სულ მალე მე გავთხოვდებოდი და მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიქნებოდი..
ძალიან ბედნიერი ვიყავი..იანიდან პირდაპირ სახლში მივედი. მინდოდა ყველას გაეგო ჩემი ბედნიერების ამბავი და ყველასთვის მეხარებია ეს ამბავი.
სახლში გიჯივით შევვარდი მაგრამ ვარავინ ვერ ვნახე, როგორც ჩანდა ყველა თავის ოთახში იყო ან კიდევ უკანა ეზოში იყვნენ გასულები.
ამიტომ ჯერ წყალი გადავივლე. როდესაც ჩაცმა დავამთავრე და უკვე გარეთ გავდიოდი პირველი სართულიდან მათი ლაპარაკის ხმა გავიგონე. მეც გიჯივით ჩავვარდი კიბეებზე..
ისე მივრბოდი რომ კინაგამ დავგორდი კიბეებზე:დ
-ელ რა ხდება? დაიმტვრევი ცოტა ნელა..(სიცილით მითხრა ნეითმა)
-დედი ასე გიჯივით რატო მორბიხარ? სადმე გეჩქარება?(დედა)
-ხო მეჩქარება ახალ ამბავს როდის გეტყვით(მე)
-ახალ ამბავს? აბა ჰე რა ამბავს თქვი..(ნეითი)
-ბლეიკი და მამა არ არის?(მე)
-მმე აქ ვარ.. და მეორე ოთახიდან გამოყო თავი..
-ბლეიკი ახალი წასულიაა.. გვაინ მოვა და გვითხარი ახლა რა ხდება ნუ დაგვტანჯე(დედა)
-ოო კაიი გეტყვით საღამომდე მაინც ვერ მოვიცდი..(მე)
მამაც მათ გვერდზე დადგა და ელოდებოდნენ როდის ვიტყოდი რამეს.
ბოლოს ხელი ვაჩვენე.. დედამ მაშინვე იკივლა..მოვიდა და ჩამეხუტა.. ძალიან გაუხარდა ჩემი ამბავი.
მამამ და ნეითმა კი ვერაფერი გაიგეს..
-რა გაკივლებთ და გიხარიათ ასე?(მამა/ნეითი)
-ნუთუ ვერ მიხვდით რა ხდება.. ელენა მალე გათხოვდება.. (დედა)
და კიდევ ერთხელ ავწიე ხელი რო ჩემი ბეჭედისთვის შეეხედათ.
ახლა კი ისინიც ჩვენსავით გახარებულები იყვნენ.
ცოტა ხანი მათთან ვილაპარაკე და შემდეგ პლაჯზე გავედი. თან ბავშვებს დავურეკე.
ყველაზე ადრე მე მივედი.. სანამ მოვიდოდნენ გადავწყვიტე გაარუჯად დაწოლა., თან სიმღერების მოსმენა დავიწყე.
ძალიან დაიგვიანეს.. არავინ არ ჩანდა. მეც საათს დავხედე და უკვე ერთი საათი იყო გასული რაც მათ ველოდებოდი. ყურებიდან ნაუშნიკები გამოვიძვრე და ისე რომ არც ამიწევია თავი კეროლაინს დავურეკე.
-სად ხართ გოგო აქამდე?(მე)
-ჩვენ სად ვართ თუ შენ? ერთი საათია გიცდით და არ ჩანხართ..(კეროლაინი)
-რა ერთი საათი.. ზუსატდ მაგდენი ხანია გელოდებით..(მე)
-კაიი რაებს სულელობ.. აქ ვართ ამდენი ხანია..(კეროლაინი)
-კაი როგორც ჩანს შენ სულ სხვა ადგილას მიდი.. მოიცადეთ ორი წუთი და მოგძებნით. ვუთხარი და გავთიშე.
ფეხზე წამოვდექი. აქეთ-იქით გავიხედე და ცოტა მოშორებით სუყველას შევხედე. ჩემი ნივთიები ავიღე და მათკენ წავედი.
-ბოთეებო იქით ვიწექი გასარუჯად და ვერ შემხედეთ? ტყუილად მალოდინეთ ამდენიხანი..(მე)
-ჩვენ გალოდინეთ ტყუილად თუ შენ გვალოდინე?(სტეფანი)
-ოოო.. კაით არაუშავს:დ არ გაინტერესებთ რატომ დაგიბარეთ ყველა აქ?(მე)
-უი მართლა რატო დაგვიბარე გვითხარი ახლა..(ქეითი)
ცოტა უფრო მყუდრო ადგილას დავჯექით სადაც მარტო ჩვენ ვიყავით.. და დავიწყე.
-მოკლედ თქვენთვის ძალიან კარგი ამბავი მაქ.. და სიტყვები ტელეფონმა გამაწყვეტია.. იანი იყოო.. სიხარულით ვუპასუხე..
-გისმენ:))(მე)
-რას შვები? სად ხარ?(იანი)
-პლაჯზე ვარ ახლა ბავშვებთან ერთად.(მე)
-უთხარი უკვე?(იანი)
-არა ახლა მინდოდა თქმა(მე)
-კაი დამელოდე ათ წუთში მანდ ვარ და ერთად ვუთხრათ.. დამელოდე(იანი)
-კაი გელოდები(მე)
-რა? ჩვენ რა იანს უნდა დაველოდოთ როდის მოვა?(კეროლაინი)
-ასე გამოდის:დ(მე)
-აუუ კაი რა სანამ ეგ მოვა ჩვენ მოვკვდებით ინტერესით(ქეითი)
-რაც არ უნდა იყოს ათი წუთი მოცდა მოგიწვეთ(მე)
მართლაც იანი მალე მოვიდა...
