Only friends or love? Nothing will be left unchanged Everything will change Youth to change old age But love will not disappear
გადიოდა დრო.. დღეები..თვეები.. წლები.. საუკუნეები.. იცვლებოდა ყველაფერი.. მითოლოგიური წარმოდგენები და ადამიანთა მსოფლმხედველობა.. იბადებოდნენ და იხოცებდონენ ადამიანები.. ზოგი უცხოეთში კვდებოდა,ზოგიც სამშობლოში.. იწყებოდა და სრულდებოდა ომები.. ზოგი დიდხანს გრძელდებოდა,ზოგიც მალევე მთავრდებოდა.. იცვლებოდა ყველაფერი,მიუხედავად იმისა უნდოდათ თუ არა ეს ადამიანებს.. ვითარდებოდა ტექნიკა.. ისინი,ადამიანები თანდათან იხვეწებოდნენ... თუმცა ამ ოდროს ხდებოდა საშინელება,მათ გრძნობები,ჰუმანურობა თუ ადამიანობა ავიწყდებოდათ.... შურდათ ერთმანეთის.. კლავდნენ და ანადგურებდნენ ფულის გამო.. არა მარტო ფული არამედ ძალაუფლების გამო.. მათთვის არ არსებობდა არანაირი გრძნობა.. მხოლოდ სიმდიდრე და ამ ქვეყნიური სამოთხე სურდათ.. თუმცა ერთ რაღაცას მაინც ვერ ცვლიდნენ ახალგაზრდობა თანდათან ქრებოდა და შედიოდნენ სიბერეში.. სიბერეს კი თავისთავად სიკვდილი მოსდევდა.. ამის შეცვლა კი შეუძლებელი იყო.. რადგან არ არსებობდა უკვდავების წყარო.. უკვდავი მხოლოდ ერთი რამ იყო,რაც მათ არ გააჩნდათ.. ეს იყო სიყვარული.. რომელიც ყველა ეპოქაში ცოცხლობდა.. სიყვარული მხოლოდ ნამდვილი ადამიანების გულებში არსებობდა..არსებობდა და თანაც საუკუნოდ.. ეს ადამიანები იყვნენ ყველაზე მდიდრები.. რომელთაც ადამიანობა ჯერ კიდევ არ დაეკარგათ და რომლებმაც იცოდნენ სიყვარული რა იყო,თუმცა ამის გადმოცემა არ შეეძლოთ..და სწორედ მაშინაა სიყვარული ნამდვილი როცა ამას გრძნობ მაგრამ ვერ აღწერ..სიყვარულის გადმოცემა და სწავლება შეუძლებელია.. ის მხოლოდ უნდა იგრძნო და შეიყვარო...სიყვარულია ის ერთადერთი,რომელიც ადამიანში სამუდამოდ ცოცხლობს.. რომეო და ჯულიეტა.. ტრისტანი და იზოლდა.. კიდევ რომელი ეპოქის წყვილი შეიძლება დავასახელოთ.. ალბათ უამრავი.. მიუხედავად მათი დასასრულისა,სიკვდილისა,ისინი სამუდამოდ ბედნიერები იქნებიან რადგან სამუდამო სიყვარულს ეზიარნენ.. მნიშვნელობა არ აქვს რომელი საუკუნეა.. გოგონები ყოველთვის ოცნებობენ რომეოს ნაირ ლამაზ და გმირ ადამიანებს შეხვდნენ.. და შემდგომში გახდენ მათი ცხოვრების თანამგზავრები.. მაგრამ ადამიანები ძალაუფლების გამო სიყვარულსაც დაუპირსპირდნენ.. მათ სიყვარული გაყიდეს,უარყვეს და ნაგავში მოისროლეს.. უარყვეს ყველა და ყველაფერი ძალაუფლების გარდა... "მოკლეს" სიყვარული და ყოველგვარი ჰუმანური საკუთარ თავებში.. მხოლოდ საკუთარ თავებში,რადგან დრო,საუკუნე თუ ეპოქა არ იყო და არ იქნება,როცა სიყვარული არ იარსებებს..დღეს XXI საუკუნეში სიყვარულმა აზრი დაიბრუნა..როგორ? ჩვეულებრივად.. მიხვდა.. როცა ადამიანმა გამოიგონა რობოტი და მის უემოციობით "გაოგნდა"..ნუთუ შეიძლება ადამიანი ამას დაემსგავსოს? გაიფიქრა ამ სულიერმა ...ნუთუ შეიძლება ჩვენც დავკარგოთ ჩვენი ადამიანურობა და არაფრისათვის ვიბრძოლოთ? ადამიანში თანდათან იღვიძებს მიძინებული და ამავდროულად მივიწყებული გრძნობები.. მათ შორის კი პირველი სიყვარულია.. ნამდვილი "The Golden Age" ახლა იწყება.. როგორც ყოველ დილით ახლაც გაისმა მაღვიძარას გამაყრუებელი და ამავდროულად მომაბეზრებელი ხმა,რომელიც ყოველ დილით შენს გაღვიძებას ცდილობს და სიზმრების სამყაროს გაშორებს.. მარიამმა საწოლიდან თავი ძლივს წამოსწია..