ყველანაირი ძალა მოვიკრიბე და წარმოვთქვი სიტყვები, რომლებმაც იანი გააოცა...

"იან მეთი შენი შვილია"

გაუნძრევლად იდგა და ხმას ვერ იღებდა.

არ ვიცოდი რა მექნა.. ვფიქრბდი რომ ჯობდა არც არაფერი მეთქვა მისთვის, მეშინოდა იანის პასუხის.. ის კი ხმას მაინც არ იღებდა. გაუნძრევლად იდგა და ერთ წერტილს მისჩერებოდა. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე

-იან.. რაზე ფიქრიბ? ნუთუ? და სიტყვა ვეღარ დავასრულე..

-ელენა დაიფიცე რომ სიმართლეს მეუბნები... არ მჯერა.. ნუთუ მე შვილი მყავს? ნუთუ ის საყვარელი ბავშვი ჩემი შვილია?(იანი)

-კი შენი შვილია.. აუცილებლად ჩავთვალე რომ ეს გცოდნოდა. ახლა კი რაც გინდა ის ქენი.. მე კი იმედი მაქვს რომ სწორ გადაწყვეტილებას მიიღებ და ბავშვს სეიყვარებ, და თუ მას მამობას არ გაუწევ მაშინ ისევ მე მარტო გავზრდი და მისთვის მე ვიქნები დედაც და მამაც, ყველანაირად შევეცდები, რომ შენს შესახებ მან ვერაფერი გაიგოს. იმდენს ვიზამ რომ ამით მას არაფერი დააკლდეს, რაც არ უნდა ძნელი იყოს ეს ჩემთვის.. ეს ვთქვი და ისე რომ არც დავლოდებივარ მის პასუხს ნელი ნაბიჯით უკან წამოვედი.

თან ჩემს სიტყვებზე ვფიქრობდი, ვერ გავიგე ასე რატო ველაპარაკე, უკვე ისიც არ ვიცოდი სწორად მოვიქეცი თუ არა. მაინტერესებდა რას ფიქრობდა ახლა ჩემზე, ან მიყურებდა თუ არა.თუმცა უკან მიხედვა მაინც არ მინდოდა. საავადმყოფოში შესვლის წინ კი ვეღარ მოვითმინე და თვალი გამექცა იანისკენ, თუმცა ის სულ სხვა მხარეს იყო მიბრუნებული, ზუსტად ისე იდგა როგორც მე დავტოვე.

ცოტა ხანი ვიდექი ასე, შუა კარებში და იანს ვუყურებდი

სანამ არ ვიგრძენი რომ დებილივით ვიდექი და გზა გავაგრძელე.

მთელი სამი სართული დაბნეული მივდიოდი. რამდენიმე ექთანსაც შევეჯახე:დ

ოთახშიც ასევე დაბნეული შევედი... ქეითი გაკვირვებული მიყურებდა...

-ელენა რა ხდება? რა სახე გაქ?(ქეითი)

-კარგი რა ქეით, რა სახე უნდა მქონდეს. რა კითხვებს მისვამ?(მე)

-წაშლილი გამომეტყველება, არაფრის მთქმელი თვალები.. შენი აზრით რას უნდა ნიშნავდეს?(ქეითი)

-მართლა ასე საშინლად გამოვიყურები?(მე)

ამ დროს ოთახის კარი დედამ შემოაღო...

-ელენა რა გჭირს? ეგეთი სახე რატომ გაქვს? ბავშვს ხო არ..

და აღარ დავასრულებიე..

-არა დედა არაფერიი, უბრალოდ ცოტა დავიღალე. კაფეში ჩავალ და ყავას დავლევ.. ბავშვთან ხომ დარჩები? (მე)

-კი წადი, ცოტა გამოფხიზლდები..(დედა)

ქეითს ხელი მოვკიდე და გარეთ გავიყვანე.

მთელი გზა მეკითხებოდა რაღაცეებს.. მეც მის ზოგიერთ კითვას ვცემდი პასუხს, ხოლო უკვე კაფეში ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი.. განცვიფრებული მისმენდა..

ცოტა ხანი ვიჯექით კიდევ კაფეში, მაგრამ ვხვდებოდი რომ თუ არ დავიძინებდი ცოტას ხვალ საერთოდ ვერ ვიაზროვნებდი, ამიტომ ნახევრად ჩემი ნებით და ნახევრად ქეითის სახლში წავედი, მანამდე დედას დაველაპარაკე, და ვთხოვე თუ რამე მოხდებოდა მაშინვე დაერეკა ჩემთვის, რომელი საათიც არ უნდა ყოფილიყო.

სახლში ქეითმა მიმიყვანა თავისი მანქანით, ვთხოვე ჩემთან დარჩენილიყო მაგრამ ვერ დავიყოლიე.

მას დავემშვიდობე და ჩუმად, ისე რომ არავინ გამეღვიძებია ჩემს ოთახში ავედი. მაშინვე ლოგინზე წამოვწექი და ისე ჩამეძინა ჩაცმულს რომ ვერც კი ვიგრძენი.

