Only friends or love? 5
Nothing will be left unchanged
Everything will change
Youth to change old age
But love will not disappear
THE END?
Stay With Me
-აღარ მოდიხართ? მოისმა გარედან ხმა.. ეს ჩარლი იყო,რომელიც უკვე მანქანის საჭესთან იჯდა..
-მოვდივართ.. მოვდივართ..
მანქანის ძრავა ჩაირთო და სულ რაღაც თხუთმეტ წუთში უკვე ტბაზე იყვენენ.. უამრავი ხალხი შეკრებილიყო..ალბათ მთელი სოფელი იქნებოდა. ჯგუფ-ჯგუფად იდგნენ და ლაპარაკოდბენ.. ზოგი თამაშობდა..სხვები ერტმანეთს ეჯიბრებოდნენ.. მარიამის თვალები ხალხში ერთ ადამიანს დაეძებდა,თუმცა ვერ პოულობდა...გიორგი დაინახა და მისკენ წავიდა,რადგან იფიქრა რომ მას ეცოდინებოდა ნიკა სად იყო..
"- ნიკა სად ხარ? სად ხარ? გთხოვ გამოჩნდი.. გთხოვ.. ნუთუ დღეს არ მოხვალ და ვეღარ გნახავ..ნუთუ შენთვის არაფერს ვნიშნავ ..წასვლის წინ არ გინდა გამომემშვიდობო? ნიკა.. გთხოვ.."
-მარი ძალიან ლამაზი ხარ..
-მადლობა...
-რა გჭირს? ვინმეს ეძებ? გიორგიმ შეამჩნია რომ მარი თვალებით ვიღაცას ეძებდა და ნერვიულობდა კიდეც..
-არა.. არავისს.. უბრალოდ გაკვირვებული ვარ.. რამდენი ხალხია..
-მთელი სოფელია..
-მთელი სოფელი?
-ჰო...რა ვინმე აკლია?
-არა.. არა.. ან მე რავიცი აქ ბევრს არავის ვიცნობ..
-ჰო მართალია..
-კარგი მე წავედი.. ნინას ან ელიზაბეტს მივეხმარები..
-კარგი..
დღესასწაული მშვენივრად მიდიოდა თუმცა მარის ერთხელ არ გაუღიმია,ან თუ გაიღიმებდა მაშინაც ძალას ატაანდა თავს.. ყოველ წუთს ელოდებოდა ნიკას გამოჩენას,მაგრამ იგი არსად ჩანდა.. იმედი უკვე დიდი ხანია დაეკარგა.. ის აღარ მოვიდოდა ეს უკვე დანამდვილებით იცოდა თუმცა მაინც ელოდა.. მის გულს უნდოდა კიდევ ერთხელ ეხილა წასვლის წინ.. უნდოდა დამშვიდობებოდა მაინც... ფეიერვერკიც გაისროლეს და შემდეგ ხალხი დაიშალა.. აფროდიტეს ზეიმი დასრულდა... ყველამ მხიარულ ნოტაზე დაამთავრა დღე.. მხოლოდ მარიამი იყო ცუდად.. თავს საშინლად გრნობდა.. თითქოს გულში რაღაც საშინლად ტკიოდა...ხან გადავიწყდებოდა,მაგრამ როცა გაიხსენებდა იმ წამს საშინელ ტკივილს გრძნობდა..
-მარი ასე უხასიათოდ რატო ხარ? (ნინა)
-უხასიათოდ? ...არა უბრალოდ დავიღალე.. დავიძინებ.. ხვალ მივემგზავრებით..
-კარგი ძილინებისა შვილო..
ნელი ფრთხილი ნაბიჯით აიარა კიბეები და თავის ოთახში შევიდა.. ლოგინზე ჩამოჯდა ..და ცოტახანს გარეთ იყურებოდა.. ცაზე ვარკვლავები ანათენდნენ და საოცრად დიდი მთვარე ამოსულიყო.. ძალიან ლამაზი და რომანტიკული გარემო იყო,თუმცა გრძონდა რომ მის გულში სულაც არ იყო რომანტიკა.. ცოტახანს კიდევ შეჰყურებდა ცას.. შემდეგ ფარდა გადასწია.. ტანისამოსი გაიხადა,პიჟამა გადაიცვა და ლოგინში შეწვა.. მალევე ჩაეძინა.. დიდხანს და ღრმად ეძინა..
-გაიღვიძე.. დროა მივემგზავრებით..
-კარგი ვდგები.. ოთახში შემოსულმა სინათლემ ახალ გაღვიძებულს თვალებბი მოსჭრა..ზანტად წამოდგა ლოგინიდან და ტანისამოსის ძებნა დაიწყო..
