მე და მარი სახლში ვრუნდებოდიტ როცა ჯასტინი დავინახე ტავის შეყვარებულტან ერტად,ის ჩემს წინ იდგა ერთმანეთს თვალებში ვუყურედით,თვალზე ცრემლი მომადგა მაგამ ვეცადე არ მეტივა ისეთი სასაოცარი სახით მიყურებდა თითქოს მოჩვენება დაენახოს

-ანა?

-ჯასტინ,ხო ეს მე ვარ

-კი მაგრამ

-ჯასტინ ვინ არის ეს გოგო-მაილიმ სწერვულად გამომხედა

-მე მისი შე-და უცებ გამახსენდა რომ ის იყო მისი შეყვარებული და არა მე,ამაზე უფრო გავბრაზდი მაილის თმქბით თრევა მომინდა

-მე მისი ნაცნობი ვარ

-მაილი,ანი ჩემი შეყვარებული იყო

-ხოო სიახრულო?მაშინ რატო დაშორდით?

-ალბად იმიტომ რომ ყვალას მკვდარი ვეგონე,ხო ჯასტინ?

-ალბად,ისცი ჩვენ უნდა ვილაპარაკოთ

-მე კი ესე არ ვფიქრობ,მგონი საკმარისია ის რაც ვილაპარაკეთ

-არა არ წახვიდე მომისმინე ჩემი ბრალი არ არის რომ ესე მოხდა

-ხოო?მართალია შენი ბრალი არ არის ამგარმ როგორც კი გეტყვიან მოკვდაო მაშინვე ყვალაფერი უნდა მიატოვო....

-ან მე არ ვიცოდი მართლა ძალიან

-ჯასტინ მე წავალ და შენც წამოდი არ  მცალია ეხლა თქვენს საყურებლად-მაილიმ გააწყვეტინა და წავიდა მას მარი გაჰყვა რომ მარტო დავეტოვებინეთ

-ან გთხოვ მომისმინე

-არა ჯასტინ არა და ვსო

-გთხოვ მოტრიალდი მე შენ მჭირდები

-დაიფიცე რომ ისევ გახსოვს ჩემი ჩახუტება...რომ ისევ გახსოვს ჩემი მოფერება და ჩემთან ყოფნა ... დაიფიცე მხოლოდ ერთხელ ...დაიფიცე რომ ისევ გიყვარვარ...არა შენ არ შეგიძლია რადგან შენ სი გიყვარს ...არა ჯასტინ არა

ეს ვთქვი და გამოვარდი

Justin’s Book

არასოდეს არ წარმოვიდგენდი რომ მს დანახვაზე ესე მოვიქცეოდი,ანი ყვალას მკვდარი ეგონა არ არის ეს ჩემი ბრალი რომ ეხლა მაილისტან ვარ,მაგარმ მე ის ისევ მიყვარს მიყვარრს ეხლა უფრო მეტად ვიდრე აქამდე,ადამიანი მაშინ ხვდები თუ ვინ არის შენთვის ესეტი ძვირფასი როცა მას კარგავ,მაშინ აცნობიერებ თუ როგორ გიყვარდა და თუ როგორ გჭირდება...