გამოვკითხე ყველაფერი რაც იანს ქონდა მისთვის ნათქვამი.. მეთმაც ყველაფერი დაწვრილებით მითხრა და ცოტა დავმშვიდდი. იანმა მხოლოდ სიმართლე ქონდა მისთვის ნათქვამი, რომ წაიდა და არ იცოდა მისი არსებობის შესახებ. იმასაც დაპირებია რომ იმ დროს აინაზღაურებდნენ რაც დაკარგეს. მალე მეთს ჩაეძინა, მართალია ყველა საფრთხეს უკვე გადავლილი ჰქონდა, მაგრამ მაინც სუსტად იყო. ცოტა ხანი მძინარეს ვუყურებდი და თან ვეფერებოდი.
როცა უკვე მივხვდი, რომ ღრმად ეძინა გარეთ გავედი. იქ ნეითი და ბლეიკი იყო.
ბლეიკი გადავკოცნე და ორივეს ვუთხრაი მეთის მონაყოლის შესახებ.
შევამჩნიე რომ ორივე მოწყენილები იყვნენ.
-ჰა რა ხდება? რატო გაქვთ ეგეთი სახეები?(მე)
-ელ რადა.. უნდა წავიდე.. ორი თვით ნიუ იორკში.( და ნეითს არ უნდა რომ წავიდე, არადა ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემი მომავლისათვის და აუცილებლად უნდა წავიდე.(ბლეიკი)
-აუ კარგი რააა.. შენ მიდიხარ და აქ მარტო მტოვებ, არადა სეგიძლია რომ უარი თქვა და ყველაფერი ძველებურად იქნება.(ნეითი)
-არ შემიძლია და მორჩა. ყველაზე ძაან მე მინდა აქ ყოფნა მაგრამ უარი რომ ვთქვა სამსახურის გარეშე დავრჩები. (ბლეიკი)
-კარგით ბავშვებო, ნუ ჩხუბობთ. ნეით დაწყნარდი თუ აასეა მაშინ უნდა წავიდეს. თქვენ კიდე ყოველდღე დაურრეკავთ ერთმანეთს. ხან შენ ჩახვალ და როცა ბლეიკი მოიცცლის ის ჩამოვა.(მე)
ცოტა დავაწყნარე, მაგრამ როცა გავიგე რომ დღეს გვიან მიფრინავდა ნეითმა კიდე ერთი ამბავი ატეხა.
საღამომაც მალე გაიარა, ბლეიკი გავაცილეთ, ნეითს ძალიან არ უნდოდა მისი გაშვება მაგრამ ვერაფერს შვებოდა.
მას შემდეგ რამდნეიმე კვირა გავიდა. მეთი საავადმყოფოდან გამოწერეს. იანი ყოველდღე აკითხავდა მას და სასეირნოდ მიყავდა. არ დაიჯერებთ მაგრამ რაც მას მეთის შესახებ ვუთხარი სიმართლე, იმ საღამოს შემდგე არ მინახია ის. ვცდილობდი ყველანაირად რომ არ მენახა და გამომდიოდა კიდეც. რამდენიმეჯერ სპეციალურად ჩემს სანახავად ყოფილა მოსული ხან ვატყუებდი რომ სახლში არ ვიყავი და ხანაც მართლა არ ვიყავი.
ნეითი ყოველდღე მოწყენილი იყო. მე კი მშვენივრად ვიცოდი, რომ ასე ბლეიკის გამო იყო და გული მტკიოდა, რომ ჩემი ძმა ასე იტანჯებოდა.
ამ ფიქრებში ვიყავი, ლოგინზე ვიწექი და თან მუსიკებს ვუსმენდი. უეცრად კარი ვიღაცამ გააღო და ოთახში იანი შემოვიდა.
-ვიცოდი რომ აქ იქნებოდი.შენთან სალაპარაკო მაქვს(იანი)
-მე კიდევ არა, იან გთხოვ არ მინდა შენთან ლაპარაკი..(მე)
-სანამ არ მიპასუხებ არ გავალ. აქ ჩამოვჯდები ჩემთვის წყნარად და იქვე სავარძელზე მოკალათდა.
ცოტა ხანი ასე ჩუმად ვისხედით ორივე, ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და ვუთხარირომ ეთქვა რაც სათქმელი ქონდა. შემდეგ კი წასულიყო.
-მაინტერესებს რატომ არ მითხარი რომ ბავშვს ელოდებოდი?(იანი)
-მე კი ის მაინტერესებდა როდის უნდა მეთქვა. როდესაც კომაში იყავი თუ როდესაც გონს მოდი და სადღაც გაიპარე, ხოლო მის მერე ხუთი წლის განმავლობაში არ გამოჩენილხარ?(მე)
-ვიცი, რომ დამნაშავე ვარ, მაგრამ უკვე ხომ აგიხსენით რაც მოხდა?(იანი)
-ვიცი, რომ ამიხსენი, მაგრაამ ვერ ვხვდები ჩემგან რას მოითხოვ ასე რომ გთხოვ წადი.(მე)
-რატომ არ მითხარი როდესაც გონს მოვედი, ჩემგან შვილი რომ გყავდა.(იანი)
-და შენი აზრით როდის უნდა მეთქვა? შენს ოთახში შემოვედი და იქ უკვე აღარ იყავი.(მე)
-მაშინვე როგორც კი გონს მოვედი(იანი)
ამ დროს ტელეფონზე დამირეკეს, მეც ვუპასუხე. ჩემი უფროსი იყო და მთხოვდა რომ სააგენტოში მივსულიყავი. მეც აღარ გავჩერებულვარ, მითუმეტეს რომ იანთან ლაპარაკი აღარ მინდოდა და მაშინვე წავედი.
სააგენტოში მისულს უფროსმა არც თუ ისე კარგი რამ მითხრა.. თურმე ნიუ იორკში უნდა წავსულიყავი რამდნეიმე კვირით, აუცილებლად.
მეც რათქმაუნდა დავთანხმდი, თუმცა ვნერვიულობდი, რადგან ბავშვის დატოვება მომიწევდა. ამიტომ გზაში ყველას დავურეკე და ვტხოვე მათ რომ სასწრაფოდ ჩემს სახლში მისულიყვნენ. მათ შორის იანსაც დავურეკე. ბოლოს და ბოლოს ის მეთის მამა იყო და ქონდა უფება ამ ყველაფრის ცოდნის.
სახლში მისულს მართლაც რომ ყველა მოსული დამხვდა.
მე მათ ყველაფერი ავუხსენი. დამპირდნენ რომ მეთს მოუვლიდნენ.
imedia mogewonat.. vici rom davagviane da mapatiet:((
