წვეულება ძალიან ლამაზი და გამორჩეული იყო, თუმცა ახლა ჩემთვსი ნებისმიერი ასეთი წვეულება გამორჩეული იქნებოდა რადგან პირველად ვიაყვი ასეთ წრეში.
დაბნეული ვიდექი, რომ უეცრად ვიღაცამ ხალი ბეჭზე დამადო.
-ელენა??
მეც გაკვირვებულმა გავხედე.
-ჩაკ? აქ რას აკეთებ?(მე)
-საქმიანი ვიზიტით მომიწვიეს. ვინც ეს წვეულება გამართა ჩემი მომავალი საქმიანი პარტნიორია.. და შენ რას აკეთებ აქ? არ ვიცოდი ასეთი წვეულებები თუ გიტაცებდა.(ჩაკი)
-არც მიტაცებს,პირველად ვარ ასეთ ადგილას..(მე)
-ვაუ მართლა? ნამდვილად არ გეტყობა.(ჩაკი)
-ვცდილობ რომ არ შემემჩნეს.:დ როდის ჩემოდი? ნეითს არაფერი უთქვამს..(მე)
-დღეს ჩამოვედი, ნეითმაც არ იცის, თვითმფრინავიდან ვეღარ დავუკავშირდი და მერე გადავწყვიტე სურპრიზი მომეწყო.(ჩაკი)
-აჰა, ყველაფერი ასაგებია(მე)
ამ ლაპარაკში ვიყავით, რომ სცენაზე ვიღაც კაცი გამოვიდა.
ჩაკმა მანიშნა რომ წინ დავმდგარიყავით, მეც მას წავყევი და მართლაც ყველაზე წინ ჩვენ ვიდექით.
და დაიწყო იმ კაცმა საუბარი.
"დიდ მადლობას გიხდით აქ მობრძანებისთვის, ძალია მიხარია რომ ამ საღამოს აქ მოიყარეთ თავი. ახლა კი დიდი სიხარულით წარგიდგენთ ჩემს ქალიშვილს რებეკას
და მის საქმროს იან სომერფილდერს.
როგორც იანის სახელი გავიგონე ცუდად გავხდი, ხელები გამეყინა და აზროვნების უნარი წამერთვა.
და სწორედ ამ დროს სცენაზე იანი და ის გოგო გამოვიდნენ. სიხარულისგან ორივეს უბრწყინავდა სახე. რაღაც თქვეს მაგრამ მე არაფერი მესმოდა. ბოლოს იმდენად ცუდად გავხდი რომ ხელიდან ჭიქა გამივარდა.
ამან კი ხალხის სიჩუმე გამოიწვია. ყველა მე მიყურებდა. მათ შორის იანიც. გაშტერებული მომჩერებოდა. მაგრამ საბედნიეროდ სულ რამდენიმე წამში ხალხმა მხიარულება გააგრძელა.
ჩაკი ყველაფერს მიხვდა, თუ რატომ ვიყავიასე ცუდად. იანი და მისი საცოლე სცენიდან გავიდნენ და სულ მალე ხალხში გამოერივნენ.
ჩაკმა მკითხა სახლში ხომ არ მინდოდა წასვლა. რათქმაუნდა მე უარი ვუთხარი რადგან არ მინდოდა. მინდოდა ახლა ისეთი თავდაჯერებული ვყოფილიყავი როგორც არასდროს.
ამ დროს ამანდა ვნახე, ძალიან გამიხარდა მისი ნახვა. დაახლოებით ხუთი წელი იყოს რაც ის არ მყავდა ნანახი.
გაოგნებული იყო იანის ნალაპარაკებიდან, მან ხომ იცოდა რომ ჩვენ ისევ ერთად ვიყავით. შევპირდი, რომ ყველაფერს მოვუყებოდი ხვალ, ოღონდ დღეს ნურაფერს მკითხავდა.
ცოტა ხანი კიდევ ვლაპარაკობდით ოღონდ არა იანზე, არც მეთის შესახებ მითქვამს მისთვის რამე. რადგან ახლა ამდენის მოყოლას ვერ მოვახერხებდი. მალე ჩაკიც შემოგვიერთდა. ჩაკს და ამანდას ერთმანეთი გავაცანი, ერთმანეთი ძალიან მოეწონათ.
ვცდილობდი არ მეფიქრა იანზე და ამან შედარებით კარგ ხასიათზე დამაყენა.
თუ ამ ყველაფერს არ გავითვალისწინებთ საღამომ მაინც სასიამოვნოდ ჩაიარა.
