1 თვაი, 2 თავი,3 თავი

ერთი დაქალი გყავდა, ერთი ძმაკაცი და შეყვარებულიც..

-მერე ახლა სად არიან?

-იმ ავარიაში ერთად მოყევით და.......... მხოლოდ შენ გადარჩი..

ეს რომ მითხრა ძალიან ცუდად გავხდი, გული ძალიან მეტკინა,რაღაცნაირი გრძნობა მქონდა, იმისმიუხედავად რომ არ ვიცნობდი მჯეროდა რომ სამივე კარგად იყო... მაგრამ მე მხოლოდ თავს ვიყუებდი. და ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩემი ფანტაზიის დამსახურება იყო.

მას შემდეგ ერთი კვირა გავიდა, მე კი ისევ საავადმყოფოში ვიწექი, და ისევ არაფერი მახსოვდა,თავს კიდევ უფრო საშინელ ადამიანად ვგრძნობდი, როცა წარმოვდგენდი რომ მხოლოდ მე გადავრჩი დანარჩენები კი დაიღუპნენ.

ჩემი მშობლები სულ ჩემთან იყვნენ, და ყველაფრს მიყვებოდნენ ჩემი წარსულის შესახებ. მართალია არცერთი მათგანი არ მახსოვდა მაგრამ მაინც ძალიან მიყვარდა ორივე. მამა როცა შემოდიოდა, თითქოს რაღაცს თქმა უნდოდა, დაიწყებდა მაგრამ საუბარი სხვა თემაზე გადაქონდა სულ ესეთი შეგრძნება მეუფლებოდა.. დედასთანაც მქონდა ასეთი შეგრძნება, მაგრამ უფრო იშვიათად. საავადმყოფოში კიდევ რამდნიმე დღე გამაჩერეს და შემდეგ გამომწერეს. მანქანაში ჩავჯექით და სახლშიწავედით, მაგრამ გარშემო ვერაფერს ვიხსენებდი. ამ ავარიის შემდეგ თურმე ისევ მაიამიში დავბრუნებულვართ... სახლში მალე მივედით, უფრო სწორედ როცა მანქანა გაჩერდა მივხვდი რომ სახლში ვიყავი. სახლი ძალიან მომეწონა, მართლა ულამაზესი იყო იქაურობა, ჩემი ოთახი განსაკუთრებულად მომეწონა.

თურმე სახლთან ძალიან ახლოს ყოფილა ზღვა, რაც ძალიან მახარებდა, მაგრამ არ ვიცი რატომ. შემდეგ ვიფიქრე რომ შეიძლება ზღვასთან კარგი მოგონებები მქონდა და ამიტომ.დრო გადიოდა, მე კი მეხსიერება არადა არ მიბრუნდებოდა,.გარეთ თითქმის არ გავდიოდი, ან რისთვის, ან ვისთვის უნდა გავსულიყავი, როცა არავის ვიცნობდი. ერთ დღესაც მამა და დედა შემოვიდნენ ჩემს ოთახში.

-ელე, შვილო ასე გაგრძელება აღარ შეიძლება

-რა ხდება?-ასეთს ვეღარ გიყურებთ, აღარ შეგვიძლია, ისევ ის ძველი ელე გვინდა, მოუსვენარი, თამამი გოგო..

-ხო, მაგრამ მე რომ არ ვიცი როგორი ვიყავი ადრე..

 -ვიცი, რომ ძალიან გიჭირს, მაგრამ არც ასე სახლში გამოკეტვა არის გამოსავალი, შენ გამოეყავი გარესამყაროს, სულ ოთახში ხარ ჩაკეტილი და ყველაზე ელემენტარულს, ინტერნეტსაც კი არ იყენებ. ამიტომ ერთი რაღაც მოვიფიქრეთ რათა ცოტა გამხიარულდე, მაგრამ არ ვიცით ეს აზრი როგორ მოგეწონება..

-რა მოიფიქრეთ ასეთი?

-შვილო სკოლაში უნდა იარო, თან რამდენიმე დღეში სწავლაც განახლდება..ეს ყველაფერი, გარეთ გასვლა დაგეხმარებარათა უფრო გამხიარულდე, იქნებ ხალხთან ურთიერთობამ გაგახსენოს ყველაფერი.. აბა რას ფიქრობ?

-არ ვიცი, მართლა არ ვიცი რა მელოდება ახალ სკოლაში, მაგრამ თქვენი ხათრით მაინც წავალ და ვცდი ახალი ცხოვრება დავიწყო..ჩემმა სიტვებმა ძალიან გაახარა ორივე.. მე კიდევ მხოლოდ მარტო ყოფნა მინდოდა, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა ასე უნდა მოვქცეულიყავი.

ეს დღეებიც უინტერესოდ გავიდა, ისევე როგორც გადიოდა იმ ავარიის შემდეგ., მართალია არაფერი მახსოვდა, მაგრამ მშობლების მონაყოლიდან ვხვდებოდი, რომ მე ყოველდღეს საინტერესოდ და მხიარულად ვატარებდი.. სულ ჩემს ოთახში ვიჯექი, მაგრამ ახლა ინტერნეტში დავძვრებოდი, ამასაც კი იშვიატად ვაკეთებდი.. ყველაზე დიდ დროს ფიქრს ვუთმობდი, ყველანაირად ვცდილობდი რომ წარსული გამეხსენებია მაგრამ არაფერი გამომდიოდა, ისევ წარსულის გარეშე ვიყავი და ვერც კი წარმოვიდგენდი ასეთი საშინელება რამე თუ არსებობდა. მაგრამ შემდეგ ფიქრები ჩემს გადაცვლილ მეგობრებთან წავიდოდა, შემდეგ ისევ წარსულზე ვფიქრობდი და ასე გადიოდა საათები, წუთები, წამები..

საავადმყოფოდან გამოწერის შემდეგ ვერც ის სამაჯური ვნახე ვერსად, რომელიც პალატაში შევამჩნიე რომ მეკეთა, და ძალიან მსიმოვნებდა. ვერ ვხვდებოდი როდის მომძვრა ან საერთოდ სად დავკარგე.. ყველაფერთან ერთად ამ ამბავსაც ძალიან განვიცდიდი..

ამასობაში სკოლაში წასვლის დროც დადგა.ძალიან ვნერვიულობდი, ძალიან არ მინდოდა.თან ძალიან მინდოდა ხალხში გასვლა. ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა სკიოლაში წასვლა მომიწევდა ჩემი სურვილის მიუხედავად.// :(

იმედია საინტერესო თავია და მოგეწონათ..:):)))

ყველანაირად შევეცდები თუ საკმარისი კომენტარები იქნება დღესვე დავდე ახალი თავი..<333