კარები შევაღე და იანი არ იწვა ლოგინში. 

მაშინვე სააბაზანოსკენ წავედი მაგრამ არც იქ იყო. უკან მივიხედე და სწორედ ამ დროს დავინაზე ლოგინზე რაღაც წერილი დავინახე. მაშვე ავიღე და კითხვა დავიწყე.

წერილი შემდეგი შინაარსის იყო.

ნინა მაპატიე მაგრამ უნდა წავიდე, ერთი წელი ვიყავი კომაში და ეს ჩემზე ძალიან მოქმედებს. ძალიან დაბნეული ვარ და უკვე აღარც მე ვიცი რა მინდა და რა არა. ასე რომ ჩემს თავში ნდა გავერკვე, გრძნობებში.

დიდი ბოდიში რომ გტოვებ მაგრამ ჩემთვის ასე არის საჭირო.

ამის წაკითვის შემდეგ ისე ცუდად ავხდი რომ უარესი წარმოუდგენელია.

გული საშინლად მტკიოდა. ძალიან ცუდად ვიყაი. მაგრამ თავს ვიმშვიდებდი რომ მალე დაბრუნდებოდა და ისევ ერთად ვიქნებოდით.

ფიქრებიდან სტეფანმა გამომიყვანა..

-ელე, ელე იანი სად არის?(სტეფანი)

-სტეფან ის, ის წავიდა:(მე)ტან ვტიტროდი, ცრემლებს ვერ ვიკავებდი, ლაპარაკის თავიც არ მქონდა ამიტომ წერილი მივეცი.

სტეფანიც ძლაიან ცუდად გახდა. ის დრე ჩემთვის საშინელი იყო და არამარტო ის.

გადიოდა კვირები, თვეები, წლები მაგრამ იანი არ ჩანდა.

რაც იანი წავიდა ხუთი წელი გავიდა. ამ წლის მანძილზე ერთხელაც კი არ დაურეკიაარც არავინ იცოდა მის შესახებ რამე. ყველა სასწაულ გაურკვევლობაში იყო, ყველა ფიქრობდა თუ სად უნდა წასულიყო ის.

ჩემი მეთი გაიზარდა, უკვე დიდი ბიჭი იყო, ბაღში დადიოდა. დედას, მამას, ბავშვებს ის ძალიან უყვარდათ და ყველანაირად ანებივრებდნენ.

ნათი და ბლეიკი დაქორწინდენ, ხან აქ იყვნენ, ხან ნიუ იორკში, ხშირად ჩხუბობდნენ მაგრამ მეორე წუთში ურიგდებოდნენ ერთმანეთს.

სტეფანიც და კეროლაინიც ერთად იყვნენ. ქეითსაც ყავდა შეყვარებული, ჰარისაც.. მეც ჩემს საქმეში დიდ წარმატებას მივაღწიე. ქუჩაში ყველა მცნობდა, ყველა აღფრთოვანებული იყო ჩემით, ეს ყველაფერი კი ძალიან მახარებდა.

ამ დროის მანძილზე მეც საოცრად გავიზარდე. მე ის პატარა და თავქარიანი გოგო აღარ ვიყავი.

მთელი ხუთი წლის განმავლობაში ყოველ წამს, ყოველ წუთს, ყოველდღე ველოდებოდი რომ იანი გამოჩნდებოდა მაგრამ თანდათან ვხვდებოდი რომ ეს უკვე შეუძლებელი იყო და ის აღარსოდეს დაბრუნდებოდა.

მე ვიწექი და ამ ფიქრებში ვიაყვი გართული, სწორედ ამ დროს ცემს სახლში დიდი აურზაური იყო. დღეს ხო ჩემს მეთს ხუთი წელი შეუსრუდა.

მეც ამ უაზრო ფიქრებს შევეშვი, ჩავიცვი და ქვევით ცავედი დასახმარებლად. მანამდე მეთის ოთახში შევედი და ჩემი საჩუქარი მივართვი. როგორი ბედნიერი და გახარებული იყო.

შუადისტის უკვე ყველაფერი მზად გვქონდა. ამიტომ დაბადების დღის ცენტრში წავედით, რომელიც ულამაზეს ადგილას იყო. გარშემო კი ძალიან დიდი ბაღი ერტყა. სადაც მუდამ უამრავი ხალხი იყრიდა თავს.

მალე ბავშვებიც მოვიდნენ. რათქმაუნდა ყველა იყო. მეთმა ძალიან კარგი დრო ატარა.

საღამოს მეთის მეგობრები წავიდნენ დამარტო ჩვენ დავრჩით.

