-რატო წავედი? იმიტო რომ ჩემს გრძნობებში, ჩემს თავში არეული ვიყავი. არ ვიცოდი ვინ ვიყავი.. ეს ყველაფერი ჩემთვის ძალიან მძიმე გადასატანი იყო. როგორ ფიქრობ ადვილია როდესაც კარგავ მეხსიერებას ავარიის შედეგად და არაფერი იცი, თავიდან იწყებ ცხოვრებას, გგონია რომ მეგობრები, რომლებიც შენთან ერთად მოყვნენ ავარიაში დაიღუპნენ. მაგრამ ერთ დღესაც უბრუნდება მეხსიერება და და გებულობს რომ მისი მეგობრები ცოცხლები არიან, ყავს ახალი სჰეყვარებული და უკვე აღარ იცის რომელი უყვარს, არ იცის ვინ არის... აბა ახლა რას იტყვი?(მე)
-ელე იცი მაინც არ გამართლებ. რაც არ უნდა მძიმე ყოფილიყო შენთვის შენ არ უნდა გაპარულიყავი უკვალოდ. და დაგეტოვებია რაღაც სულელური წერილები. მე ყველაფერი გავიგე.. როდესაც შენი წერილები ვერ წარმოიდგენ რა ცუდად გავხდი... მაშინვე ვანახე ბავშვებს. იანი, იანი ვერ წარმოიდგენ რა საშინლად იყო. საშინელ დეპრესიაში იყო, რაღაც დროის განმავლობაში სახლში იყო ჩაკეტილი. არც გარეთ გამოდიოდა სანამ......
-რა სანამ?(მე)
-სანამ ჯეინი არ გაიცნო.. (კეროლაინი)
-ჯეინი ვინ არის?(მე)
-მისი ყოფილი შეყვარებული.
მხოლოდ ახლა გავიაზრე რომ შესაძლოა იანს აღარ ვუყვარვარდე და ცუდად გავხდი. ძალიანცუდად გავხდი.. მიდოდა იანი ახლა ჩემთან ყოფილიყო, მაგრამ ნუთუ ეს უკვე შეუძლებელი იყო.. მხოლოდ ამ ფიქრებში ვიყავი.
-ელე... ელე ისინი მხოლოდ მეგობრები არიან. სხვა არაფერი..(კეროლაინი)
კეროლაინის ამ სიტყვები ცოტა გამამხიარულა მაგრამ გული მაინც ძალიან მტკიოდა.
ამ დროს ბლეიკმა შემოაღო კარი..
-ელ რას შვები? როგორ ხარ? უიი ბოდიში სტუმარი გყოლიააა.. კაიი მერე შემოგივლი(ბლეიკი)
-არ, არა ბლეიკ გთხოვ დარჩი. კეროლაინი მინდა გაგაცნო, თან ყველაფერი უნდა აგიხსნა და მოგიყვე ჩემზე..(მე)
-კარგიი...(ბლეიკი)
ჯერ კეროლაინი და ბლეიკი ერთმანეთს გავაცანი და შემდეგ ყველაფერი ვუამბე...
ამასობაში მოსაღამოვდა.. კეროლაინმა და ბლეიკმა აიტეხეს გინდა თუ არა გასამხიარულებლად უნდა წაგიტვანოთო.. და არ მომასვენეს, ძალით ჩამაცვეს, გამომპრანჭეს.
ნუ თვითონაც გამოიპრანჭნენ და წავედით.
ერთ ძალიან სასიამოვნო ადგილას მივედით.. ძალიან მაგარი წვეულება იყოო, ბევრი ხალხი და იმედი მქონდა რომ გავერთობოდი.
შესვლის თანავე ჰარის და სტეფანს მოვკარი თვალი.. გულში ვფიქრობდი რომ იანის არ ყოფილიყო აქ.. მაგრამ თან პატარა იმედი მაინც მქონდა რომ მე დღეს მენახა იანი.
ამ დროს ვიღაცამ დამირეკა ტელეფონზე და გარეთ გავედი რომ მეპასუხა, თორე შიგნით საშნელი ხმაური იყო..
ნომერი ვერ ვიცანი მაგრამ მაინც ავიღე.
-გისმენთ..(მე)
-ელ ნეითი ვარ.. ხომ არ იცი სად არის ბლეიკი? ტელეფონზე ვერ ვუკავშირდები..(ნეითი)
-კი როგორ არა.. ახლა ერთად ვართ წვეულებაზე.. დავუძახებ თუ გინდა.. ისე შენ არ მოხვალ?(მე)
-კარგი აზრიაა.. მოვალ თან გავერთობი.. ბლეიკს უთხარი ტელეფნი ჩართოს.. :)) და კიდევ მიხარია რომ უკეთესს ხასიათზე ხარ..(ნეითი)
-კაიი გელოდები მოდი აუცილებლად.. მჩირდება შენი აქ ყოფნა.. შეიძლება იანის ნახვა მომიწიოს აქ.. და ცოტა მეშინიაა..(მე)
-იანი მანდ არის?.. კაიი გზაში ვარ უკვე..(ნეითი)
-არვიცი.. მაგრამ სტეფანს მოვკარი თვალი და დარწმუნებული ვარ ისიც აქ იქნება. კაი გელოდები...(მე)
-ხო კაიი..ხუთ ან ათ წუთში მანდ ვიქნები..(ნიეთი)
-ნეითთან ლაპარაკის შემდეგ შიგნით შესვლა დავაპირე რო კარებთან ქეითს შევეჯახე.
