- Mom .. Mom ... please help .. open the door..
-მარიამ? რა მოგივიდა?
-ვიღაცა დამეჯახა და ტალახში ჩამაგდო.. სასწრაფოდ აბაზანა მესაჭიროება..
მარიამი სახლში შევიდა.. კვალად კი ისევ ტალახი გაჰყვა.. კარი დაიხურა,თუმცა რამოდენიმე წამში ისევ გაისმა ზარი..
-ახლა ვინ უნდა იყოს?
მარიამის ბებია კარებს მიუახლოვდა..
-რა შავი ხარ? რომელი ხარ?
-მე ვარ ნიკა..
-ნიკა? მისი სახელის გაგებისას მაშინვე გააღო კარები მოხუცმა.. თუმცა ამას მოხუცს ვერც დავარქმევდით,რადგან ბევრ ახალგაზრდაზე კარგად გამოიყურებოდა...
-ე.ი. შენ დახვდი ასე კარგად ჩემ შვილიშვილს ნიკა?
-თქვენს? ვის? ნიკა დაინტერესებული მზერა მიაპრო..
-კარგი მერე გაგაცნობ.. წამოდი მეორე აბაზანაში შედი.. თორე რას გავხარ..
ამ წამს სულაც არ აინტერესებდა ბანაობა და ტალახის ჩამოშორება,მხოლოდ ის უნდოდა უცნობ გოგოზე უფრო მეტი გაეგო.. აინტერესებდა ვინ იყო..ან ინგლისურად რატო ლაპარაკობდა,თანაც ამერიკული აქცენტით... თუმცა მისმა ინტერესებმა ცოტახნით მიიძინეს,როდესაც აბაზანაში შევიდა..წყლით სავსე ჯაკუზიში ჩაწვა და ტალახის მოშორება დაიწყო..თბილი წყალი მის სხეულს ესიამოვნა,მიუხედავად იმისა რომ სულაც არ ციოდა.. პირიქით ცხელოდა..
ბოლოს როორც იქნა მოსწყდა წყალს.. იქვე გადაკიდული პირსახოცით შეიმშრალა ტანი,თუმცა ერთ ადგილას გაშეშდა,რადგან ტანისამოსი არ ჰქონდა რომ ჩაეცვა...კარებთან მივიდა და ელიზაბედს დაუწყო ძახილი..
-ნიკა შენ მეძახდი? მოისმა კარს უკნიდან..
-ბოდიში მინდა მოგიხადოთ,მაგრამ არ შეიძლება ტანისამოსი მათხოვოთ..ენის ბორძიკით წარმოთქვა ნიკამ და თან ანერვიულდა.. თმაში ხელი უხერხულად შეიცურა და უცებ გააგრძელა..
- ჩემი ტალახიანი და.. ტანისამოსისკენ გაიხედა თითქოს უნდოდა დარწმუნებულიყო თავის სიმართლეში...ელიზაბეტმა საუბარი შეაწყვეტინა..
-მოიცა..ახლავე მემგონი რამეს ავიღებ ჩემი შვილიშვილის ტანისამოსიდან..
-მადლობა..
რამოდენიმე წუთი გავიდა.. ნიკამ ტანისამოსი ჩაიცვა და მისაღებში გავიდა ..სადაც თითქმის ყველა შეკრებილიყო,იმ უცნობი გოგოს გარდა...
-მოდი ძმაო.. შენ თურმე ტალახში ჩემი მამიდაშვილი ჩაგიგდია..
-ვაუ მართლაა? ნიკა ცოტა დაბნეული მეგობარს გვერდით მიუჯდა..
ელიზაბეტმა თავისი შვილი გააცნო ნიკას,თუმცა ის გოგო ისევ არ ჩანდა..
-ვახშმის დრო დადგა... ნინა მარიამი სად არის?
-ალბათ ისევ აბაზანაში..ცუდად იყო..
-ასეთი რა მოუვიდა? ჩვეულებრივი ტალახი იყო..
-ჰოო.. ეს ამერიკელი გოგოსთვის არაა ჩვეულებრივი...
