_________________________

-შეგიძლია ერთი წუთით გამომყვე?-მამას ხმა ყურში ისე ჩამესმოდა თითქოს ეს ხმა მომკლავდა.

-მესმის რომ ეს არ არის ის რაც შენ გინდა,მაგრამ ამის გამო ესეთი საშინელებები არ უნდა ჩაიდინო!-ოთახში მჯდომი ხალხი ჭკუას მარიგებდა იმას კი ვერ ხვდებოდნენ რომ ერთი და იგივეს მიმეორებდნენ!

მეც არ ვუსმენდი მათ და ჩემს ფიქრებში…ჩემს სამყაროში გადავინაცვლე.

-ის ჯერ კიდევ ბავშვია!ასეთ რაღაცეებზე არ უნდა ფიქრობდეს!-უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა ჩემმა მასწავლებელმა და მისი სახის დანახვაზე საშინელი სიცილი ამიტყდა.

ყველამ მკაცრი მზერა "მესროლა" და მეც მაშინვე შევწყვიტე სიცილი და დავსერიოზულდი.

ოთახი რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა საკანს უფრო გავდა. 

ყველაფრი ცივი იყო და ყველასგან სიცივეს ვგრძნობდი!

მაგრამ მე ხომ მეოცნებე გოგონა ვარ და ჩემს წარმოსახვაში ვცხოვრობ?!ნუთუ გგონიათ მე ეს ყველაფერი არ შევცვალე?!რათქამუნდა ეს ოთახი ძალიან ლამაზ, თბილ ოთახად "გადავაკეე"

ხალხი კი, ყველა საერთოდ გავაქრე! 

ნუთუ წარმოსახვა რეალობას არ ჯობია?! 

რეალობაში ყველფერი კარგადაა მაგრამ ბოლოს მაინც ცუდად მრთავდება!

წარმოსახვაში კი ცუდიც და კარგიც კარგად მთავრდება!

კარის მიჯახუნების ხმა და მეც რეალობას დავუბრუნდი.

ამ ჯერად ოთახში მართლა მარტო ვიჯექი და ახლა არა ცოცხალი,მაგრამ უსულო საგნებისაგან ნამდვილად სიცივეს ვგრძნობდი.

-იქნებ უცხო ქვეყანაში წავიდეთ?!-აღტაცებულმა ვკითხე მამას რამდენიმე დღის შემდეგ.

-არა!

-მართლა კარგად მოვიქცევი! გპირდები! ძალიან გთხოვ დამეხმარე,რომ ჩემი ოცენბის პატრა ნაწილი მაინც ვაქციო რეალობად!

-შენ მითხარი რეალობას ოცნება მირჩევნიაო…

-ამ საშინელ ადგილას ოცნება რთულია! რეალობაზე აღარაფერს ვამბობ!

-ეს იყო მესამე სკოლა! შენი არზრით ნორმალურია ეს?! მითუმეტეს გოგოსთვის! უკვე მესამე სკოლაა რომლიდანაც გამოგადეს!

-არც ერთი სკოლა არ იყო ისეთი როგორიც მე მჭირდება!

-მე ვიცი შენ რაც გჭირდება!

-არა არ იცი! რატომ არ ეკიტხები დედას?! იქნებ მასაც აქვს თავისი აზრი?!

-დედაშენს რომ აქამდე რამზე აზრი ჰქონოდა მეტყოდა…

-არა რადგან შენ მას არასდროს არ უსმენ!

-სად გინდა რომ წახვიდე?-ხან მოკლე დუმილის შემდეგ ეს სიტყვები მითხრა და მეც თვალები გამიბრწყინდა.

-ნიუ-იორკში!-ალბად ეს თქვენთვის სულაც არ იქნება გასაკვირი.

მიუხედავად იმისა,რომ მამა წინააღმდეგი იყო მაინც დავითანხმე.

დღეს უკვე მამაჩემის მეგობართან ვცვოვრობ ნიუ-იორკში.

ხვალ კი პირველი დღეა სკოლაში…

-დასხედით!-მამაჩემის მეგობარს ფრანკს გავხედე, გავიღიმე და ორივემ აგილები დავიკავეთ.

-ფრანკ გაგვაცანით ეს გოგონა!-გაიღიმა…ალბად დირეკტორი!