მაღვიძარა გამორთო და რამოდენიმე წუთი ისევ პლედის ქვეშ შეძვრა.. ბოლოს როგორც იქნა წამოდგა და თბილი ლოგინი დატოვა..გრილი წყლის წვეთები მის სხეულზე ეცემოდა და შემდგომ ნაზად მოსრიალებდა.. მარიამმა თვალები დახუჭა და წყლის ქვეშ სახით შედგა.. წყლის წვეთებმა გამოაფხიზლა და თითქოს დაამშვიდაო,მიუხედავად იმისა რომ სულაც არ იყო დაღლილი ან აფორიაქებული..პირსახოციც შეიმშარალა ტანი და სკამზე გამზადებული,სუფთად დაკეცილი,თეთრი მაისური ჩაიცვა... ჩვეულებრისამებრ სამზარეულოში გავიდა .. საუზმეს გემრიელად შეექცა და სავარჯიშოდ წავიდა... ვარჯიშის დროს მარიამი სულიერად ისვენებდა და ყველაფერს ივიწყებდა,თუმცა არ შეგვიძლია ვთქვათ რომ მისი ცხოვრება დამქანცველი იყო... ის ერთი ჩვეულებრივი ადამიანი იყო,რომელსაც საკმაოდ ბედნიერი ოჯახი ჰქონდა,რაც XXI საუკუნეში არც ისე ხშირია.. მისი ოჯახის მდგომარეობა კი მარიამის ცხოვრებაზეც მეტყველებდა..დილის ვარჯიშის შემდეგ კიდევ ერთხელ მიიღო აბაზანა და ბარგის ჩალაგება განაგრძო.. -მოვედი.. სახლში ექოსავით გაისმა მარიამის დედის ხმა.. -დღეს მივფრინავთ? მარიამის ხმაში არანაირი გრძნობა არ გამოიხატებოდა..არც უხაროდა და არც წყინდა..დედამ თავი უბრალოდ დაუქნია პასუხის ნიშნად..და სამზარეულოს ბართან დაალაგა საკვები.. -ვაპირებ მამაშენს საჭმელი გაკეთებული დავუტოვო..არ მინდა მზა საკვებზე "შეჯდეს",რადგან არ არის სასარგებლო.. მარიამს დედისთვის აღარაფერი უპასუხია.. ოთახში შებრუნდა და ჩალაგება განაგრძო.. თითქმის მორჩენილიყო ..ახლა მხოლოდ უნდა შეეკრა.. თუმცა არც ისე ადვილი იყო,რადგან ძალიან ბევრი რამ ელაგა ჩემოდანში..ბოლოს ძლივს-ძლივობით შეკრა ჩემოდანი და დედას დასახმარებლად წავიდა... დედა-შვილს შორის საუბარი დიდხანს არ გაგრძელებულა.. ორივე მხოლოდ რამოდენიმე წინადადება წარმოთქვა და შემდგომ უხმოდ განაგრძეს ჩარლისთვის მზადება.. -დედა სად მივდივართ? თითქმის ყველაფერს მორჩნენ.. დაღლილი მარიამი დივანზე კარგად მოკალათდა და დედას საუბარი დაუწყო.. -ჩემს სამშობლოში.. -ეგ სადაა? -საქართველოში.. -GEORGIA? -Heah Georgia.. -ის პატარა ქვეყანა შენი ქვეყანაა? -ჰო.. რა იყო გიკვირს? -ჰო მიკვირს.. ისე ცოტა არარეალურიცაა აქამდე დედის სამშობლოს სახელიც კი რომ არ ვიცოდი.. -არაუშავს.. ახლა არა მარტო სახელი გაიგე,მალე ნახავ კიდეც.. -მამა როდის ჩამოვა.. -ჩვენი ჩასვლიდან 4-5 დღეში.. -ცუდია,მაგრამ მაინც კარგია... მარიამმა ამოიხვნეშა და ოთახში შევიდა.. სანამ კარებს მიიხურავდა დედის ხმამ თხოვა მზად ყოფილიყო საღამოსთვის.. წიგნი ხელში აიღო და ლოგინზე კომპორტულად მოკალათდა.. როცა მარიამი წიგნს კითხულობდა იმ წამს დედამიწაზე ერთდროულად უამრავი რამ ხდებოდა.. ზოგი თავს იკლავდა,ზოგიც იმ წუთებში დაიბადა.. ზოგი სამოგზაუროდ მიდიოდა.. იცვლებოდა სამყარო ყოველ წამში და ეს ჩვენზე ადამიანებზე აისახებოდა.. სადღაც მილიონობით კილომეტრის მოშორებით 4 ძმაკაცი ტყეში სეირნობდა.. -აუ ძმაო სად წამომიყვანე ? დავიღალე ამდენი სიარულით.. -პატარა გოგოსავით ნუ წუწუნებ..წადი მალე მივალთ.. -სად მივდივართ.. -ჩემ სოფელში.. ჩანჩქერზე... -სოფელში? და იმ ნაშას ამ ტყისა და სოფლის გამო მომაშორე? -კარგი რაა გიო რას დუდღუნებ? გოგო ხო არ ხარ? -კარგი ჩუმად ვარ.. * * * * * -მომენატრებით..