-ჰოო თქვენ ამერიკელები... ირონიით დაიწყო ელიზაბეტმა თუმცა შეწყვიტა და სტუმრებს სასადილო ოთახისკენ გაუყვა..
-ჩემი მამიდაშვილი სად არის ამდენი ხანი? გაცნობა მინდა..მყუდრო გარემოში გაისმა გიორგის არც ისე ბოხი ხმა.. მის ხმაში კიდევ იგრძნობოდა ბავშვურობა..
-ჰო სად არის ნინა? ჩემი შვილიშვილის ნახვა მინდა..
-მე აბაზანაში დავტოვე და რავი..
-აბაზანა? კარგი.. არაუშავს.. იმედია ვახშმისთვის მაინც ჩამოვა..
-ჰო რავი.. ნინამ სადილობა განაგრძო...მასვე მიბაძეს დანარჩენებმაც.. სადილმა მშვიდად და საუბრის გარეშე ჩაიარა..შემდეგ კი დაიშალნენ.. გიორგი და ნიკა ისევ წავიდნენ ტყეში.. დედა-შვილი კი მარტო დარჩნენ.. ახლა შეეძლოთ დიდი ხნის მონატრება როგორმე ჩაეხშოთ..თუმცა არც ისე ადვილია დიდი ხნის უნახავ ადამიანს გაუგოო..და ახლაც.. ამდენ წლიანი განშორების შემდეგ ელიზაბეტიც და ნინაც შეცვლილიყვნენ.. ნინას აღარაფერი აკლდა ე.წ. ამერიკელობისგან.. ხოლო ელიზაბეტი იყო ნამდვილი ქართველი ქალი... რომელსაც შვილი მართლაც მთელი არსებით უყვარდა და რომლისთვისაც მზად იყო თავიც გაეწირა..თუმცა აქ თავგანწირვა არაფერ შუაში იყო,რადგან დედა-შვილი მიუხედავად დიდი მონატრებისა თითქოს ერთმანეთს ვერ ცნობდა.. ან შეიძლებოდა შიშიც ჰქონდათ..რადგან ორივემ იცოდა რომ დღე დადგებოდა როცა ისევ მოუწევდა ნინას წასვლა და ამ დროს განშორება არც ისე ადვილი იქნებოდა..
- MuM ..anyone is home?
ნინა შვილს კიბეებთან დახვდა..შემდეგ კი მისაღებში -წამოდი ერთი ადამიანი უნდა გაგაცნო..
-ვაუ.. ეს მარიამია? როდესაც ელიზაბეტმა შვილიშვილს თვალი შეავლო გაოგნდა..
-რა ლამაზია.. მარიამს მოეხვია.. -ვიცი შეიძლება ვერ მცნობ..ეს არც მიკვირს ..ბოლოს 2 თვის გნახე,ახლა კი .. ელიზაბეტმა მარიამს თვალი შეავლო,თუმცა ამჯერად უფრო დაკვირვებით..
-it is pleasant.. I am happy grandmother..
მარიამმა ბებიას გაუღიმა..
-შენ ხომ იცი ქართული.. ილაპარაკე.. (ნინა)
-ჰო ვიცი.. მიხარია რომ გაგიცანი..
-მეც მიხარია რომ კიდევ ერთხელ გიხილე.. რა ლამაზი ხარ.. ელიზაბეტმა შვილიშვილი დაატრიალა...ეს იყო მართლაც საოცრად ლამაზი გოგონა.. ოქროსფერი თმით..მწვანე,მრავლისმეტყველი თვალებით.. ტკიბილი გამოხედვით და მომაჯადოებელი ღიმილით.. საოცრად უხდებოდა თეთრი სარაფანა მის სხეულს.. მის ნაზ სახეს..თეთრი ლოყები ოდნავ წამოუწითლდა..
