პირველ რიგში მინდა რომ ეს თავი ვაჩუქო ჩემი მოთხრობის ყველა მკითხველს, რადგანაც თქვენი კომენტარები მაძლევდა მოთხრობის წერის სტიმულს.

მინდა თქვენი თითოეული კომენტარისთვის დიდი მადლობა გადაგიხადოთ<3

მე მათ ყველაფერი ავუხსენი. დამპირდნენ რომ მეთს მოუვლიდნენ. მეც მათი იმედი მქონდა. იმ საღამომ მშვიდად ჩაიარა. მე ადრე დავწექი რადგანაც მეორე დილას უკვე მივემგზავრებოდი.

დილით ვიღაცის ნაზმა კოცნამ გამაღვიძა. თვალები გავახილე და მეთი მადგა თავზე.

ცოტა ხანი ველაპარაკე, დამპირდა რომ კარგად მოიქცეოდა და ყველას დაუჯერებდა. მალე ბავშვი ოთახიდან გავიდა. მეც სწრაფად ჩემოდნები ჩავალაგე და გასამგზავრებად მოვემზადე.

აეროპორტში ყველა იყო ჩემს გასაცილებლად მოსული, გარდა იანისა((, მე კი გული მტკიოდა პირველი იმიტომ რომ იანი არ იყო და მეორეც რადგან მათი დატოვება საოცრად არ მინდოდა.

სულ მალე ჩემს რეისზე ჩასხდომაც გამოცხადდა. ძალიან მიჭირდა მათი დატოვება.

თითოეულ მათგანს იმდენი ხანი ვემშვიდობებოდი, რომ კინაღამ გამასწრო თვითმფრინავმა. განსაკუთრებით მეთთან და დედასთან დაშორება გამიჭირდა.

თვითმფრინავი მალევე აფრინდა, მე კი მთელი გზა მათზე ვფიქრობდი.

ფიქრებში გართული ვერც კი მივხვდი თუ როდის ჩავფრინდი ნიუ იორკში.

აეროპორტიდან რათქმაუნდა პირდაპირ ბლეიკთან წავედი. შემდეგ კი კარგად გამოვიძინე, რადგან დილიდანვე უნდა დამეწყო მუშაობა. უკვე იწყებოდა ჩემი გადატვირთული ცხოვრება: ყოველდღე გადაღებები, ყოველდღე წვეულებები და მეც ამ რიტმს უნდა ავყოლოდი. იმ საღამოს ბლეიკთან ლაპარაკით ვიჯერე გული. საოცრად მონატრებული მყავდა. ყველაფერი ვუამბე რაც მისი არ ყოფნის დროს მოხდა, ვუთხარი როგორ განიცდიდა ნეითი მის ნიუ იორკში ყოფნას. მანაც მომიყვა თავისი ამბები. საოცრად დაღლილს თავი დავდე თუ არა საწოლზე მაშინვე ჩამეძინა.

მეორე დღეს უკვე დაიწყო ჩემი გიჯური ცხოვრება.

გავიდა რამდნეიმე კვირა. მე ამ ცხოვრებას მივყვებოდი, თუმცა უსაზღვროდ მენატრებოდნენ ჩემები. ყველაფერზე მეტად მინდოდა მათთან ყოფნა. ყოველდღე ვფფიქრობდი იანზეც, მუდამ ერთი კითხვა მიტრიალებდა თავში"ნუთუ მას ისევ ვუყვარვარ? თუ უკვე გადამიყვარა?"

ამ კითხვაზე პასუხის გაგება ძალიან მინდა., მაგრამ უპასუხოდ რჩება ჩემს გონებაში.

ეს დრო რაც მე ნიუ იორკში ვიყავი მართლაც რომ უსაშველოდ გაიწელა.

ყოველდღე ვიძირებოდი ამ ფიქრებში და ვეღარაფერს ვეღარ ვგებულობდი.

დღესაც ჩვეულებრივ მოხდა.ამ ფიქრებში გართულმა ძლივს გავიგე კარზე ზარი:) ბლეიკი იყო, და ძალიან მაგარი ამბავი მითხრა. ერთ კვირაში ის ჩემთან ერთად მოფრინავდა ლოს ანჯელესში, ჩვენ სულ მალე ჩვენს საყვარელ ადამიანებთან ერთად ვიქნებოდით. ძალიან მიხაროდა და ერთი სული მქონდა როდის გავიდოდა ეს დღეები.

მე წასასვლელად ვემზადებოდი. ის კი მიყვებოდა როგორ ენატრებოდა ნეითი. სახლისან ერთდროულად გავედით. მაგრამ გამახსენდა რომ მობილურიმრჩებოდა და უკან შევბრუნდი. ის კი ნელა გაუდგა გზას, ისე რომ დავწეოდი.