ჩაკმა შემოგვთავაზა რომ სახლამდე თვითონ მიგვიყვანდა. მე კი ორივეს შევთავაზე რომ ჩემთან დარჩენილიყვნენ, საბედნიეროდ დამთანხმდნენ.
წასვლის წინ მე ნაცნობი ვნახე და ერთი წუთი შიგნით დავრჩი, ხოლო ისინი გარეთ გავიდნენ.
როდესაც მეც გავდიოდი, სრულიად შემთხვევით ვიღაცას შევეჯახე.
მივიხედე და შევხედე, რომ ის იანი იყო.
-ელენა?შენ?(იანი)
-იან? (მე)
-აქ რას აკეთებ?(იანი)
-უკაცრავად მეჩქარება.. მელოდებიან, ვუთხრაი და ისე რომ არ დავლოდებივარ რას უტყოდა გიჯივით გავედი გარეთ. ამ სიტუაციამ ალიან ამანერვიულა. მასზე ძალიან ვიყავი ნაწყენი მაგრამ ამასთანავე საშინლად მინდოდა ჩავხუტებოდი.
საბოლოოდ გადავწყვიტე რომ აუცილებელი იყო ის დანევიწყებია.
ამ ფიქრებში გართულიმივუალოვდი მანქანას და შიგ ჩავჯექი. მთელი გფზა მა არ ამომიღია. საშინელ ხასიათზე ვიყავი. მაგრამ იმდენი ქნეს რომ გამაცინეს, ხასიათი შედარებით გამომიკეთეს.
სახლში რომ მივედით უკვე შუაღამე იყო, არცერთს არ გვეძინებოდა, ამიტომ მისაღებ ოთახში მოვეწყვეთ და ლაპარაკი გავაგრძელეთ. ამ დროს კიბეებძე მსუბუქი ნაბიჯების ხმა გავიგონეთ.
-მგონი ვიღაც გავაღვიძეთ.(ამანდა)
ამ დროს მე გავძახე -რომელი ხარ?
ხმა არრავინ ამოიღო. მაგრამ ნაბიჟები ჩვენსკენ მოდიოდა, სულ რადმდენიმე წუთში ოთახში თავი მეთმა შემოყო. ამანდამ და ჩაკმა ერთმანეთს შეხედეს და მერე მე შემომხედეს.
მაგრამ შემდეგ როდესაც მეთის ნათქვამი გაიგონეს"დედა" თვალები დაპრაწეს და მომაშტერდნენ.
-მეთ რატო არ გძინავს?(მე)
-გამეგვიძა დე და წყალი მომინდა.(მეთი)
-კარგი ჰო მოდი ჩემთან. ამ დეიდას და ბიძიას გაგაცნობ და თან გავიცინე.
-ბავშვებო გაიცანით ეს ჩემი შვილია.. მეთი. თან თვალები დავუპრაწე მათ რომ არაფერი ეთქვათ და ყველაფერს ავუსნიდი.
ამანდა და ჩაკი მაშინვე მეთთან მოვიდნენ, ძალიან მოეწონათ ბავშვი. მეთიც სულ მალე შეეჩვია მათ. მალე მეთი ძევით ავიყვანე და დავაძინე, შემდეგ ისევ ქვევით ცავედი. მაგრამ იმათ უკვე ეძინათ. ერთ კრესლოში ჩაძინებოდა, ხოლო მეორეს კი დივანზე. რა საყვარლად იყვნენ:დ შემეცოდნენ გასაღვიძებლად. და მეც იქვე მივუჯექი ამანდას. დღევანდელ დღეზე დავიწყე ფიქრი, რომ ვერ გავიგე როგორ ჩამეძინა.
დილით ნეითის სიცილმა გამაღვიძა.
-რა გაცინებს? მაცადე ძილი...(მე)
-ელ გაიღვიძე.:დ რა დროის ძილია..გათენდა უკვე.(ნეითი)
-ამ დროს ამანდამ და ჩაკმაც გაიღვიძეს. ორივემ ერთხმად თქვეს."ვააიმე წელი"
ამაზე მეც და ნეითსაც სიცილი აგვიტყდა.
მალევე მოვწესრიგდით. ნეითს ყველაფერი ვუამბეთ. მაგრამ ამანდას და ჩაკს მხოლოდ ერთკითხვაზე აინტერესებდათ პასუხი. ამიტომ სანამ რამეს მკითხავდნენ მე დავასწარი და ვუთხარი, რომ ცოტა ხანში სასეირნოდ წავსულიყავით, თან ბავშვსაც წავიყვანდით და ყველაფერს დაწვრილებით მოვუყვებოდი. ჩემი შეთავაზება ძალიან მოეწონათ.
