ბავშვებო ყველასთვის ტკბილად გასახსენებელი დროა, მაგრამ არა ჩემთვის. ბავშვობაში ბევრი ტკივილი გადავიტანე, არ მქონია ისეთი გალაღებული ცხოვრება როგორიც ხვა ბვშვებს ქონდათ მაგრამ ახლა ვფიქრობ რომ ეს ჩემთვისვეა კარგი.
ბავშვობაში ვოცნებობდი მალე გავზრდილიყავი მაგრამ ახლა პირიქით, დიდი სიამოვნებით გავხდებოდი პატარა 2-3 წლის ბავშვი, რომელმაც არ იცის რა არის შური და ბოღმა, არ გამოუცდია იმედ-გაცრუება და ტყუილი.
პატარაობაში ვიყავი ძალიან უცნაური, ჩაკეტილი ბავშვი, ალბათ იმიტომ რომ ნელ-ნელა ვაცნობიერებდი რომ სხვა ბავშვებისგან განსხვავებით მამის სითბო მაკლდა. არასოდეს არ ვგავდი სხვა ბავშვებს რომლებიც უაზრო შეკითხვებს სვამდნენ და ერთ ადგილას ვერ ისვენებდნენ.
ყოველთვის ვიჟექი ჩუმად და ვერავინ ამჩნევდა ჩემს არსებობას. ყველაზე მეტად ის მთრგუნავდა რომ მე და დედა როცა ჩემი დის სანახავად მივდიოდით(ის ბებიასთან, პაპასთან და მამიდასთან ცხოვრობს) ოჯახში ყველა ისე მიყურებდა როგორც მათხოვარ ბავშვს, ცდილობნენ გავერიყე.
როგორც დედაჩემი მიყვება პატარაობაში ვიყავი 'რუსის' ტიპი, არანაირად არ ვგავდი ქართველს და როცა გარეთ მასეირნებდა ხალხი სთოვდა უფლება მიეცა მომფერებოდნენ. ალბათ ძნელი წარმოსადგენია რა შეგრძნებაა როცა უცხო ადამიანები გეფერებიან ბებია-ბაბუა კი ყორადღებას არ გაქცევს.
პატარაობიდან კარგად მქონდა გააზრებული თუ რატომ ხდებოდა ასე და გულიც ნაკლებად მტკიოდა, ამას ნელ-ნელა ვეჩვეოდი და ახლა უკვე მათ მიმართ არანაირი გრძნობები აღარ გამაჩნია. ამ ყოველივემ ძალიან ძლიერი ფსიქიკა ჩამომიყალიბა და ნერვებიც თითქმის აღარაფერზე მეშლება.
არასოდეს არ მაკდა დედის სითბო და სიყვარული, ის დღემდე ჩემთვის დედა, მამა, ბებია, ბაბუა და აფსოლუტულად ყველაფერია. მან ძალიან ბევრი იწვალა იმისათვის რომ მე გავეზარდე და გავმხდარიყავი ის რაც ვარ, ეს საკმაოდ რთული იყო მისთვის მაგრამ მაინც მოახერხა და ამიტომ ძალიან დიდ იმადლობელი ვარ მისი.