სწრაფად ავიღე მობილური და ბლეიკს გავეკიდე. როგორც ჩანს ძალიან სწრაფადაც არ იყო წანასვლელი, რადგან გასასვლელთან იდგა სა არ ინძრეოდა. გაშეშებული ერთ ადგილს უყურებდა.

მასთან მივედი, თვალი მის მზერად გავაყოლე..

ჩემს წინ ისეთი ადამინი იდგა რომ გაოცებული დავრჩი, ვერ ვხვდებოდი ეს მართლა ხდებოდა თუ მეჩვენებოდა.

ჩემს წინ იანი იდგა და ძველებურად მიღიმოდა. მე კი ერთ ადგილას ვიდექი გაშეშებული, აზროვნების უნარი წართმეული მქონდა.

ბოლოს ნელი ნაბიჯით მისკენ წავედი. ისიც ჩემსკენ წამოვიდა..

-იან?(მე)

-ხო ელე.. მე ვარ...(იანი)

-კი მაგრამ აქ რას აკეთებ?(მე)

-რას ვაკეთებ და შენს მოსატაცებლად მოვედი. არ მაინტერესებს არაფერი. მე შენს გარეშე არ შემიძლია ცხოვრება. ყველაზე მეტად მიყვარხარ და მეორედ აღარ დაგკარგავ. გთხოვ მაპატიე, მაპატიე ჩემი გაუჩინარება, ყველანაირი გულისტკივილი.მე შენ უაზროდ მიყვარხარ.

თან ამ სიტყვებს ამბობდა და თან რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს თვალებიდან ცრემლები მოდიოდა. ეს ყველაფერი ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო, უჩვეულო. ის ხომ მეც საოცრად მიყვარდა.

ვეღარ მოვითმინე და ჩავეხუტე..

თან მხოლოდ ერთ რამეს ვამბობდი"მიყვარხარ და გთხოვ მეორედ ასე აღარ მომექცე"

არ ვიცი რამდნეი ხანი ვიყავით ასე, მაგრამ ფაქტი იყო, რომ საკმაოდ დიდი ხანი, თან ყველა ჩვენ გვიყურებდა.

ამ ყველაფრის შემდეგ ლაპარაკი გვჭირდებოდა. ეს ორივეს მშვენივრად გვესმოდა. ბლეიკმა იანი ნახა.

-აბა ბავშვებო მე წავედი, თორემ დამაგვიანდება. თაბ ნე გამიმხედა და თავლი ჩამიკრა..)

დრო იყო ჩვენ ყველაფერზე გველაპარაკა და საბოლოოდ შევრიგებოდით ერთმანეთს. ჩვენი სიყვარულისა და მეთის გამო.

ამიტომ სააგენტოში დავრეკე და მათ ვუთხარი, რომ ცუდად ვიყავი და დღეს ვერ მივიდოდი. ჩვენ კი ერთ-ერთ მყუდრო ადგილას წავედით.

ძალიან ბევრი ვილაპარაკეთ. მე ის მიყვარდა, მას კი მე.. მხოლოდ ეს იყო მთავარი ჩემთვის.

მას მერე გადიოდა დღეები..მთელი კვირის განმავლობაში ჩემთან იყო. ამიტომ ვერ ვიგრძენი როგორ გავიდა ეს დრო. უბედნიერესი ვიყავი.

სიხარულით დავბრუნდი ლოს ანჯელესში. უზომოდ მყავდა მონატრებული მეთი, დედა, მამა, ნეითი და ჩემი ბოთე ბავშვები.. ძალიან მიხაროდა მათთან დაბრუნება..

გადიოდა დღეები და ჩემი ბედნიერებაც იზრდებოდა.. ერთ დღეს იანმა ძალაინ რომანტიკულ ადგილას ხელი მთხოვა, მეც რა თქმა უნდა დავთანხმდი.. ულამაზესი ქორწილი გვქონდა..

და მეც სრულყოფილი ვიყავი. უბედნიერესი ადამიანი, რომელსაც ყველაფერი ქონდა..

♥The End♥

იმედია მოგეწონათ...

და იმედია ეს მოთხრობა მართლაც იმსახურებდა თქვენს კომენტარებს:))<33

მინდა ყველას ძალიან დიდი მადლობა გადავუხადო,

რომ კითხულობდნენ და აკომენტარებდნენ ახალ თავებს. 

ეს ჩემთვის მართლაც ბევრს ნიშნავდა. 

ძალიან მიყვარხართ<3:**

როგორც იცით მე ვიწყებ ახალი მოთხრობის წერას.. მისი შინაარსი შეგიძლიათ ნახოთ აქ<3

იმედია ეს მოთხობაც დაიმსახურებს თქვენს სიყვარულს:*<3