ჩვენ უკვე მზადება დავიწყეთ სახლში წასასვლელად. ამ დროის მანძილე მეთს რომ არ მოეწყინა კეროლაინმა ის გასასეირნებლად გაიყვანა. ქეითიც მათ გაყვა.

დაახლოებით ნახევარ საათში ისინიც დაბრუნდნენ, ჩვენც უკვე მზად ვიყავით წასასვლელად.

მეთი ჩემთან მოვარდა გახარებული

-დედა, დედა იცი წეგან ლა საკვალელი კაცი გავიცანი? ცოტა ხანი მეთამაშა კიდეც..(მეთი)

-მეთ, რამდენჯერ გაგაფრთხილო რომ უცხო ხალხს არ უნდა ეთამაშო.(მე)

-დე ის კაცი უცხო არ იყო, ქეითი და კეროლაინი იცნობდნენ.(მეთი)

ამ დრს მათ ავხედე, სულ გაფითრებულები იყვნენ. ძალიან შემეშინდა, ვერ ვხვდებოდი რახდებოდა. ამიტომ მეთშ ვუთხარი, რომ ნაითთან და ბლეიკთან გაქცეულიყო,ნქანაში ჩამჯდარიყო და მეც მალე მივიდოდი მათთან.

ბავშვი წავიდა თუ არა მაშნვე გოგოებს მივუბრუნდი.

-რა მოხდა? ის კაცი ვინ იყომოკლედ ბარამ შეგაშინათ?(მე)

-ელ ყველაფერს მოგიყვებით ოღონდ ჩამოჯექი.(კერლაინი)

-ვაიმე თქვით ნუ დამტანჯეთ.(მე)

-მოკლედ მეთი სასრიალოსკენ გაიქცა. ჩვენც იქვე ახლოს ჩამოვჯექით, მაგრამ ლაპარაკში გართულებმა ვერც შევიშნეთ როგორ დაიწყო ვირაც კაცთან ერთად თამაში.

როგორც კი შევხედეთ მაშნვე მათკენ წავედით. ის კაცი ჩვენგან ზურგით იდგა და ვერ გვიყურებდა. ჩვენ კი უკვე მათ უკან ვიდექით.

მაშინვე ვუთხარით მეთშ რომ უკვე დრო იყო წავსულიყავით. თან ვუთხარით დედიკო გველოდებათქო. ამ დითყვებე იმ კაცმაც ამოგვხედა და.

-და რა?(მე)

-და ის კაცი იანი იყო. სამივე გავშტერდით.. ბოლოს ისევ იანმა ამოიღო ხმა.

გვკითხა როგორ ხართო? რას შვებითო? და ასეთი კითხვები.

-იანი? იანი ჩამოვიდა? სულ ამ დრო ველოდებოდი, მაგრამ ახალ რდესაც მისი დავიწყება გადავწყვიტე, მაინცდამაინც ამ დროს გამოჩნდა.

-ხო ელე.. და ბოლოს მეთის შესახებ გვკითხა. ვისი შვილიაოო.. და ჩვენ ვუთხარით ჩვენი მეგობრის, რომელსაც არ იცნობთქო.. ცუდად მოვიქეცით ასე რომ ვუთხარით?(ქეითი)

-არა ქეით, სწორად. მას მხოლოდ მე უნდა ვუთხრა სიმართლე მეთის შესახებ. და ცემზე არაფერი გკითხათ?(მე)

-არა ელ არაფერი.(კეროლაინი)

მისმა სიტყვებმა გული საშინლად დამწყვიტა.მააგრამ რა უნდა მექნა. როგორც ჩანდა მას უკვე აღარ ვუყვარდი, თორე ამდენი ხნის მანძილზე ერთხელ მაინც შემეხმიანებოდა.

-წასვლის შესახებ არაფერი უთქვამს?(მე)

-რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ მეთმა აღარ გვაცადა წავიდეთო. და ჩვენც წამოვედით.

ის საღამო ჩემთვის საშინელება იყო. მეთი ძალიან დაღლილი იყო და დავაწვინე თუ არა მაშინვე დაეძინა. მეც მას მივუწექი გვერდით და მეც მასთან ერთად ჩამეძინა. შუაღამეს გამომეღვიძა და ჩემს ოთახში გადავედი. დილით ადრე კი ტელფონის წარმა გამაღვიძა.

ჩემი უფრო იყო, მტხვდა რომ სასწრაფოდ სააგენტოში წავსულიყავი. მეც სწრაფად გამოვიცვალე და წავედი. მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ასეთი სასწრაფო რა უნდა ყოფილიყო.