-ელენა, მიხარია აქ რომ ხარ. ბოდიში მინდოდა მომეხადა შენთვის..(ქეითი)
-ბოდიში? ქეით აშკარად არ ხარ კარგად ხო?(მე)
-ხო შევიცვალე, თან ძალიან.. და მინდა რომ ყველაფერი გავიგო შენი წასვლის შესახებ..(ქეითი)
-მიხარიაა.. იმ დღის მერე არ მეგონა ასეთი თუ ვილაპარაკებდით..(მე)
-იმ დღეზეც ბოდიში უნდა მოგიხადო.. და გთხოვ მერე ვილაპარაკოთ. კარგი და აღარ შევიდეთ?(ქეითი)
-კი, კი შევიდეთ. ისე გავერთოთ როგორც ადრე.. გახსოვს?(მე)
-კი და ძალიან მომენატრა შენთან ერთად გართობა.. მომენატრე ჩემო ლამაზოო..(ქეითი)
-მეც ქეით ძალიან..(მე)
-ჩემი საუკეთესო მეგობარი და ყველაზე ძვირფასი ადამიანი ხარ და ძალიან მინდა ისევ ისეთვე ურთიერთობა გვქონდეს..(ქეითი)
-მეც.. (მე)
კიდევ ცოტა ხანი ვილაპარაკე ქეითს და შემდეგ შიგნით შევედით ერთად.
შესვლისთანავე კეროლაინს და ბლეიკს მოვკარი თვალი, მათკენ წავედი.
-ვაუუ თვალებს ვერ ვუჯერებ.. თქვენ შერიგდით?(კეროლაინი)
-ხოო.. მე და ქეითი ადრე საუკეთესო მეგობრები ვიყავით და სულ ასე ვიქნებით..(მე)
-მიხარიაა ძალიან თქვენი ამბავი(კეროლაინი)
-ელე არ გამაცნობ ქეითს?(ბლეიკი)
-ვაიმე თქვენი ერთმანეთზე გაცნობა როგორ დამავიწყდა.. მოკლედ ერთმანეთს გავაცანი ბლეიკი და ქეითი..
-ვაიმე ბლეიკ მავიწყდებოდა ნეითს ველაპარაკე.. ტელეფონი ჩართოსო.. და კიდევ დავითანხმე რომ აქ წამოსულიყო.(მე)
-ვაიმე რა მაგარიაა.. აუუ ტელეფონი შენს ოთახში დამრჩა.. შენი მათხოვე გავიგებ რა უნდა..(ბლეიკი)
ბლეიკის გასვლის შემდეგ ამანდას მოვკარი თვალი. გოგოებს ვუთხარი რომ წამოსულიყვნენ ჩემთან ერთად და თან გავაცნობდი მაგრამ მითხრეს რომ ორ წუთში მოვიდოდნენ და ამიტომ მათ გარეშე მივედი ამანდასთან.
ამანდას ველაპარაკებოდი რომ გვერდზე ნაცნობი ხმები მომესმა. სტეფანის და ჰარის ხმა.. მინდოდა მივბრუნებულიყავი მათკენ მაგრამ ვერ ვბედავდი, არ მინდოდა ისევ ისეთი რაღაც მომხდარიყო რაც ქეითთან პირველი შეხვედრის დროს მოხდა.
ამანდა რაღაცას მელაპარაკებოდა მაგრამ ნაკლებად ვუსმენდი მას, უფრო ვფიქრობდი ღირდა თუ არა მათკენ გახედვა და მათი ნახვა.
ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მათკენ შევტრიალდი. ეტყობოდა ლაპარაკის დროს შემთხვევით გამოიხედა სტეფანმა ჩემსკენ. ჩემი შეხედისთანავე გაშეშდა და თავლს ა მაშორებდა.. შემდეგ ძლივს ამოიღო ხმა..
-ელეეე???
ამაზე ჰარიმაც გამომხედა და ისიც სტეფანის მდგომარეობაში იყო..
მე არ ვაპირებდი გაშეშებული მათ ყურებას...
-როგორ ხართ ბიჭებო? ასე უნდა შემხვდეთ?(მე)
-ვაიმე ელე ეს შენ ხარ?(ჰარი)
-ვაიმეე აშკარად გვეჩვენები(სტეფანი)
-ვაიმე კაით რაა,.. ამდენი ხნის უნახავ მეგობარს ასე უნდა შეხვდეთ?(მე)
-ვაიმე არ მჯერაა ელე.. როგორ მოგვენატრეე..-თქვეს და ორივე ჩამეხუტა..
-მეც ძაან მომენატრეთ..(მე)
ამ ლაპარაკში ვიყავით რომ ვიგრძენი როგორ მომადო ვიღაცამ ბეჭზე ხელი.
bavshvebo aii dzaan didi bodishi rom amdeni xani ver davde axali tavi.. yvelanairad vecdebi shemdegi tavi male davdo))