არ ვიცი რამდნეი ხანი მეძინა, მაგრამ როდესაც გავიღვიძე, უკვე კარგად გამოძინებული ვიყავი. მაშინვე საათს გავხედედა თვალები გამიფართოვდა. უკვე შუადღის ორი საათი იყო. შემდეგ ტელეფონი მოვიძიე, და რომ დავხედე შემეშინდა.. ოცი ზარი იყო შემოშვებული, ყველასე იყო მგონი. მაშნვე დედას გადავურეკე..

-დედა რა ხდება? მეთი ხომ კარაგდ არის?(მე)

-კი ელე ბავშვი კარგად არის, შენ სად ხარ ამდენ ხანს? ბავშვი გკითხულობდა..(დედა)

-ახლა გამეღვიძა, არადა დილით ადრე მინდოდა მოსვლა, მაგრამ ისე მკვდარივით მეძინა ვერ გავიგე ვერაფერიი..(მე)

-ხო კარგი მაგას არაუშავს. აქ იანი იყოო..(დედა)

-როდესაც იანის სახელი გავიგონე, ტელეფონი კინაღამ გამივარდა ხელიდან.. მერე რა თქვა? ან მანდ რა უნდოდა..?(მე)

-რადა ჩემი შვილის ნახვა მინდაოო, ცოტა ხანი მასთან ერთად იყო და შემდეგ წავიდა.. არ ვიცოდი იანმა ყველაფერი ბავშვის შესახებ თუ იცოდა რამე..(დედა)

-ხო დედა, გუშინ ვუთხარი.. თუ იცი მეთს რამე უთხრა?(მე)

-მგონი კი, მგონი კი არა უთხრა, რადგან ოთახიდან გამოდიოდა ბავშვმა დაუძახა კარაგად მამაო(დედა)

ყველაზე მეტად ამ პასუხის მეშინოდა, თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა,, დედას ძლივს დავემშვიდობე.

კარებს მივაწექი და ტირილი ამივარდა.

არ ვიცი ასე ძალიან რა მატირებდა... თუმცა როგორ არ ვიცოდი.. სატირლად ბევრი მიზეზი მქონდა.

პირველი ის იყო, რომ მინდოდა მე მეთქვა ჩემი შვილისთვის ამდენი ხნის ნამალი სიმართლე. რა იყო და როგორც იყო. არ ვიცოდი რა ქონდა იანს ნათქვამი ჩემზე, მასზე...

ხოლო მეორე მიზეზი იყო იანის ასეთი უეცარი დაბრუნება, ხუთი წლის შემდეგ.. მე ის ისევ მიყვარდა თუმცა ამას ვმალავდი, რადგან არ ვიცოდი რას გრძნობდა ის ჩემს მიმართ, ისიც იყო რომ მასზე საშინლად ვიყავი ნაწყენი..

ჩემს თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი. საშინლად ვტიროდი.

ამ ხმაზე ოთახში გიჯივით შემოვარდა ნეითი, ჯერ ძლივს გააღო კარები, რდაგანაც მასზე ვიყავი მიყრდნობილი. შემოვიდა თუ არა მაშინვე წამომაყენა ფეხზე და ლოგინზე დამაჯინა. წყალი მომიტანა და ამან ცოტა გამაჩერა, და იმდენად ძლიერად აღარ ვტიროდი. ამის შემდეგ უკვე მალე დავწყნარდი.. ნეითმა არ მოისვენა სანამ ყველაფერი არ ვუამბე.

მაშინვე მითხრა რომ მოვწესრიგებულიყავი და საავადმყოფოში წამიყვანდა, რადგან ბავშვისთვის ყველაფერი აგვეხსნა. მეც დავეთანხმე. ნეითი გავიდა, მეც მივხვდი რომ ახლა ტირილის დრო არ იყო.

ახლა ყველაზე ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი. 

მართლაც ძაან სწრაფად მოვემზადე, ნეითიც მზად დამხვდა. საავადმყოფოში მალე მივედით.

რათქმაუნდა დრო აღარ დამიკარგავს და ბავშვთან შევვარდი.

მეთმა შემხედა თუ არა გამიღიმა და ხელები გამოიშვირა ჩემსკენ. მეც მივედი და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე,

შემდეგ კი მითხრა..

-დე იცი დღეს მამა გავიცანი. აქ იყო მოსული...

მის სიყვებზე გავშეშდი.. მაგრამ ყველანაირად ვეცადე რომ ბავშვს ჩემი ასე ყოფან ვერ შეემჩნია.

გამოვკითხე ყველაფერი რაც იანს ქონდა მისთვის ნათქვამი.. მეთმაც ყველაფერი დაწვრილებით მითხრა და ცოტა დავმშვიდდი.

ბავშვებო იმედია მოგეწონათ:))

გუშინ მართლა ვერ მოვასწარი დადება და იმედია მაპატიებთ.. გთხოვთ დააკომანტარეთ..

მე კი ვეცდები რაც შეიძლება მალე დავდო ახალი თავი<33

მიყვარხართ:***

p.s.უკვე მოთხრობის დასასრულიც მოახლოვდა<3:*