სტეფანმა უიმედო მზერა მომაპყრო ...მისი თვალები ყველაფერს ამბობდა.ვხვდებოდი რომ იანს რაღაც საშინელება ჭირდა..
ბოლოს როგორც იქნა კიდევ ამოიღო ხმა სტეფანმა და თქვა რომ იანი ავარიაში მოხვდა.... მაგრამ მე მივხვდი რომ ეს უბრალო ავარია არ იყო. ამ ამბავმა საშინლად გამხადა. უეცრად თვალთ დამიბნელდა და ვიგრძენი როგორ ჩავუარდი ვიღაცას ხელებში.
გონზე მალე ვე მოვედი, მაგრამ ძალიან ცუდად ვიყავი. ახლა ყველაზე მეტად იანთან მინდოდა ყოფნა და მოვითხოვე რომ მასთან წავეყვანე.
მაშინვე მიმიყვანეს საავადმყოფოში.
იანი საოპერაციოში ყავდათ შეყვანილი.
დრო რაღაც უაზროთ იწელებოდა,თითქოს საუკუნე გავიდაო....ექიმები არ ჩანდნენ. ამ ფაქტმა უფრო ამაღელვა. მაგრამ მაინც მჯეროდა რომ ჩვენი სიყვარული ყველაფერს შეძლებდა და იანი ჩემთვის ამ გასაჭირს გაუმკლავდებოდა. მააგრამ ეს აზრი მაშინვე გამიქრა როდესაც საოპერაციოდან გამოსულ, ჩვენსკენ მომავალ ექმის შევხედე, როგორც კი მისი უიმედო მზერა დავინახე, რომელიც პირდაპირ ჩემსკენ იყო მომართული....
მაშინვე მასთან მივედი..
-ექიმო იანი როგორო არის? გთხოვთ მითხარით რომ ყველაფერი რიგზეა და მისი ნახვა შემიძლია.
ამ დროს საშინლი ტირილი ამივარდა. საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი...
ტირილით ვამბობდი..
-ექიმო გთხოვთ თქვით რა ხდება..
-იცით, მე ყველაფერი გავაკეთე,მაგრამ მისი ორგანოები ძალიან იყო დაზიანებული და სამწუხაროდ მე ვერაფერს გავხდი... ის კომაშია.. აპარატზეა მიერთებული..
ექიმს სიტყვა არ ქონდა დამთავრებული რომ საშინლად გავხდი. სულს ვეღარ ვითქვამდი. ვეღარ ვსუნთქავდი. გული მტკიოდა, იმდენად მტკიოდა რომ ამ ტკივილის გაძლება ჩემთვსი შეუძლებელი იყო.
თუმცა ამ ყველაფრის მიუხედავად თვალწინ იანის ღიმილი მედგა.
შემდეგ აღარაფერი მახსოვს, როდესაც გონს მოვედი უცხო ოთახში ვიწექი. როდესაც გონება დავძაბე მივხვდი რომ ეს საავადმყოფოს პალატა იყო.
გარშემო მიმოვიხედე და მძინარე ნეითს და დედას შევხედე.
მაშინვე გავიაზრე ყველაფერი და ისევ ტირილი ამივარდა.. ოღონდ ახლა უფრო უარესად ვიყავი.. ამ ხმაზე დედას და ნეითს გამოეღვიძათ და მაშინვე ჩემთან მოვიდნენ.
მაწყნარებდნენ მაგრამ უშედეგოდ, რაღაცეებს იძახდნენ მაგრამ მე არაფერი მესმოდა.
შემდეგ პალატაში ექიმები შემოვიდნენ და რაღაც გამიკეთეს. ამის შემდეგ უკვე აღარეფრის თავი აღარ მქონდა. თვალები მეხუჭებოდა. მაგრამ ექთანის სიტყვებს..." გთხოვთ როგორმე გააგებიეთ, რომ მისთვის და მის მდგომარეობაში ამდენი ნერვიულობა არ შეიძლება" მაინც მოვკარი ყური. და მერე უკვე აღარაფერი მახსოვს.
როდესაც გავიღვიძე უკვე ტირილის თავიც კი აღარ მქონდა. ლოგინზე წმაოვჯექი და მტელი ძალების დახმარებით მოვსვი წყალი. ამან თითქოს გამომაფხიზლა, მაგრამ საშინლად მეხვეოდა თავბრუ.
გამოშტერებული ვიწექი ლოგინში, გაუნძრევლად და ერთ წერტილს მივშტერებოდი.
არც სტეფანის შემოსვლაზე გავძრეულარ..