-მოდი დაჯექი.. ელიზაბეტი ჯერ კიდევ გაკვირვებული იყო მარიამის სილამაზით.. თუმცა არც უნდა გაკვირვებოდა.. დაბადებისას ექიმმაც აღნიშნა რომ ძალიან ლამაზი ბავშვი იქნებოდა.. ეს ალბათ იმიტომ რომ ოდესღაც ელიზაბეტიც საოცრად ლამაზი იყო...ოდესღაც იმიტომ რომ დრომ შეძლო და დაჩაგრა.. თუმცა დრო ვის არ ერევა? ჯერ არავის გამოუგონია არცერთი წამალი რომ დროს მოერიოს და ძველებური სილამაზე შეინარჩუნოს.. ნამდვილი სილამაზე და არა ხელოვნური..
-მოვედი...გიორგიმ კარი გააღო,თუმცა ამას გაღება კი არ ერქვა შემომტვრევა ერქვა...
-ბებია,გარეთ მელოდებიან..
-ისევ სალაშქროდ მიდიხართ?
-კი მივდივართ და ორ დღეში დავბრუნდებით..
-მე კი მინდოდა ერთი ადამიანი გამეცნო შენთვის..
-ვინ? გიორგი უკვე ხვდებოდა ვისაც გულისხმობდა ბებიამისი თუმცა მაინც იკითხა...
-ვინ და მარიამი.. მარიამ შეგიძლია აქ მოხვიდე?
-ახლავე.. ოთახის კუთხეში მაღალი,ქერათმიანი გოგონას სილუეტი გამოჩნდა..სილუეტმა ნელ-ნელა დაიწყო მათთან მიახლოვება..
-მარიამ გაიცანი ეს შენი ბიძაშვილი გიორგია.. ეს კი მარიამია..
-სასიამოვნოა... თქვა და თბილად გაიღიმა.. გიორგი კი ისევ ვერ იღებდა ხმას.. თითქოს მოჯადოებულლიყო..
-გიორგი რა გჭირს? ელიზაბეტმა როგორც იქნა გამოაფხიზლა მარიამის ზემოქმედებისგან ...
-არაფერი.. მარიამ არ გინდა ჩვენთან ერთად წამოხვიდე ლაშქრობაში?
-თქვენ მხოლოდ ბიჭები მიდიხართ და მარტო თქვენთან ერთად ყოფნა არ იქნება სახალისო..
-არაა პრობლემა.. რამოდენიმე გოგოს წამოვიყვანთ..
-მაშინ წამოვალ..
-წამოდი ჩემს მეგობრებს გაგაცნობ..
-როგორც ჩანს ერთმანეთს გაუგეთ.. მე დაგტოვებთ..
-დედაჩემს უთხარი..
-კარგი..
გიორგიმ კარი გააღო და მარიამი გარეთ გაიყვანა თავისი მეგობრების გასაცნობად..
-როგორც იქნა გამოხვედი..მე მეგონა ბებიაშენი აღარ გიშვებდა..
-შენ გირჩევნია თავი აწიო და ისე ილაპარაკო ..
სამივე ბიჭი გაშეშდა მარიამის დანახვისას..
-მინდა მარიამი გაგაცნოთ.. ისიც ჩვენთან ერთად წამოვა...
რამოდენიმე წუთს ყველა გაჩუმდა.. ამ უხერხულობის განსამუხტად ისევ გიორგიმ განაგრძო საუბარი..
-ნიკა ისე შენ უკვე იცნობ არა?
-ჰო ვიცნობ..
-შენ იყავი ის.. ის.. ტალახში რო ჩამაგდო?
-სამწუხაროდ ჰო.. მე ვიყავი..
-არ მეგონა ქართველები ასეთი სტუმართმოყვარე ხალხი თუ იყავით...
თქვა მარიამმა და ბიჭებს გაუღიმა..შემდეგ მათ ჩამოშორდა და ჰამაკზე ჩამოჯდა...
-ჩვენ წავალთ ახლა და მოემზადეთ და მერე წავიდეთ..მიმართა გიორგის ერთ-ერთმა მეგობარმა ორივეს,როგორც გიორგის ისე მარის..
-ოღონდ იცოდე სხვა გოგოების წამოყვანაც მოგვიწევს..(გიორგი)
-არააა პრობლემა.. მოგვარდება.. დროზე წავედით..
სულ რამოდენიმე წუთში ეზო დაცარიელდა..გიორგი და მარიამი ერთმანეტს ათვალიერებდნენ.. თუმცა ესეც მომაბეზრებელი გახდა მალე..