-ვაიმე ძლივს(სტეფანი)
-აბა თქვით ახლა.. (ქეითი)
-ვაიმე კარგით ვთქვი და ბავშვებს ბეჭედი დავანახე..
ისე იკივლეს რომ კინაღამ დამაყრუეს:დ
ყველას ძალიან გაეხარდა ჩვენი ამბავი...
იმ საღამოს დრო ძალიან კარგად გავატარეთ.. ძალიან ბედნიერი ვიყავი..
ასე და ამგვარად გავიდა თვე ნახევარი..
ხვალ უკვე ჩემი ცხოვრება სრულიად შეიცვლება.. მე უკვე გათხოვილი ქალი ვიქნები..
და ამ ყველაფერთან ერთად უსაზღვროდ ბედნიერი.
უკვე ყველაფერი მზად გვქონდა..მოსაწვევები დაგზავნილი იყო.. კაბაც მზად იყო.. ძალიან მომწონდა..
ჩემთან გოგოები რჩებოდნენ.
საღამოს ადრე ძალით დამაწვინეს ხვალ დილით ადრე უნდა ადგეო. არც მე შევწინააღმდეგებივარ.. ვერც ვიგრძენი ისე ჩამეძინა.
მაგრამ ძილში კოშმარი ვნახე, საშინელება.. თავიდან თითქოს ყველაფერი კარგად იყო.. მე და იანი უკვე გამოწყობილები ვიყავით, უკვე მზად ვიყავით..
იანი ძალიან სიმპატიურად გამოიყურებოდა.. ერთად წავედით სახლიდან მაგრამ გზაში მან მანქანა გააჩერებია და გიჯივით გაიქცა ისე რომ ჩემთვის ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს.
გიჯივით წამოვარდი ლოგინიდან. ეს ყველაზე საშინელი რამ იყო რაც შეიძება ქორწილამდე მომხდარიყო. საშინლად ვიყავი.. საათს გავხედე და უკვე ადგიმის დრო იყო.
გადავწყვიტე ეს საშინელება დამევიწყებია.. და საერთოდ აღარ გამემახვილებია ამაზე ყურადღება. არარ დაველოდე როდის შემოვიდოდნენ გოგოები და პირდაპირ შხაპის გადასავლებლად წავედი.
მანამდე კი გადავწყვიტე ცოტა გავმხიარებულიყავი და საწოლზე ისე დავაწყე ბალიშები და ისე გადავაფარე გადასაფარებელი თითქოს ვიწექი..
სწორედ როდესაც გამოვედი.. შევინიშნე ჩუმად როგორ მიიპარებოდნენ საწოლთან სამივე..
როდესაც უკვე საბნის გადახდას აპირებდნენ უკან მივაპარე მათ და შევაშინე..
ცოტა გავხმიარულდი მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერა.. ის საშინელი სიზმარი ისევ იყო ჩმეში და რატომღაც ძაან მაფორიაქებდა.მაგრამ ყველანაირად ვცდილობდი ეს ყველაფერი არ შემემჩნია და რაც მთავარია გოგოებს არ გაეგოთ.
ახლა ყველაზე მეტად მაინტერესებდა იანი რას შვებოდა.
გოგოებმა გამომპრანჭეს. და უკვე მზად ვიყავი წასასვლელად.
დედა და მამა შემოვიდა ოთახში სანამ მე გავიდოდი. კომპლიმენტები მითხრეს.. :დ
მე უკვე მზად ვიყავი და ჯვრისწერის ადგილისკენ წავედით.. გოგოებიც ძალიან ლამაზები იყვნენ.
ულამაზეს ადგილას გავჩერდით. კარები გაიღო და გარედან საშინელი ხმაურის ხმა შემოდიოდა.
ჩემს წინ წითელი ხალიჩა იყო დაფენილი. უკვე დრო იყო მანქანიდან გადასასვლელად. მამა უკვე მანქანის კარებთან მელოდებოდა..
მეც ხელი მოვკიდე და გადავედი.. ეკლესიაში შევდიოდტ წინ კი ხალხი გვიკრავდა ტაშს. მაგრამ ჩემს წინ ვერ ვხედავდი ვერც იანს და ვერც სტეფანს მარტო დაბნეული ნეითი იდგა.
გული ცუდს მიგრძნობდა. ხალხი ტაშის კვრასთან ერთად ჩურჩულებდა. თვალებით იანს ვეძებდი მაგრამ უშედეგოდ.
უეცრად უკნიდან სტეფანის ხმა მომესმა..
-ელენა...(სტეფანი)
ყველამ მისკენ გაიხედა... რა თქმა უნდა მეც შევბრუნდი..
და მაშინვე ვკითხე..
-სტეფან, იანი სად არის?(მე)
სტეფანმა უიმედო მზერა მომაპყრო... მე კი თვალებიდან ჩემდაუნებურად ცრემლები წამომცვივდა..
pirvel rigshi bodishi rom ase damagvainda axali tavis dadeba...
gtxovt daakomantaret.. da axal tavs xvalve davdeb..<33
