ეს თავი †NiiNiiKuNa-სია...მადლობა რომ კითხულობ... ძაან საყვარელი ხარ და მიყვარხარ<333 იმედია მოგეწონება<33
იქაურობა ულამაზესი იყო.. ძალიან კარაგდ და გემოვნებიანად იყო გარემო მოწყობილი. არ ვიცი რატომ მაგრამ მინდოდა ამ საღამოს განსაკუთრებულად კარგად მეგრძნო თავი, მაგრამ ერთი რაღაც სასწაულად არ მომწონდა თუ მაინც და მაინც ამ ადგილზე რატომ იმართებოდა ეს ფართი.. ბოლოს კი დავაჯერე თავი რომ ეს მხოლოდ დამთხვევა იყო.
ამანდამ შეამჩნია რომ ცოტა მოვიწყინე ხელი მომკიდა და საცეკვაოდ გამიყვანა. მართლაც საკმაოდ გავმხიარულდი. ამ დროს ბლეიკს და ნეითს მოვკარი თვალი.. ბოთეები რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ. ცეკვას შევეშვი და მათკენ წავედი. ვერც კი შემამჩნიეს ისე მივეპარე..
-ეიი გვრიტებო აქ უნდა გაერთოთ და ლაპარაკს სხვა დროსაც მოასწრებთ...(მე)
-ელე?(ორივემ ერთად თქვა)
-ხო მე ვარ...(მე)
-აქ რას აკეთებ? ჩვენ ნიუ იორკში დაგტოვეთ..(ნეითი)
-ხო მაგრა, ვერაფრით გაგებიეთ რომ მეც მოვდიოდი.. ნეით შენ რო გელაპარაკებოდი ისე სწრაფად გათიშე თქმაც კი ვერ მოვასწარი.(მე)
-ელე აქ რისთვის ჩამოხვედი? შენი მშობლების სანახავად თუ მართლა გადაღებები გაქვს?(ნეითი)
-მოიცა ელე შენ რა აქ გყავს მშობლები?(ბლეიკი)
-ხო ბლეიკ.. გთხოვ ახლა ვერაფერს ვერ გეტყვი ასეთ ადგილას და ხვალ ყველაფერს დაწვრილებით მოგიყვები... ისე თქვენ აქ რას აკეთებთ? გასართობად ჩამოდით თუ რამე საქმე გაქვთ?(მე)
-ხო მე ერთი კვირა აქ უნდა ვიყო რაღაც საქმეები მაქვს და ნეითს არაერი ქონდა საქმე და მე ჩამომყვა..."(ბლეიკი)
-ვაიმე რა მაგარია მეც ზუსტად ერთი კვირა უნდა ვიყო აქ..(მე)
-კარგია ანუ ერთად ვიმხიარულებთ...(ბლეიკი)
ამ დროს ნეითს დაურეკეს და გარეთ გავიდა. მე და ბლეიკმა კი ლაპარაკი გავაგრძელეთ, როდესაც უეცრად ჩემი ყურადღება ორმა გოგომ მიიქციე.. ძალიან ბედნიერად გამოიყურებოდნენ და ძალიან მაგრამ ერთობოდნენ. მაგრამ მალე ჩემი მხედველობიდან გაქრნენ. ამ დროს ბლეიკმა მთხოვა რომ გარეთ გავყოლოდი ჰაერის ჩასუნთქვა უნდოდა ცოტა შეუძლოდ იყო.
გარეთ სასწაული მყუდროება იყო, აქაურობა ძალიან მსიამოვნებდა..
-ჰეიი ეელეე... რაზე ფიქრობ?(ბლეიკი)
-ჩემს წარსულზე და ამ ადგილთან მოგონებებზე ჩავფიქრდი..(ელე)
-შენ რა ამ ადგუკზე ნამყოფი ხარ?(ბლაიკი)
-კიი.. გთხოვ ძაან ბევრი რამ მაქვს ამ ადგილზე მოსაყოლი და ყელაფერს ხვალ მოგიყვები.(მე)
-ხო კაიი ხვალამდე როგორმე მოვიცდი:დ(ბლეიკი)
უეცრად გვერდზე გავიხედე და დავინახე ვიღაც ორი გოგო იდგა.. ოღონდ მატ სახეებს ვერ ვხედავდი რაღცაზე ლაპარაკობდნენ.. არ ვიცი რატომ მაგრამ ჩემი ყურადღება მათ ძალიან მიიქციეს. ამ დროს დავინახე გარეთ გამოსული ამანდა, რომელმაც შემხედა თუ არა ჩემსკენ წამოვიდა..
