ამ ლაპარაკში ვიყავით რომ ვიგრძენი როგორ მომადო ვიღაცამ ბეჭზე ხელი.
უკან გავიხედე და ხელში ნეითი შემრჩა.
-როგორც შევძელი მაშინვე მოვედი.. (ნეითი)
-მადლობა.. ელაპარაკე ბლეიკს?(მე)
-ვერა.. ტელეფონი დამიჯდა დაა..(ნეითი)
ნეითს სტეფანი და ჰარი გავაცანი.
რაღაცეებზე ვლაპარაკობდით, რომ იანის ხმა გავიგონე.. მაგრამ არ ვიცოდი მეჩვენებოდა თუ მართლა მესმოდა.
მალევე გავიაზრე რაც ხდებოდა.. იანი ლაპარაკობდა/.. ის სცენაზე იდგა და მიკროფონში ლაპარაკობდა ყველას გასაგონად.
სტეფანმა მაშინვე მე გამომხედა და შემდეგ იანისკენ შეტრიალდა.. მეც მისკენ შევტრიალდი და მისი მოსმენა დავიწყე..
-პირველ რიგში ყველას დიდ მადლობას გიხდით რო ამ წვეულებაზე მოდით.. ახლა კი გაგაცნობთ მიზეზს ამ საღამოს გამართვის. დაახლოებით ერთი წლის წინ მეგონა, რომ ჩემი ცხოვრება დასრულებული იყო. ახლა არ მინდა მიზეზებზე საუბარი. მაგრამ ჩემს ცხოვრებაში დაბრუნდა ადამიანი, რომელიც ჩემს ამ მძიმე პერიოდში გვერდში დამიდგა. მე შევძელი და სწორედ მისი დახმარებით გამეძლო დეპრესიისთვის, დამიბრუნდა სიცოცხლის ხალისი.. და ახლა გაგაცნობთ ვისი დამსახურება არის ის რომ მე ახლა აქ ვარ.. გთხოვთ მიესალმოთჩემთვის ძალიან ძვირფას ადამიანს ჯეინს.. და სცენაზე ქერათმიანი გოგო გამოვიდაა.. ხალხმა ტაშის დაკვრა დაიწყო. მე კიდე გაშეშებული ვიდექი, ყოველშემთხვევაში მე მეგონა რო გაშეშებული ვიდექი, ვერც კი შევამჩნიე როგორ ავღმოვჩნდი სცენის წინ.. იანის სახეს არ ვაცილებდი თვალს.
უეცრად ისიც გაშეშდა, მე შემომხედა..
თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.. ამ დროს ის გოგო მივიდა იანთან და აკოცა..
ამაზე უარესად გავხდი და გიჯივით გავვარდი გარეთ.. იქვე კიბეებზე ჩამოვჯექი და ტირილი დავიწყე.. ეს ახლა ყველაზე მეტად მინდოდა.
ჩემთან ბლეიკი მოვიდა, გვერდზე მომიჯდა და ყველანაირად ცდილობდა ჩემს დამშვიდებას.
სწორედ ამ დროს გავიგონე იანის ხმა..
-ელე?(იანი)
ცრემლები მოვიწმინდე და მისკენ შევტრიალდი, ძალიან არ მინდოდა რომ ნამტირალები დავენახე მაგრამ ამას ვერაფრით ავიცილებდი..
-მე გავალ ელე..-თქვა ბლეიკმა და გავიდა..
-გისმენ(მე)
-არ ვიცოდი აქ თუ იყავი.. და საერთოდ ისიც არ ვიცოდი თუ დაბრუნდი..(იანი)
-ხო დავბრუნდი..:)) არ ვიცოდი შენ თუ მართავდი ამ წვეულებას თორემ..და აღარ მაცადა სიტყვის დასრულება.
-თორემ არ მოხვიდოდი ხომ?(იანი)
-ხო.. (მე)
ძალიან ცუდად ვიყავი, აღარ მინდოდა ამ საუბრის გაგრძელება, არ შემეძლო იანთან ასე ლაპარაკი, ამიტომ ვთქვი, რომ მეჩქარებოდა და წამოვედი.
ბევრი ვიბოდიალე, სანაპიროებზე ვისეირნე, რომ ამ დროს მივხვდი რაც მჭირდებოდა ყველაზე მეტად.
ყველაზე მეტად ჩემი მშობლების ნახვა მინდოდა.. ყველაფრის მიუხედავად ისინი ჩემი მშობლები იყვნენ.
მაშინვე სახლისკენ წავედი. კარები დედამ გააღო.. ცოტა გაუკვირდა როდესაც შემხედა, მაგრამ მერე ძალიან გაუხარდა..
მე მათ ყველაფერი ვაპატიე. იმ ღამე სასტუმროში არ მივსულვარ. ტელეფონი გამოვრთე და დედესთან ლაპარაკის შემდეგ ჩემს ოთახში ავედი.. იქაურობა ისეთივე იყო როგორიც მე დავტოვე.
გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი, და საერთოდ აქ დავრჩენილიყავი და ნიუ იორკში აღარ წავსულიყავი. ეს ჩემი სახლი იყო, ჩემი ქალაქი და აქ ჯობდა რო დავრჩენილიყავი საცხოვრებლად. ჩემმა ამ გადაწყვეტილებამ ძალიან გაახარე მშობლები.
დილით ადრე გადავწყვიტე ჩემი ნივთები წამომეგო სასტუმროდან და შემდეგ წავსულიყავი.
მართლაც ჩემი ნივთები გამომქონდა ოთახიდან რომ კარებში ნეითი და ბლეიკი ჩემეჩეხა..
-ელე აქ ხარ? ჩვენ კიდე მთელი ღამეა გეძებთ.. სად მიდიხარ?(ნეითი)
-ბავშვებო ძალიან დიდი ბოდიში რომ გუშინ ისე გაუფრთხილებლად წამოვედი. გადავწყვიტესახლში დავბრუნდე და მიმაქვს ჩემი ნივთები.. შევურიგდი ჩემს მშობლებს.(მე)
-ძალიან მიხარიაა. მაგრამ ეს იმას ნიშნავს, რომ ნიუ იორკში აღარ წამოხვალ და მიატოვებ შენს კარიერას?(ბლეიკი)
-ხო ასე აჯობებს..ისე წამოდით და ჩემს მშობლებს გაგაცნობ.(მე)
-კარგი წამოდი.. მოკლედ ბავშვები წავიყვანე და გავაცანი ჩემი მშობლები.
შემდეგ ესენი სანაპიროზე წავიდნენ სასეირნოდ მე კი წავედი რათა ყველაფერი მომეგვარებია.
ვინც ჩვენ გვახლდა სააგენტოს წარმომადგენელი მასთან მივედი და ყველაფერი დეტალურად მოვუყევი.
ძალაინ ეწყინა როდესაც ჩემი ამ გადაწყვეტილების შესახებ ვუთხარი. შემდეგ კი მთხოვა რომ ამ კვირის ბოლომდე მაინც გავჩერებულიყავი და მიმეღო ფოტოსესიაში მონაწილეობა. მეც დავთანხმდი. გადიოდა დღეები, ხშირად ვხვდებოდი ბავშვებს.. რამდენიმე ფოტოსესიაგვქონდა და ყველა წარმატებული.
ერთ დღესაც სააგენტოს წარმომადგენელმა მთხოვა რომ მასთან მივსულიყავი რადგანაც ჩემთან სერიოზული საქმე ქონდა. მეც მაშინვე წავედი მის სანახავად.