-ბებიას ვთხოვ საკვები ჩაგვილაგოს და მოვალ.. გიორგი სახლში შევიდა..
მარიამმა კი ჰამაკში ნებივრობა განაგრძო..
-ჰეი.. როგორც ჩანს გიყვარს სიმშვიდე არა?
-ისევ შენ?
-ჰო მე :დ თქვა და გაიღიმა .. -მე ნიკა მქვია..
-მე მარიამი...
-მიხარია შენი გაცნობა..
-ცოტა სხვანაირად რომ გაგეცანი ის უფრო აჯობებდა..
-ჰო აჯობებდა..ორივემ გაიცინა..
-როგორც ვხვდები გიყვარს ბუნების წიაღში სეირნობა..
-კი მიყვარს..
-წამოდი მაშინ ერთ ადგილს განახებ..
მარიამი ნიკას უხმო ნელი ნაბიჯებით გაჰყვა უკან.. ისინი უკანა ბაღისკენ მიდიოდნენ..
-რა უნდა მანახო?
-ძალიან ლამაზი ადგილი..
-ბევრი უნდა ვიაროთ..?
-არა..
დაახლოებით 20 წუთი გავიდა.. მარიამი და ნიკა კიდევ მიდიოდნენ წინ.. უკვე დიდი ხანია ჩამოეტოვებინათ ბებიას ბაღი.. რამოდენიმე ქოხსაც ჩაუარეს.. უკვე შორიდან მოჩანდა დიდი სახლები.. ახლა ისინი უკვე თითქმის წერტილებად მოჩანდა..
-Where are we going?
-ცოტაც და მივალთ..
-ვეღარ ვითმენ.. აბა მალე მივალთო? მომატყუე?
-არა.. არა.. აი მოვედით..
მარიამი და ნიკა თითქმის მთის წვერზე იდგნენ..
- Wow .. Very beautiful .. Exciting ... What a place!
- It is village's lakes .. The festival is held here every year, in honor of the love goddess Aphrodite..
- Wow .. impressive .. What is name of lake?
- Amor ...
-ამორ ეს ხომ სიყვარულის ქალღმერთის სახელია ბერძნულ მითოლოგიაში..
-ჰო ..მართალია..
ნიკა და მარიამი დიდხანს იყვნენ იმ ადგილას..და უბრალოდ საუბრობდნენ.. საუბრობდნენ ყველაფერზე,რაც კი გაახსენდებოდათ.. და ტკვებოდნენ იმ სილამაზით რაც მათ თვალწინ იყო გადაშლილი....
-მემგონი დროა უკან დავბრუნდეთ..
-ჰო დროა..
-სასიამოვნო იყო შენთან ყოფნა ნიკა..
-ჩემთვის უფრო..
ერთმანეთს კიდევ ერთხელ გაუღიმეს მარიმ და ნიკამ და შემდეგ კი ელიზაბეტის სახლისკენ წავიდნენ..გზა ამჯერად უფრო მოკლე აღმოჩნდა.. ალბათ იმიტომ რომ ერთმანეთს კარგად იცნობდნენ და უკვე სალაპარაკო თემაც გამოენახათ...
-ოო შვილო სად იყავი ამდენ ხანს? ნინამ აღშფოტება ცადა,თუმცა ეს არც ისე კარგად გამოუვიდა..
-ნიკამ ტბაზე წამიყვანა..მარიამმა ნინას ნიკაზე მიუთითა,შემდეგ კი ისევ განაგრძო.. -დედა შენ ვერც კი წარმოიდგენ რა ლამაზი იყო .. ჩემი აზრით ამერიკელები ცდებიან როცა საქართველოს ცუდად იხსენიებენ.. ამ მხრივ მაინც..
-ჰო კარგი გეყოს.. შემოდი..ნიკა შენც შემო..
-არა ჯობია მე წავიდე..
-ერთი წუთი და შემოვალ მეც..
ნინა კარის უკან მიიმალა.. მარიამი კი ნიკას მიახლოვდა..
-მინდა მადლობა მოგიხადო ამ ლამაზი დღისთვის.. უთხრა და თბილად გაუღიმა..