ორივე ძალიან მიყვარხართ.. ჩარლიმ შვილსაც და ცოლსაც შუბლზე აკოცა და თვითმფრინავის ტრაპსკენ გაუშვა.. თვალი არ მოუცილებია მათთავის სანამ შიგნით არ შევიდნენ და არ გაუჩინარდნენ.. ალბათ დედამიწაზე ცოტა თუ იყო ასეთი ადამიანი,რომელსაც ასე გულწრფელად უყვარდა ოჯახი.. შვილი და ცოლი.. ჩარლი სწორედ ასეთი იყო მილიონში ერთი.. შეიძლება ერთადერთიც..დიდხნიანი ფრენის და ოკეანის გადალახვის შემდეგ თვითმფრინავი აეროპორტში დაეშვა.. -ახლა ტაქსით ჩავალთ სოფელში.. -რაა? კიდე უნდა ვიაროთ? -რა ვქქნა საჭიროა.. -გადავიტან როგორმე.. მარიამმა ყურსასმენები ამოიღო და მთელი გზა მხოლოდ მუსიკას უსმენდა და თან ნახევრად თავის სამშობლოსაც ათვალიერებდა.. -მოვედით.. -ვაა მართლაა? -ჰო მოვედით..აი ჩვენი სახლი... -Wow ... Excellent .. Beautiful .. I am surprised -მე საქართველო ღარიბი ქვეყანა მეგონა.. უთხრა მარიამმა დედას როცა ეზოს კარგი შეაღოო.. -არის კიდეც..უბრალოდ ეს სახლი ლამაზი იმიტომაა რომ შევძელით და გავაკეთეთ.. -აი თურმე რაა... მარიამმა გარემოს თვალი კიდევ ერთხელ მიმოავლო და შემდეგ თავის ჩანთებს ისევ მოეჭიდა და შესასვლელისკენ წაიღო.. დაღლილი დედაშვილი სკამზე ჩამოსხდნენ.. -უკაცრავად აქ კიდევ არის ერთი ჩანთა.. ეზოში ტაქსის მძღოლი გამოჩნდა.. ეს იყო უხეში შესახედაობის,მსუქანი და თავტიტველა კაცი.. -ახლავე მოვალ.. მარიამი სწრაფად წამოდგა ბარგის წამოსაღებად წავიდა.. მელოტმა კარებში დატოვა ბარგი თვითონ კი გასამრჯელო მიიღო და წავიდა.. -დავიღალე ..მშია.. დე სახლში არავინაა? -როგორ არა არიან.. ბებია და ბაბუაა.. -ვაუ.. კარგია.. ესეიგი მათ გავიცნობ..მაგრამ ახლა სად არიან.. -ახლა რავი ალბათ რაიმეს საყიდლად..იცოდნენ რომ უნდა ჩამოვსულიყავით... -ააა.. წავალ მე სახლის უკანა ეზოსაც დავათვალიერებ.. დედას მარიამისთვის აღარაფერი უთქვამს... კარი გააღო და სახლში შევიდა..მარიამი კი უკანა ეზოს მიმართულებით წავიდა.. წვრილ თეთრ ბილიკს ბოლომდე გაუყვა და რამოდენიმე წუთში მის თვალწინ ულამაზესი სამყარო გადაიშალა.. - Oh my God .. I did not expect .. მარიამმა კიდევ რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა და თვალი გარემოს მიმოავლო..მაგრამ ამჯერად უფრო ნელა და მშვიდად.. უნდოდა კარგად დაერთვალიერებინა იქაურობაა..უცებ საიდანღაც ხმაური გაისმა თუმცა ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია და ჩიტის ხმას გაჰყვა.. ზეცას სეჰყურებდა,რომელიც საოცრად ლურჯი იყო.. ყვავილებს რომელიც ძალიან კარგ სურნელს აფრქვევდნენ..ციყვსაც კი მოჰკრა თვალი.. თუმცა უცებ მხარში ტკივილი იგრძნო.. რაღაც მოჰხვდა,რამაც გვერდით უბიძგა და ტალახში ჩააგდო.. - No ... no ... Not .. I'm in mud ... OMG ..MUD? But it is not
ეხლა გეტყვით ეს მოთხრობა უნდა დამედო ერთ თავად,მაგრამ დამენანა
და გადავწყვიტე ნებართვა ამეღო და დამედო რამოდენიმე თავიან
მოთხრობად.. არ ვიცი მოგეწონათ თუ არა ამას კომენტარებით მივხვდები
და ველოდები კომებს.. იმედი მაქვს ცოტათი ოდნავ მაინც მოგეწონათ..
ვიცი არ არის განსხვავებული ეს ხომ ჩვეულებრივი სასიყვარულო
მოთხრობაა,მაგრამ რავი.. იმედი მაქვს მოგეწონათ.. M i s s ♥ M a r t i n a
| 