-სად არის ჩემი ტანსაცმელი?
-უკვე ჩავალაგე.. ბარგი კი დაბლაა მანქანაში..
-და მე რა ჩავიცვა?
-ისევ ის კაბა ჩაიცვი.. ძალიან გიხდებოდა.
-სად არის მომე..
-სავარძელში დევს..
მარიმი სანამ კაბას იცმევდა ნინამ ლოგინი გაასწორა და შემდეგ ორივე დაბლა ჩავიდა..დადგა წუთები როცა ერთმანეთს უნდა გამომშვიდებოდნენ,რაც არც ისე ადვილი იყო.. ხშირად ამ დროს ცრემლებსაც ვერ იკავებდნენ.. ამჯერადაც ასე მოხდა..
მარიამი და ნინა ელიზაბეტს და დეივიდს (ქართულად დავითს) დაემშვიდობნენ .. გიორგი კი არსად ჩანდა..
-გიო სად არის?
-თბილისში წავიდა..
-ისე რომ არ დამემშვიდობა..?
-ძალიან ეჩქარებოდა..
-კარგი.. უთხარი რომ მომენტრება..
-აუცილებლად ვეტყვი..
მარიამი ბებიას კიდევ ერთხელ გადაეხვია და მანქანაში ჩაჯდა..
მთელი გზა თბილისამდე ხმა არ ამოუღია..უბრალოდ იჯდა.. მუსიკას უსმენდა და თან ფანჯარაში იყურებოდა..
იყურებოდა თუმცა ეს უბრალოდ ფანჯარაში ყურება არ იყო ...ის საკუთარ თავს ეძებდა.. გრძნობდა რომ რაღაცას კარგავდა.. შეიძლებოდა ეს უბრალოდ გიორგის დაუმშვიდებლობამ გამოიწვიაა? არა.. სრული აბსურდია..ნანობდა რომ ნიკა ვერ ნახა.. უნდოდა სანამ წავიდოდა კიდევ ერთხელ ენახა..თუმცა ეყოფოდა კი ძალა მას გამომშვიდებოდა? ხან ფიქრობდა კიდეც რომ ასე ჯობდა.. ჯობდა უნახავად წასულიყო,რადგან მასთან კიდევც ერთი შეხვედრა უფრო დიდ ტკივილს მიაყენებდა..მანქანა გაჩერდა.. ეს აეროპორტი იყო..და სად იყო ამ დროს ნიკა? სად იყოო??? ეს მხოლოდ რამოდენიმე ადამიანმა იცოდა..
-რატო არ იყავი გუშინ დღესასწაულზეე??(გიორგი)
-თბილისში წამოვედით მე და სანდრო და იმიტო..
-იცი მარიამი ამ წუთებში აეროპორტში იქნება..
-ვიცი..
-მერე არაფრის გაკეთებას არ აპირებ??
-რა უნდა გავაკეთო?
-აეროპორტში წავიდეთ და თხოვე დარჩეს..
-არ დარჩება..
-რა იცი?
-ვიცი..
-საიდან იცი?
-ვიცი.. ნიკა ისევ ჯიუტად იმეორებდა თავის სიტყვებს..
-შეჩემისა შენ არაფერი არ იცი..
-რა არ ვიცი? ყველაფერი ვიცი..
-ისევ შენსას იმეორებ.. თუნდაც არ დარჩეს.. მიდი და თხოვე და იქნება და რჩება.. ის მაინც არ გაგიგია ცდა და ბედიო მონახევრიოო.. გიორგიმ დამახინჯებულად წარმოთქვა ანდაზა და ამავდროულად ნიკას მხარზე ხელი გაჰკრა..გიორგის მეტი აღარაფერი უთქვამს.. არც ნიკა იღებდა ხმას... ფიქრობდა არ იცოდა რა ეღონა..
-ასე უნდა იჯდე და ელოდო საყვარელი ადამიანი როგორ მიფრინავს?
ნიკა ისევ ჩუმად იჯდა და მეგობარს ჯიუტად შეჰყურებდა.. გიორგის როცა მისი დამღლელი მდუმარება ყელში ამოუვიდა..წამოდგა და კარები გააღო..
ის იყო გასვლას აპირებდა რომ მოისმა ნიკას ხმა..
-მოიცა.. წავიდეთ..
ნიკა და გიორგი წამებში უკვე აეროპორტისკენ მიმავალ გზაზე იყვნენ..
-რომელზე მიფრინავს თვითმფრინავი?. ნერვიულად და ხმის კანკალით წარმოთქვა ნიკა..
-მემგონი 2-ზე..