-ძალიან გიხდება ღიმილი..
-მადლობა..ჩურჩულით წარმოთქვა მარიამმა სიტყვები... და თავი დახარა..რადგან საშინლად დაეტყო გაწითლება..
-არ გინდა შემოხვიდე? ისე შეეკეითხა რომ მისთვის არც შეუხედავს.. მხოლოდ მიწას დაჰყურებდა..
-მემგონი ჯობია წავიდე..
-კარგი..ნიკა მარიამს მოცილდა..მიუხედავად იმისა რომ მისკენ მიილტვოდა.. მიუხედავად იმისა რომ მისგან შორს ყოფნა არ უნდოდა.. ეს გოგო ხომ ყველას ერთი შეხედვით აჯადოებდა.. აჯადოებდა და თავის სამყაროში ახვევდა..
-ხვალ გნახავ? ნიკა უკვე კარებთან იყო როდესაც მარიამს დაუძახა.. ის ჯერ კიდევ იმ ადგილას იდგა..
-ჰო.. მნახავ..
ნიკამ ერთხელ კიდევ გაიღიმა და ყავისფერი ჭიშკარი გააღო.. მესერი არც ისე მაღალი იყო..ამიტომ მარიამი იდგა და უყურებდა ნიკას,სანამ ქუჩის ბოლოში არ გაუჩინარდა..თუმცა მისი ჰორიზონტიდან გაქრობის შემდეგაც გარეთ იდგა.. ვერ ხვდებოდა რა სჭირდა...ან რა ხდებოდა მის გარშემო.. მაგრამ ეს მოსწონდა.. გარემოს თვალი მიმოავლო და სახლში შევიდა.. სასადილო ოთახში შეკრებილიყვნენ და ვახშმისთვის ემზადებოდნენ..მარიამიც მათ შეუერთდა.. ვახშამმა მშვიდად ჩაიარა,შემდეგ კი ჩვეულებრისამებრ აბაზანაში შევიდა მარიამი.. თბილი წყლის ქვეშ დაახლოებით 20 წუთი გაატარა.. შეიძლება მეტიც თუმცა ამას რა მნიშვნელობა აქვს საერთოდ.. პიჟამა ჩაიცვა და ლოგინში შეცურდა...და იმ სამყაროში წავიდა,სადაც ყველაფერი ძალიან ლამაზია,მიუხედავად იმისა რომ არარეალურია.. ეს არის სამყარო სადაც შეგიძლია დაისვენო.. ან თუნდაც ოცნებები აიხდინო.. მერე რა რომ ეს სიზმარია.. მერე რა რომ წარმოსახვაა.. ხანდახან ესეც საჭიროა.. და რისთვის? ალბათ ამ უბადრუკი სამყაროსგან რომ დაისვენო.. თუმცა ხან სულაც არ არის საჭირო,რადგან სამყარო არც ისე უბადრუკია.. ის ხანდახან ბედნიერების მომტანია.. ხანდახან კი მას დიდი სიყვარული მოაქვს..ხანაც უბედურება.. აი მაშინ კი მართლაც კარგია სიზმრების სამყარო.. როცა მთელი ღამე მშვიდად გძინავს და თავს ცოტახნით მაინც გრძნობ ბედნიერს.. სწორედ ამიტომ მიყვარს ძილი... თქვენ გიყვართ ძილი? ალბათ კი,ალბათ არა,თუმცა ამას რა მნიშვნელობა აქვს..
Xo Xo Your Sweet Girl
არ ვიცი რა გამოვიდა..მაგრამ ვფიქრობ ეს ყველაზე კარგი მოთხრობაა რაც
დამიწერია.. თქვენი აზრი ამასთან დაკავშირებიტ რა თქმა უნდა
მაინტერესებს... თუმცა ხვდები რომ თქვენ მაინც არ მოგწონთ
ჩემი ნაწერები :დ სამწუხაროა მაგრამ მაინც მეცინება..
ძალიან მიყვარხართ... იმედი მაქვს ოდნავ მაინც მოგეწონათ...
M i s s ♥ M a r t i n a
