადასვლა არ მინდოდა ..
ლაქსის აეროპორტში ჯასტინი და პეტი გველოდებოდნენ. ჯასტინი ჩემსკენ წამოვიდა ჩახუტება უნდოდა, მაგრამ მე პირდაპირ მანქანაში ჩავჯექი. -ეს სულ ასეთი უხასიათოა ? - იკითხა -არა. ასე დედამისის გამოა .. -მალე წავალთ ? = ვიყვირე მე და ყველანი მანქანაში ჩასხდნენ. გზაში ხმა არავის ამოუღია. სახლში მივედით, იმდენი ბარგი მქონდა, ზემოთ ძლივს აიტანეს. არაფრის თავი არ მქონდა, თუმცა ვამჩნევდი, რომ ჩემს ნახევარ-ძმას ჩემთან საუბარი უნდოდა. მან ჩემს ოთახამდე ამაცილა .. )) -აი ეს არის შენი ოთახი - ჯასტინი გაშეშებული იდგა .. -აღარ წახვალ ? დასვენება მინდა! -ა ხო კარგი დაისვენე. თუ რამე დაგჭირდება დამიძახე [ჯასტინი] -კარგი .. იმ დღეს ოთახიდან არ გავსულვარ. ძალიან მშიოდა და ამიტომ ქვემოთ ჩავედი, ორცხობილა ავიღე .. ))
რამოდენიმე დღე სულ ასე ვიყავი. მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ასე ჯდომა არ მარგებდა. დედაჩემმა ყველაფერი მე დამიტოვა და საქმისთვის უნდა მიმეხედა. მე ახლა პატარა ბიზნესის ქალბატონი ვიყავი ..
ფანჯრიდან ვიხედებოდი და ნათლია დავინახე გარეთ .. )) გარეთ გავვარდი და ჯასტინს დავეჯახე. -ვილიამ, ღმერთო, როგორ გამიხარდა შენი ნახვა! - ვკოცნიდი და ვეხვეოდი .. მაგრამ ვილიამი ძალიან მაღალია, კალათბურთელია და ძალიანაც ვერ ვსწვდებოდი .. -მეც გამიხარდა შენი ნახვა. ტონიმ მითხრა, რომ აქ იყავი. უნდა გისაყვედურო! ხომ შეგეძლო დაგერეკა და გეთქვა, რომ არ იყავი ? [ვილიამი] -ხო შემეძლო მაგრამ არაფრის თავი არ მქონდა .. [ჯესიკა] -პაწაწინა თვალები სულ ჩაწითლებული გაქვს .. ამდენს ნუ ტირი .. [ვილიამი]
-არამიშავს .. იცი, ახლა მივხვდი რამდენს ნიშნავდა დედაჩემი ჩემთვის, ისე მენატრება .. - თვალებიდან ცრემლები გადმომცვივდა .. -ნუ ტირი. როცა ვინმე დაგვაკლდება, მაშინ ვხვდებით, რა მნიშვნელოვანი ადამიანი იყო ის ჩვენთვის .. [ვილიამი] -ხო ასეა .. მანამდე დედაჩემს ვერ ვაფასებდი, მაგრამ ახლა მივხვდი, რომ ის ჩემთვის აკეთებდა ყველაფერს.. [ჯესიკა] -კარგი საყვარელო კარგად იყავი, ვარჯიში მაქვს და უნდა წავიდე .. [ვილიამი] -კარგად ნათლი .. კიდევ მოდი ჩემთან. ვილიამი გავაცილე, სახლში შევედი და ტელევიზორი ჩავრთე, კარზე დაიწყეს კაკუნი, მოსამსახურე არ ჩანდა, ამიტომ მე გავაღე და იქ .. ))
---------------------------------------------------------------------------
ღმერთო ჩემო, ყველას უღრმესი მადლობა თითოეული კომენტარისთვის )) მე უბრალოდ ძალიან ბედნიერი ვარ ))
მინდა მადლობა გადაგიხადოთ თქვენ, რომ დააკომენტარეთ და თქვენი აზრი დააფიქსირეთ )) აგრეთვე უღმესი მადლობა მინდა გადავუხადო ჩემს მეგობარს, რომელიც ამ მოთხრობის შექმნაში დამეხმარა ♥
ძალიან გთხოვთ დამიკომენტაროთ ეს თავიც ♥ მიყვარხართ ყველანი ♥
Qu E e Nn ♡Ma ri aMo-
| 