-ვაიმე ელე იცი რა მაგარია შიგნით? რატო არ შემოდიხარ?
იმ გოგოებმა ვიგრძენი მაშინვე როგორ გამოიხედეს და რომ შემომხედეს ადგილზე გაშეშდნენ, მეც მათი დაჯინებული მზერა ვიგრძენი და გავხედე. მაგრამ მაშინვე წამერთვა აზროვნების უნარი..
მე მათ ვუყურებდი ისინი კი მე.. არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე მაგრამ ამ მდგომარეობიდან ბლეიკის და ამანდას ხმამ გამომიყვანა.
-ელე რა გჭირს? კარგად ხარ?
მე კი ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი..
-ელე რა ხდება?-კიდევ ერთხელ გამიმეორეს გოგოებმა
მე კი ხმის ამოღებას ისევ ვერ ვახერხებდი.
ისინი ხომ კეროლაინი და ქეითი იყვნენ, ადამიანები ვისი ნახვაც ყველაზე ნაკლებად მინდოდა.
ახლა კი არ ვიცოდი რა მეთქვა მათთვის.
მაგრამ მიკვირდა ასე დაახლოება როდის მოასწრეს.. ახლა კი ტვინში ამომიტივტივდა რომ შესაძლოა იანი ან მაიკი ყოფილიყო აქ ამიტომ საჭირო იყო სასწრაფოდ დამეღწია თავი ამათგან, მაგრამ ეს ყველაზე ძნელი იყო.
-კერი შეხედე თურმე ჩვენი დაქალი აქ ყოფილა.. თან ახალი დაქალებიც ჩამოუყვანია.. საინტერესოა მათაც ისევე თუ მოექცევა როგორც ჩვენ.(ქეითი)
-ქეით ჩემზე თუ ამბობ რამეს სჯობს პირდაპირ მე მითხრა...(მე)
-ქეით მგონი ძედმეტი დალევა მოგივიდა და სანამ ისეთს იტყვი რამეს რისი თქმაც არ ღირს სჯობს წავიდეთ.. ელენა ჩვენ სხვა დროს ვილაპარაკებთ, რადგანაც ბევრი რამე გაქვსასახსნელი ჩემთვის და არამარტო ჩემთვის, იმედია ხვდები ვისზეც ვამბობ..(კეროლაინი)
-არა კეროლაინ ახლავე მინდა ვთქვა რასაც ვფიქრობ..(ქეითი)
-ქეით წავედით.. გველოდება სტეფანი შეგნით.. ეს თქვა კეროლაინმა და მე გამომხედა.
შემდეგ კი ძალით წაიყვანა ქეითი...
ამანდა და ნლეიკი მე მიყურებდა და არაფერს ამბობდნენ.. ახლა არც მათთან ლაპარაკი შემეძლო.
გოგოებო მაპატიეთ უნდა წავიდე... ვთქვი და იქიდან გიჯივით წამოვედი ისე რომ ვერაფრის თქმა ვერ შეძლეს.
ძალიან სწრაფად მივედი სასტუმროში და მაშინვე ჩემს ოთახში შევედი. არაფრის თავი არ მქონდა არ ვიცოდი რა მოხდებოდა ხვალ. ან რა შეიძლება მომხდარიყო რაც ძალიან ყველაზე მეტად მაშინებდა. თავს საშინლად ვგრძნობდი. არ მინდოდა ხვალინდელი დღის დადგომა, რადგან მართლა ძალიან მეშინოდა იმის რაც კი შეიძლებოდა ხვალ მომხდარიყო, კერძოდ იანის ნახვა. ამ ფიქრებში ჩამეძინა.
bavshvebo imedia mogewonat:)))
gtxovt daakomentaret da me rogorc ki shevdzleb mashinve davdeb axal tavs:)))