-მაშინ ძალიან ცოტა დრო გვაქვს.. თქვა და გაზის პედალს მიაჭირა ნიკამ..
მანქანამ სვლა კიდევ უფრო სწრაფად გააგრძელა..
* * * * *
-ლოს-ანჯელესში მიმავალ მგავრებს ვთხოვთ მესამე გასასვლელთან მობრძანდნენ.. 5 წუთში თვითმფრინავი აფრინდება.. ყველა იქით გაემართა..მარიამიც მათ რიცხვში იყო,წინ მიდიოდა თუმცა სულ უკან იხედებოდა ..თითქოს ჯერ კიდევ ჰქონდა იმედი რომ ნიკა გამოჩნდებოდა.. მაგრამ ის არ ჩანდა.. უკანასკნელად მოიხედა უკან და შემდეგ სვლა ისე განაგრძო რომ აღარ შემოუხედავს.. სწორედ ამდროს,რომ იტყვიან სულზე მოუსწროო ნიკამ და გიორგიმ შემოაღეს კარები.. მათაც გაიგონეს სიტყვები..
-ლოს-ანჯლესში მიმავალ მგზავრებს ვთხოვთ მესამე გასასვლელთან.. ფრენა 5 წუთში დაიწყება..
-რამდენი ხალხია.. გავატარეთ გაგვატარეთ.. გიორგი და ნიკა ხალხს აქეთ-იქით სწევდნენ და ძლივს მიახლოვდნენ მესამე გასასვლელს მაგრამ მარი იქ არ იყო..
-იქნებ უკვე გავიდა..
-ჰო შეიძლება..
ნიკა გასასვლელში შესვლას აპირებდა თუმცა გააჩერეს..
-სად მიიჩქარით? თქვენი ბილეთი..
-ბილეთი არ მაქვს..
-მაშინ ვერც აქ შეხვალთ...
-გთხოვთ ძალიან სასწრაფო საქმეა.. მე გაფრენას არ ვაპირებ..
-არ შეიძლება..
-გთხოვთ.. თუ თვითმფრინავი გაფრინდება ძალიან ცუდი რამ მოხდება..
გიორგი ჩაერთო ლაპარაკში..
-ნუთუ თქვენ არავინ გყავრებიათ? გთხოვთ გაგვატარეთ..
გაჯიუტებულმა ბიჭებმა თავისი გაიტანეს და შეუშვეს.. ისინი გაიქცენ.. ნიკა წინ მირბოდა მთელი ძალით..სწორედ ამ დროს კი მარი თვითმფრინავის კიბეებზე იდგა.. თვალებში ცრემლი ჩასდგომოდა.. ტირილი უნდოდა,მაგრამ ცდილობდა არ ეტირა.. კიდევ ერთხელ უკან გამოიხედა უკან...თვალი მოავლო გარემოს.. დაინახა როგორ მორბოდნენ ორი ბიჭი..ერთი შეჩერდა,მეორე კი სირბილს აგრძელებდა.. მასში ნიკა ამოიცნო.. თვალები სიხარულისგან გაუბრწყინდა..
-გოგონა იჩქარეთ.. მოისმა უცნობი კაცის ხმა,რომელიც თვითმფრინავის კიბესთან იდგა...
მარიამი მხოლოდ იქით იყურებოდა საიდანაც ნიკა მორბოდა..
-გოგონა.. უცნობმა კაცმა კიდევ ერთხელ დაუძახა..მაგრამ მას არაფერი უთქვამს.. კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და ნიკასკენ გაიქცა.. როგორც ეს რომანტკილ ფილმებში ან თუნდაც კლიპებში ხდება ხოლმე.. ისინი ახლა ერთმანეთის წინ იდგნენ და ერთმანეთს შეჰყურებდნენ.. არცერთი ხმა არ იღებდა ..თუმცა მათ შორის ჩამოვარდნილი მდუმარებაც საკმარისი იყო,რადგან სიტყვები აქ უბრალოდ ზედმეტი იყო...
-მარიამ იჩქარე მოისმა ნინას სუსტი ხმა თვითმფრინავიდან..თუმცა რეაგირება არ ყოფილა.. ის მხოლოდ ნიკას შეჰყურებდა..
-არ გაგიშვებ..(ნიკა)
იმედია კარგი გამოვიდა.. მადლობა მათ ვინც კითხულობდით სულ მალე
ახალ მოთხრობას შემოგთავაზებთ და იმედია იმასაც
წაიკითხავთ..რადგან მგონი საინტერესო იქნება...
კიდე ერთი დიდი მადლობა თქვენ..რომმ კითხულობდით...
მიყვარხარ ყველა... I LOVE YOU ♥
M i s s ♥ M a r t i n a