-რათქამუნდა! იქნებ თვითონ გაგვეცნოს?!

-საერთოდ მირანდა მქვია,მაგრამ როქსის მეძახიან…არ მიყვარს როცა მირანდას მეძახიან!

-მირანდა სკალრეტი! 15 წლის…ორი წელია რაც საფრანგეთში ნიცაში ცხოვრობდა,მაგრამ რატომღაც უკმაყოფილო იყო იქაურობით!

წრმოშობიტაც ფრანგია,მაგრამ მემგონი თვითონაც არ იცის რატომ არ უყვარს საფრანგეთი!-დაამთავრა ფრანკმა.

-ძალიან მოსაწყენია ერთფეროვნება!-გავუღიმე.

-იმედი მაქვს ჩვენს სკოლაში თავს კარგად იგრძნობთ!მაგრამ მანამდე გავარკვიოთ რატომ გამოგაგდეს სამი სკოლიდან?!-მკითხა იმ ქალმა რომელიც ჩემი აზრით სკოლით დირექტორია.

მინდოდა პასუხი გამეცა,მაგრამ ფრანკმა ისევ დამასწრო.

-იყო დრო როცა როქსის ძალიან უჭირდა მშობლების დაშორებასთან შეგუება!ამის გამო მის ცხოვრებაში პატრა ცვლილებები მოხდა და ორჯერ უკულტურობის გამო ხოლო ერთხელ გაზიზ მილის გახეთქვის გამო გამოაგდეს სკოლიდან!

-მილი შემთხვევით გასკდა!-სწრაფად მივაყოლე მე.

-იმედი მაქვს ჩვენთან მსგავსი რამ არ მოხდება!

-გპირდებით!-უპასუხა ფრანკმა.

-რამე შეკითხვა გაქვთ?-მომიბრუნდა მე.

-დიახ!  აუცილებელია სკოლის ფორმა მეცვას?!

-მემგონი უკვე დროა გაკვეთილზე შვიდეთ!-პასუხი არ გაუცია რაც იმას ნიშნავდა,რომ აუცილებელი იყო სკოლის ფორმის ტარება!

ქალბატონი წამოდგა და მეც უკან გავყევი.

-ახლა ისტორისს გაკვეთილია! ყოველთვის აქ ტარდება!

-ძალიან კარგი მიყვარს ისტორია!-გავუღიმე.

კლასის კარი შეაღო და სწრაფად შევიდა მეც შევყევი და ერთი თვალის შევლებით მივხვდი რა სიტუაციაც იყო კლასში.

ჩემი ადგილი დავიკავე და გაკვეთილში ჩართვა ვცადე.

კლასს თავისი "თავი" ჰყავდა.

გოგონა რომელიც ზედაც არ მიყურებდა,მაგრამ ძალიან აინტერესებდა ვინ ვიყავი.

როგორც ვხედავ არც ეს სკოლა იქნება ჩემთვის ბოლო!

თანდათან უფრო და უფრო მომწონდა აქაურობა.

თავს მართლაც რომ საკუთარ სახლში ვგრძნობდი! 

ახალი მეგობრები…სიმართლე გითხრათ მეც ვიცვლებოდი…

დღესაც ერთი ჩვეულებრივი სკოლის დღე დამთავრდა და სახლის გზას მეგობართან ერთად დავადექი.

-ჰეი ეს ვინ არის?-ვკითხე კეიტს ჩემს მეგობარს.

-ნუ უყურებ! მისი მეშინია!-ჩაიცინა.

-და ვინ არის?!

-აქ ყველაზე საშიშია ადმიანია!ტაილორი...-ჩაიცინა.

-მაინც რატომ?!

-შენი აზრით?!

-კი მაგრამ პოლიცია?

-ფაქტზე ვერ იჭერს!ნუ უყურებ!-ხელი გამკრა.

-არ ვუყურებ!

-დაივიწყე ასეთი ცხოვრება! ასეთი ხალხი! გემის?!

-რათქმაუნდა! დაწყნარდი!

-ეს ბიჭი არ არსებობს!

-რათქმაუნდა!

-წავიდეთ?

-კარგი წავიდეთ!

კეიტმა გზა განაგრძო მე კი სახლში შევედი.