-ელ როგორ ხარ?(სტეფანი)
-ცუდად... იანი როგორ არის?(მე)
-ისევ ისე.. ელ შენი ასე ყოფნა აღარ შეიძლება.. იანის ასეთი შენი აზრით მოეწონებოდი?(სტეფანი)
-არც მე მომწონს მისი ასე ყოფნა.. მაგრამ..(მე)
-მესმის რომ გიჭირს, ჩვენც ძაან გვიჭირს, მაგრამ მასე ყოფნით ვერაფერს გააწყობ და მითუმეტეს რომ შენ.. რარაცას ამბობდა რომ ტელეფონის ზარმა გააწყვეტია სიტყვა. რამდნეიმე წუთი ელაპარაკა ვიღაცას. შემდეგ ფეხზე წამოდგა. დამემშვიდობა და მთხოვა რომ ამ გასაჭირისთვის გამეძლო.
სანამ კარებში გავიდოდა ჩემმა სიტყვებმა შეაჩერა..
-სტეფან, იანი რომელ პალატაში წევს?(მე)
-ზუსტად შენს გვერდით.. მითხრა გამიღმა და გავიდა..
მეც მაშინვე წამოვდექი, მაგრამ თავბრუ დამეხვა და ისევ ლოგინს დავეყრდენი. ძალიან მიჭირდა სიარული მაგრამ მაინც შევძელი და იანის პალატაშ შევედი..
შევედი თუ არა ერთ ადგილზე გავქვავდი, თან ცრემლები წამომივიდა.
ჩავიკეცე და მთელი გულით ავტირდი. ვტიროდი შეუჩერებლად. ვერ ვხვდებოდი ეს ჩვენ რატომ უნდა დაგვმართოდა.
მასთან მივედი.
ვთხოვდი, ვემუდარებოდი გონზე მოსულიყო მაგრამ არაფერი გამოდიოდა. ბოლოს ტირილისგან უკვე ძალა გამომეცალა და უგონოდ დავეცი ძირს.
გონზე უკვე ჩემს პალატაში მოვედი. თავზე გაბრაზებული ნეითი, კეროლაინი და ბლეიკი მედგა.
-ელენა შენი თავი არ განაღვლებს, მაგრამ ბავშვი მაინც შეიცოდე და მის გამო მაინც გაუფრთხილდი თვას..(ნეითი)
-ვინ ბავშვი?(ძლივს წარმოვთქვი ეს სიტყვები)
-ვინ ბავშვი? შენ რა არაფერი იცი?(კეროლაინი)
-არა.. თქვით ახლა რა ხდება,.. ვხვდები რომ რაღაც იცით ყველამ და არაფერს მეუბნებით(მე)
ბავშვებმა ერთმანეთს გადახედეს.
-ელ შენ ორსულად ხარ(ბლეიკი)
ამ სიტყვებმა სიცოცხლის ხალისი დამიბრუნა. ძალიან გახარებული ვიყავი. ახლა ყველაზე მეტად მინდოდა იანის კარგად ყოფნა და მთელს მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიქნებოდი.
მას მერე გადიოდა დღეები, კვირეები, თვეები მე მუცელი მეზრდებოდა.. იანი კი ისევ ისე იყო. ექიმები ვერაფერს გვეუბნებოდნენ და ვერაფერს ვეღარ აკეთებდნენ.
მე ყოველდღე დავდიოდი მასთან და ვცდილობდი რომ მთელი დრე იქ ვყოფილიყავი. ველაპარაკებოდი, ვუხსნიდი ყველაფერს. ვეუბნებოდი თუ როგორ მჭირდებოდი მისი აქ ჩემს გვერდში ყოფნა. ერთდელ ხელი გაანძრია, ზუსტად ვიცი, შევხედე რომ ხელი აამოძრავა კივილი ავტეხე, ექიმებს ვუძახოდი, მაგრამ არაფერი. ექმიმებმა მითხრეს არანაირი ეკეთესობა არ ეტყობოდა. ალბათ მოგეჩვენათო და ვსიო ყველაფერი დაამთავრეს ამ სიტყვებით.
ყოველდღე ვლოცულობდი, ღმერთს შევსთხოვდი რომ მალე მოსულიყო იანი გონზე, ვთხოვდი რომ ბავშვი ჯანმრთელი დაბადებულიყო.
ასე გადიოდა დღეები სანამ ერთხელ.....
dzaan didi bodishi rom amdeni xani davagviane dadeba.. ubralod dzalian bevri samecadino maq, dzalian gadatvirtui grafiki maq da ver vaxerxeb dadebas.. axla ki ukve ramdneime tavi damrcha motxrobis damtavrebamde da vecdebi yvelanairad rac sheidzleba male davdo...