გიჯივით მივვარდი იქ. და მაშინვე უფროსთან შევედი.

-ელენა, დიდი ბოდიში რომ ასე დილაუთენია აქ მოსვლა გთხოვეთ უბრალოდ დღეს საღამოს იმართება ძალიან პოპულარული წვეულება, სადაც აუცილებლად უნდა იყოთ, როგორც ჩვენი სააგენტოს წარმომადგენელი.

-კი მაგრამ..

_არავითარი მაგრამ, გთხოვთ ყველა საქმე გადადეთ. ეს არამარტო ჩვენვის, თქვენთვისაც ძალიან სასარგებლო იქნება. მართალია უკვე ძალიან პოპულარული ხართ მაგრამ იქ მყოპ ხალხს რომ გაიცნობთ თქვენი წარმატება უფრო გაიზრდება დამიჯერეთ. ამ წვეულებაზე ყველა თქვენი პროფესიის ადამიანი სიამოვნებით წავა, მე კი ჩვენი სააგენტოს ღირსეულ წარმომადგენლად მე შეგარჩიეთ.

-ძალიან დიდი მადლობა აასეთი სიტყვებისთვის. აუცილებლად წავალ.

მან მოსაწვევი გადმომცა სადაც მითითებული იყო მისამართიც.

სააგენტოდან პირდაპირ სახლში წამოვედი, რადგან ძალიან ბევრი საქმე მქონდა.

თან გოგოებს დავურეკე რომ სასწრაფოდ ჩემთან მოსულიყვნენ. სახლში მისულს მეთი უკვე გაღვიძებული დამხვდა. დედა საჭმელს აჭმევდა. უცებ ვუთხარი რაც ხდებოდა, რომ სწორედ ამ დროს კარები გოგოებმა შემოაღეს.

როდესაც მათაც ყველაფერი დაწვრილებით ვუამბე გაგიჯდნენ ისე გაუხარდათ.

მაშინვე მზადება დაიწყეს. ზოგი კაბას მირჩევდა, ზოგი როოგრ უნდა გამეკეთებია თმები. ბლეიკმა მართლაც რომ შესაფერისი კაბა მომიძებნა.

სწრაფად გამომაწყვეს, გამომპრანჭეს. სარკეში რომ ჩავიხედე, ვერ ვიჯერებდი რომ ეს მართლაც მე ვიყავი. საშინლად ვნერვიულობდი რადგან ასეთ წვეულებაზე პირველად მივდიოდი და თან სულ მარტო. ნაცნობის გარეშე.

შემატყობინეს რომ წუთი წუთზე ლიმმუზინი მომაკითხავდა, და მზად უნდა დავხვედროდი. ლიმუზინზე კიდევ უფრო ავნერვიულდი.

გოგოები მამშვიდებდნენ, მაგრამ მათაც ვატყობდი ნერვიულობას. თან უხაროდათ რომ ასეთ წვეულებაზე წასვლის შანსი მომეცა.

ლიმუზინამდე კეროლაინმა მიმაცილა ქოლგით რადგან საშინლად წიმდა, და თან მარიგებდა როგორ უნდა მოვქცეულიყავი:დ

(ის გოგო არ შევიმჩნიოთ:დ:დ ვითომ კეროლაინია)

ვერც კი ვიგრძენი ისე მალე მივედით დათქმულ ადგილას. როდესაც ლიმუზინიდან გადავედი ცოტა დავიბენი როდესაც უამრავი ჯურნალისტი და ფოტოგრაფი დავინახე, მათი მზერა ჩემსკენ იყო მომართული და ყველა ფოტოებს მიღებს.

ბოლოს ძალა მოვიკრიბე და ისე დავიწყე მოქცევა როგორც გოგოები მირჩევდნენ, უნდა დამემალა ჩემი შიში და ყველას თავდაჯერებული უნდა ვგონებოდი. წითელი ხალიჩა მართლაც რომ თავდაჯერებულმა გავიარე. უამრავი ფოტო გადამიღეს.

საკმაოდ ბევრ ჯურნალისტს მივეცი ინტერვიუ. როგორც იქნა დავამთავრე ყველაფერი და წვეულებაზე შევედი.

მგონი კარგი თავი გამოვიდა.<3 იმედია მოგეწონათ<3

გთხოვთ დააკომენტარეთ:*

მიყვარხართ<3

ყველანაირად ვეცდები ახალი თავი რაც შეიძლება მალე დავდო:*