-მოვედი!როგორ ხარ?-სამზარეულოში შევედი.

-როქსი?!ჯერ ადრე არ არის?

-შენ საათში რომელიც ერთი საათით უკანაა და გასწორება ჭირდება,ამ საათით თუ ვიმსჯელებთ ნამდვილად ადრეა!-გავუღიმე.

-ერთი საათით?!-ფრანკი სკამიდან წამოხტა და მობილურის საათს დახედა-დამაგვიანდა!

-ვიცი!

-ხომ შეგეძლო გეთქვა,რომ არასწორი საათი იყო?!

-შემეძლო…

ფრანკმა უკმაყოფილოდ გამომხედა და თავის საბუთებს მიუბრუნდა.

-დაიმახსოვრე ახალ საათს ყოველთვის სჭირდება გასოწრება!-გამეცინა-კარგი დაწყნარდი! მე დავრეკე შენს სამსახურში და ვუთხარი,რომ დღეს ვერ მიხვიდოდი!

-რა გააკეთე?!-გაფართოებული თვალებით შემომხედა.

-უბრალოდ დაისვენე…-გავუღიმე.

-ეს გოგონა ნამდვილი გენიოსია!-გახარებული წამოვიდა ჩემსკენ და ჩამეხუტა.

-აქ საგენიოსო არაფერია!-გამეცინა.

-გინდა სადმე წაგიყვანო?!

-მომისიმე მე ისეთი არაფერი გამიკეთებია,რომ მადლობები მიხადო და ამის გამო ჩემი სურვილები შეასრულო!

-მხოლოდ ამიტომ არა! ახლა მე ვასრულებ შენი მამის მოვალეობას!

-იცი მემგონი დროა ცოლი მოიყვანო!

-და შენ…

-ხო რა მე?!

-დორა…შენი ჭამის დროა!-უცებ დასერიოზულდა და ოთახიდან გავიდა.

მთელი დღე კეიტთან და კიდევ ერთ ჩემს ახალ მეგობარ სარასტან ერთად ქუჩებში დავხეტიალობდი.

-როქსი ცეკვა გიყვარს?-უეცრად მკითხა სარამ.

-არა…რატომ მეკითხები?

-უაბრლოდ…

-შენ ცეკვავ?

-და თან როგორ!-ჩაერთო კეიტიც.

-გვასწავლე!-გავუღიმე.

-ხო რათქმაუნდა თუ შეგიძლია!

-ეს ნიუ-იორკია! აქ ხალხს ფრენა სეუძლია!-გაცინა სარამ.

მე და კეიტმა უნებურად ცას ავხედეთ.

-მე ვერავის ვხედავ!-ჩაილაპარაკა კეიტმა.

-მეც!

-ვერ გიტანთ!-გაიცინა სარამ.

-მე მიყვარხარ!-გავიცინევ და მოვეხვიე.

მოკლედ ეს დღე მართლაც ძალიან სახალისო ოყო.

მეორე დღეს შაბათი იყო,მაგრამ ფრანკი იყო პრობლემა! არ გეგონოტ ძალიან სქელია,მაგრამ წონაში დაკლება ნამდვილაფ ჭირდება და ამიტომაც 

დილის ექვსი საათიდან დავრბოდით(:D).

თორმეტი საათიდან კი უკვე სარასთან ვიყავი "დარჭობილი".

კეიტი სკოლის ბიბლიოთეკაში იყო წასული,ჩვენც მივაკიტხე.

-არ აპირებ წამოხვიდე?-სიცილით ვკითხე.

-ვსწავლობ!-მკაცრად მიპასუხა.

-კარგი დავანებოთ თავი!სწავლობს კეიტი!-გაიცინა სარამ.

-ამას აქ რა უდნა?-ხელით ვანიშნე ტაილორზე კეიტს.

-მე რატომ მეკიტხები?! ბარემ მას კიტხე! დაანებე თავი!როქსი!

-კარგი!კარგი!

და თქვენ გადაწყვიტეთ ვინ იქნება ეს გოგონა ანუ როქსი და მისი პარტნიორი! 

კომენატრებში დაწერეთ და კიდევ ეს არ იქნება მხოლოდ სიყვარულზე!

თქვენზეა დამოკიდებული გაგრძელდება თუ არა:*)