მალე ბავშვმაც გამოიღვიძა. ჩავიცვით. და წავედით. მხოლოდ მე,ამანდა, ნეითი და ჩაკი ვიყავით. ბავშვებს დავურეკეთ მაგრამ ზგს რა მიზეზი ქონდათ და ზოგს რა, ამიტომ არცერთი არ მოდიოდა.
ბაღში გავედით, ძალიან კარგი ამინდი იყო. ყველაფერი მოვუყევი მათ. ისინი გაოგნებულები იყვნენ, ჩემი მონაყოლიდან. მალე მეთს ჩაეძინა. გულზე ახუტებული მყავდა და ასე ტკბილად ეძინა. იქვე ჩამოვჯექით. რომ სწორედ ამ დროს, არ ვიცი საიდან მაგრამ ცვენს წინ იანი გაცნდა.
-გამარჯობათ.(იანი)
-იან? აქ რას აკეთებ?(ნეითი)
-შეგხედეთ და გადავწყვიტე ჩემს მეგობრებს მივსალმებოდი.(იანი)
ზუსტად საჭირო მომენტში სტეფანი ჩვენთან გაჩნდა.
-შენს მეგობრებს ნაკლებად.(თქვა და თან გაიღიმა)
-სტეფან? ძმაო როგორ მომენატრე...თქვა და გადასახვევად მიიწია, მაგრამ სტეფანი გვერდზე გაიწია..
-აა.. მოგენატრე? თან ძმაო?(თან ირონიულად იღიმოდა)არ გეტყობა მონატრება... ხუთი წლის მერე(სტეფანი)
იანი ცოტა ხანი ჩუმად იყო. ყველას მას ვუყურებდით. ბავშვი არავის ახსოვდა, ისეთი დაძაბული მომენტი იყო რომ არც მიკვირს. მეთი ცოტა შეინძრა. და შუბლი სახეზე მომადო, რომ ვიგრძენი როგორი ცხელი ქონდა შუბლი. შემდეგ სახეზე დავხედე და სულ წითელი ქონდა ლოყები. ძალიან შემეშინდა. ეტყობოდა ძალიან მაღალი სიცხე ქონდა. ამ დროს მანაც გაიძვიძა. თვალები საშინლად ქონდა ამღვრეული.
მეთმა ის სიტყვები წარმოთქვა, რომელმაც იანის გაკვირვება გამოიწვია.. დედა მცივა...
-ელენა ეს ბავშვი ვინ არის? ან დედას რატომ გიძახის? მცირე დუმილის შემდეგ თქვა იანმა.
მაგრამ მე მისთვის პასუხის გასაცემად ნამდვილად არ მეცალა.. ბავშვს მაღალი სიცხე ქონდა. მაშინვე ფეხზე წამოვდექი, ბავშვებმა მე ამომხედეს, ეტყობა სახეზე გაფითრებული ვიყავი.
ამიტოომ ყველამ ერთხმად მკითხა..
-ელ კარგად ხარ?
-არა ბავშებო, სასწრაფოდ საავადმყოფოში უნდა წავიდე.. და აღარ დამამთავრებიეს ისე მკითხეს
-რატომ? რა ხდება?
-მეთს მაღალი სიაცხე აქვს. გთხოვთ სასწრაფოდ წავიდეთ.
ძალიან მალე ყველა საავადმყოფოში ვიყავით. მეთი ექიმმა შეიყვანა გასასინჯად, მე კი მოთმინება არ მყოფნიდა, ძალიან მეშინოდა.
ამ დროს შევნიშნე რომ იანიც აქ იყო. ვერ ვხვდებოოდი აქ რატომ მოვიდა.
სტეფანი მოვიდა ჩემთან და იგივე კითხვა დამისვა რაც ერთი წამის წინ მე დამებადა. შემდეგ კი ისეთი რამ მკითხრა რაზეც ნამდვილად არ ვიცოდი პასუხი.
-ვაპირებდი თუ არა იანისთვის მეთის სსახებ ყველაფერი მეთქვა.
ამ პასუხიდან ექიმმა მიხსნა, რომლიც მეთის პალატიდან გამოვიდა. ძალიან არ მომეწონა მისი გამოხედვა, საშინლად დავიძაბე. ექიმმა როგორც იქნა ხმა ამოიღო....
