მოთმინება იდიალური თვისებაა მაგრამ ცხოვრება ძალაინ მოკლეა იმისთვის რომ დითხანს ითმინო

_________________________________________

შეიძლება ბევრი რამის დაკარგვა მომიწევს მაგრამ მაინც გადავწყვიტე რომ საცხოვრებლად ლოს-ანჯელესში გადავსულიყავი და ახალი ცხოვრება დამეწყო ყვალასგან მოშორებით

ახალ სკოლაში წავედი მინდოდა ყურადღება არ მიმექცია მაგრამ როგორც ჩანს არ გამომივიდა

შევედი კლასში და ის დავინახე ჩემსკენ იყურებოდა

ჰარი ღმერთო აქაც ეს ეხლა გადავირევი აარდა როგორ მინდოდა წარსულის უკან დატოვება

-გამარჯობა დღეს გადმოხვედი?

-შენი მოკლე ჭკუით როგორ გგონია>?

-რა?

-ზურნა,აქ რა სიკვდილი გინდა?

ყვალა ჩვენ გვიყურებდა

-აქ ვსწავლობ

- ჰარი შენ სულ გაუბერე ხო გაგიგე მე შენ აღარ მიყვა და საერთოდ შემეშვი

-ჰარი? -ყვალამ სიცილი დაიწყო

-შენ რა არ იცი ვინ არის ეს?-ვიღაცამ კითხვა დამისვა

-მე ჯასტინ ბიბერი ვარ

-ხიი>?მე კიდე ანჯელინა ჯოლი

-ჰა ჰა სერიოზულად

მასწავლებელი შემოვიდა და ყვალა გაჩუმდა

-ოჰ როგორც ვხედავ ბიბერს ახალი მოსწავლე გაუცნია

-ბიბერს?-ვიკითხე გაუგნებულმა

-ხო ბიბერს მე ჯასტინ ბიბერი ვარ როგორც ვთქვი

-დიდი ვინმე არ მყავდე რა

-ჩემთვისაც სასიამოვნოა

-მოკეტე

ვერ ვხვდები როგორ შეიძლება ორი ადამაინი ესე ძაან გავდეს ერთმანეთს ეს ნამდვილად გაუგებარია ჩემთვის თითქოს ეს ჯასტინი კი არა ჰარია

გაკვეთილები რომ დამთავრდა სახლში გადავწყვიტე წავსულიყავი 

-მოიცადე-ვიღაც მიყვიროდა

-ჯასტინ?

-ესე უცებ დაგავიწყდი ხო?ჰარი ვარ

-ჰარი არა სნეკვა კიდე ნუ მეღადავები

-გეღადავები?გიო სად დაკარგე?

-ჰარი?

-ეი ლამაზო მოიცადე -ვირაცა მეძახდა

მივტრიალდი და

-რა ხდება?-იკითხა ჯასტინმა

იმედია მოგეწონათ აწი უწრო კარგ თავებს დავდებ ისტორია ეხლა იწყება :დ

თუ მოგეწონათ დააკომენტარეთ ეს ჩემთვის მნიშვნელოვანია)))მინდა გავიგო ღირს თუ არა ამის გაგრძელება:*)