ბავშვობა ჩვენ ყველამ გამოვიარეთ. როცა პატარები ვართ მომავალი ფეხებზე გვკიდია და დღევანდელი დღით ვცხოვრობთ.. არა, არ ვცხოვრობთ ვთამაშობთ. ჩვენთვის ხომ დრო არაფერია, გვგონია სულ პატარები ვიქნებით და თან პარალელურად გაზრდაზე ვოცნებობთ. ბავშვობა ეს ის პერიოდია, როცა დილით მხოლოდ იმიტომ ვდგებით ადრე, რომ ჩვენს საყვარელ მულ'წ'იკს spongebob-ს ვუყუროთ.
როცა ყველა გვიყვარს(არ ვთვლი ზღაპრების, ფილმების და სხვათა ბოროტ გმირებს).
როცა ლოგიკა სადღაც ჭირშია და თან ლოგიკურიც.
ერთი პატარა ნახტომი გმირობად მიგვაჩნია და სიამაყისგან ლამისაა გავსკდეთ, თუმცა ისედაც ვსკდებით ჩვენ ხომ პატარა ბიშტები ვართ..=))))).
-თოვლის ბაბუის შესახებ პირველად სკოლაში გავიგე, ბაღში არ მივლია. სახლში მოსულმა მამას ვკითხე "სანტა მართლა არსებობსო?", მან მიპასუხა "არაო". მეც დავუჯერე, ყველაზე მეტად მისი მჯეროდა. "ასე პატარა ბავშვებს ეუბნებიანო" დაამატა. მეც გავბადრე დიიდი ვარო და ჩემს დასთან გავიქეცი რომ 'წამებლატავა'.
-დედაჩემის გვერდით ვიწექი, თავი ჩემს საყვარელ ბალიშზე მედო მუდამ თან რომ ვატარებდი.. გვერდით ჩემი დათუნია მეწვა. ქუჩაშიც, ეზოში, სოფელში, აბსოლიტურად ყველგან თან მქონდა.
ახლაც კი მაქვს, მაგრამ გაცრეცილი. ჩემს ხელში კიდევ კარგად გაძლო.
-დედა ჩემს პატარა დას ელოდებოდა დღე დღეზე. სასწრაფოდ რომ წაიყვანეს, ჩვენთან ბებია დარჩაა, მაგრამ ის რას მოგვერეოდა ჩვენ(მე, ჩემ დებსა და ძმას), ამიტომ მეზობელიც ამოვიდა, რუსიკო. ჩემი ძმა პატარა გულზე ხელს დაირტყავდა და ამბბდა აი ასსე მიყვარსო. ის თუ მოგვერეოდა ხოლმე, მაგრამ იმ დღეს ორივე ისე გავაბრაზეთ, რომ ძლივს გადავურჩით. -ყველაზე მეტად რაც დამამახსოვრდა ბავშვობიდან ეს ერთი პატარა სკამია. ის ყოველთვის პაპას და ბებიას ოთახში ტელევიზორის წინ იდგა. დაჯდებოდნენ ხოლმე ცოლ-ქმარი, მოიცვამდა ბებიაჩემი მწვანე მოსაცმელს და უყურებდნენ ფეხბურთს.
-მთელი ერთი წელი მომიხდა 'ჩალიჩი', რომ მამაჩემი დამეთანხმებინა ლეკვის ყიდვაზე. და აი სექტემბრსი დასაწყისში პარარა დალმაპინელი მომიყვანა. სულ შავი იყო, შავი თვალებითა და კულულა ბალანით. საჭმელს რომ ვაჭმევდი დივანზე მოფსა. არდა მეტროში როგორც მამამ გვითხრა ყველა ეუბნებოდა სად იყიდე მომყიდეო. სახელიიმ დღესსვე შევურჩიეთ. გოგო იყო, ამიტომ გოგო მოდი აქო დავუძახე და შემთხვევით გ-ს ნაცვლად კ ვთქვი და კოკო დავარქვით ამიტომ.
-პატარა რომ ვიყავი ჩემი თოჯინის კალიასკით დამაგორებდნენ სახლში. ეზოში ჩემმა მეზობელმა თავის კალიასკა ჩამოიტანა ორ წლის წინ(თოჯინების), მე ვუთხარი უფრო დიდი მაქვს მეც ვჯდებიო, არადა თურმე დიდი მახსოვდა. რომ ვიპოვე ისეთი იყო არც შეეხედებოდა. ეტყობა ესეც დავამტვრიე.
-მამაჩემი ხშირად მაყვედრის რაც წიგნებია სახლში ყველა შენი დახეულიაო. მართალიიცცაა. -ქუჩაშ როცა ყველა ერთად მივდივართ ხალხი გვიყურებს, ალბათ იმიტომ რომ ექვსნი ვართ, მამაჩემიც თუ მივათვლაე დედაჩემივით მაშინ შვიდი.
-მეორე კლასში რომ ვიყავი ჩემი და ჩემი დეიდაშვილის ბავშვობის ფოტო საიმდოდ გადავმალე. არ ვიცი რატომ, მომინდა უბრალოდ. ფოტოში როივენი რამოდენიმე თვის ვიყავით.
-ძილის წინ ყოველთვის მამა მიკითხავდა ზღაპრებს, მიყვებოდა წმინდანებზე და თავის ცხოვრებაზე. ყვეაზე მეტად მისი 'თავგადასავლების' მოსმენა მიყვარდა.
-ჩემმა დამ მამაჩემის დღიური აღმოაჩინა. დასტაცა ხელი და შემოირბინა ჩემს ოთახში 'ნახე რა წერიაო' და დაიწყო კითხვა. თურმე მამაჩემს ავტობუსის გაჩერებაზე ვიღაც ლამაზი გოგო უნახავს, ნანა ერქვა და მოსწონებია. წაკითხვა არ დაგვცალდა მამაჩემი შემოვიდა და წაიღო.
-ბიძაჩემი და ბიცოლაჩემი ჩვენთან სტუმრად იყვნენ. ბებია გიჟდებოდა ცუდათაა ნუ აბრაზებთო, მაგრამ ჩვენც კარგად ვიცოდით რომ მშვენივრად იყო. პარკებს ვბერავდი და ვხეთქავდი და ვითომ გული უსკდებოდა.
-ბავშვობაში დედაჩემის ფეხსაცმლები საშინელ დღეში იყო, ქუსლიანიიც და უქუსლოც.
-ჩემი დას ბაღში არ უვლია მასწწავლებელთან ამზადებდნენ სამაგეროდ. მეც მივდიოდი ხოლმე მის მოსაყავანად. ამ ალს შვილი ყავდა ჩემმზე ერთი წლით დიდი. იმას კიდევ ქუსლიანი ფეხსაცმელი ჰქონდა ბავშვის ;დ. ერთხელ იმდენი ვქენი იმით გამომიშვეს უკან და მერე დავუბრუნეთ =დდ. წერა მეზარება თორემ ვინ მოთვლის რამდენი რამ გამომრჩა ან შემეზარა დამეწერა.
იმედია მოგეწონათ.. იმედია.
Daamowma iRreplaceable ... ❤ ... S ❤ M ❤ I ❤ L ❤ E ❤ R ... ❤ ... | 
